Δεν είναι η πρώτη και δυστυχώς δεν θα είναι και η τελευταία συγκλονιστική ιστορία που ακούμε για πρόσφυγες που θαλασσοδέρνονται και ρισκάρουν τη ζωή τους έχοντας εγκαταλείψει τις χώρες τους, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο. Πολλοί δεν φτάνουν ποτέ σε αυτό που φαντάζονται ως «Γη της Επαγγελίας» συγκριτικά με τα δεινά που έχουν συνηθίσει και όσοι τα καταφέρνουν πολύ συχνά βιώνουν πολύ άσχημες εμπειρίες.

Ο Ιωνάς είχε ένα πολύ δύσκολο ξεκίνημα στη ζωή του, αλλά είναι ζωντανός χάρη σε ανθρώπους που νοιάστηκαν. Το μόλις 50 ημερών προσφυγόπουλο ήταν παγιδευμένο με τους γονείς του στο βουνό της Τήλου επί τρεις ημέρες.

Του έφτιαχναν γάλα με θαλασσινό νερό και ήλπιζαν σε μια βοήθεια. Η λύτρωση ήρθε, η οικογένεια διασώθηκε και το παιδάκι πήρε το όνομά του, από τον προφήτη που έριξαν στη θάλασσα και τον κατάπιε το κήτος, βγάζοντάς τον από το στόμα του έπειτα από τρεις ημέρες…

Η δήμαρχος Τήλου, Μαρία Καμμά, έκανε μια ανάρτηση στο Facebook, διηγήθηκε την ιστορία του Ιωνά και ευχαρίστησε άπαντες στο νησί που δίνουν μάχη να μην χαθεί καμία ανθρώπινη ζωή στη θάλασσα.

ΤΗΛΟΣ 17/8/2024

Ιωνάς,

αυτό είναι το “όνομα” που του δόθηκε από τον φίλο μας Thanasis Tsitsas, παρομοιαζοντας τον με τον καλόγερο που ξεβράστηκε στην Τήλο και έχτισε το μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα…

Ένα προσφυγόπουλου 50 ημερών που για τρεις ημέρες ήταν αποκλεισμένο στο βουνό, οι γονείς του έφτιαχναν το γάλα του με νερό από τη θάλασσα…

Για άλλη μια φορά η κοινότητα της Τήλου, στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, βάζοντας “πλάτη” στην μεγάλη πίεση που ασκείται με το προσφυγικό.

Δεν έχει χάσει καμία ανθρώπινη ζωή και προσπαθεί να ανταπεξέλθει και να βοηθήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους ταλαιπωρημένους, τραυματισμένους και χτυπημένους ανθρώπους.

Ναι χτυπημένους, γιατί οι λαθροκινητές προκειμένου να τους φορτώσουν στις βάρκες, τους χτυπάνε…

Έγκυος γυναίκα παγιδευμένη στο βουνό, βρέφη και παιδιά πεταμένα σε απόκρημνα σημεία του νησιού, γυναίκες τραυματισμένες, άντρες χτυπημένοι άσχημα από τους Τούρκους διακινητες, συνθέτουν το σκηνικό απόγνωσης που βιώνει η κοινωνία του νησιού μου τους τελευταίους μήνες… και η εξωτερική βοήθεια; ελαχιστότατη…

Οι λιγοστοί λιμενικοί που υπηρετούν στο νησί έχουν ξεπεράσει τα όρια των αντοχών τους εδώ και καιρό και όμως δεν κάνουν πίσω, δεν δέχονται να χαθεί καμία ανθρώπινη ζωή!
Δύο τρεις αστυνόμοι που και αυτοί έχουν ριχτεί στο ” παιχνίδι” με τον χρόνο να προλάβουν τους ανθρώπους ζωντανούς.

Διοικητής και στρατός συνδράμουν σε πολύ μεγάλο βαθμό μέρα νύχτα…
Όλοι μαζί μια γροθιά!
Μπράβο σας ρε παιδιά!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους εθελοντές μας και στους ανθρώπους του Δήμου μου.
Σπύρο, Μίμη, Νίκο, Μαρία, Βασίλη, Μιχάλη, Μερκούρη και αρκετούς ακόμη, που δεν το βάζετε κάτω, που λέτε όχι ρε γαμώτο κανέναν δεν θα χάσουμε στο νησί μας!
Ευλογημένος τόπος με Ανθρώπους και λειτουργούς οι οποίοι αρνούνται να χάσουν την ανθρωπιά τους

Έτσι πρέπει να είναι οι ανθρώπινες κοινωνίες και όμως μας κάνει εντύπωση όταν συναντάμε τέτοιες…γιατί στις μέρες μας τα αυτονόητα…σπανίζουν.