Ο αυξανόμενος πανικός για τα μυστηριώδη drones που κατακλύζουν τους ουρανούς των Mid-Atlantic πολιτειών των ΗΠΑ, μάς υπενθυμίζει ότι στο αέναο κυνήγι για την αναγνώριση των UFO, οι άνθρωποι είναι συνήθως ο πιο αδύναμος κρίκος.

Η Αμερική είναι αντιμέτωπη με πραγματικές προκλήσεις εθνικής ασφάλειας στη νέα εποχή των μη επανδρωμένων πολεμικών αεροσκαφών. Αλλά μια εισβολή μυστηριωδών drones πάνω από το New Jersey δεν είναι μία από αυτές.

Αποδεικνύεται ότι ακριβώς όπως οι αυτόπτες μάρτυρες συχνά μπερδεύουν τις λεπτομέρειες, για παράδειγμα, ενός τροχαίου ατυχήματος, είμαστε διαβόητα αναξιόπιστοι όταν πρόκειται για την αναγνώριση και την αναφορά UFO. Ένα τεράστιο ποσοστό των «παρατηρήσεων» αποδεικνύεται, μετά από έρευνα, ότι είναι ο πλανήτης Αφροδίτη ή άλλα εκπληκτικά φωτεινά αστρονομικά φαινόμενα.

Διαβασε ακομα

Ποιες είναι οι πιθανότητες να υπάρχουν στ’ αλήθεια εξωγήινοι;

Οι άνθρωποι στο έδαφος κάνουν συχνά τόσο λάθος εκτιμήσεις για τις αποστάσεις στον ουρανό, με αποτέλεσμα ακόμα και αντικείμενα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά να πιστεύουν ότι βρίσκονται μια ανάσα από αυτούς.

Το πρόβλημα της λανθασμένης ταυτοποίησης UFO είναι ένας σοβαρός λόγος που ο στρατός και οι επιστήμονες αναφέρονται πλέον σε τέτοιες θεάσεις με μεγαλύτερη ακρίβεια ως UAP, ή μη αναγνωρισμένα ανώμαλα φαινόμενα – μια ετικέτα που προορίζεται να εξηγήσει ότι πολλές θεάσεις μπορεί να μην είναι καθόλου «αντικείμενα», αλλά είναι πιθανότερο να αποτελούν γνωστά, ή ακόμα και άγνωστα, αστρονομικά και ατμοσφαιρικά φαινόμενα.

Μέχρι και οι ειδικοί της αεροπορίας κάνουν λάθη. Την 1η Οκτωβρίου του 1948, ο υπολοχαγός George Gorman, βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και πιλότος της Εθνικής Φρουράς Αεροπορίας της Βόρειας Ντακότα, κυνήγησε με το μαχητικό του P-51 ένα φωτεινό UFO που πέρασε από δίπλα του στον ουρανό. Σε ταχύτητες άνω των 600 χλμ./ώρα, ενεπλάκη σε μια καταδίωξη για σχεδόν 30 λεπτά, με το UFO, σε σχήμα μπάλας, να ελίσσεται γύρω του, εκτελώντας στροφές που ο ίδιος θεωρούσε ότι ήταν αεροδυναμικά αδύνατες. Τελικά διέκοψε την αερομαχία χωρίς να ταυτοποιήσει ποτέ το εχθρικό αντικείμενο. «Ακριβώς όταν επρόκειτο να συγκρουστούμε, υποθέτω ότι φοβήθηκα», είπε αργότερα στους ερευνητές, προσθέτοντας: «Είναι δύσκολο να πιστέψεις στα μάτια σου όταν κάτι χωρίς φτερά απομακρύνεται και σε αφήνει σύξυλο».

Λίγο μετά, οι ερευνητές του περιστατικού διαπίστωσαν ότι ο Gorman κυνηγούσε ένα μετεωρολογικό μπαλόνι που είχε εκτοξευτεί περίπου 10 λεπτά πριν το εντοπίσει. Το μπαλόνι απλά αιωρούνταν στον νυχτερινό ουρανό κι εκείνος «βουτούσε» και έκανε ελιγμούς γύρω του.

Από την πλευρά του, ο J. Allen Hynek, ο διάσημος αστρονόμος και νονός της «ουφολογίας», ο οποίος πέρασε ένα τέταρτο του αιώνα δουλεύοντας με την Πολεμική Αεροπορία στις μελέτες της για UFO και επινόησε τη φράση «στενές επαφές τρίτου είδους», ανέφερε σε μια συνέντευξη στα τέλος της καριέρας του: «Είναι γνωστό ότι συχνά οι πιλότοι στρίβουν απότομα τα αεροπλάνα τους όταν ξαφνικά συναντούν έναν πολύ φωτεινό μετεωρίτη που νομίζουν ότι βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης, αλλά που αργότερα αποδεικνύεται ότι ήταν 50 με 100 μίλια μακριά».

Υπάρχει λόγος που όσοι ασχολούνται σοβαρά με τη μελέτη UAP προσπαθούν να βγάλουν από την εξίσωση τους ανθρώπους: Σε μια ακρόαση στο Κογκρέσο το περασμένο καλοκαίρι, ο Ryan Graves – ένας πρώην αεροπόρος του Πολεμικού Ναυτικού με τις δικές του εμπειρίες UAP, ο οποίος πλέον ηγείται μιας οργάνωσης υπεράσπισης που ονομάζεται Americans για την Ασφαλή Αεροδιαστημική – πρότεινε μια πιο αξιόπιστη εναλλακτική λύση στις πιξελιασμένες, ασπρόμαυρες (αλλά υποτίθεται αποκαλυπτικές) φωτογραφίες που βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο: τη χρήση αισθητήρων. Ομοίως, ο καθηγητής αστρονομίας του Χάρβαρντ, Avi Loeb, μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες στις έρευνες UAP, υποστηρίζει ότι πρέπει να κατανοήσουμε πολύ καλύτερα πώς μοιάζει ένας «κανονικός» ουρανός πριν προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τι είναι «ανώμαλο». Όπως είπε ο Loeb πέρυσι: «Εμπιστοσύνη στα δεδομένα. Οι άνθρωποι είναι χάσιμο χρόνου».

Το ερώτημα «Είμαστε μόνοι;» είναι ένα από τα τρία πιο βασικά που έχουν γοητεύσει τους ανθρώπους από την εποχή των σπηλαίων, μαζί με το «Τι συμβαίνει μετά τον θάνατο;» και το «Υπάρχει Θεός;» ως τα πιο βαθιά και δυνητικά μεταβαλλόμενα μυστήρια τα οποία παλεύουμε να λύσουμε. Ποιος δεν θα ήθελε να πάρει μια σαφή απάντηση σε ένα από αυτά ενώ βγάζει έξω τα σκουπίδια αργά το βράδυ;

Στο μεταξύ, η εγωκεντρική αυτοπεποίθηση στις τόσες πολλές αναφορές UFO, ότι δηλαδή το πρώτο ένστικτο των ανθρώπων όταν εντοπίζουν ένα κινούμενο φως στον νυχτερινό ουρανό δεν είναι να υποθέσουν το προφανές – ότι πρόκειται για ένα αστέρι, μετεωρίτη, δορυφόρο ή μακρινό αεροπλάνο – αλλά να φανταστούν ότι είναι ένα εξωγήινο σκάφος που ταξίδεψε χιλιάδες έτη φωτός στο διάστημα για να επισκεφτεί τη Γη και οι εξωγήινοι θα διάλεγαν ακριβώς εκείνη τη στιγμή, ένα τυχαίο βράδυ της Τρίτης για να αποκαλυφθούν σε κάποιον γήινο σε έναν σκοτεινό, αγροτικό δρόμο ή σε μια προαστιακή αυλή, παραμένει εντυπωσιακή.

Το Ξυράφι του Όκαμ, η χρήσιμη μεσαιωνική θεωρία που υποστηρίζει ότι η απλούστερη εξήγηση είναι συνήθως η καλύτερη, θα μας έλεγε ότι ο ήχος των οπλών είναι πιο πιθανό να προδίδει άλογα παρά ζέβρες.

Εν μέρει, αυτό το ένστικτο πηγάζει από κάτι θεμελιώδες. Το ερώτημα «Είμαστε μόνοι;» είναι ένα από τα τρία πιο βασικά που έχουν γοητεύσει τους ανθρώπους από την εποχή των σπηλαίων, μαζί με το «Τι συμβαίνει μετά τον θάνατο;» και το «Υπάρχει Θεός;» ως τα πιο βαθιά και δυνητικά μεταβαλλόμενα μυστήρια τα οποία παλεύουμε να λύσουμε.

Ποιος δεν θα ήθελε να πάρει μια σαφή απάντηση σε ένα από αυτά ενώ βγάζει έξω τα σκουπίδια αργά το βράδυ;

Πέρα από αυτό, η πολιτιστική μας γοητεία για τα UFO πηγάζει από το γεγονός ότι είναι ένας σπάνιος τομέας όπου όλοι μας μπορούμε να βουτήξουμε στα βαθύτερα σύνορα της γνώσης. Όπως μας υπενθυμίζει το μυστήριο με τα drones του Νιου Τζέρσεϊ, κάθε φορά που κάποιος από εμάς κοιτάζει έξω από το παράθυρο της κουζίνας τη νύχτα, ρίχνοντας μια ματιά στον ουρανό ή οδηγεί σε έναν έρημο αυτοκινητόδρομο, μπορεί να πιστέψει ότι είδε αυτό το λαμπερό φως, η ύπαρξη του οποίου αλλάζει τα πάντα.

Με πληροφορίες από Washington Post