Μεγέθυνση κειμένου
Η βία σε βάρος των γυναικών αποτελεί παλιά μάστιγα της κοινωνίας. Ακραία μορφή της είναι η γυναικοκτονία και η πιο διαδεδομένη μορφή της είναι αυτή που διαπράττεται εντός του οικογενειακού πλαισίου. Κοινώς, οι γυναίκες βρίσκονται εκτεθειμένες σε πολύ μεγάλο κίνδυνο να δολοφονηθούν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι από άνδρες που εμπιστεύονται και αγαπούν
Η τοξική αρρενωπότητα δολοφονεί ανενόχλητη, αφήνοντας πίσω της πτώματα γυναικών, παιδιά ορφανά, γονείς, συγγενείς και φίλους συντετριμμένους, αλλά και τρόμο για όσες μένουμε πίσω, με τη σκέψη πως από τύχη γλυτώσαμε. Μέχρι τώρα.
Γιατί η κάθε μια από εμάς θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση της Κυριακής, της Δώρας, της Γαρυφαλλιάς, της Ενκελέιντα, στη θέση των 14 γυναικών που θα λείψουν φέτος από το μέτρημά μας.
Οι γυναικοκτονίες συνεχίζουν να αποτελούν σκληρή πραγματικότητα. Είναι η πιο ακραία μορφή της βίας που υφίστανται γυναίκες, κορίτσια και θηλυκότητες.
Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, στο μήνυμά του για την 25η Νοεμβρίου, την Διεθνή Ημέρα για την εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, χαρακτήρισε τη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών παγκόσμια πανδημία, ηθική προσβολή, αλλά και σημάδι ντροπής για όλες τις κοινωνίες.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΠΟΥ, σε παγκόσμιο επίπεδο περίπου 1 στις 3 γυναίκες (30%) παγκοσμίως έχει υποστεί είτε σωματική ή/και σεξουαλική βία από σύντροφο, είτε σεξουαλική βία εκτός συντρόφου κατά τη διάρκεια της ζωής της.
Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της βίας είναι συντροφική βία. Παγκοσμίως, σχεδόν το ένα τρίτο (27%) των γυναικών ηλικίας 15-49 ετών που έχουν συνάψει σχέση αναφέρουν ότι έχουν υποστεί κάποια μορφή σωματικής ή/και σεξουαλικής βίας από τον σύντροφό τους.
Στον πυρήνα της, η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών είναι η εκδήλωση μιας βαθιάς έλλειψης σεβασμού, μιας αποτυχίας των ανδρών να αναγνωρίσουν την εγγενή ισότητα και αξιοπρέπεια των γυναικών, λέει ο κ. Γκουτέρες, κάνοντας μάλιστα λόγο για ζήτημα θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ανθρώπινα δικαιώματα που γίνονται κουρελόχαρτο στα χέρια εκείνων που αφαιρούν ζωές, με τα χέρια τους οπλισμένα με μισογυνικά κίνητρα και τη σεξιστική κουλτούρα της επιβολής και του ελέγχου.
Η βία σε βάρος των γυναικών δεν είναι κάτι καινούργιο. Αποτελεί παλιά μάστιγα της κοινωνίας και κατάφωρη παραβίαση των βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Πρόκειται για φαινόμενο διαδεδομένο σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης, τον βαθμό πολιτικής σταθερότητας, τον πολιτισμό, ή τη θρησκεία και συναντάται στον δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό χώρο.
Ακραία μορφή έμφυλης βίας αποτελεί η γυναικοκτονία και η πιο διαδεδομένη μορφή της είναι αυτή που διαπράττεται εντός του οικογενειακού πλαισίου, από συζύγους/συντρόφους με μακρόχρονη κακοποιητική συμπεριφορά.
Κοινώς, οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο, βρίσκονται εκτεθειμένες σε πολύ μεγάλο κίνδυνο να δολοφονηθούν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι από άνδρες που εμπιστεύονται και αγαπούν.
Στην Ευρώπη, η γυναικοκτονία έχει κατοχυρωθεί νομικά με κάποια μορφή στη Μάλτα, την Κύπρο και το Βέλγιο. Όμως στην Ελλάδα «δεν υπάρχει πουθενά στον ποινικό μας κώδικα η έμφυλη διάσταση της ανθρωποκτονίας, όταν αυτή τελείται σε βάρος γυναίκας για λόγους που σχετίζονται με το φύλο της.
Αυτό είναι και το πάγιο αίτημα γυναικείων και φεμινιστικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων, μεταξύ των οποίων και το Κέντρο Διοτίμα, που δίνουν μάχες για την ανάδειξη και αναγνώριση του φαινομένου της γυναικοκτονίας ως σεξιστικού εγκλήματος.
Γιατί πολύ απλά, δεν είναι όλες οι δολοφονίες γυναικών ανθρωποκτονίες. Η γυναικοκτονία αποτελεί μια ειδικότερη κατηγορία του εγκλήματος της ανθρωποκτονίας με βασικό χαρακτηριστικό το φύλο του θύματος, σε αντίθεση με τον ουδέτερο ως προς το φύλο όρο ανθρωποκτονία.
Και ο «γυναικοκτόνος» δεν είναι ο κάθε δολοφόνος, αλλά μία ακραία μορφή τοξικής αρρενωπότητας, ένας δολοφόνος που κινητοποιείται από την εξουσιαστική του θέση στο πατριαρχικό πλαίσιο.
Το βασικό κίνητρο μιας γυναικοκτονίας είναι το φύλο του θύματος, αλλά συχνά και η άρνηση συμμόρφωσής του στις πατριαρχικές επιταγές, άρνηση που επιτάσσει την τιμωρία του με τον πιο ακραίο τρόπο.
Αφορά όλες τις μορφές και τα είδη σεξιστικής δολοφονίας, ανεξάρτητα από το εάν προκαλούνται από μισογυνισμό, από σεξουαλική ευχαρίστηση, ή, από την αίσθηση της κυριαρχίας επί των γυναικών.
Αποτελεί, κατά συνέπεια, ένα σεξιστικό, τιμωρητικό έγκλημα –κι ακόμα πιο πέρα– πατριαρχική ευρύτερα πολιτική με εργαλείο το έγκλημα, που, ωστόσο, η πολιτεία και ιδιαίτερα το νομικό σύστημα αρνείται να το αναγνωρίσει ως τέτοιο.
Αρνείται, ή δεν είναι σε θέση να επικεντρωθεί στον μισογυνισμό των εγκλημάτων, μεταφέρει την ενοχή στα θύματα, αποδέχεται την κατά φύλο διαφορετική ηθική και συμπεριφορά και τελικά αναδεικνύει και επιβεβαιώνει την αποτυχία του κράτους να προστατέψει τον μισό του πληθυσμό.
Αλήθεια, πόσες δολοφονημένες γυναίκες από χέρι συντρόφου πρέπει να μετρήσουμε για να την πουν επιτέλους με το όνομα της;
Η γυναικοκτονία είναι η πιο ακραία μορφή βίας, αλλά όχι η μοναδική που υφίστανται οι γυναίκες. Όμως καμία μορφή βίας δεν είναι λιγότερο σοβαρή από κάποια άλλη. Όλες οι μορφές επηρεάζουν τη σωματική και ψυχολογική υγεία των γυναικών, πλήττουν το αίσθημα ασφάλειας και αξιοπρέπειας τους, ενώ έχουν σημαντικό αντίκτυπο στα δικαιώματά τους.
Πλέον λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις η έμφυλη βία και η παρενόχληση μέσω διαδικτύου. Σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ, 73% των γυναικών παγκοσμίως έχουν βιώσει διαδικτυακή κακοποίηση, εκ των οποίων το 18% σε πολύ σοβαρές μορφές. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι εννέα εκατομμύρια κορίτσια στην ΕΕ έχουν βιώσει κάποια μορφή έμφυλης βίας στο διαδίκτυο μέχρι την ηλικία των 15 ετών.
Ακολουθήστε το pride.gr στο Google News και ενημερωθείτε πρώτοι
Related
Νεοτερα
