Το οργανωμένο έγκλημα ανέκαθεν έβρισκε τρόπο να εισχωρεί στις μεγαλουπόλεις, όπου κρύβονταν μεγάλες ευκαιρίες για να αναπτυχθεί. Πολλές φαμίλιες της Μαφίας έγιναν πανίσχυρες σε Ιταλία και ΗΠΑ, ενώ η Yakuza στην Ιαπωνία έφτανε να έχει μέχρι και 184.000 μέλη στις αρχές της δεκαετίας του ’60.

Αυτό που κάνει τους Forty Elephants διαφορετικούς, εκτός από το παράξενο όνομά τους, είναι το γεγονός ότι ήταν ένα συνδικάτο που λειτουργούσε μόνο με γυναίκες. Και ηγέτιδά του ήταν μία βασίλισσα.

Η ιστορία της πρώτης από τις αρχηγούς τους αποτελεί το θέμα μιας νέας σειράς έξι επεισοδίων της Disney+ από τον δημιουργό του Peaky Blinders, Steven Knight.

Το A Thousand Blows περιστρέφεται γύρω από τη Mary Carr, την οποία υποδύεται η Erin Doherty, γνωστή μέχρι τώρα από τον ρόλο της ως πριγκίπισσα Anne στο The Crown και μια άλλη πραγματική ιστορική προσωπικότητα, τον ένδοξο Hezekiah Moscow (Malachi Kirby), έναν Τζαμαϊκανό που πήγε στο Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα.

Ο Knight προσεγγίστηκε από την εταιρεία παραγωγής για γυρίσει τη σειρά γύρω από τον Moscow.

«Μια ιστορία για ένα πραγματικό πρόσωπο που ήρθε από την Τζαμάικα με τη φιλοδοξία να γίνει θηριοδαμαστής και έγινε ένας πραγματικά διάσημος πυγμάχος; Αυτό είναι λίγο πολύ ακαταμάχητο», λέει ο Knight στο BBC. «Και όταν έψαξα και έμαθα για αυτό το πρόσωπο και τις εμπειρίες του, ήταν ακόμη πιο συναρπαστικό. Πριν από αυτό, για πολύ καιρό, ήθελα να αφηγηθώ την ιστορία των Forty Elephants. Οπότε και οι δύο αυτές ιστορίες είχαν μια μαγεία ειδικά από τη στιγμή που εξελίσσονταν την ίδια περίοδο στο ίδιο μέρος. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να φανταστώ τι θα είχε συμβεί αν η Mary και ο Hezekiah είχαν συναντηθεί – και αυτό είναι το θέμα αυτής της σειράς».

Το A Thousand Blows ξεκινά με τον Moscow και τον φίλο του, που μόλις έφτασαν στη βρετανική πρωτεύουσα, είδαν την Carr και τους Ελέφαντές της να στήνουν μια απάτη με πορτοφολάδες κοντά στις αποβάθρες.

Σύντομα μαθαίνουμε ότι η Carr έχει πολύ μεγαλύτερες φιλοδοξίες και σχεδιάζει μια τολμηρή ληστεία. «Ο καθένας μπορεί να κλέψει από τον πάτο», λέει στους υπαρχηγούς της. «Ήρθε η ώρα να κλέψουμε από την κορυφή».

Διασταυρώνεται με τον Moscow σε μια παμπ, την Blue Coat Boy, που ανήκει στον Henry ‘Sugar’ Goodson – έναν μαχητή, επίσης πραγματική ιστορική προσωπικότητα – και συστήνεται ως «η βασίλισσα των Σαράντα Ελεφάντων, της μεγαλύτερης, ταχύτερης και πιο ανεξάρτητης συμμορίας γυναικών κλεφτών σε ολόκληρο το Λονδίνο».

Οι αξιόπιστες πληροφορίες για την πραγματική Mary Carr είναι ελάχιστες. Γνωρίζουμε ότι γεννήθηκε το 1862 στο Χόλμπορν του Λονδίνου και ότι το 1881 ήταν τρόφιμος ενός γυναικείου σωφρονιστικού ιδρύματος στο Κεντ, μιας αυστηρής εγκατάστασης για «έκπτωτες γυναίκες» που διοικούσε η Εκκλησία της Αγγλίας.

Ο ακριβής λόγος για την εισαγωγή της Carr δεν είναι σαφής, αλλά γνωρίζουμε ότι είχε καταδικαστεί για κλοπή σε κατάστημα σε ηλικία 14 ετών. Η μητέρα της είχε πεθάνει τότε και ο πατέρας της, κλέφτης και απατεώνας ενδεχομένως να βρισκόταν στη φυλακή ή στο εξωτερικό.

Σύμφωνα με το βιβλίο του Brian McDonald «Alice Diamond and the Forty Elephants», η Carr είχε εντυπωσιακή εμφάνιση και εργαζόταν ως πωλήτρια λουλουδιών στο Covent Garden του Λονδίνου. Υπήρξε επίσης μοντέλο καλλιτεχνών της εποχής.

Ο κώδικας των Ελεφάντων

Η ιστορικός και συγγραφέας Hallie Rubenhold, η οποία έχει γράψει πολλά βιβλία για τις γυναίκες και το έγκλημα, είναι ιστορικός σύμβουλος στο A Thousand Blows.

«Είχα ακούσει για τους Σαράντα Ελέφαντες, αλλά μέχρι να ενταχθώ στην ομάδα που σχετίζεται με τη σειρά δεν είχα κάνει πραγματική έρευνα γι’ αυτούς. Είναι συναρπαστικοί αλλά πολύ αινιγματικοί χαρακτήρες. Κάποιοι έχουν υποστηρίξει ότι υπήρχαν ήδη από τον 18ο αιώνα, αλλά δεν πιστεύω ότι έχει υπάρξει αυστηρή επιστημονική έρευνα που να επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο.

Φυσικά, υπήρχαν πολλές γυναίκες που ήταν κλέφτρες και πορτοφολάδες εκείνη την περίοδο, όπως δείχνουν τα αρχεία των δικών, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπήρχε σύνδεση με τους Σαράντα Ελέφαντες. Πρώτη φορά ακούμε γι’ αυτές τις γυναίκες τη δεκαετία του 1870».

Η συμμορία του Carr είχε έδρα γύρω από την περιοχή Elephant and Castle του νότιου Λονδίνου και πολλά από τα μέλη της ήταν φίλες ή συγγενείς ανδρών μιας συμμορίας κλεφτών που ονομαζόταν Elephant Boys. Η ίδια η περιοχή πήρε το όνομά της από μια σκληρή παμπ που βρισκόταν εκεί.

Οι κύριες εγκληματικές δραστηριότητες των Forty Elephants ήταν κλοπές πορτοφολιών και καταστημάτων και συχνά δεν δίσταζαν να ληστέψουν και πολυτελή καταστήματα της βρετανικής μεγαλούπολης. Η Carr και οι συνεργάτιδές της εμφανίζονται ξανά και ξανά στα αστυνομικά αρχεία και στα πρακτικά των δικών και, περιστασιακά, στις ιστορίες των εφημερίδων, κατηγορούμενες συνήθως για κλοπές και προσπάθεια να πουλήσουν τη λεία τους.

Σύμφωνα με βιβλία που έχουν γραφτεί για τη συμμορία, δύο ή τρεις γυναίκες έμπαιναν σε ένα κατάστημα όταν αυτό είχε κόσμο και οι υπάλληλοι ήταν απασχολημένοι και ζητούσαν να δουν κάποια από τα εμπορεύματά. Όσο οι εργαζόμενοι ανεβοκατέβαζαν πράγματα από τα ράφια για τις ίδιες και τους άλλους πελάτες, έβρισκαν χρόνο και ευκαιρία να κλέψουν διαφόρων ειδών προϊόντα, βάζοντάς τα κάτω από το σάλι τους ή μέσα από τη μπλούζα τους. Είχαν μάλιστα φτιάξει έτσι τις φούστες τους που στο εσωτερικό τους υπήρχε μια μεγάλη τσέπη που χωρούσε αρκετή από τη λεία τους.

Οι υπάλληλοι στα καταστήματα (και όχι μόνο) θεωρούσαν τις γυναίκες πιο νομοταγείς και τίμιες από τους άνδρες και δεν περίμεναν ότι μια οργάνωση αποτελούμενη αποκλειστικά από γυναίκες θα έκανε θρασύτατες επιδρομές και θα έκλεβε.

Οι Elephants έγιναν επίσης ειδικές στους εκβιασμούς. Η Mary Carr ή κάποια από τη συμμορία της, παρέσυρε έναν ηλικιωμένο κύριο σε ένα σοκάκι και στη συνέχεια τον κατηγορούσε ότι της επιτέθηκε και τον απειλούσε ότι θα πάει στην αστυνομία.

Ένα άλλο στοιχείο που ξεχώριζε τους Elephants από άλλες εγκληματικές οργανώσεις ήταν το γεγονός ότι είχαν ένα σύνολο αυστηρών κανόνων. Ο «κώδικας του hoister» – όπου «hoist» ήταν ο όρος τους για την κλοπή από καταστήματα ήταν πολύ αυστηρός και τα μέλη τους έπρεπε να τηρούν συγκεκριμένους κανόνες.

-Δεν έπιναν πριν από κάποια επιδρομή και τα βράδια πριν χτυπήσουν όφειλαν να κοιμούνται νωρίς

-Τα έσοδα από μια δουλειά μοιράζονται εξίσου στα μέλη της ομάδας που εμπλέκονταν, ανεξάρτητα από τον ρόλο τους.

-Τα μέλη απαγορευόταν να κλέβουν το ένα από το άλλο είτε χρήματα και αγαθά, είτε συντρόφους.

Η επιρροή της Carr στη συμμορία φαίνεται ότι μειώθηκε μετά από μια υπόθεση του 1896, στην οποία κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για την απαγωγή ενός εξάχρονου αγοριού, του Michael Magee, από τους αγώνες του Epsom.

Όταν η Carr πήγε στο δικαστήριο, εμφανίστηκε φορώντας ένα μαύρο μεταξωτό φόρεμα κι ένα ακριβό καπέλο με πέντε φτερά στρουθοκαμήλου. Στα δάχτυλά της έλαμπαν επτά διαμαντένια δαχτυλίδια, τα οποία άξιζαν πάνω από 300 λίρες, σε μια εποχή που ο μισθός ενός εργαζόμενου ήταν λιγότερο από 2 λίρες την εβδομάδα».

Ο αστικός μύθος λέει ότι το παιδί μάλλον πουλήθηκε από τη μητέρα του σε έναν γκάνγκστερ που το έδωσε στην Carr για να το φροντίζει μέχρι να το πουλήσει σε κάποιο άτεκνο ζευγάρι.

Ο μικρός βρέθηκε στο σπίτι της Carr 10 μήνες μετά την εξαφάνισή του, μετά από ανώνυμη πληροφορία στην αστυνομία. Η Carr κρίθηκε ένοχη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών ετών.

Μετά την αποφυλάκιση της, συνελήφθη ξανά το 1900 για παραλαβή κλοπιμαίων και καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση. Από εκεί και πέρα, η πορεία της ήταν καθοδική.

Αργότερα, πιστεύεται ότι «δούλευε» στην περιοχή του Μάντσεστερ, όπου, υποδυόμενη την Lady Mary Carr, πήγαινε σε κοσμικές εκδηλώσεις και επιστράτευε όλα όσα είχε μάθει στην παραβατική καριέρα της για να κλέβει και να βγάζει εύκολο χρήμα. Πιστεύεται ότι πέθανε το 1924, αλλά οι Σαράντα Ελέφαντες δεν πέθαναν μαζί της.

Μια από τις διαδόχους της Carr στη θέση της βασίλισσας Alice Diamond, η οποία εμφανίζεται επίσης ως χαρακτήρας στο The Thousand Blows.

Η Diamond γεννήθηκε το 1886 από εγκληματίες γονείς και σε ηλικία 17 ετών καταδικάστηκε για κλοπή από ένα κατάστημα καπέλων στην Oxford Street. Οι «Ελέφαντες» είχαν μεγαλύτερη τάση για βία υπό την εξουσία της, οπότε υπάρχουν πολλά περιθώρια για το A Thousand Blows να είναι ένα δράμα που θα επιστρέψει με νέους κύκλους, όπως το Peaky Blinders.

«Η δεύτερη σεζόν έχει ήδη γυριστεί, και είμαι πολύ πρόθυμος να συνεχίσω να αφηγούμαι την ιστορία, επειδή υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν», λέει ο Knight. «Υπήρχαν ακόμα άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονταν ως Forty Elephants στη δεκαετία του 1950. Η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από οτιδήποτε μπορείς να επινοήσεις».