Ένα ραντεβού στο κομμωτήριο χωρίς πολλές κουβέντες είναι πλέον γεγονός, αλλά είναι πραγματικά τόσο δύσκολο να προσποιηθείς ότι ενδιαφέρεσαι για την ερωτική ζωή και τα σχέδια διακοπών της κομμώτριάς σου; Πόσο σημαντικός είσαι; Τόσο σημαντικός που μόνο άλλοι σημαντικοί άνθρωποι επιτρέπεται να σου μιλήσουν; Τόσο σημαντικός που τα μαλλιά σου πρέπει να κόβονται με μοναστηριακή σιωπή;

Ρωτάω επειδή η κομμώτρια Kati Hakomeri εισήγαγε μια «σιωπηλή υπηρεσία» στο κομμωτήριό της, Parturi Kati, στο Ελσίνκι. Οι πελάτες μπορούν να κάνουν κράτηση μέσω διαδικτύου: «Ένα κούρεμα χωρίς να μιλάμε. Μετά την αρχική-απαραίτητη-συζήτηση μπορείς να μείνεις μόνος σου, να γεμίσεις τις μπαταρίες σου και να χαλαρώσεις». Η Hakomeri λέει ότι η ίδια είναι εσωστρεφής και οι πελάτες της μπορεί να είναι πολυάσχολοι επαγγελματίες ή εξαντλημένες μητέρες.

Αυτό που είναι ενδιαφέρον (και ίσως αποκαλυπτικό) είναι το πώς η ιδέα του σιωπηλού κουρέματος έχει αγκαλιαστεί από ορισμένους κύκλους ως μια πολυπόθητη απελευθέρωση από μια τρομερή δοκιμασία. Όπως: Επιτέλους να μου χαριστεί λίγη ηρεμία – μια στιγμή γαλήνης στην επίπονη ύπαρξή μου!

Μήπως χρειάζεται να δεις τα πράγματα από μια άλλη οπτική; Αμφιβάλλω αν οι κομμωτές των ανθρώπων ζητούσαν τις απόψεις τους για την Ιλιάδα, καθώς έβαζαν την πρέσα ισιώματος μαλλιών στην πρίζα.

Διαβασε ακομα

Γιατί από αυτό το πιάτο διακυβεύονται 240,000 δολάρια;

Αποδεικνύεται ότι το σιωπηλό κούρεμα υπάρχει εδώ και καιρό: Υπάρχουν κομμωτήρια που προσφέρουν την υπηρεσία από την Αυστραλία μέχρι τη Βόρεια Καρολίνα. Πριν από μερικά χρόνια, υποστηρίχθηκε ότι η πανδημία είχε αντίκτυπο στο πόσο αθόρυβα ήθελαν οι άνθρωποι να κουρεύονται.

Στη συνέχεια, υπάρχει το ανεπίσημο σιωπηλό κούρεμα. Υπάρχουν πολλοί κομμωτές/colourists που είναι από τη φύση τους εσωστρεφείς. Αν σου αρέσει η εκλεκτική σιωπηλή τους ατμόσφαιρα, μείνε μαζί τους και απόλαυσε τον δωρεάν καφέ με την ησυχία σου. Ωστόσο, αυτό απέχει πολύ από το να κλείσεις ραντεβού για ένα σιωπηλό κούρεμα.

Θα δώσω στους πραγματικά εύθραυστους/υπερφορτωμένους/ντροπαλούς εκεί έξω ένα ελαφρυντικό.

Οι υπόλοιποι από εμάς: Πόση προσπάθεια (πραγματικά) χρειάζεται για να είσαι φιλικός με έναν κομμωτή; Πόσο ταπεινωτικό θα ήταν να σου κόβουν τη φράντζα αφού ζητήσεις να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θέλουν να σου μιλήσουν ούτως ή άλλως; Για το «να πάμε κάπου ωραία», ή οτιδήποτε άλλο. Λες και κάποιος σε αυτή τη γη ενδιαφέρεται για το all-inclusive της Μυκόνου που έκλεισες όταν ήσουν μεθυσμένη πριν από μερικές εβδομάδες.

Κατά την εμπειρία μου, ο υπερ-φλύαρος μη συνειδητοποιημένος κομμωτής αγγίζει τα όρια του αστικού μύθου. Αυτοί είναι επαγγελματίες που έχουν εκπαιδευτεί να συντονίζονται με τους πελάτες.

Λέγεται «ψιλοκουβέντα» και είναι ανώδυνη. Προσποιείσαι ότι ενδιαφέρεσαι για τις διακοπές τους και τελείωσε, εκτός αν βρεις «χρυσό» και πάρεις πολλές ζουμερές πληροφορίες για απιστίες και εις βάθος αναλύσεις των σταρ των reality τηλεόρασης. Ποιος ανόητος δεν το θέλει αυτό;

Κατά τη γνώμη μου, το σιωπηλό κούρεμα καταστρέφει μια καθημερινή αλληλεπίδραση. Είναι μια χαμηλού επιπέδου εκδοχή του αστικού μύθου του Τομ Κρουζ που διατάζει τους συμπρωταγωνιστές του να μην τον κοιτάζουν στα μάτια. Δίνει επίσης στους άνδρες τη δικαιολογία να καυχιούνται ταπεινά για τα φτηνά κουρέματα και τους εκ φύσεως σιωπηλούς κουρείς τους.

Μόνο που, όταν κοιτάζω στις βιτρίνες των σύγχρονων κουρείων, υπάρχουν τα πάντα, από ζαχαρωτά μέχρι εμφανή τούβλα, από δυνατή μουσική μέχρι φτερά μοτοσικλετών. Τι συμβαίνει εκεί μέσα; Κουρεύονται ή αναγεννιούνται ως Hunter S Thompson;

Συγκριτικά, τα κομμωτήρια είναι μια όαση μινιμαλισμού χωρίς φρου φρου. Παραδοσιακά, αντιπροσωπεύουν την απόδραση (εργασία/οικογένεια), αλλά και ένα είδος ισοπέδωσης. Υπάρχει μια συγκεκριμένη σφραγίδα ανομολόγητης γυναικείας συντροφικότητας που μπορεί να βρεθεί ανάμεσα στις μεμβράνες για ανταύγειες.

Διαβασε ακομα

Τι δεν μπορείς να καταλάβεις για τους bisexuals

Είναι λυπηρό λοιπόν να βλέπουμε τη νοοτροπία του «ταξικού πάνω, κάτω» να εισχωρεί στην ισότιμη αρένα του κομμωτηρίου. Άλλωστε, αυτή η «σιωπηλή μεταχείριση» έχει μόνο έναν δρόμο: Προς τα κάτω στην ταξική κλίμακα (όχι μόνο στους κομμωτές, αλλά και στις μανικιουρίστες, στους ταξιτζήδες κ.ά.). Υπάρχει μια ιεραρχική ενέργεια «κατώτερων τάξεων»: «Δεν είμαι υποχρεωμένος να σου μιλήσω, οπότε δεν θα σου μιλήσω». Θα απαιτούσαν οι ίδιοι άνθρωποι να το «ράψουν» και οι γενικοί γιατροί; Θα απαιτούσαν από τους δικηγόρους να διεξάγουν τις εργασίες τους μέσω παντομίμας;

Έχει την αμφίβολη οσμή ότι οι άλλοι αντιμετωπίζονται ως υπηρετικό προσωπικό, ακόμα και ως σκλάβοι. Είναι πολύ κοντά στο να είσαι αγενής με τους σερβιτόρους. Και στοίχημα ότι πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που υποκριτικά θρηνούν για την άνοδο της Τεχνητής Νοημοσύνης και την έλλειψη της ανθρώπινης επαφής του 21ου αιώνα.

Ένα μέρος μου αναρωτιέται αν αυτό θα είχε μεγάλη απήχηση στη Βρετανία. Ίσως οι κομμωτές θα έπρεπε να ανταποδώσουν με τη δική τους εκδοχή (χωρίς φιλοδώρημα, εσύ το «ράβεις»). Οι υπόλοιποι από εμάς θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι χειρότερο από το να ακολουθήσουμε τον χρυσό κανόνα: Να θυμάσαι τους τρόπους σου. Ας το παραδεχτούμε, ο τελευταίος άνθρωπος που θα ήθελες να προσβάλλεις είναι ο κομμωτής σου. Κράτα το moto της σειράς Fleabag στην καρδιά σου: «Τα μαλλιά είναι τα πάντα».

Αυτό το άρθρο γνώμης της αρθρογράφου του Observer, Barbara Ellen, δημοσιεύθηκε στον Guardian