Σε μία εποχή που κάθε εβδομάδα κυκλοφορεί πληθώρα νέων σειρών, ταινιών και ντοκιμαντέρ στις διάφορες υπηρεσίες streaming, γιατί οι άνθρωποι κολλάμε με τις ίδιες τηλεοπτικές σειρές;

Τα χιλιοπαιγμένα Φιλαράκια (Friends), το Office και το Breaking Bad φαίνεται συχνά να λειτουργούν σαν μία συναισθηματική κουβέρτα στο τέλος μίας απαιτητικής – και συνήθως – δύσκολης ημέρας.

Για την ψυχολόγο Pamela Rutledge, η εμμονή μας να ξαναβλέπουμε οικείες σειρές πηγάζει από μια βαθιά ριζωμένη ανάγκη για δομή και προβλεψιμότητα, κάτι που αποκαλύπτει πολλά για την ανθρώπινη ψυχολογία και την αντίδρασή μας στο στρες.

Όταν η ζωή μοιάζει ανυπόφορη και κατακλυζόμαστε από ζοφερά συναισθήματα, όπως θλίψη και μοναξιά, το να βυθιστούμε σε έναν κόσμο που γνωρίζουμε καλά και ξέρουμε τι μας περιμένει, μπορεί να είναι εξαιρετικά καταπραϋντικό.

Ακόμη και η μουσική ή οι εικόνες στους τίτλους έναρξης αγαπημένων σειρών είναι ένας τρόπος για να χαλαρώσουμε, κάτι που αποδεικνύει πως υπάρχει δυνατή σύνδεση ανάμεσα στους θεατές και τα φανταστικά σύμπαντα που δημιουργούμε.

Ιδιαίτερη αγάπη στις αυτοτελείς ιστορίες

Σειρές μάλιστα όπως το The Office και το CSI που προσφέρουν αυτοτελή επεισόδια και δεν απαιτούν τη δέσμευση ή την πνευματική ενέργεια που ζητούν οι νέες σειρές, προκαλεί μία ιδιαίτερη ευκολία στην κατανάλωση.

Σε μία εποχή που τα πάντα απαιτούν έξτρα προσπάθεια, ενέργεια και (έντονη) εγκεφαλική δραστηριότητα, το να μπορούμε να απολαμβάνουμε μία σειρά χωρίς να καταναλώνουμε φαιά ουσία είναι μεγάλη υπόθεση.

Σε πολλές περιπτώσεις, η άνεση που απορρέει από την επαναληπτική προβολή μιας αγαπημένης σειράς μοιάζει με τη ζεστασιά της αναζωπύρωσης μιας παλιάς φιλίας, όπου η εξοικείωση δημιουργεί ικανοποίηση.

Μέλη της ευρύτερης οικογένειας οι αγαπημένοι χαρακτήρες

Η προσήλωσή μας σε αυτές τις σειρές υπερβαίνει την απλή ψυχαγωγία: Οι αγαπημένοι μας χαρακτήρες συχνά γίνονται επεκτάσεις του κοινωνικού μας κύκλου, καθώς γνωρίζουμε την ιστορία, τις αποτυχίες και τα πιο κρυφά μυστικά τους.

Αυτή η οικειότητα μετατρέπει την πράξη της παρακολούθησης σε μία αίσθηση του ανήκειν και της συντροφικότητας, που μπορεί να είναι ιδιαίτερα πολύτιμη – ειδικά σε περιόδους απομόνωσης – όπως ακριβώς έγινε την περίοδο καραντίνας λόγω του COVID-19.

Η Rutledge τονίζει τις θεραπευτικές ιδιότητες αυτής της συμπεριφοράς, υποστηρίζοντας πώς η προβλεψιμότητα των γνωστών ιστοριών μπορεί να μας καθησυχάσει για την τάξη στον κόσμο, προσφέροντας ένα καταφύγιο από το χάος και την αβεβαιότητα.

Με πληροφορίες από NPR