Μεγέθυνση κειμένου
Ο αριθμός των διαδικασιών επιβεβαίωσης φύλου αυξήθηκε στις ΗΠΑ, ακολουθούμενος από μια λαίλαπα νόμων κατά των τρανς. Για πολλούς, τα σημάδια μπορεί να είναι σύμβολο υπερηφάνειας και ανθεκτικότητας
Για πολλά τρανς και non-binary (μη δυαδικά άτομα), η χειρουργική επέμβαση αρρενοποίησης του στήθους – η διαδικασία αφαίρεσης του ιστού του μαστού για να αποκτήσουν ένα πιο επίπεδο ή αρρενωπό στήθος – δεν είναι μια διαδικασία επιλογής. Είναι απαραίτητη για να αισθάνονται οικεία στο σώμα τους.
Η συγκεκριμένη χειρουργική επέμβαση είναι μια μορφή υγειονομικής περίθαλψης που επιβεβαιώνει το φύλο και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία της δυσφορίας, της αίσθησης βαθιάς ταραχής που νιώθει κάποιος, όταν η ταυτότητα ή η εμφάνισή του δεν ταιριάζει με το φύλο που του αποδόθηκε κατά τη γέννηση.
Είναι επίσης μια περίπλοκη, έντονη και επεμβατική διαδικασία που απαιτεί την πλοήγηση σε έναν λαβύρινθο ασφαλιστικών εγγράφων, που μπορεί να χρειαστούν χρόνια για να επουλωθεί.
Αυτό σημαίνει ότι ο δρόμος προς την επίτευξη του «στήθους των ονείρων» για κάποιους μπορεί να είναι ένα μακρύ, πολύπλοκο και ρευστό ταξίδι.
Ο αριθμός των επεμβάσεων επιβεβαίωσης φύλου αυξήθηκε απότομα στις ΗΠΑ μεταξύ 2016 και 2019. Έκτοτε, περισσότερα τρανς και non-binary άτομα έχουν περιγράψει δημοσίως πώς έχουν αλλάξει τα σώματά τους – και οι σχέσεις τους με το σώμα τους – ακόμα και όταν η αντιτράνς νομοθεσία έχει αυξηθεί σε όλη τη χώρα.
«Το δέρμα του καθενός είναι διαφορετικό και η θεραπεία μπορεί να φαίνεται τόσο διαφορετική», λέει το Dulcinea Pitagora, ψυχοθεραπευτής και ιδρυτής της LGBTQ+ ενισχυτικής πρακτικής Manhattan Alternative.
Το Pitagora έχει δουλέψει με κάποιους πελάτες που αγχώνονται για το αν θα φαίνονται οι ουλές τους επειδή «ανησυχούν μήπως τους εκθέσουν ή μήπως κάποιος τους βλάψει επειδή είναι τρανς».
Ο φόβος αυτός επιδεινώνεται από το γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος έχει απειλήσει να ανατρέψει τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+, κέρδισε δεύτερη θητεία.
«Βλέπουμε αύξηση των συμπτωμάτων ψυχικής υγείας που προκαλούνται ακόμη και από το άκουσμα της [αντι-τρανς] νομοθεσίας σε άλλες πολιτείες», λέει το Pitagora. «Δημιουργεί μεγαλύτερο κίνδυνο για τους πελάτες και θα μπορούσε να επηρεάσει το αν ένας πάροχος είναι πρόθυμος να δώσει φροντίδα που να επιβεβαιώνει το φύλο».
Οι ουλές «μαρτυρούν» τις εμπειρίες κάποιου ανθρώπου, αλλά μπορούν επίσης να γίνουν σύμβολα υπερηφάνειας και ανθεκτικότητας. Τρία τρανς και μη δυαδικά άτομα από τις ΗΠΑ μίλησαν στον Guardian για τις επεμβάσεις αρρενοποίησης του στήθους.
Lazarus Letcher, 32 ετών, Νέο Μεξικό
Έκανα χειρουργική επέμβαση στο στήθος τον Ιανουάριο του 2017, την τελευταία ημέρα της θητείας του Ομπάμα. Ένιωσα την ανάγκη να το κάνω πριν αναλάβει ο Τραμπ. Δεν ήταν σύνηθες για τους μη δυαδικούς τύπους να το κάνουν, και ήμουν επίσης πιθανώς το πιο σκούρο άτομο που είχε χειρουργήσει ο χειρουργός μου. Δεν μπόρεσα να βρω πολλά αποτελέσματα στο διαδίκτυο από μαύρους ανθρώπους που είχαν κάνει αυτή τη χειρουργική επέμβαση.
Χρειάστηκε να κάνω μια επαναληπτική επέμβαση επειδή είχε μείνει αρκετός ιστός του στήθους κάτω από μία από τις θηλές μου. Έγινε ενώ ήμουν ξύπνιο, πράγμα που ήταν απαίσιο. Έβαλαν μια πετσέτα στο πρόσωπό μου και ένιωθα τον χειρουργό να κόβει και να τραβάει τη θηλή μου. Τελικά τον απομάκρυνα επειδή είπε σεξουαλικά ακατάλληλα πράγματα κατά τη διάρκεια εκείνης της διαδικασίας.
Ευτυχώς υπάρχουν τώρα καταπληκτικοί, ικανοί κορυφαίοι χειρουργοί στην πόλη μου που δείχνουν άλλους τρόπους υποστήριξης της κοινότητάς μας – όπως η πρόσληψη τρανς ατόμων – εκτός από το να παίρνουν απλώς τα χρήματά μας.
Περίπου δύο χρόνια μετά το χειρουργείο και ένα χρόνο μετά την επαναληπτική επέμβαση, έκανα ένα τεράστιο τατουάζ στο στήθος. Ένιωσα σαν μια αποκατάσταση, επειδή δεν ήθελα οι ουλές μου να συνδέονται με τον χειρουργό που είχε βλάψει εμένα και την κοινότητά μου. Αυτό ήταν ένα τέτοιο πεδίο μάχης σε όλη μου τη ζωή – πρώτα με το στήθος και το φύλο μου και στη συνέχεια με μια τρομερή εμπειρία χειρουργικής επέμβασης. Ακόμα νιώθω ευφορία κάθε φορά που περνάω ένα μπλουζάκι πάνω από το κεφάλι μου. Δεν παλιώνει ποτέ.
Υπάρχει κάτι στο να χάνεις την εικόνα σου που με προβληματίζει. Έχω συμμετάσχει σε μερικές σειρές τρανς φωτογραφιών, και πάντα έρχεται ένα σημείο όπου λένε «βγάλε το πουκάμισό σου», και ένα μέρος του αισθάνεται σχεδόν σαν να είναι παγκόσμια επίδειξη. Υπάρχει μια φετιχοποίηση των τρανς ανθρώπων.
Αν ποτέ με χτυπήσουν επειδή είμαι τρανς, δεν θα είναι εξαιτίας των ουλών μου, αλλά εξαιτίας των θηλών μου. Με εξέπληξε το γεγονός ότι η μελανίνη δεν επέστρεψε ποτέ στις θηλές μου. Αυτό είναι πολύ συνηθισμένο για τους μαύρους, να έχουν πολύ πιο ροζ θηλές μετά την επέμβαση. Συνήθιζα να νιώθω αμήχανα γι’ αυτό, αλλά τώρα, τέλος πάντων. Τα βυζιά μου έφυγαν, αυτό είναι το μόνο που με νοιάζει.
Ως μαύρο τρανς άτομο, μεγάλωσα με το «passing» να σημαίνει ότι «περνάω» ως λευκός. Μόλις γνώρισα άλλους στην τρανς κοινότητα, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μια εντελώς διαφορετική συζήτηση γύρω από το passing, την ασφάλεια και το να περνάς απαρατήρητος [όταν ένα τρανς άτομο επιλέγει να μην εμφανίζεται ως τρανς]. Αλλά μου αρέσει που οι προσαρμοσμένες θηλές μου φανερώνουν-σε όσους γνωρίζουν- ότι είμαι τρανς.
Jenevieve Ting, 31, Νέα Υόρκη
Ήταν μια διαδικασία ετών που σκεφτόμουν να κάνω τη χειρουργική επέμβαση πριν τελικά την κάνω τον Φεβρουάριο. Σκεφτόμουν συνέχεια τη ζωή χωρίς το στήθος μου, όπως: «Πώς θα νιώθω όταν οδηγώ ένα αυτοκίνητο με κατεβασμένα παράθυρα και δεν φοράω πουκάμισο; Πώς θα είναι να κολυμπάω στη θάλασσα και να μην ανησυχώ για το στήθος μου;»
Κατά την επιστροφή με το αυτοκίνητο από το χειρουργείο, έκλαιγα. Τις ημέρες που προηγήθηκαν της επέμβασης, ανέπτυξα μια βαθύτερη, έντονη εκτίμηση για το στήθος μου και ένιωσα θλίψη που έπρεπε να υποβληθώ σε αυτή την πολύ επεμβατική διαδικασία. Εύχομαι να μην ζούσα σε έναν κόσμο που έχει αυτά τα πολύ δυαδικά πρότυπα για το τι είδους σώματα είναι αρσενικά. Δεν ήταν ότι το μετάνιωσα, αλλά ένιωσα αυτή την ολοκληρωτική θλίψη.
Στην αρχή σκέφτηκα: «Ευθυγραμμίζεται το στήθος μου με τις εικόνες των ονείρων μου στον πίνακα αναφοράς μου;» Με την πάροδο του χρόνου, βίωσα τις ουλές μου λιγότερο ως γραμμή τερματισμού ή ως σημείο όπου τελειώνει το ταξίδι, και περισσότερο ως μια άλλη υφή της τρανσέξουαλικότητάς μου.
Είχα άγχος κάθε βράδυ όταν έπρεπε να βάζω λάδι και να κάνω μασάζ στις ουλές μου, για το αν το κάνω σωστά. Όμως, η επιμονή μου σε αυτό έχει χαλαρώσει και έχω κερδίσει άνεση γνωρίζοντας ότι οι ουλές μου θα αλλάξουν, καθώς αλλάζω. Υπάρχουν στιγμές που είμαι χωρίς μπλούζα σε δημόσιο χώρο και το αισθάνομαι σαν ένα κοινό σημάδι, επειδή είναι ένας τρόπος για τους queer ανθρώπους να με αναγνωρίσουν και το αντίστροφο.
Δεν νομίζω ότι το στήθος σου καταλήγει ποτέ να μοιάζει όπως το ονειρεύτηκες. Υπάρχουν άνθρωποι στα trans φόρουμ που διαπιστώνουν ότι αφού κάνουν επέμβαση στο στήθος, συνειδητοποιούν ότι η δυσφορία τους έχει μεταφερθεί και σε άλλα μέρη του σώματός τους. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, δεν θέλω ποτέ να είμαι πλήρως ικανοποιημένο με την εμφάνισή μου, γιατί η τρανσεξουαλικότητά μου είναι ένα εξελικτικό project. Έχω βρει πολλή ελπίδα και περιέργεια στο γεγονός ότι το σώμα μου δεν ευθυγραμμίζεται ή δεν τηρεί τέλεια τα πρότυπα. Με κάνει να αναρωτιέμαι: «Πώς αλλιώς μπορώ να στολίσω τον εαυτό μου;»
Ezra Michel, 29 ετών, Λος Άντζελες, Καλιφόρνια
Όταν ήμουν γύρω στα 16, δεν είχα δηλώσει ότι ήμουν τρανς, αλλά ότι ήμουν λεσβία. Πέτυχα ένα βίντεο στο YouTube με έναν τρανς άντρα να μιλάει για τις ουλές της χειρουργικής επέμβασης αρρενοποίησης του στήθους. Είχα υπνωτιστεί κοιτάζοντας αυτόν τον τύπο που είχε γεννηθεί σε ένα σώμα σαν το δικό μου, ο οποίος τώρα είχε νόμιμο δικαίωμα να δημοσιεύσει ένα βίντεο με τον εαυτό του χωρίς πουκάμισο. Το βίντεο δεν με έκανε τρανς. Ήδη ένιωθα τόσο άβολα με το στήθος μου και βλέποντας αυτό το άτομο να παίρνει την ευθύνη της ζωής και του σώματός του – παρ’ όλη τη διαμάχη και τον πόνο που μπορεί να φέρει η επέμβαση αυτή- μου έδωσε ελπίδα.
Η χειρουργική επέμβαση μου το 2017 ήταν μπερδεμένη. Ανυπομονούσα για εκείνη τη στιγμή που θα έβγαζα τους επιδέσμους και θα κοιτούσα στον καθρέφτη και θα γινόταν η μεγάλη αποκάλυψη – το είχα δει τόσο πολύ στο διαδίκτυο. Αντ’ αυτού, ήταν σαν εφιάλτης. Οι θηλές μου βρίσκονταν κάτω από τον θωρακικό μου μυ. Ήταν μακριές και λεπτές με ουλές που εκτοξεύονταν προς τα πάνω. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο.
Τελικά πήγα σε διαφορετικό χειρουργό για να κάνω διόρθωση. Όταν μου είπε: «Μπορούμε να το διορθώσουμε αυτό», ένιωσα ότι μπορούσα να αναπνεύσω για πρώτη φορά μετά από έξι μήνες. Δεν είναι ότι μου έλειπαν τα βυζιά μου- δεν το μετάνιωσα καθόλου αυτό. Απλώς δεν ήταν αυτό που ήθελα να μοιάζει. Έπρεπε να υποβάλω αίτηση στο Medi-Cal για να καλυφθεί η διόρθωση – την οποία τελικά κέρδισα μετά από πέντε προσφυγές – επειδή έπρεπε να υποστηρίξω ότι πληρούσε τα κριτήρια της δυσφορίας και ότι δεν ήταν απλώς μια αισθητική επέμβαση.
Περίπου δύο χρόνια μετά τη δεύτερη επέμβαση, σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να κάνω τατουάζ στις ουλές μου. Όταν άρχισαν να ξεθωριάζουν, συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα ποτέ να περάσω ως cis. Από την ηλικία των 16 ετών, όλα τα στήθη που θαύμαζα ήταν αυτά των τρανς ανδρών που είχαν κάνει επέμβαση. Κανένας από τους φίλους μου δεν υποστήριξε την ιδέα του τατουάζ. Αλλά αφού το έκανα, έλαβα σχόλια στο διαδίκτυο που έλεγαν: «Αυτή είναι μια κίνηση δύναμης». Υπήρχαν και άλλα σχόλια όπως «απολαμβάνεις το προνόμιό σου υπερβολικά», δηλαδή αν είχα το προνόμιο να ξεθωριάζουν οι ουλές και να νιώθω ασφαλής, τότε δεν θα έπρεπε ποτέ να θέλω να το εγκαταλείψω. Έχω συμπόνια και ενσυναίσθηση για αυτή την άποψη, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ να την προβάλλω σε κάποιον άλλον.
*Σήμερα, Τετάρτη 20 Νοεμβρίου, είναι η Διεθνής Ημέρα Τρανς Μνήμης. Μια συμβολική ημέρα μνήμης και τιμής προς τα τρανς και φυλοδιαφορετικά άτομα που δολοφονήθηκαν σε κάποια γωνιά του πλανήτη μας.
Ακολουθήστε το pride.gr στο Google News και ενημερωθείτε πρώτοι
Related
Νεοτερα
