Από την Αιόλου στην Ερμού, κι από την πλατεία Συντάγματος στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Γύρω γύρω από την Ακρόπολη στη ρωμαϊκή αγορά και στ’ Αναφιώτικα. Η Έλενα με τη Νάταλι, ο Μηνάς, ο Φραγκίσκος, η Μαρκέλλα κι άλλοι/ες/@ πολλοί/ές/@.

Βρίσκονται εκεί να σπάνε τη μονοτονία, και συχνά και τη μοναξιά των ανθρώπων, δίνοντας «χρώμα» στους απρόσωπους δρόμους της πρωτεύουσας, κάνοντας κάτι μη εμπορικό στους δρόμους του εμπορικού κέντρου. Μουσική για όλους, χωρίς διακρίσεις, όπως μας είπε η Νάταλι.

Καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες με παρουσίες που θα μπορούσαν να στέκονται παραπάνω από αξιοπρεπώς στα γνωστά μαγαζιά της διασκέδασης. Κάποιες/οι/@ που άφησαν τα μαγαζιά πίσω τους και δεν συμβιβάστηκαν με τις επιταγές της διασκέδασης κονσέρβα.

Άλλοι ξεκίνησαν από ανάγκη. Κάποιοι από επιλογή. Όμως όλοι συμφώνησαν, on ή off κάμερα, σ’ ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του να είσαι μουσικός του δρόμου. Την ελευθερία.

Ελευθερία να παίζεις ό,τι κάνεις κέφι, όπου κάνεις κέφι. Αδιαμεσολάβητα, χωρίς μεσάζοντες. Χωρίς τραπέζια και λουλούδια. Μακριά από «πόρτες», γυαλιστερά αυτοκίνητα-κράχτες και μαρκίζες. Γιατί όπως τραγουδάει ο Richard Hawley “the streets are ours”. Οι δρόμοι είναι δικοί μας. Είναι οι δρόμοι που μας ενώνουν, εκεί που ερωτευόμαστε, εκεί που περπατάμε χέρι-χέρι.

Διαβάστε περισσότερα και δείτε το video στο rosa.gr