Στο Εθνικό Πάρκο Hardangervidda, στο κατάλευκο και άγριο φυσικό τοπίο της νότιας Νορβηγίας, μια γροθιά ανθρώπων παλεύει να δώσει ένα χέρι βοήθειας στις αλπικές αλεπούδες, θύματα κι αυτές της κλιματικής κρίσης.
Τα ζώα εκτρέφονται εκεί σε αιχμαλωσία και στη συνέχεια απελευθερώνονται στη φύση, όμως δυσκολεύονται να βρουν αρκετή τροφή. Βλέπεις, οι επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης, καθιστούν όλο και πιο σπάνια τα παραδοσιακά θηράματα των αλεπούδων.
Οι επιστήμονες που είναι επιφορτισμένοι με την προστασία της αρκτικής αλεπούς, έχουν στήσει πάνω από 30 σταθμούς σίτισης σε όλη την αλπική ερημιά, τους οποίους εφοδιάζουν με κροκέτες σκυλοτροφής, επιλογή αμφιλεγόμενη στους κύκλους όσων αγωνίζονται για την προστασία της φύσης.
«Αν δεν υπάρχει τροφή γι’ αυτά, τι κάνεις;», λέει στο Reuters ο Craig Jackson βιολόγος του Νορβηγικού Ινστιτούτου Έρευνας της Φύσης, το οποίο διαχειρίζεται το πρόγραμμα για τις αλεπούδες για λογαριασμό της περιβαλλοντικής υπηρεσίας της χώρας.
Το ερώτημα αυτό θα γίνεται όλο και πιο επείγον, καθώς η κλιματική κρίση και η απώλεια οικοτόπων ωθούν χιλιάδες είδη παγκοσμίως στα όρια της επιβίωσης, διαταράσσοντας τις τροφικές αλυσίδες και αφήνοντας ορισμένα ζώα να λιμοκτονήσουν.
Ενώ ορισμένοι επιστήμονες λένε ότι είναι αναπόφευκτο να χρειαστούμε περισσότερα προγράμματα σίτισης για να αποτρέψουμε την εξαφάνιση, άλλοι αμφισβητούν κατά πόσο έχει νόημα να υποστηρίζουμε ζώα σε τοπία που δεν μπορούν πλέον να τα συντηρήσουν.
Ο Bjorn Rangbru, ανώτερος σύμβουλος για τα απειλούμενα είδη της Νορβηγικής Υπηρεσίας Περιβάλλοντος, δήλωσε ότι η συμπληρωματική σίτιση – σε συνδυασμό με το πρόγραμμα αναπαραγωγής – ήταν ζωτικής σημασίας για την αύξηση του αριθμού των αλεπούδων της Αρκτικής στη φύση.
«Χωρίς αυτά τα μέτρα διατήρησης, η αρκτική αλεπού θα είχε σίγουρα εξαφανιστεί από τη Νορβηγία».
