Υπάρχει ένα ρητό – ή ίσως μια αληθοφάνεια – ότι το τεστ για οποιαδήποτε νέα τεχνολογία είναι η ικανότητά της να αναπαράγει πορνογραφία. Πολύ καιρό πριν, το πορνό ήταν ιδιωτική υπόθεση: ακατάλληλες φιγούρες και σχέδια είχαν επιρροή μέχρι εκεί που μπορούσαν να μεταφερθούν. Ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε ωστόσο να ζήσει σε αυτήν την ερημιά για πάντα. Με την πάροδο των αιώνων, ένα πράγμα ένωσε όλες τις μαζικής παραγωγής μορφές πορνογραφίας: η κατανόηση ότι όσο συναρπαστικές κι αν ήταν, αποτελούσαν πάντα μόνο μια χλωμή απομίμηση της πραγματικής σεξουαλικής επαφής. Κάθε ταξιδιώτης που έκανε check-in σε ένα μοτέλ με το αντίγραφο του Playboy, θα προτιμούσε να κρατά στο χέρι έναν άνθρωπο.

Και μετά κατέφτασε το Διαδίκτυο, το οποίο άρχισε να προσφέρει απλόχερα, δωρεάν και σε απίστευτη αφθονία, αλλά και ποικιλία, πορνογραφικό περιεχόμενο.

Διαβασε ακομα

Το νέο αγαπημένο σου sex toy μπορεί να είναι ένα αβγό, αλλά για άνδρες – Τι προσφέρει και τι κρύβει μέσα

Πολλές γυναίκες, φυσικά απολαμβάνουν ή δημιουργούν και επωφελούνται από το πορνό – άνθρωποι κάθε σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου άλλωστε το κάνουν. Αλλά η κινητήρια δύναμη δεν είναι άλλη από την ετεροφυλόφιλη αντρική επιθυμία για γυναίκες. Και σε αυτό το κομμάτι ήταν τόσο καλό το πορνό, τόσο ποικιλόμορφο, τόσο δεκτικό να ευχαριστήσει, τόσο άμεσα και επίμονα διαθέσιμο, που οδήγησε μια γενιά ανδρών να το σκέφτονται όχι ως υποκατάστατο και εναλλακτική του σεξ, αλλά ως βελτιωμένη εκδοχή. Στην ουσία το προτιμούν.

Πού θα μας οδηγούσε αυτό; Ε, λοιπόν, τώρα ξέρουμε. Ο ετεροφυλόφιλος άνδρας μπορεί πλέον να έχει αυτό που πολλοί βλέπουν ως μια πλούσια σεξουαλική ζωή χωρίς να χρειάζεται να ασχοληθεί με μια πραγματική γυναίκα.

Υπάρχουν άνδρες που έχουν ερωτευτεί κούκλες του σεξ, όπως τα νήπια λατρεύουν τα αρκουδάκια, αν και για τα παιδιά, το παιχνίδι είναι απλά ένα μεταβατικό αντικείμενο. Ενισχύοντας τη συγκεκριμένη αντίληψη, αυτόν τον μήνα, ο Έλον Μασκ ανέφερε στο podcast του Τζο Ρόγκαν (η φωνή της «τραμπικής» Αμερικής) ότι τα ρομπότ του σεξ που λειτουργούν με Τεχνητή Νοημοσύνη, δεν είναι πολύ μακριά από την αγορά των ΗΠΑ: «Πιθανότατα σε λιγότερο από πέντε χρόνια».

Θα μπορούν να παρέχουν τα πάντα εκτός από την ανθρώπινη σύνδεση, αλλά τι είναι αυτό; Οι ανθρώπινες σχέσεις, ειδικά μεταξύ διαφορετικών φύλων, σφυρηλατούνται μέσω διαφορετικών ενδιαφερόντων και αναγκών. Με ένα ρομπότ του σεξ δεν θα χρειαστεί να το αντιμετωπίσεις ποτέ αυτό. Δεν θα διαφωνήσετε, δεν θα υποστείς κάτι με το ζόρι. Θα κάνει μόνο αυτό που θέλεις εσύ να κάνει.

Το σεξ έχει την ικανότητα να δημιουργεί ή να ενισχύει έναν δεσμό μεταξύ των ανθρώπων και – ανεξάρτητα από το πόσες προφυλάξεις μπορεί να πάρετε για να μην σας συμβεί ποτέ αυτό το «κακό» – μπορεί να βρεθείτε, χωρίς να το καταλάβετε, συναισθηματικά δεμένοι με ένα άτομο που κάνετε σεξ. Πριν από το διαδικτυακό πορνό, οι άντρες είχαν ένα προφανές κίνητρο να αντέξουν το άγχος του ραντεβού, αναπτύσσοντας τις κοινωνικές δεξιότητες που ήταν απαραίτητες για να κλείσουν τη συμφωνία: αρκετό θάρρος για να ζητήσουν από μια γυναίκα να βγουν και μετά από μια δεύτερη (αν η πρώτη τους απέρριπτε) και την ικανότητα να συνομιλήσουν πέρα από δύο παραγγελίες. Θα μπορούσε να είναι άβολο, θα μπορούσε να είναι και εφιάλτης. Αλλά ο δεσμός που προέκυπτε, είτε διαρκούσε μισό αιώνα, είτε μία εβδομάδα, ένα πράγμα ήταν σίγουρο: Δεν αποτελούσαν στατιστικό στοιχείο για την επιδημία μοναξιάς. Ήταν άνθρωποι σε έναν κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους.

Διαβασε ακομα

Το χάσμα οργασμού και η πατριαρχία στο σεξ

Αλλά ποιος άνδρας χρειάζεται να εξελιχθεί τώρα; Το πορνό δεν απορρίπτει ποτέ, ούτε κοιτά απαξιωτικά ή με οίκτο. Είναι πάντα εκεί, δεν απογοητεύει ποτέ και δεν θα χρειαστεί να ψάξεις στα ρούχα σου για κάτι μοσχομυριστό να φορέσεις. Όπως λέει ο Michael στο The Boys in the Band, ένα καλό με τον αυνανισμό είναι ότι δεν χρειάζεται να φαίνεσαι στα καλύτερά σου.

Εν τω μεταξύ, η παρακολούθηση πορνό στο διαδίκτυο έχει γίνει η πρώτη σεξουαλική εμπειρία των περισσότερων εφήβων. Το μέσο 14χρονο αγόρι σήμερα έχει δει περισσότερο σκληροπυρηνικό πορνό από όλες τις μάχιμες αμερικανικές δυνάμεις στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Λόγω της δύναμης του διαδικτύου να αναισθητοποιεί τους ανθρώπους και να μουδιάζει τις φυσικές τους αντιδράσεις σε σοκαριστικά θεάματα, αλλά και εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν αυτοί οι αλγόριθμοι, οι νέοι γρήγορα οδηγούνται σε όλο και πιο ακραία βίντεο και – όπως συνέβαινε πάντα – αυτές οι πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες περνούν βαθιά στην αντίληψή τους για το πώς πρέπει να είναι το σεξ.

Δεν γίνεται να αφιερώσετε 15 λεπτά σκρολάροντας σε έναν ιστότοπο πορνό χωρίς να πέσετε πάνω σε ένα βίντεο όπου μια γυναίκα φαίνεται να υποφέρει ή να πονά. Μόνο που βιώνει πραγματικά αυτό που βλέπεις. Εάν είστε από εκείνους που απολαμβάνουν να παρακολουθούν εξαναγκαστικό σεξ, δεν θα βαρεθείτε ποτέ ούτε ένα δευτερόλεπτο στη ζωή σας. Όσον αφορά στις ηθικές εξισώσεις της παρακολούθησης πορνό, αυτό που έχει σημασία είναι: Είστε ενθουσιασμένοι από την προφανή κακοποίηση των γυναικών ή έχετε μάθει να αντιμετωπίζετε αυτήν την κακοποίηση ως απαραίτητο κόστος της δικής σας ευχαρίστησης; Και ποιο από αυτά είναι χειρότερο;

Πρόκειται για μια ιδιωτική, ατομική εμπειρία, θα αντέτεινε κάποιος. Μπορεί αυτό να έχει αντίκτυπο στην κοινωνία; Σίγουρα ναι, σημειώνει το The Atlantic. Όταν οι στρέιτ άντρες δεν χρειάζονται γυναίκες για να κάνουν σεξ, αναδύεται το ερώτημα: Τι τις χρειάζονται; Αν είναι για τα παιδιά, αυτοί οι άντρες θα πρέπει να βγουν στον κόσμο και να γνωρίσουν μερικές γυναίκες, ακόμα κι αν πιστεύουν πως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συμβιβαστούν με το δεύτερο καλύτερο σεξ μετά το πορνό. Κάποιος του οποίου η εφηβεία έχει περάσει με ένα κινητό ή λάπτοπ για σεξ, πιθανότατα δεν είναι ικανός να συζητήσει με πραγματικές γυναίκες, κάτι που θα αποτελέσει πρόβλημα αν αποφασίσει να βγει εκεί έξω αναζητώντας σύντροφο.

Διαβασε ακομα

Το αχόρταγο αιδοίο της Κάμερον Ντίαζ, η έλξη για γυναίκες και το ζωώδες σεξ δημοσίως

Ένα από τα πρότυπα για τον άντρα του πορνό, που το βάζει πάνω από τη σωματική επαφή, είναι κάποιος σαν τον διαβόητο μισογύνη influencer Andrew Tate. Άξιος (νοτ) εκπρόσωπος του manosphere, πρόεδρος του He-Man Woman Haters Club, πέρασε τα δύο τελευταία χρόνια στη Ρουμανία αφού κατηγορήθηκε για βιασμό και trafficking, ωστόσο τον περασμένο μήνα τού επετράπη να ταξιδέψει στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στη Φλόριντα, όπου αντιμετωπίζει νέες κατηγορίες.

Ο Τate είναι χαρισματικός και γοητευτικός, ιδανικός μέντορας του μοναχικού αυνανιστή, ψιθυρίζοντάς του συνέχεια «Δεν είσαι loser, είσαι βασιλιάς!». Με ατελείωτες ώρες διαδικτυακού περιεχομένου, προειδοποιεί τους άνδρες ότι οι γυναίκες προσπαθούν να τους ευνουχίσουν. Αυτό που υπαινίσσεται είναι μια παλιά ιδέα, μάλλον περισσότερο αληθινή από ό,τι όχι: ότι είναι προς το συμφέρον της κοινωνίας οι άνδρες να ζευγαρώνουν με γυναίκες, επειδή οι γυναίκες εκπολιτίζουν τους άντρες. Οι γυναίκες ωστόσο απορρίπτουν αυτήν την ιδέα: αποστολή τους δεν είναι να εκπολιτίζουν τους άνδρες, ενώ όταν οι άντρες ακούν το ίδιο απόφθεγμα, αισθάνονται άβολα (ποιος άντρας θέλει να «εκπολιτιστεί» από άλλο άτομο, ειδικά από μια γυναίκα;).

Αλλά οι άνδρες που διδάσκονται ότι οι γυναίκες είναι «χειριστικές και ελάχιστα ευαίσθητες», που υπάρχουν μόνο για να χρησιμοποιούνται και να κακοποιούνται, πιθανότατα θα περάσουν τη ζωή τους μόνοι.

Το μεγαλύτερο υποπροϊόν του Διαδικτύου είναι η μοναξιά και το πορνό δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο από αυτήν την άποψη. Όμως δεν έχουμε φτιαχτεί για να ζούμε με αυτόν τον τρόπο – μόλις και μετά βίας τον αντέχουμε. Πολλά από τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν ανθρώπους – η συμπόνια, η ικανότητά να αφιερώνουμε διαρκή σκέψη σε ένα πρόβλημα, να ερωτευόμαστε και να θυσιαζόμαστε για τους ανθρώπους που αγαπάμε – δεν έχουν κανένα νόημα για τους αλγόριθμους που μας εξουσιάζουν και μας αλλοιώνουν.

Κάθε φορά που μια νεαρή γυναίκα απαντά στο γιατί πουλά σεξουαλικά της βίντεο στο OnlyFans με το χρηστικό επιχείρημα ότι έτσι κερδίζει σε δύο ώρες ό,τι θα έβγαζε σε δεκάδες ως σερβιτόρα, επιβεβαιώνει πως ο καπιταλισμός βρίσκεται στο τελικό στάδιο. Εκεί όπου τίποτα δεν έχει άλλη αξία ή νόημα εκτός από την τιμή πώλησής του.

Το Διαδίκτυο δεν έφτασε σαν κύμα – επιτρέποντάς μας να αφιερώσουμε χρόνο για να σκεφτούμε την ανθρωπιά μας προτού δοκιμάσουμε τη θερμοκρασία του νερού με τα δάχτυλα των ποδιών μας – αλλά σαν τσουνάμι και πνιγόμαστε στα βρόμικα νερά του για περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα.

Και συνεχίζει να παίρνει ανερυθρίαστα τις ψυχές μας μακριά μας.

Και όσο περνά ο χρόνος, τόσο λιγότερο και πιο ξένοι γινόμαστε από αυτό που ήμασταν, μέχρι να μην μείνει καθόλου από εμάς. Το μόνο πράγμα που ίσως μπορεί να μας σώσει είναι μια μεγάλη «αποσύνδεση». Αλλά ποτέ δεν θα το κάνουμε αυτό. Μας αρέσει εκεί στα σκοτάδια, κάτω από το θολό νερό.