Την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025 η ανάγκη έγινε ιστορία. Ανάγκη να λάμψει η αλήθεια και να αποδοθεί Δικαιοσύνη όσο ψηλά κι αν στρογγυλοκάθονται οι υπεύθυνοι του εγκλήματος των Τεμπών. Να γκρεμιστούν τα θεμέλια ενός σαθρού συστήματος που στέρησε το οξυγόνο σε 57 αθώες ψυχές.

Παρά το όργιο καταστολής και την αδυναμία της ΕΛ.ΑΣ. να προστατέψει τους διαδηλωτές, επαληθεύοντας το «Δεν έχω οξυγόνο» με δακρυγόνα και χημικά, ολόκληρη η Ελλάδα -και όχι μόνο, από την Ορεστιάδα μέχρι τη Γαύδο και από το Τορόντο μέχρι τη Μελβούρνη, έγινε μια φωνή που ακούστηκε μέχρι τους 57, εκεί ψηλά στον ουρανό.

Η συγκλονιστική συμμετοχή ήταν πρωτοφανής βάζοντας ένα λιθαράκι, πολύ διαφορετικό από αυτό του μπαζώματος, ώστε να δραπετεύσει η αλήθεια, ακόμα κι αν όλοι οι δρόμοι είναι κλειστοί, όπως ήταν την Παρασκευή, σε κάθε γωνιά της χώρας. Μια αλήθεια που γίνεται καύσιμο της Ιστορίας σαν τους 57 που καθοδηγούν τον αγώνα για δικαίωση.

Διαβασε ακομα

Το χρονικό της συγκάλυψης ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος

Το έγκλημα των Τεμπών ανάγκασε την Ελλάδα να κοιτάξει στον καθρέπτη όπου αντικατοπτρίζεται ο πόνος, ο θυμός, η απόγνωση αλλά και η διαφθορά. Οι Έλληνες δεν άντεξαν άλλο και θέλησαν να τον σπάσουν με την πιο σημαντική έκφραση της πολιτικής, διεκδικώντας και απαιτώντας.

Μετά την Παρασκευή, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Το ποτάμι της οργής ξεχείλισε και δεν γυρίζει πίσω.

Το πάνδημο ιερό αίτημα «ποτέ ξανά» πρέπει να γίνει όντως «ποτέ ξανά» γιατί το έγκλημα των Τεμπών δεν είναι «μικρό» όπως προσπάθησαν να μας πείσουν, αλλά ασύλληπτο και οι νεκροί του κραυγάζουν για Δικαιοσύνη που θα απαλύνει έστω και λίγο το συλλογικό τραύμα. Ένα τραύμα που αναζητά επιτακτικά δραστική θεραπεία.

Η χύτρα ταχύτητας δεν έχει βαλβίδα ασφαλείας και είναι έτοιμη να σκάσει από την υφέρπουσα οργή, καθώς κουραστήκαμε να νιώθουμε ότι το κράτος δεν σέβεται καν τη ζωή μας, αφήνοντάς μας έρμαιο στην οποιαδήποτε στραβή λόγω ωχαδερφιμού. Έχουμε ανάγκη να σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε «πώς είναι δυνατόν, δύο χρόνια μετά, η κατάσταση στους ελληνικούς σιδηρόδρομους να είναι το ίδιο τραγική και να προστίθενται καθημερινά νέοι κρίκοι στην αλυσίδα δυσαρέσκειαςπου μας έχει ενώσει όλους;». Να σταματήσουμε να αισθανόμαστε πως «είμαστε οι επόμενοι» ή μας έχουν για τα μπάζα, γιατί θα μπορούσε να ήταν κάποιος από εμάς στη θέση των 57 και καθαρά από τύχη την έχουμε γλυτώσει.

Opinions Τέμπη: Δικαιοσύνη Κλάπα κλούπα

Τα ψέματα, οι προσβολές, η συγκάλυψη και οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού δεν βοηθούν, θρέφουν την αγανάκτηση.

Γιατί όταν κυριαρχεί η δυσπιστία στους Θεσμούς και ιδιαίτερα στη Δικαιοσύνη, στον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας που υποτίθεται πως προστατεύει από την κυβερνητική αυθαιρεσία, όταν πέσει και το τελευταίο τοίχος προστασίας μας, η γροθιά θα σφίξει απέναντι σε αυτόν που τη διαχειρίζεται και την έχει μετατρέψει σε κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Κάτι που ξεκίνησε ως διαμαρτυρία μετατράπηκε σε παλλαϊκό συλλαλητήριο από αυτά που όχι μόνο μένουν στην ιστορία, αλλά γράφουν ιστορία. Μέχρι την επόμενη. Ούτε έχει να κάνει μόνο με τους αριθμούς, αν και η ΕΛ.ΑΣ. ένα προβληματάκι με την αριθμητική το έχει. Πρόκειται για τη γνήσια λαϊκή έκφραση, στην ύψιστη μορφή της, η οποία πάντα σηματοδοτούσε την αλλαγή που υπαγόρευε η Ιστορία.

«Όποια κι αν είναι η σκοτεινιά, η δικαιοσύνη, η αλήθεια και η ελευθερία θα αναπηδήσουν και θα κάνουν τη λαμπρή τους εμφάνιση στον ορίζοντα», έγραφε το 1866, στους επαναστατημένους Κρήτες, ο αλληλέγγυος μεγάλος συγγραφέας, ποιητής, υπέρμαχος της ειρήνης και της κοινωνικής Δικαιοσύνης, Βικτόρ Ουγκό.

Η Ιστορία θα δείξει αν επιβεβαιωθεί ξανά και ο ορίζοντας στην Ελλάδα γίνει επιτέλους πιο φωτεινός. Ευχόμαστε όχι όπως με τον προβολέα που θα έπαιρνε ο -εκ Χανίων προερχόμενος- πρακτικά ανώτατος εκφραστής της εξεταστικής εξουσίας για τα φωτίσει όλες τις πτυχές του εγκλήματος των Τεμπών.