Με τη στήριξη του Κέντρου Διοτίμα και με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα (25 Νοεμβρίου) για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών (έμφυλη βία), εννέα ερμηνεύτριες αφιέρωσαν στα δεκάδες θύματα γυναικοκτονιών τη διασκευή του τραγουδιού «Όσο βαρούν τα σίδερα», με επιπλέον πρωτότυπη σύνθεση του Κώστα Ανετάκη και πρωτότυπο στίχο του Παντελή Κυραμαργιού.

Βιολέτα Ίκαρη, Γεωργία Νταγάκη, Μελίνα Ασλανίδου, Βασιλική Καρακώστα, Μαριάννα Πολυχρονίδη, Λευκοθέα Φιλιππίδη, Βούλα Στρατάκη και Γιολάντα Τσιαμπόκαλου (Sadahzinia) – σε νοηματική διερμηνεία της Σοφίας Ρομπόλη – απηύθυναν το δικό τους μοιρολόι στα θύματα έμφυλης βίας και με όχημα την «κοινή γλώσσα», τη μουσική, φώναξαν από κοινού το σύνθημα «Καμιά Μόνη», μια κραυγή δικαίωσης και δικαιοσύνης.

Το ηχηρό μήνυμα

Επιβάλλεται η απόλυτη προσβασιμότητα κωφών κακοποιημένων γυναικών στα αστυνομικά τμήματα, στις δομές και τα δικαστήρια μέσω διερμηνέων νοηματικής γλώσσας

Μην κρυβόμαστε πίσω απ’το δάχτυλό μας. Ας πούμε την γυναικοκτονία με το όνομά της και μην αναλωνόμαστε άλλο σε προσχήματα.

Μιλήστε, ζητήστε και δώστε βοήθεια άφοβα! Είμαστε όλοι μαζί απέναντι στην έμφυλη, την ενδοοικογενειακή και κάθε μορφή βίας

Οι στίχοι του τραγουδιού

Είχα και υστερήθηκα, το μωρό μου
θυμούμαι και στενάζω
άνοιξε γης μέσα να μπω κόσμε ψεύτη
κόσμο να μην κοιτάζω

Μαύρα δε βάνω στο κορμί γιασεμί μου
γιατί η καρδιά είναι μαύρη
Είναι καρδιά που νταγιαντά κόσμε ψεύτη
του μισεμού τα βάρη

Εμαύρησες μου την καρδιά, δυο μου μάτια
και μπλιο δε θα γελάσω
χέρου τον κόσμο αμοναχή γιασεμί μου
κι εγώ ας τον εχάσω

Τα μαύρα ρούχα ρέγομαι γιασεμί μου
θα κάμω ένα τακίμι
γιατί είδα την αγάπη μου, ψεύτη κόσμε
να τα φορεί και ‘κείνη

Απ’ την ψυχή μου ένα δάκρυ
ένα τραγούδι ακόμα
θέλω να γίνει σπόρος
για να φυτρώσει στο χώμα
σαν λουλούδι που αντιστέκεται η ελπίδα
Ξέρω δε σβήνουν όσα άκουσα και είδα

Κι αυτό το σπάνιο λουλούδι
θα γίνει κάποτε δέντρο
ν’ απλώσει ρίζες παντού
που θα τρυπούν το τσιμέντο
Είναι πηχτός και με πνίγει ο αέρας
Αλλάζει πρόσωπα συνέχεια το τέρας

Δηλητήριο τ’ οξυγόνο
βρωμάει η ανάσα του φόνο
ξεχνά πως μάνα τον εγέννησε με πόνο
Πόσα ονόματα χαράχτηκαν σε μνήματα
κι είναι πλέον αριθμοί και παραδείγματα

Γιατί αρνείσαι να δεχτείς έναν όρο
Ακόμα τρέφεσαι καημένε, απ’ τον ομφάλιο λώρο
απ’ την πληγή που πηγάζει μια παλιά αμαρτία
με τ’ όνομά της θα την πω: Ανδροκρατία

Αν θες να πνίξεις το φίδι
πες το με τ’ όνομά του
Τα αυτιά σου άλλο μην κλείνεις
Πες το με τ’ όνομά του

Αν θες να πάρουμε ανάσα
πες το με τ’ όνομά του
Αν θες το αύριο να ‘ρθει
πες το με τ’ όνομά του

Απαντάς ψιθυριστά
σε μια ερώτηση-κραυγή
όσο κρατά μια αναλαμπή του γαλαξία
Οι μέρες που θα ‘ρθουν
μας θέλουν όλες μαζί
Πες το με τ’ όνομά του: Γυναικοκτονία

Όσο βαρούν τα σίδερα αμάν-αμάν
βαρούν τα μαύρα ρούχα
γιατί τα φόρεσα κι εγώ, κόσμε ψεύτη
για μιαν αγάπη που ‘χα