Ρίγη συγκίνησης, ανατριχίλα, δύναμη ψυχής και διάφορα άλλα στομφώδη που ηλεκτρίζουν τα δομικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης ώστε το χέρι να αντιδράσει αυτόματα πατώντας το κλικ και να σε ανταμείψει με την «ενσυναίσθηση» και το ψευδεπίγραφο συναίσθημα της ευσπλαχνίας, επιστρατεύτηκαν ξανά στους τίτλους για τον μαθητή στη Λαμία που σηκώθηκε από το αναπηρικό του αμαξίδιο, στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Και όπως αρμόζει σε μια τέτοια ανάρτηση που σέβεται τον εαυτό της, το συνοδευτικό βίντεο δεν θα μπορούσε να ήταν τίποτα λιγότερο από συγκλονιστικό.

Γιατί τι πιο συγκλονιστικό άλλωστε από έναν μαθητή με αναπηρία που σηκώνεται από το αναπηρικό του αμαξίδιο προκειμένου να παρελάσει όρθιος με τη βοήθεια συμμαθητή του. Μπορεί να το έκανε για να περάσει το μήνυμά του, μπορεί να το έκανε απλά γιατί το αισθάνθηκε. Σίγουρα όχι για να συγκινήσει.

Σίγουρο είναι όμως και πως οι περισσότεροι από εμάς δεν έλαβαν ούτε τώρα το μήνυμα που έπρεπε.

Τα ανάπηρα άτομα δεν ζητιανεύουν οίκτο και ψυχική ελεημοσύνη. Η αναπηρία τους δεν έχει να κάνει με το σώμα και τις ικανότητες, αλλά με τα εμπόδια που υψώνουν οι «φυσιολογικοί». Και όσο διαιωνίζεται η συγκίνηση που ένα ανάπηρο άτομο σηκώθηκε από το αμαξίδιό του, τόσο θα θεριεύει ο φαύλος κύκλος, αντί να σπάσει μαζί με τα στερεότυπα.

Διαβασε ακομα

Oύτε ένα σύνθημα κατά της Τουρκίας στην παρέλαση δεν μπορούμε να φωνάξουμε δηλαδή;

Η αναπηρία δεν είναι ομηρία, ούτε ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο για τις χαρές της ζωής. Θα ήταν μια κανονικότητα αν τα ανάπηρα μπορούσαν να μετακινηθούν, να αθληθούν, να σπουδάσουν, να δουλέψουν όπως όλοι. Δεν είναι μάλιστα καν τόσο σπάνια όσο πιστεύεις, αφού μπορεί να είναι ορατή, μπορεί να είναι και αόρατη. Αόρατοι ωστόσο δεν πρέπει να είναι οι συνάνθρωποί μας, τη ζωή των οποίων δυσκολεύει ανυπέρβλητα η χώρα που ζούμε και η κοινωνία.

Ήταν οι ίδιες δυσκολίες που δημιούργησαν την ανάγκη στην ανάπηρη ακτιβίστρια Stella Young να δώσει όνομα στο μεγαλύτερο ίσως αόρατο εμπόδιο.

Το «inspiration porn» είναι η αντικειμενοποίηση των ατόμων με αναπηρία προς όφελος των ατόμων χωρίς αναπηρία. Όταν χρησιμοποιούνται ως «έμπνευση» για να δώσουν ώθηση στους αρτιμελείς, όπως π.χ. ένας ανάπηρος άνδρας που σηκώνει βάρη στο γυμναστήριο ή ένα αγόρι που σηκώνεται από το αμαξίδιο για να παρελάσει…

Γιατί δηλαδή η δύναμη ψυχής και όλα εκείνα τα μεγαλειώδη χαρακτηριστικά να απελευθερώνονται ως διά μαγείας μόνο όταν κάποιο ανάπηρο σηκωθεί από το αμαξίδιο;

«Γιατί να κοιτάμε σχεδόν υποτιμητικά ένα εργαλείο που χαρίζει αυτονομία; Γιατί ο εχθρός πρέπει να είναι τα σώματά μας και όχι το εμπόδια που οδηγούν στον αποκλεισμό μας; Γιατί να πρέπει να αλλάξουμε εμείς και όχι το περιβάλλον το οποίο ζούμε; Σκόρπιες σκέψεις…», είχαν γράψει κάποτε οι Cool Crips με αφορμή μια φωτογραφία του παραολυμπιονίκη κολύμβησης Νικόλα Σαμαρά.

Και κυρίως γιατί να είναι «συγκινητική» η εικόνα ενός ανάπηρου που σηκώνεται από το αμαξίδιό του;

Τα ανάπηρα άτομα είναι καθηλωμένα μόνο στις αντιλήψεις και από αυτές υποφέρουν καθημερινά γιατί δεν έχουν ούτε ανάγκη, ούτε σκοπό να «συγκινούν» λόγω κάποιας φυσικής τους κατωτερότητας.

Ο ικανοτισμός (όρος για τις διακρίσεις υπέρ των αρτιμελών) και η ηρωοποίηση των αναπήρων είναι που κλέβουν ανερυθρίαστα το δικαίωμά τους σε μια κανονική ζωή όταν χρίζονται άξια «θαυμασμού», απλώς και μόνο επειδή πραγματοποιούν δραστηριότητες ρουτίνας, υποδηλώνοντας ότι οι προσδοκίες να πετύχουν είναι εξαιρετικά χαμηλές.

Γι΄ αυτό λοιπόν όχι άλλες δακρύβρεχτες λέξεις για την αναπηρία. Τα ανάπηρα άτομα αξίζουν της προσοχής σου και πολλά περισσότερα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Και είναι ήδη πολύ αργά αν δεν το έχεις ήδη καταλάβει.