Αν κάποιος έχει δει την ταινία Into the Wild, που παρουσιάζει την πραγματική ιστορία του Christopher McCandless, ενός νεαρού που παρατά τις σπουδές του, χαρίζει όλες τις οικονομίες του σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και φεύγει για το Fairbanks της Αλάσκα ώστε να ζήσει στη φύση, δεν γίνεται να μην έχει ολοζώντανη την εικόνα του.

Το ξεθωριασμένο, πράσινο λεωφορείο Fairbanks 142, με τη λευκή οροφή και τα λευκά παράθυρα.

Το Μαγικό Λεωφορείο.

Το λεωφορείο του «Into the Wild».

Ή απλά το Λεωφορείο…

Σταθμευμένο σε ένα δασώδες ξέφωτο, δίπλα σε μια όχθη ποταμού, μαράζωνε για περίπου 60 χρόνια σε ένα απομακρυσμένο κομμάτι της ενδοχώρας της Αλάσκα.

Ποιος θα περίμενε ότι ένα «συνταξιοδοτημένο» όχημα δημόσιας συγκοινωνίας στην τελευταία συνοριακή πολιτεία της Αλάσκα, θα προσέλκυε έστω και έναν επιβάτη, πόσω μάλλον ότι θα έβρισκε λογοτεχνική και κινηματογραφική φήμη, θα γινόταν γνωστό παγκοσμίως, θα μάγευε επισκέπτες από όλο τον κόσμο.

Το Magic Bus, όπως λεγόταν, μεταφέρθηκε στην ερημιά από μια κατασκευαστική εταιρεία στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ως καταφύγιο κατά τη διάρκεια ενός βραχύβιου έργου οδοποιίας. Πολύ σύντομα, μετακόμισε στην άλλη πλευρά ενός βαλτώδους ξέφωτου που προσέλκυε κυρίως ελάφια και κυνηγούς, λίγο έξω από το Εθνικό Πάρκο Ντενάλι. Ο πιο κοντινός δρόμος ήταν 48 χλμ μακριά, ενώ λίγο λιγότερα ήταν η πιο κοντινή πόλη, που λέγεται Healy. Αυτό το καταπράσινο ξέφωτο, στη μέση του πουθενά, έμελλε να γίνει η τελευταία στάση του λεωφορείου 142.

Εκεί ακριβώς στεκόταν όταν την άνοιξη του 1992, ο 24χρονος Christopher McCandless, έπεσε πάνω του, ενώ κατευθυνόταν μόνος στην άγρια φύση της Αλάσκα κι αφού πρώτα είχε αφήσει πίσω του μια πολλά υποσχόμενη φοιτητική πορεία, καθώς και όλες τις ανέσεις που του πρόσφερε η εύπορη οικογένειά του.

Εξοπλισμένος με μια καραμπίνα, μπόλικα βιβλία, ένα σακί ρύζι, αλλά και τρομερή δίψα για ελευθερία, περιπέτεια και αντισυμβατική ζωή, έστω και για κάποιο διάστημα, ο McCandless σκέφτηκε ότι το 142 τού πρόσφερε ασφάλεια.

Προστατευόμενος μέσα στο λεωφορείο, ο McCandless θα ζούσε από τη γη, θα έγραφε τις σκέψεις του και θα επιβίωνε με εκπληκτικό τρόπο μόνος του στην άγρια φύση για σχεδόν τέσσερις μήνες, προτού αρρωστήσει και πεθάνει, πιθανότατα από ασιτία, μέσα στο λεωφορείο αργότερα εκείνο το καλοκαίρι. Τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι προσπάθησε να περάσει απέναντι το ποτάμι για να ζητήσει βοήθεια και να επιζήσει, δεν βρήκε πέρασμα και τελικά αποδείχθηκε ότι υπήρχε και μάλιστα πολύ κοντά του.

Εκεί βρισκόταν το λεωφορείο το 1996, όταν το μπεστ σέλερ του Jon Krakauer «Into the Wild» θα παρακολουθούσε σχολαστικά το διετές, αλλοπρόσαλλο ταξίδι αυτογνωσίας του McCandless σε όλη τη χώρα μέχρι το τραγικό, πρόωρο τέλος του.

Εκεί καθόταν το λεωφορείο το 2007 κατά την κυκλοφορία της κινηματογραφικής διασκευής που είχε ήδη ξεκινήσει από καιρό, μαγνητίζοντας ένα ακόμη ευρύτερο κοινό – συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον δύο γκρουπ στο Facebook, που έχουν πλέον χιλιάδες μέλη.

Εκεί, έχει υποδεχθεί εκατοντάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο, πρόθυμους να περπατήσουν πολλά χιλιόμετρα σε λασπωμένα μονοπάτια, να διασχίσουν παγωμένα ποτάμια και να περάσουν μέσα από λίμνες για να αποτίσουν φόρο τιμής στον McCandless και να δουν με τα μάτια τους το θρυλικό λεωφορείο.

Οι επισκέπτες αντιμετώπιζαν συχνά προβλήματα για να ακολουθήσουν τα χνάρια του McCandless. Ένας πεζοπόρος έχασε τη ζωή του το 2010 λίγο πριν διασχίσει το ποτάμι, ένας δεύτερος πνίγηκε το 2019 στα νερά του ποταμού που χώριζε τον πολιτισμό από το λεωφορείο.

Εκεί παρέμεινε το λεωφορείο μέχρι να απομακρυνθεί αιφνιδιαστικά από ένα ελικόπτερο Chinook της Εθνικής Φρουράς στις 18 Ιουνίου του 2020 και να μεταφερθεί σε ασφαλές σημείο.

Παρότι εξαφανίστηκε από εκείνο το βαλτώδες ξέφωτο, η μαγεία παραμένει γύρω από τον μύθο του λεωφορείου και τον λόγο για τον οποίο έγινε τόσο δημοφιλές.

Διαβασε ακομα

Bridget Jones: Σεξιστικό στερεότυπο ή φεμινιστικό σύμβολο;

«Νομίζω ότι έγινε το δικό τόπος προσκυνήματος με προφανείς τους δεσμούς με τον McCandless και αυτό που αναζητούσε – και ίσως ευρύτερα με την όλη ιδέα του να βρίσκει κανείς τον εαυτό του στην άγρια φύση», λέει στο CNN ο Paul Twardock, καθηγητής Σπουδών Υπαίθρου στο Πανεπιστήμιο Alaska Pacific, ο οποίος έχει οδηγήσει προπτυχιακούς φοιτητές στο λεωφορείο.

«Υπάρχει σίγουρα κάτι σε αυτό το σημείο που βρίσκει απήχηση ιδιαίτερα στους νέους. Η επίσκεψη στο λεωφορείο πιθανότατα τους βοήθησε να συνδέσουν αυτά τα αφηρημένα θέματα και τις ιδέες από το Into the Wild με κάτι απτό και συγκεκριμένο», συμπληρώνει.

Μια άλλη έλξη για την τοποθεσία μπορεί να είναι απλώς η πρόκληση της προσέγγισής της.

«Δεν είναι ακριβώς σαν να επισκέπτεσαι ένα συνηθισμένο μνημείο», λέει ο Twardock. «Είναι η Αλάσκα. Είναι μεγάλο, απομακρυσμένο και δυνητικά επικίνδυνο. Είναι πολύ μακριά, σε μια περιοχή όπου ένα μικρό λάθος μπορεί να είναι μεγάλη υπόθεση. Όλα αυτά μπορεί να νιώθεις ότι σε ανταμείβουν αν και όταν φτάσεις στο λεωφορείο».

Μια πεζοπορία σχεδόν 20 μιλίων από μια μη σηματοδοτημένη αφετηρία μονοπατιών μέσα από μικτά δάση muskeg και ερυθρελάτης με επικίνδυνες διαβάσεις ποταμών και τυχαίες συναντήσεις με άλκες και καφέ αρκούδες ανά πάσα στιγμή, η επίπεδη διαδρομή του Stampede Trail προς το λεωφορείο φαίνεται πολύ πιο φιλική στο χάρτη.

«Είχα ακούσει ότι θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο, ειδικά όταν πηγαίνεις μόνος σου», λέει ο Eddie Habeck από το Βερμόντ, ο οποίος βυθίστηκε στην έρευνα και την προετοιμασία πριν διασχίσει αεροπορικώς τη χώρα για να συναντήσει το λεωφορείο το 2012. «Αλλά μου αρέσουν οι προκλήσεις, πάντα με γοήτευε η Αλάσκα, και όταν μου έκανε κλικ ότι εκεί έγιναν όλα όσα είδα στο Into the Wild, ήθελα να το δω από κοντά.

«Διάβασα το βιβλίο, διάβασα blogs, είδα βίντεο στο YouTube, μελέτησα το ταξίδι εξονυχιστικά πριν αποφασίσω να το ζήσω πραγματικά. Ήμουν σίγουρα υπερβολικά προετοιμασμένος».

Η υπερπροετοιμασία αποδείχθηκε πολύτιμος σύμμαχος ειδικά όταν αντιμετώπισε τον ποταμό Teklanika, ο οποίος διασχίζει το μονοπάτι και μπορεί να φτάσει σε απροσπέλαστα επίπεδα μέσα σε λίγες ώρες κατά τους θερμότερους μήνες.

Είναι ο ποταμός που ο Κρακάουερ περιγράφει στο βιβλίο Into the Wild ως τον «Ρουβίκωνα» του McCandles – που τον εμποδίζει να επιστρέψει από τη διαδρομή από την οποία είχε εύκολα εισέλθει νωρίτερα την άνοιξη και τελικά γίνεται η αιτία να παγιδευτεί.

Μετά από πεζοπορία σχεδόν 7 ωρών και τη διάσχιση του ποταμού, ο Habeck έφτασε στον προορισμό του. Τι ήταν αυτό που τον εντυπωσίασε;

«Ή απίστευτη ησυχία του τόπου. Αυτό είναι που μου έχει μείνει περισσότερο στο μυαλό μέχρι σήμερα, μετά από όλη την προετοιμασία, το να πετάξω σε όλη τη χώρα, να περπατήσω 18,5 χιλιόμετρα, να περάσω μέσα από ένα τρομακτικό ποτάμι και να βρεθώ σε αυτό το μικρό ξέφωτο.

«Κάποιοι από εμάς έχουμε το όνειρο να απομακρυνθούμε εντελώς από την κοινωνία, επειδή φαίνεται τόσο ελκυστικό, ίσως και ρομαντικό και να απελευθερωθούμε από όλους τους συνήθεις περιορισμούς της κανονικής ζωής», εξηγεί ο Habeck.

«Η ευτυχία είναι αληθινή μόνο όταν την μοιράζεσαι». Είναι ίσως η πιο διάσημη ατάκα του McCandless ανάμεσα σε πολλές σκέψεις που βρέθηκαν στα ημερολόγιά του. Και είναι γραμμένη σε όλο το εσωτερικό του λεωφορείου από τους επισκέπτες στο ίδιο σημείο όπου πέρασε τους τελευταίους μήνες της ζωής του, στην απόλυτη μοναξιά.

«Είναι η αγαπημένη μου φράση γιατί είχε δίκιο», λέει ο Habeck, ο οποίος βίωσε τόσο έντονα την εμπειρία που χρόνια μετά την πρώτη του επίσκεψη ξαναέκανε την ίδια διαδρομή μαζί με τη σύζυγό του, στον μήνα του μέλιτός τους. Έφτασαν μέχρι τον ποταμό και γύρισαν πίσω, γιατί «τα νερά ήταν πολύ ορμητικά για να τα καταφέρουμε και θα ήταν πολύ φρικτό να πεθάνουμε τις πρώτες μέρες του γάμου μας».

Παρά την επιθυμία χιλιάδων ανθρώπων από όλο τον κόσμο, το Fairbanks 142 δεν επέστρεψε ποτέ στη φυσική του θέση. Έστω κι έτσι, αρκετοί που αγαπούν την περιπέτεια επισκέπτονται την περιοχή για να ζήσουν ένα μέρος της εμπειρίας που έζησε ο McCandles. Πολλοί περισσότεροι, όμως, επισκέπτονται το Πανεπιστήμιο της Αλάσκα για να δουν ως μουσειακό έκθεμα το αληθινό λεωφορείο που έγινε θρύλος χάρη στο Into the Wild…