Το Τενεσί γίνεται η πρώτη πολιτεία των ΗΠΑ που εξασφαλίζει δια του νόμου την προστασία των τραγουδοποιών, των ερμηνευτών και άλλων επαγγελματιών της μουσικής βιομηχανίας από τους πιθανούς κινδύνους της τεχνητής νοημοσύνης.

Συγκεκριμένα, o κυβερνήτης Μπιλ Λι υπέγραψε την Πέμπτη 21 Μαρτίου το νόμο «Έλβις» που θα ισχύει από την 1η Ιουλίου, καθιστώντας την γενέτειρα της κάντρι μουσικής, την πρώτη πολιτεία που θεσπίζει τέτοια μέσα.

Οι υπέρμαχοι του νόμου εξηγούν πως στόχος είναι να διασφαλιστεί ότι τα εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης δεν μπορούν να αντιγράψουν τη φωνή ενός καλλιτέχνη χωρίς τη συγκατάθεσή του.

«Το Τενεσί απασχολεί περισσότερους ανθρώπους στη μουσική βιομηχανία από οποιαδήποτε άλλη πολιτεία», περιέγραψε ο Λι και συνέχισε: «Οι καλλιτέχνες έχουν πνευματική ιδιοκτησία, έχουν χάρισμα. Έχουν μια μοναδικότητα που είναι δική τους και μόνο δική τους, σίγουρα όχι της τεχνητής νοημοσύνης».

Ταυτόχρονα, ο νόμος διαμορφώνει μια νέα δυνατότητα για αστική αγωγή, όπου τα άτομα θεωρούνται υπεύθυνοι εάν δημοσιεύουν ή αναπαράγουν τη φωνή ενός καλλιτέχνη χωρίς άδεια, καθώς και αν χρησιμοποιούν τεχνολογία για αναπαραγωγή του ονόματος, των φωτογραφιών ή της φωνής του χωρίς άδεια.

Σημειώνεται δε, πως η έγκριση του νομοσχεδίου ήταν ομόφωνη, γεγονός πρωτόγνωρο, ιδιαίτερα εν μέσω των προεκλογικών συγκρούσεων και δεδομένου πως οι Ρεπουμπλικάνοι διατηρούν την πλειοψηφία στο Τενεσί, ενώ οι Δημοκρατικοί είναι εμφανώς λιγότεροι.

Η ανάπτυξη και η διάδοση της τεχνητής νοημοσύνης συνιστά μια έκτακτη απειλή για τους καλλιτέχνες, με τους ίδιους να περιγράφουν πως δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν μια άρτια λύση στο πρόβλημά τους, αφού οι επιπτώσεις της εμφανίζονται ήδη στην καθημερινότητά τους.

«Έρχονται πράγματα στο τηλέφωνό μου και δεν μπορώ να αναγνωρίζω ότι δεν είμαι εγώ», δήλωσε ο αστέρας της κάντρι Luke Bryan, «είναι μια πραγματική υπόθεση τώρα και ελπίζω ότι αυτό θα το περιορίσει και θα το επιβραδύνει».

Νόμος «Έλβις» όπως Elvis Presley

Η ονοματοδοσία του πρόσφατα θεσπισθέντος νόμου με το όνομα του Elvis Presley δεν ήταν απλώς ένα νεύμα σε έναν από τους πιο εμβληματικούς κατοίκους της πολιτείας.

Ο θάνατος του Πρίσλεϊ το 1977 πυροδότησε μια μακρά και αμφιλεγόμενη νομική διαμάχη για τη μη εξουσιοδοτημένη χρήση του ονόματος και της εικόνας του, καθώς πολλοί υποστήριξαν ότι μόλις πεθάνει μια διασημότητα, το όνομα και η εικόνα της περνούν στη δημόσια σφαίρα.

Ωστόσο, το 1984 το νομοθετικό σώμα του Τενεσί ψήφισε τον νόμο περί προστασίας των προσωπικών δικαιωμάτων, ο οποίος εξασφάλιζε ότι τα δικαιώματα δεν σταματούν με τον θάνατο και μπορούν να μεταβιβαστούν σε άλλους.

Ο εν λόγω νόμος ορίζει ότι «τα ατομικά δικαιώματα … αποτελούν περιουσιακά δικαιώματα και είναι ελεύθερα εκχωρήσιμα και αδειοδοτήσιμα και δεν λήγουν με τον θάνατο του ατόμου που προστατεύεται με αυτόν τον τρόπο».

Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε σε μεγάλο βαθμό κρίσιμη για την προστασία της περιουσίας του Πρίσλεϊ, αλλά στις δεκαετίες που ακολούθησαν από τότε έχει επίσης επαινεθεί για την προστασία των ονομάτων, των φωτογραφιών και των ομοιωμάτων όλων των δημόσιων προσώπων του Τενεσί.

Με πληροφορίες από ΑΡ