Την ώρα που αρκετοί δήμοι στην Ελλάδα ασφυκτιούν, πασχίζοντας να παραμείνουν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους όσον αφορά στα χρέη τους προς το Δημόσιο, το κράτος όχι μόνο φαίνεται να τους γυρίζει την πλάτη, αλλά σφίγγει τη θηλειά γύρω από τον λαιμό τους.

Και πώς όχι όταν ο τόκος που καλούνται να πληρώσουν ξεπερνά ακόμα και το 8%, λειτουργώντας, ανερυθρίαστα, περισσότερο σαν «τοκογλύφος», παρά σαν συνοδοιπόρος για την εξυπηρέτηση του κοινού καλού και οφέλους. Σύμφωνα μάλιστα με καλά πληροφορημένες πηγές, δεν είναι λίγοι οι δήμαρχοι των οποίων η αγανάκτηση έχει αρχίσει πια να γίνεται έκδηλη, καθώς το υπουργείο Εσωτερικών αρνείται πεισματικά να αντιμετωπίσει το φλέγον αυτό ζήτημα των ληστρικών επιτοκίων, αφήνοντας την τοπική αυτοδιοίκηση και τους πολίτες στη μοίρα τους.

Και μπορεί το πρόβλημα να μην ενέσκηψε χθες ή σήμερα, ωστόσο όταν ευαγγελίζεσαι, έχοντας κάνει σημαία του προγράμματός σου ένα αποτελεσματικό κράτος δίπλα στον πολίτη, η υλοποίηση της δέσμευσης αυτής είναι αδιαπραγμάτευτα εκ των ων ουκ άνευ για την πρόοδο και την ευημερία της χώρας. Όταν όμως ο πρώτος βαθμός της αυτοδιοίκησης αντιμετωπίζεται ως παρίας, κάποιος έχει πάρει τον λάθος δρόμο, αφήνοντας τους δημότες με την ελπίδα να μην αποδειχθεί χωρίς επιστροφή.

Σε αυτούς άλλωστε καταλήγουν τα υψηλά επιτόκια ως έμμεσος φόρος, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο την ήδη δυσβάστακτη καθημερινότητά τους, με τη δαμόκλειο σπάθη της ακμάζουσας ακρίβειας πάνω από το κεφάλι τους.

Στο μεταξύ, το ΥΠΕΣ αντί να απλώσει χείρα βοηθείας, παρακολουθεί άπραγο τους πνιγμένους από τα χρέη δήμους να προσπαθούν να πιαστούν από τα μαλλιά τους, σφυρίζοντας αδιάφορα για την ασύδοτη τοκογλυφία.

Μπορεί έτσι να έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος, ωστόσο το ζήτημα επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί άμεσα και με τη δέουσα σοβαρότητα, πριν να είναι πολύ αργά. Πόσο μάλλον για τους Δήμους που κλήθηκαν να πληρώσουν τις αμαρτίες προηγούμενων διοικήσεων και ετών κακοδιαχείρισης με έναν τοκογλύφο απέναντί τους.