Δεκαετίες τώρα, η στεγαστική κρίση στην Ευρώπη γίνεται αισθητή από την Ολλανδία μέχρι την Πορτογαλία, από την Ελλάδα μέχρι τη Γερμανία και τη Βρετανία. Οι τιμές και τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί, η διαθεσιμότητα και η οικονομική προσιτότητα έχουν κατακρημνιστεί και η στέγαση έχει γίνει πολιτικό ζήτημα.

Μεταξύ του 2010 και του 2022, οι τιμές των ακινήτων σε όλο το μπλοκ των 27 μελών της ΕΕ εκτινάχθηκαν κατά 47%, σύμφωνα με έκθεση της Eurostat για το 2023. Σε ορισμένες χώρες σχεδόν τριπλασιάστηκαν: Η Εσθονία κατέγραψε αύξηση 192%. Μόνο σε δύο κράτη μέλη, την Ιταλία και την Κύπρο, μειώθηκαν.

Τα ενοίκια, εν τω μεταξύ, αυξήθηκαν κατά μέσο όρο 18% κατά την ίδια περίοδο, σημειώνοντας αύξηση σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ εκτός από την Ελλάδα (όπου αυξήθηκαν κατά 37% από το 2018).

Ορισμένες από τις μεγαλύτερες αυξήσεις σημειώθηκαν στη Λιθουανία, κατά 144%, και την Ιρλανδία, κατά 84%.

Εν μέρει ως συνέπεια, το ποσοστό των νοικοκυριών των οποίων το συνολικό κόστος στέγασης αντιπροσωπεύει το 40% ή περισσότερο του διαθέσιμου εισοδήματός τους – γνωστό στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής ως ποσοστό επιβάρυνσης από το κόστος στέγασης – το οποίο μειώθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αυξάνεται σταθερά.

Στη Γερμανία, όπου λίγο πάνω από το ήμισυ του πληθυσμού ζει σε ενοικιαζόμενες κατοικίες – ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην ΕΕ – η ομοσπονδιακή στατιστική υπηρεσία υπολόγισε πέρυσι ότι ένα στα πέντε νοικοκυριά δαπανούσε τουλάχιστον τα δύο πέμπτα του καθαρού εισοδήματός του για ενοίκιο.

Μόνο στη Γερμανία λείπουν επί του παρόντος περισσότερα από 800.000 διαμερίσματα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της στατιστικής υπηρεσίας της χώρας, αριθμός που αυξάνεται συνεχώς.

Εν τω μεταξύ, περισσότεροι από 9,5 εκατομμύρια άνθρωποι, συχνά μονογονεϊκές οικογένειες και τα παιδιά τους, ζουν σε συνθήκες περιορισμένου χώρου.

Σε πολλές πόλεις της ΕΕ η αναμονή για κοινωνική στέγαση είναι 10 ή περισσότερα χρόνια- ζευγάρια σε χώρες όπως η Ολλανδία, στην οποία λείπουν περίπου 400.000 κατοικίες, αναβάλλουν σημαντικά γεγονότα της ζωής τους, όπως η δημιουργία οικογένειας, ή αναγκάζονται να ζουν μαζί μετά από χωρισμό.

Διαβασε ακομα

Το σπίτι μου μέσα: Ευτυχώς υπάρχουν κι αυτοί που φωνάζουν για τα ενοίκια

Το να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους έχει γίνει πολύ πιο δύσκολο. Σύμφωνα με έκθεση του Eurofound, του οργανισμού κοινωνικής πολιτικής της ΕΕ, πέρυσι, η ιδιοκτησία κατοικίας διολισθαίνει σε όλο το μπλοκ, μειωμένη κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες ή και περισσότερο σε ορισμένες χώρες.

Στην Ιρλανδία, η μέση ηλικία των αγοραστών είναι τώρα τα 39 έτη, σε σύγκριση με τα 35 έτη το 2010. Και η γενιά Ζ εγκαταλείπει την οικογενειακή εστία αργότερα από τους προκατόχους της: Μεταξύ 2007 και 2019, η ηλικία κατά την οποία τουλάχιστον το 50% των νέων Ευρωπαίων ζούσαν ανεξάρτητα αυξήθηκε από τα 26 στα 28 έτη.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η στέγαση κατέχει εξέχουσα θέση μεταξύ των κύριων ανησυχιών των ανθρώπων, ιδίως των νέων. Δημοσκόπηση του Ευρωβαρόμετρου του 2022 διαπίστωσε ότι για περισσότερο από το 20% των νέων ηλικίας 25 έως 34 ετών σε περισσότερα από το ένα τρίτο των κρατών μελών της ΕΕ, η στέγαση ήταν μία από τις δύο μεγαλύτερες ανησυχίες των ψηφοφόρων – και αυξήθηκε στο 40% στην Ιρλανδία.

Με πληροφορίες από Guardian