Τουλάχιστον 45 φάλαινες παγιδεύτηκαν σε αλιευτικά σχοινιά και εξοπλισμό στις ανατολικές ακτές της Αυστραλίας το 2024, με τους ειδικούς να ζητούν καλύτερη διαχείριση του αλιευτικού εξοπλισμού για να αποτραπεί η ταλαιπωρία των θαλάσσιων ζώων.

Ο Δρ Όλαφ Μέινεκε, θαλάσσιος επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο Griffith, δήλωσε ότι η πρόληψη παγιδεύσεων φαλαινών «αγνοείται σε μεγάλο βαθμό στην Αυστραλία».

Διαβασε ακομα

Ο εκπληκτικός λόγος που αυτή η όρκα κουβαλά το νεκρό μωρό της

Ο Μέινεκε και η ομάδα του κατέγραψαν 45 επιβεβαιωμένες παγιδεύσεις φαλαινών στις ανατολικές ακτές της χώρας το περασμένο έτος. Ο ίδιος πιστεύει ότι ο πραγματικός αριθμός είναι τουλάχιστον διπλάσιος, περίπου 100. «Αυτές είναι πραγματικά μόνο η κορυφή του παγόβουνου», είπε.

Οι φάλαινες που απελευθερώθηκαν με επιτυχία το 2024 είναι περίπου 15, και η βελτίωση των προσπαθειών απελευθέρωσης στις ανατολικές ακτές θα απαιτούσε καλύτερο συντονισμό μεταξύ πολλαπλών φορέων, σύμφωνα με τον Μέινεκε.

Έσερνε αλιευτικό εξοπλισμό τουλάχιστον δύο μήνες

Χαρακτηριστική του προβλήματος ήταν η περίπτωση μιας νεαρής μεγάπτερης φάλαινας που εντοπίστηκε στις 5 Δεκεμβρίου κοντά στο South West Rocks στη Νέα Νότια Ουαλία, σε κακή κατάσταση, να σέρνει σχοινιά και φελλούς από την ουρά της.

Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 17 Δεκεμβρίου, εντοπίστηκε πιο νότια κοντά στο Terrigal. Ο Μέινεκε εκτίμησε από λήψεις drone ότι η φάλαινα ταξίδευε με 1,2 χλμ./ώρα – τόσο αργά που «κυριολεκτικά επέπλεε νότια» με το ρεύμα της ανατολικής Αυστραλίας.

Μια αποστολή διάσωσης κατάφερε να αφαιρέσει τα σχοινιά και τους φελλούς, αλλά η φάλαινα πέθανε και ξεβράστηκε λίγες μέρες αργότερα στην παραλία Lakes στο Budgewoi. Ο Μέινεκε εκτίμησε ότι είχε «σύρει τον αλιευτικό εξοπλισμό για τουλάχιστον δύο μήνες».

«Ο χειρότερος τρόπος να πεθάνει ένα θαλάσσιο ζώο»

Παρόλο που ο αριθμός των επιβεβαιωμένων ετήσιων παγιδεύσεων είναι μικρός σε σχέση με τον υγιή πληθυσμό μεγάπτερων φαλαινών – περίπου 40.000 φάλαινες εκτιμάται ότι μεταναστεύουν ετησίως κατά μήκος των ανατολικών ακτών της Αυστραλίας – ο Μέινεκε τόνισε ότι η πρόληψη τέτοιων περιστατικών είναι ένα ηθικό ζήτημα.

Η συνεχής έλξη από τα σχοινιά και τους φελλούς οδηγεί σταδιακά τη φάλαινα σε εξάντληση. «Είναι πιθανώς ο χειρότερος τρόπος να πεθάνει ένα θαλάσσιο ζώο», είπε ο Μέινεκε.

«Χρειάζονται εβδομάδες ή ακόμη και μήνες μέχρι να πεθάνουν πραγματικά», είπε. «Όταν βρίσκονται στη μετανάστευσή τους … πρέπει να διανύσουν χιλιάδες χιλιόμετρα. Ακόμα και ο μικρότερος φελλός γύρω από την ουρά τους σημαίνει, με την πάροδο εβδομάδων, απώλεια όλων των αποθεμάτων ενέργειας».

Το Sea World Foundation συμμετείχε σε 10 διασώσεις μεγάπτερων φαλαινών στο Κουίνσλαντ και στη Νέα Νότια Ουαλία πέρυσι.

Ο Γουέιν Φίλιπς, επικεφαλής θαλάσσιων επιστημών στο Sea World, δήλωσε ότι επειδή οι μεγαπτερες φάλαινες μεταναστεύουν αντί να τρέφονται κατά μήκος των ανατολικών ακτών της Αυστραλίας, ο αλιευτικός εξοπλισμός συνήθως παγιδεύεται στις ουρές τους.

«Σε άλλες περιοχές του κόσμου, οι παγιδεύσεις γίνονται συχνά στο στόμα και γύρω από το κεφάλι, κάτι που καθιστά πολύ δύσκολη την απελευθέρωση, επειδή τα ζώα χρησιμοποιούν το στόμα τους για να συλλέγουν τροφή», είπε.

Ο Μέινεκε τόνισε την ανάγκη καλύτερης διαχείρισης του αλιευτικού εξοπλισμού και προτάθηκε η συνεργασία με επιστήμονες για τη μετατόπιση των αλιευτικών ζωνών ανάλογα με τις διαδρομές μετανάστευσης των φαλαινών.

Με πληροφορίες από Guardian