Σχεδόν έναν αιώνα πριν, ένας πολύ κομψός άνδρας, ο κόμης Victor Lustig (Βίκτορ Λούστιγκ), συναντήθηκε με διάφορους Παριζιάνους επιχειρηματίες για να τους προτείνει να αγοράσουν τον Πύργο του Άιφελ. Παρά τον παραλογισμό του όλου εγχειρήματος, τελικά αυτός ο απίστευτος απατεώνας, κατάφερε να το κάνει όχι μία αλλά δύο φορές.

Παρίσι! Η Πόλη του Φωτός με τα γραφικά bistrot, τις τάρτες και τις γκαλερί, τον Σηκουάνα και φυσικά τον επιβλητικό Πύργο του Άιφελ – το 7.300 τόνων σιδερένιο μνημείο που αποτελεί σύμβολο της ευρωπαϊκής πρωτεύουσας και επιβλέπει ολόκληρη την πόλη με τους κατοίκους και τους επισκέπτες της από ύψος 300 μέτρων.

Ένας τέτοιος επισκέπτης ήταν και ο κόμης Victor Lustig, ο οποίος το 1925 – όταν αποβιβάστηκε στο Gare d’Austerlitz – έτρεξε να θαυμάσει το θρυλικό μνημείο. Επρόκειτο για έναν εξαιρετικά γοητευτικό άνδρα που μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες και που ήξερε από πολύ μικρός πως οι κοινωνικές δεξιότητες που διέθετε θα τον έκαναν ιδανικό διπλωμάτη.

Ωστόσο, δεδομένου ότι οι οικονομικές απολαβές του επαγγέλματος δεν τον ικανοποιούσαν, αποφάσισε να αξιοποιήσει το ταλέντο του και να γίνει ο μεγαλύτερος απατεώνας του κόσμου.

Victor Lustig, who impersonated a government official, managed to sell the Eiffel Tower not once, but twice. pic.twitter.com/foh2kqftPL

— The World (@World) May 7, 2015

Ένας κόμης χωρίς τίτλο

Στα νεανικά του χρόνια, σύμφωνα με την El Pais, υπήρξε μέγας τζογαδόρος και γυναικάς, ασχολίες που του άφησαν, κάποια στιγμή, μία ουλή στο πρόσωπο για την οποία καυχιόταν, ισχυριζόμενος ότι ήταν το αποτέλεσμα «μιας μονομαχίας τιμής μεταξύ ευγενών».

Ήταν η περίοδος, μάλιστα, που άρχισε να σκέφτεται τον ψεύτικο τίτλο του κόμη που θα μπορούσε να προσθέσει πίσω από το επώνυμό του για να του φέρει περισσότερο κύρος.

Όταν έφτασε στο Παρίσι, στα μέσα της δεκαετίας του 1920, είχε ήδη είχε προετοιμάσει στο μυαλό του πώς θα μπορούσε να πουλήσει τον Άιφελ… κομμάτι-κομμάτι.

Το εμβληματικό μνημείο, το οποίο εμφανίστηκε το 1889 στη γαλλική πρωτεύουσα και κατασκευάστηκε ειδικά για την Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού, δεν είχε τότε την απήχηση που διατηρεί σήμερα. Έτσι, ο Lustig σχεδίασε να πουλήσει τον Πύργο ως παλιοσίδερα.

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), εξάλλου η συντήρηση του μνημείου ήταν εξαιρετικά κοστοβόρα, τόσο πολύ μάλιστα που άρχισε να κυκλοφορεί η φήμη πως η κυβέρνηση θα τον αποσυναρμολογούσε.

Πωλείται σε κομμάτια

Εκμεταλλευόμενος την κατάσταση, ο Lustig σκέφτηκε έναν έξυπνο τρόπο να βγάλει χρήματα: Πήγε στη γαλλική πρωτεύουσα και ανέθεσε σε έναν έμπιστο πλαστογράφο να του φτιάξει επιστολόχαρτα και σφραγίδες της Γαλλικής Δημοκρατίας, ενώ νοίκιασε ένα δωμάτιο στο πολυτελές Hôtel de Crillon.

Εκεί υποδέχτηκε έξι επιχειρηματίες που ασχολούνταν με scrap σίδερα και συστήθηκε ως αναπληρωτής διευθυντής της Εθνικής Ταχυδρομικής και Τηλεγραφικής Υπηρεσίας, αναλύοντας πόσο άσχημος ήταν ο Πύργος του Άιφελ και ότι δεν ταίριαζε καθόλου με το γοτθικό μεγαλείο της Παναγίας των Παρισίων ή το νεοκλασικό στυλ της Αψίδας του Θριάμβου.

Λίγο πριν τελειώσει την ομιλία του, τους δήλωσε ότι, αν και το θέμα ήταν άκρως απόρρητο και δεν έπρεπε να το πουν σε κανέναν, η κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να τον αποσυναρμολογήσει και να τον πουλήσει για παλιοσίδερα.

Και στη συνέχεια έριξε το δόλωμα: Η επικερδής αυτή σύμβαση θα πήγαινε στον επιχειρηματία που θα υπέβαλε την υψηλότερη προσφορά για τους 7.300 τόνους σιδήρου.

Διαβασε ακομα

Μία βόλτα στις πιο cool γειτονιές στον κόσμο για το 2024

Μεγάλο ταλέντο

Οι περισσότεροι, βέβαια, κατάλαβαν ότι επρόκειτο για απάτη, αλλά ένας από αυτούς «την πάτησε», ο André Poisson – πράγμα που κάνει την ιστορία ακόμα πιο ειρωνική, καθώς “poisson” στα γαλλικά σημαίνει «ψάρι» και την Πρωταπριλιά, οι Γάλλοι αποκαλούν “Poisson d’ Avril” οποιονδήποτε ξεγελούν με φάρσες και ψέματα.

Ο επιχειρηματίας άφησε να εννοηθεί ότι θα έκανε ό,τι χρειαζόταν για να πάρει το συμβόλαιο και, όπως ένας σκοπευτής, ο Lustig ήξερε ότι αυτή ήταν η ακριβής στιγμή για να τραβήξει τη σκανδάλη: «Αν είσαι πραγματικά προετοιμασμένος να κάνεις ό,τι χρειάζεται, ίσως εσύ και εγώ μπορούμε να έρθουμε σε μια συμφωνία… προσωπικά». Ο Poisson κατάλαβε αμέσως ότι θα έπρεπε να «λαδώσει» για να πάρει τη δουλειά και πλήρωσε τον απατεώνα 70.000 φράγκα για να εξασφαλίσει το συμβόλαιο.

Ο Lustig δέχτηκε, έδωσαν τα χέρια, αλλά φυσικά εκείνος το έσκασε με τα χρήματα χωρίς να δώσει ξανά σημεία ζωής, ενώ γνώριζε πως ο Poisson δεν θα μπορούσε ποτέ να τον καταγγείλει καθώς αυτό θα τον εξέθετε ως διεφθαρμένο.

Έναν χρόνο αργότερα, ο απατεώνας επέστρεψε στο Παρίσι για να εφαρμόσει το κόλπο που του είχε αποφέρει τόσο καλά χρήματα την πρώτη φορά. Μόνο που τώρα τα πράγματα κυλούσαν ιδιαιτέρως βολικά από την πρώτη στιγμή… τόσο χαλαρά και άνετα μάλιστα που ακόμη και ο Lustig άρχισε να φοβάται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Λίγε ώρες πριν συναντηθεί με νέους επιχειρηματίες, κάποιος τον ενημέρωσε πως η αστυνομία του είχε στήσει ενέδρα. Ο άνδρας επιβιβάστηκε σε ένα υπερωκεάνιο και αναχώρησε για τις Ηνωμένες Πολιτείες – όμως δεν σταμάτησε ποτέ να εξαπατά τους άλλους. Άλλωστε είχε τόσο ταλέντο σε αυτό που κρίμα ήταν να πάει χαμένο.