Εδώ και δεκαετίες οι επιστήμονες που μελετούν τη θαλάσσια ζωή, προσπαθούσαν να λύσουν το μυστήριο του πού εξαφανίζονται οι μικρές χελώνες τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, όμως πλέον φαίνεται ότι έλυσαν τον γρίφο για τα «χαμένα χρόνια» αυτών των θαλάσσιων ερπετών.

Τα ίχνη των μικροσκοπικών χελωνών χάνονταν στη θάλασσα, από τη στιγμή που το κύμα τα βοηθούσε να εγκαταλείψουν την παραλία στην οποία είχαν εκκολαφθεί, μέχρι να επιστρέψουν πίσω, σχεδόν ενήλικα πια, έπειτα από ένα έως δέκα χρόνια.

Σ’ αυτό το διάστημα οι επιστήμονες δεν είχαν εικόνα για το τι συμβαίνει με τις θαλάσσιες χελώνες, γι’ αυτό και το ονόμασαν «χαμένα χρόνια».

«Είχαμε τεράστια κενά δεδομένων σχετικά με τα πρώτα στάδια της ζωής των θαλάσσιων χελωνών από μωρά έως νήπια», είπε στο Associated Press η Κέιτ Μάνσφιλντ, θαλάσσια επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Φλόριντα. «Αυτό το τμήμα της μακράς ζωής τους αποτελούσε σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο».

Αλλά η νέα επιστημονική έρευνα, φαίνεται πως αρχίζει να καλύπτει αυτό το κενό. Χρησιμοποιώντας δορυφορικούς ανιχνευτές, οι επιστήμονες ανακάλυψαν πού βρίσκονται οι νεαρές θαλάσσιες χελώνες κατά τη διάρκεια ενός σημαντικού τμήματος της ζωής τους.

Για πάνω από μια δεκαετία, η Μάνσφιλντ και οι συνεργάτες της τοποθέτησαν GPS tags στα ταχέως αναπτυσσόμενα καβούκια των νεαρών άγριων χελωνών. Καθοδηγώντας μικρά σκάφη, έψαχναν για νεαρές χελώνες που παρασύρονταν ανάμεσα σε φύκια στον Κόλπο του Μεξικού, και τελικά έβαλαν tags σε 114 ζώα – συμπεριλαμβανομένων των απειλούμενων με εξαφάνιση πράσινων χελωνών, των καρέτα-καρέτα, των κεραμοχελώνων και της λεπιδόχελυς του Ατλαντικού.

Όμως οι ετικέτες GPS αποσπώνται επειδή «το εξωτερικό του καβουκιού μιας νεαρής χελώνας αποβάλλεται καθώς μεγαλώνει πολύ γρήγορα», δήλωσε η Κατρίνα Φίλιπς, θαλάσσια οικολόγος στο Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Φλόριντα και συν-συγγραφέας της νέας μελέτης που δημοσιεύθηκε στο Proceedings of the Royal Society B.

Αλλά κάθε ετικέτα παρέμεινε αρκετά για να μεταδώσει δεδομένα θέσης για μερικές εβδομάδες έως μερικούς μήνες. Αυτό που διαπίστωσαν οι ερευνητές αμφισβήτησε πολλές παλιές αντιλήψεις.

Οι επιστήμονες πίστευαν επί μακρόν ότι οι μικροσκοπικές χελώνες παρασύρονταν παθητικά από τα ωκεάνια ρεύματα, κυριολεκτικά ακολουθώντας τη ροή.

«Αυτό που αποκαλύψαμε είναι ότι οι χελώνες πραγματικά κολυμπούν», δήλωσε ο συν-συγγραφέας Νέιθαν Πάτμαν, οικολόγος στην LGL Ecological Research Associates στο Τέξας.

Οι επιστήμονες το επιβεβαίωσαν αυτό συγκρίνοντας τα δεδομένα θέσης των νεαρών χελωνών με τις διαδρομές των παρασυρόμενων πλωτών σηματοδοτών που είχαν τοποθετηθεί στο νερό την ίδια στιγμή. Περισσότερες από τις μισές σημαδούρες ξεβράστηκαν στην ακτή, ενώ οι χελώνες όχι.

«Αυτό το μικροσκοπικό μικρό χελωνάκι παίρνει τις δικές του αποφάσεις σχετικά με το πού θέλει να πάει στον ωκεανό και τι θέλει να αποφύγει», δήλωσε ο Μπράιαν Γουάλας, οικολόγος άγριας ζωής στο Ecolibrium στο Κολοράντο.

Διαβασε ακομα

Αν το δεις, δεν το ξεχνάς: Η ματωμένη χελώνα που πυροδότησε την επανάσταση για τα πλαστικά καλαμάκια

Τα δεδομένα παρακολούθησης έδειξαν επίσης μεγαλύτερη μεταβλητότητα στις τοποθεσίες από ό,τι περίμεναν οι επιστήμονες, καθώς οι μικρές χελώνες μετακινούνταν μεταξύ των υδάτων της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας και του ανοιχτού ωκεανού.

Εκτός από την επίπονη εργασία της ανεύρεσης των χελωνών, το κόλπο ήταν η ανάπτυξη εύκαμπτων ετικετών με ηλιακή ενέργεια που θα μπορούσαν να κρέμονται στο κέλυφος για αρκετό χρονικό διάστημα ώστε να στέλνουν δεδομένα.

«Για χρόνια, η τεχνολογία δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στο όνειρο», δήλωσε ο Τζέφρι Σέμινοφ, θαλάσσιος βιολόγος της NOAA που δεν συμμετείχε στη μελέτη.

Τα ευρήματα δίνουν στους βιολόγους μια καλύτερη ιδέα για το πώς οι νεαρές χελώνες χρησιμοποιούν τον Κόλπο του Μεξικού, μια κρίσιμη περιοχή για τέσσερα είδη θαλάσσιων χελωνών που απειλούνται με εξαφάνιση.

«Δεν είναι ότι οι θαλάσσιες χελώνες χάθηκαν ποτέ, αλλά ότι είχαμε χάσει τα ίχνη τους», δήλωσε η Τζάνετ Γουίνεκεν του Πανεπιστημίου Φλόριντα Ατλάντικ, η οποία δεν είχε ρόλο στην έρευνα.