Έρευνες δείχνουν ότι η πλήξη είναι το συναίσθημα που βιώνουν οι άνθρωποι στην δουλειά τους περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πλαίσιο – με σοβαρές συνέπειες για τη δέσμευση και την παραγωγικότητα των ατόμων και των οργανισμών.

Η Shimul Melwani, αναπληρώτρια καθηγήτρια οργανωσιακής συμπεριφοράς στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Chapel Hill, συνυπογράφει μια πρόσφατη εργασία σχετικά με τις συνέπειες της πλήξης στον εργασιακό χώρο και τι μπορούμε να κάνουμε για να την αντιμετωπίσουμε.

Οι συνέπειες της πλήξης στην εργασία

Το ένα πράγμα είναι να κάνεις χειρότερα τη δραστηριότητα που βαριέσαι. Αυτό είναι αρκετά διαισθητικό. Αλλά η έρευνα δείχνει, ότι τείνει επίσης να έχει μια επίδραση όχι μόνο στην δουλειά στην οποία εργάζεσαι, αλλά ακόμη και την προσοχή σας και το έλλειμμα παραγωγικότητας για μια μελλοντική εργασία απόδοσης.

Στην πρώτη ενότητα της μελέτης, οι άνθρωποι δεν ήταν σε θέση να αποσυρθούν από τη δραστηριότητα, παρόλο που ήθελαν να την εγκαταλείψουν. Έπρεπε απλώς να συνεχίσουν και να καταπιέσουν την πλήξη τους. Όταν ασχολείσαι με την καταπίεση, είναι πραγματικά κουραστικό, επειδή είναι μια μορφή αυτορρύθμισης.

Όταν έρχεται η επόμενη δραστηριότητα, είναι σχεδόν σαν ένα είδος φαινομένου μπούμερανγκ. Ακόμα και για μια λιγότερο βαρετή εργασία, η σκέψη των ανθρώπων αρχίζει να περιπλανιέται, επειδή αυτό που καταπίεζαν έρχεται στην επιφάνεια. Όταν το μυαλό σου περιπλανιέται, δεν εργάζεσαι σκληρά πάνω σε αυτό που έχεις αναλάβει και τότε είναι που έρχεται και μία δεύτερη δουλειά για να κάνεις, η οποία επίσης σε καταπιέζει.

Διαβασε ακομα

Οι GenZers μάς μαθαίνουν μια διαφορετική εργασιακή κουλτούρα

Μπορούμε να αποτρέψουμε την πλήξη;

Υποθέτοντας ότι η δουλειά θα έχει τις διακυμάνσεις της με βαρετές και λιγότερο βαρετές εργασίες, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να βρούμε έναν τρόπο να παρέμβουμε μετά από αυτή την εμπειρία της καταπίεσης.

«Δοκιμάσαμε διαφορετικούς τύπους εργασιών για να έχουμε σχεδόν μια ικανότητα απορρόφησης για να διεγείρουμε τα άτομα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούσαν την ενδυνάμωση, την ανεξαρτησία και τη δημιουργικότητα», λέει η Melwani.

Αυτό που τελικά είχε τον μεγαλύτερο αντίκτυπο ήταν αν η δεύτερη εργασία ήταν πραγματικά κάτι που είχε νόημα για τα άτομα – να έχει αντίκτυπο σε άλλους ανθρώπους, να έχει σύνδεση με άλλους ανθρώπους, όπου το άτομο ένιωθε πραγματικά ότι η εργασία που έκανε είχε βαθύ αντίκτυπο. Αυτές οι εργασίες ήταν πραγματικά αναπροσανατολιστικές, ήταν αναζωογονητικές. Ως αποτέλεσμα, έσπασε αυτό το μονοπάτι μεταξύ της καταστολής της πλήξης και της επιθυμίας να περιπλανηθεί το μυαλό.

Τι γίνεται αν κάποιος δουλεύει μόνος

Όπως συμβουλεύει η Melwani, αν κάποιος δουλεύει μόνος πρέπει να έχει επίγνωση του από πού προέρχεται αυτό που του δίνει νόημα.

Και δεύτερον, συνιστά ότι πρέπει ο εργαζόμενος να είναι σε θέση να κατανοεί και να προγραμματίζει τη μέρα του έτσι ώστε να ασχοληθεί με αυτό που του προκαλεί πλήξη, όσο το δυνατόν καλύτερα με τρόπο που θα επηρεάσει τα συναισθήματα και την προσοχή του με θετικό τρόπο.

Για παράδειγμα, εξηγεί η Melwani, «το νόημά μου προέρχεται από την εργασία μου με μαθητές. Έτσι, η ενασχόληση με τους μαθητές, η βοήθεια προς τους μαθητές, η εργασία πάνω σε έρευνα ή άλλα είδη εργασίας με τους μαθητές είναι αυτό που μου δίνει το μεγαλύτερο νόημα».

Διαβασε ακομα

Βαριέσαι; Η Ανία έχει πολλά να σου μάθει

Με ποιους τρόπους μπορούν να παρεμβαίνουν οι managers

Ο πρώτος είναι η ενδυνάμωση των εργαζομένων ώστε να έχουν κάποιο βαθμό ικανότητας να χειρίζονται το χρόνο τους.

Ο δεύτερος είναι να είναι ανοικτοί. Μπορούν να αποτρέψουν ή να αποφύγουν την καταπίεση διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον στο οποίο οι άνθρωποι μπορούν πραγματικά να μοιραστούν πράγματα όπως: «Κοίτα, πραγματικά δυσκολεύομαι. Αυτό με ρίχνει και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ».

Το τρίτο πράγμα είναι να υπενθυμίζουν συνεχώς στους υπαλλήλους πώς οι δραστηριότητες στις οποίες εργάζονται έχουν αντίκτυπο για τον οργανισμό, τους συναδέλφους ή τους πελάτες. Καλό είναι να ενημερώνουν τους άλλους ανθρώπους για το πώς η δουλειά τους είναι σημαντική και έχει νόημα για την εταιρεία και τους άλλους.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για ορισμένα άτομα με διαταραχές, τα οποία μπορεί να βιώνουν την πλήξη με τρόπους που πραγματικά παραλύουν. Κάποιος που έχει ΔΕΠΥ, για παράδειγμα, βαριέται πολύ, πολύ γρήγορα και η πλήξη μπορεί να έχει πολύ παραλυτική επίδραση στη συμπεριφορά του. Το να είσαι σε θέση να μιλήσεις γι’ αυτό, ώστε κάποιος να μπορεί να σε βοηθήσει να διαμορφώσεις τη δουλειά σου ή να τη χωρίσεις σε διαφορετικά καθήκοντα, είναι κάτι πραγματικά κρίσιμο.

Διαβασε ακομα

Διακοπές τέλος; Πώς να γυρίσεις στη δουλειά χωρίς πανικό

Αυτά είναι πολύ εύκολα πράγματα που μπορείς να κάνεις απλά ρωτώντας τους ανθρώπους ανοιχτά. Είναι εκπληκτικό, λέει η ίδια, το πόσοι διευθυντές δεν έχουν τακτικές προσωπικές συζητήσεις με τα μέλη της ομάδας τους. Στα τετ-α-τετ που έχουν, συχνά επικεντρώνονται πολύ στην εργασία των καθηκόντων. Όπως: «Πού βρίσκεσαι σε αυτό το έργο;». Έτσι, ελάχιστα επικεντρώνονται στο: «Τι είναι αυτό που σε εξαντλεί αυτή τη στιγμή;». Τι σε συναρπάζει αυτή τη στιγμή; Τι σε εμποδίζει από το να πετύχεις το καλύτερό σου αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή;».

Με τη δική μου ομάδα, λέει, χρησιμοποιώ ένα πλαίσιο για το σχεδιασμό ή την επανεξέταση των ρόλων μας, όπου συζητάμε για το ποια μέρη της δουλειάς μας είναι ενεργοποιητικά, ποια μέρη της δουλειάς μας είναι εξαντλητικά και ποια μέρη της δουλειάς μας είναι ουδέτερα. Είναι καλό να ρωτάμε τα μέλη της ομάδας τι τους ενθουσιάζει και τι μπορεί να τους ενοχλεί ή να τους τραβάει προς τα κάτω.

Με πληροφορίες από TIME