Αφήστε λίγο την φαντασία να σάς ταξιδέψει και (όσοι δεν έχετε την πολυτέλεια να βιώνετε κάτι τέτοιο στην καθημερινότητά σας) σκεφτείτε ότι βρίσκεστε κάπου στη φύση, κάτω από τον ζεστό ήλιο και ακούτε το κελάηδισμα των πουλιών.

Δυστυχώς, αυτή η ειρηνική και γαλήνια σκηνή που πολύ παλιότερα αποτελούσε κανόνα, σήμερα, στον σύγχρονο κόσμο, είναι όλο και πιο σπάνια.

Τα φυσικά ηχοτοπία σιωπούν καθώς οι πληθυσμοί των πουλιών μειώνονται. Οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν λιγότερο με τη φύση, σε αυτό που μερικές φορές αναφέρεται ως «εξαφάνιση της εμπειρίας». Και όλο αυτό έχει συνδεθεί με την επιδείνωση της δημόσιας υγείας και της ευημερίας.

Τα πουλιά είναι συχνά πολύχρωμα και το τραγούδι τους παρέχει το soundtrack στις υπαίθριες δραστηριότητές μας. Η ακρόαση μιας αυγουστιάτικης χορωδίας θα πρέπει να είναι σαν να ακούς μια πλήρη ορχήστρα, με έγχορδα, ξύλινα πνευστά, χάλκινα πνευστά και κρουστά που εντυπωσιάζουν με την ένταση και την πολυπλοκότητά τους. Αλλά αν οι μόνοι που εμφανίζονται είναι το μπάσο τύμπανο και ένας τρομπετίστας, η μουσική θα ήταν υποτονική, αν όχι βαρετή, όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Guardian.

Νέα μελέτη που έγινε στην Αγγλία διερεύνησε τη σχέση μεταξύ του κελαηδίσματος των πουλιών και των ανθρώπων. Έχει σημασία και αντίκτυπο η αποσιώπηση των ηχοτοπίων μας; Η σύντομη απάντηση είναι ναι.

Υπάρχουν ολοένα και περισσότερα στοιχεία σχετικά με τα οφέλη για την υγεία από το να περνάμε χρόνο στη φύση, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης των κινδύνων καρδιακών παθήσεων, διαβήτη και άγχους.

Ωστόσο, ενώ τα γενικά οφέλη της παραμονής στη φύση μπορεί να φαίνονται διαισθητικά, η συμβολή των φυσικών ήχων είναι λιγότερο κατανοητή.

Στο πλαίσιο της έρευνας στους αγγλικούς αμπελώνες, καταγράφηκε η εμπειρία 186 συμμετεχόντων σε εκδρομές σε τρεις αμπελώνες με διαφορετικά ηχητικά τοπία. Ενισχύθηκαν, επίσης, ορισμένα ηχητικά τοπία αμπελώνων με κρυφά ηχεία, τα οποία έπαιζαν τα τραγούδια πέντε επιπλέον ειδών πουλιών.

Αυτό έγινε ώστε να δουν οι ερευνητές πώς θα επηρεαζόταν η εμπλοκή των συμμετεχόντων με τη φύση από την αύξηση της ποικιλίας των πουλιών και των τραγουδιών, καθώς και της συνολικής έντασης.

Τα αποτελέσματα ήταν συναρπαστικά. Ο Paul Harrison, διευθυντής του Saffron Grange, ενός αμπελώνα στο Essex, συνόψισε: «Αυτό που εξέπληξε ήταν ο σημαντικός αντίκτυπος που έχει το κελάηδισμα των πουλιών στους ανθρώπους».

Οι επισκέπτες που βίωσαν πιο δυνατούς και πιο σύνθετους ήχους – είτε σε αμπελώνες με φυσικά πιο πλούσια ηχητικά τοπία είτε σε αυτούς που ενισχύθηκαν με έξτρα ήχους – ανέφεραν ότι απολάμβαναν περισσότερο όλη την εμπειρία. Ένιωθαν πιο συνδεδεμένοι με τη φύση και πιο ικανοποιημένοι από την περιήγησή τους. Ενιωθαν πιο προσεκτικοί, πιο ελεύθεροι από τη δουλειά, τη ρουτίνα, τα άγχη και τις ευθύνες τους. Τόνισαν επίσης ότι οι ήχοι ήταν ελκυστικοί και τους απορρόφησαν.

Αξιοποιούμε τα οφέλη της φύσης υποσυνείδητα, πράγμα που σημαίνει, όπως επεσήμανε ο Harrison, ότι είναι εύκολο να τα θεωρούμε δεδομένα: «Όλοι μας επωφελούμαστε καθημερινά από το ηχητικό τοπίο του αμπελώνα και ίσως όταν είναι τόσο συχνό δεν συνειδητοποιούμε πλήρως πόσο θετικά επηρεάζει την ευεξία σε σύγκριση με άλλα εργασιακά περιβάλλοντα».

Η μελέτη αυτή είναι μια σαφής απόδειξη της άμεσης επίδρασης που έχει το κελάηδισμα των πουλιών στην ευημερία των ανθρώπων. Δείχνει ότι η προστασία των πτηνών θα μπορούσε ταυτόχρονα να βελτιώσει την εμπειρία από την παραμονή μας στη φύση και να προκαλέσει θετικά συναισθήματα.

Ο κόσμος που βιώνουμε σήμερα δεν μοιάζει με αυτόν που βίωσαν οι παππούδες μας. Αποσυνδεόμαστε όλο και περισσότερο από τη φύση, με αποτέλεσμα τα οφέλη της στην ευημερία μας να μειώνονται.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτές οι αλλαγές γίνονται αποδεκτές ως ο νέος κανόνας, μια έννοια που ονομάζεται «σύνδρομο μεταβαλλόμενης βασικής γραμμής».