Οι άνθρωποι δεν έχουν ταξιδέψει στο φεγγάρι από τότε που το πρόγραμμα Apollo της NASA τερματίστηκε το 1972, αλλά το Artemis ευελπιστεί να στείλει σύντομα πίσω τους ανθρώπους στη σεληνιακή επιφάνεια, με την πρώτη επανδρωμένη προσγείωση να έχει προγραμματιστεί για το 2026.

Οι αστροναύτες του Artemis φιλοδοξούν να κάνουν πράγματα που οι άνθρωποι δεν έχουν κάνει στο παρελθόν, όπως η κατασκευή μιας κατοικήσιμης βάσης που θα επιτρέπει μακροχρόνιες επισκέψεις και η εξερεύνηση του κρατήρα του σεληνιακού νότιου πόλου.

Επιστήμονες σε όλο τον κόσμο εργάζονται πάνω σε λύσεις που θα τους βοηθήσουν να επιτύχουν τους στόχους τους και να μείνουν ασφαλείς. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ερευνητές του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), οι οποίοι αναπτύσσουν φορητά ρομποτικά άκρα που θα βοηθούν τους αστροναύτες να ανακάμπτουν από πτώσεις.

Τα λεγόμενα «SuperLimbs» έχουν σχεδιαστεί για να εκτείνονται από ένα σακίδιο που περιέχει το σύστημα υποστήριξης της ζωής των αστροναυτών. Όταν αυτοί πέφτουν, ένα επιπλέον ζεύγος άκρων θα μπορεί να εκτείνεται και να παρέχει έναν μοχλό πίεσης για να τους βοηθήσει να σταθούν όρθιοι, εξοικονομώντας ενέργεια για άλλες εργασίες.

Αυτό θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο. Η μερική βαρύτητα του φεγγαριού καθιστά δύσκολη τη διατήρηση της ισορροπίας. Οι 12 αστροναύτες που περπάτησαν στο φεγγάρι στις αποστολές Apollo έπεσαν 27 φορές, ενώ είχαν άλλα 21 παρ’ ολίγον ατυχήματα, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν.

Όταν ο αστροναύτης Charlie Duke έπεσε στο φεγγάρι το 1972, ενώ εκτελούσε δοκιμές στο σεληνιακό έδαφος, χρειάστηκαν τρεις προσπάθειες για να σηκωθεί. Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι πτώσεις ήταν πιο συχνές όταν, οι αστροναύτες, όπως ο Duke, συνέλεγαν δείγματα ή χρησιμοποιούσαν εργαλεία – εργασίες που είναι πιθανό να αναλάβουν και οι αστροναύτες του Artemis.

Τα SuperLimbs αναπτύχθηκαν πριν από περίπου μια δεκαετία από τον Harry Asada, καθηγητή στο ΜΙΤ, και έχουν ήδη δοκιμαστεί από εργαζόμενους στην κατασκευή αεροσκαφών και στη ναυπηγική βιομηχανία.

Τώρα προσαρμόζονται για τους αστροναύτες. Ο Erik Ballesteros, διδακτορικός φοιτητής στο MIT, πέρασε το καλοκαίρι στο Jet Propulsion Lab της NASA, εργαζόμενος πάνω στα SuperLimbs στο πλαίσιο υποτροφίας της NASA.

Το σύστημα χρειάζεται λίγη ακόμα δουλειά, δήλωσε ο Ballesteros, αλλά ελπίζει ότι θα είναι έτοιμο για επίδειξη μέχρι τον Ιανουάριο – όταν θα βοηθήσει ένα ανδρείκελο να σηκωθεί από πρηνή θέση.

Πιστεύει μάλιστα ότι μέσα σε ένα ή δύο χρόνια θα είναι έτοιμο για επίδειξη σε ανθρώπους, αλλά υπάρχουν πολλά που η ομάδα πρέπει πρώτα να καταλάβει όσον αφορά στην ασφάλεια, δήλωσε στο CNN. «Δεν μπορούμε απλώς να κολλήσουμε με μονωτική ταινία – πρέπει να είμαστε πολύ ακριβείς και πολύ προσεκτικοί», είπε.

Θα μπορούσαν να υπάρξουν κι άλλες προκλήσεις. Ο δρ Τζόναθαν Κλαρκ, επίκουρος κλινικός καθηγητής Νευρολογίας και Διαστημικής Ιατρικής στο Baylor College of Medicine, ο οποίος διετέλεσε χειρουργός του πληρώματος σε έξι αποστολές λεωφορείων της NASA και είναι σύμβουλος για εμπορικές διαστημικές εταιρείες, δήλωσε στο CNN ότι το ακραίο περιβάλλον του διαστήματος – από τις θερμοκρασίες, τα μολυσματικά σωματίδια όπως η σκόνη, την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία – καθιστά ακριβό και χρονοβόρο εγχείρημα για χρήση ενός τέτοιου εξοπλισμού εκτός του πλανήτη μας.

Διαβασε ακομα

Πλησιάζει η μέρα που θα ζούμε στο Φεγγάρι – Αλλά πού θα πηγαίνουμε τουαλέτα;

Αλλά, πρόσθεσε, ο ρυθμός καινοτομίας στη διαστημική τεχνολογία είναι εκπληκτικός.«Για να μετατραπεί η επιστημονική φαντασία σε επιστημονική πραγματικότητα, χρειάζονταν αιώνες ή δεκαετίες», είπε. «Τώρα είναι θέμα χρόνων».

Ο Ballesteros κατανοεί το διακύβευμα. Έχει εργασιακή εμπειρία στον έλεγχο αποστολών στο Διαστημικό Κέντρο Τζόνσον της NASA, όπου η ομάδα του συντηρούσε τα συστήματα υποστήριξης της ζωής στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS).

Η Ana Diaz Artiles, επίκουρη καθηγήτρια αεροδιαστημικής μηχανικής στο Texas A&M, η οποία δεν συμμετέχει στην έρευνα, δήλωσε στο CNN ότι τα άκρα θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη μείωση του μεταβολικού κόστους για να σηκώνεσαι. Το αντιστάθμισμα είναι ότι τα άκρα μπορεί να προσθέσουν κάποιο βάρος και να απαιτούν περισσότερη ενέργεια, είπε.

Πρόσθεσε ότι η σεληνιακή σκόνη είναι «σούπερ τοξική», οπότε θα μπορούσε να είναι επιβλαβές για έναν αστροναύτη να κυλιέται στη σεληνιακή επιφάνεια καθώς παλεύει να σηκωθεί – ένα πρόβλημα που τα SuperLimbs θα μπορούσαν να βοηθήσουν να εξαλειφθεί. Τα ρομποτικά άκρα είναι «πραγματικά ωραία και πραγματικά χρήσιμα», είπε.

Μια νέα ευκαιρία

Οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμη μεγάλη ευκαιρία να εργαστούν στο φεγγάρι. Οι αστροναύτες του Apollo 17 κατέχουν το ρεκόρ για το μεγαλύτερο σεληνιακό περίπατο, με επτά ώρες και 37 λεπτά.

Αντίθετα, οι συμμετέχοντες στην αποστολή Artemis – που τελικά θα περιλαμβάνει αστροναύτες και από χώρες όπως η Ιαπωνία – θα περάσουν έως και μια εβδομάδα στο φεγγάρι, μαθαίνοντας να ζουν και να εργάζονται μακριά από τη Γη, ως προετοιμασία για ανθρώπινες αποστολές στον Άρη. Η Κίνα έχει τα δικά της σχέδια για να φτάσει στο φεγγάρι μέχρι το 2030, όπου θα κατασκευάσει έναν ερευνητικό σταθμό.

Με πληροφορίες από CNN