The post Πόσοι Έλληνες θεωρούν πως ζουν σε μια πατριαρχική κοινωνία appeared first on Pride.gr.
]]>Ειδικότερα, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων και συγκεκριμένα το το 75,1% θεωρεί την ελληνική κοινωνία πατριαρχική, ενώ το 79,9% πιστεύει ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζουν περισσότερες διακρίσεις σε σχέση με τους άνδρες.
Συνοπτικά τα ευρήματα της εν λόγω έρευνας είναι τα εξής:
Πατριαρχική Κοινωνία: Το 75,1% των ερωτηθέντων συμφωνεί και μάλλον συμφωνεί με την άποψη ότι η ελληνική κοινωνία είναι πατριαρχική, ενώ το 22,2% διαφωνεί και μάλλον διαφωνεί.
Έμφυλες Διακρίσεις: Το 79,9% των ερωτηθέντων συμφωνεί και μάλλον συμφωνεί ότι οι γυναίκες στην ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζουν περισσότερες διακρίσεις σε σχέση με τους άντρες, έναντι του 18,4% που διαφωνεί και μάλλον διαφωνεί.
Αναγνώριση έμφυλων ανισοτήτων: Tο 35,8% των ερωτηθέντων συμφωνεί και μάλλον συμφωνεί με την άποψη ότι οι γυναίκες υπερβάλλουν σε ό,τι αφορά τις αδικίες που υφίστανται λόγω φύλου έναντι του 59,7% που διαφωνεί και μάλλον διαφωνεί. Και σε αυτή την ερώτηση, όσο πιο μεγάλη η ηλικία, τόσο ισχυρότερη η συμφωνία με την άποψη.
Ο Φεμινισμός ως λύση: Tο 57,4% των ερωτηθέντων συμφωνεί και μάλλον συμφωνεί με την άποψη ότι o φεμινισμός μπορεί να βοηθήσει τις γυναίκες να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή έναντι του 35,9% που διαφωνεί και μάλλον διαφωνεί.
Mε πληροφορίες από Eteron
The post Πόσοι Έλληνες θεωρούν πως ζουν σε μια πατριαρχική κοινωνία appeared first on Pride.gr.
]]>The post Πιο τρυφεροί, ευαίσθητοι και απελευθερωμένοι: Γιατί η πατρότητα κάνει καλό στους άνδρες appeared first on Pride.gr.
]]>Όπως ανακάλυψε η Elissa Strauss, κάνοντας συνεντεύξεις για το νέο της βιβλίο, “When You Care: The Unexpected Magic of Caring for Others” («Όταν νοιάζεσαι: Η απροσδόκητη μαγεία του να φροντίζεις τους άλλους»), η εμπειρία του να είσαι μπαμπάς επιτρέπει στους άνδρες να αισθάνονται πρωτόγνωρα συναισθήματα και να συμπεριφέρονται με τρόπους που τα κυρίαρχα πρότυπα αρρενωπότητας συχνά απαγορεύουν.
Δεδομένου ότι πολλοί αρέσκονται να κρύβουν τις ευαισθησίες και τα συναισθήματά τους – ειδικά στο γραφείο, το γήπεδο αλλά και σε ανδροπαρέες – η συναναστροφή με τα παιδιά τούς δίνει την ευκαιρία να εξερευνήσουν όλες τις πλευρές του εαυτού τους: Μπορούν, χωρίς να φοβούνται μην τους κρίνει κάποιος, να είναι τρυφεροί, ευαίσθητοι και συμπονετικοί.
«Όταν βάζουμε τους άνδρες σε ρόλους φροντίδας, είτε το επιλέγουν είτε αναγκάζονται να το κάνουν, τούς δίνεται η ευκαιρία να δουν βαθιά μέσα τους και να ενσαρκώσουν κομμάτια του εαυτού τους που ήδη υπάρχουν, αλλά συχνά δεν προβάλλονται ευρέως ούτε ενισχύονται από την ευρύτερη κοινωνία», αναφέρει ο Matt Englar-Carlson, διευθυντής του Κέντρου για τα αγόρια και τους άνδρες στο California State University, Fullerton, σε μια από τις συνεντεύξεις του βιβλίου.
Οι μπαμπάδες κάνουν πολλά περισσότερα σήμερα
Αν είστε από τις γυναίκες που προσπαθούν συστηματικά να πείσουν τον σύντροφό/σύζυγό τους να βοηθήσει με τις δουλειές του σπιτιού και τα παιδιά «είναι πολύ απογοητευτικό», λέει η Stephanie Coontz, ιστορικός οικογενειακών σπουδών.
Ωστόσο, «αν κάνετε ένα βήμα πίσω και κοιτάξετε τι δεν έκαναν και τι αρνούνταν να κάνουν οι άνδρες πριν από 20 ή 30 χρόνια και το συγκρίνετε με αυτό που κάνουν τώρα, από ιστορική άποψη, είναι μια μεγάλη στροφή», προσθέτει.
Μια μελέτη που επικαλείται το CNN διαπίστωσε ότι το 1965 οι μπαμπάδες αφιέρωναν κατά μέσο όρο 16 λεπτά την ημέρα στη φροντίδα των παιδιών τους, ενώ μέχρι το 2012 ο αριθμός αυτός αυξήθηκε στα 59 λεπτά την ημέρα. Συγκριτικά, βέβαια, οι μητέρες και πάλι περνούν περισσότερο χρόνο, αφού πήγαν από τα 54 λεπτά την ημέρα το 1965 στα 104 λεπτά το 2012.
Σε έρευνά του, ο Brad Harrington, διευθυντής του Boston College Center for Work & Family διαπίστωσε ότι πάνω από τα δύο τρίτα των μπαμπάδων αναφέρουν πως θα ήθελαν να περνούν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους, ακόμη και όταν ήδη περνούν πολύ χρόνο μαζί τους.
Επιπλέον, πολλοί μπαμπάδες θεωρούν τη γονική μέριμνα «εξαιρετικά σημαντική για την ταυτότητά τους», ενώ δηλώνουν ότι τους δίνει ένα βαθύ αίσθημα ικανοποίησης.
Ελεύθεροι από προκαταλήψεις
Μέρος αυτής της χαράς και της ευχαρίστησης προέρχεται από τον τρόπο με τον οποίο η πατρότητα επιτρέπει στους άνδρες να απελευθερωθούν από τις νόρμες που ακολουθούν τα φύλα σε συγκεκριμένες παραδοσιακές και συντηρητικές κοινωνίες, όπως λένε οι ειδικοί.
Ένας λόγος είναι ότι η εικόνα του «παραδοσιακού άνδρα» που φέρει μέσα της πολλά αναχρονιστικά κατάλοιπα δεν είναι καλή για κανέναν, σύμφωνα με έκθεση του 2018 της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας: «Ο ανδρισμός, που χαρακτηρίζεται από στωικότητα, ανταγωνιστικότητα, κυριαρχία και επιθετικότητα, είναι, στο σύνολό του, επιβλαβής», αναφέρεται στην έκθεση.
Η πατριαρχία βλάπτει σοβαρά… όλα τα φύλα
Πράγματι, ενώ η πατριαρχία έχει επιβραβεύσει πολλές φορές τους άνδρες, ο τύπος της αρρενωπότητας που απαιτεί από αυτούς για να τα καταφέρουν σε έναν άκρως συντηρητικό και στενοκέφαλο κόσμο έχει μεγάλο κόστος και για τους ίδιους: Ο παραδοσιακός ανδρισμός σχετίζεται αρνητικά με κακή σωματική και ψυχική υγεία, χαμηλότερη ικανοποίηση από τη ζωή και μειωμένη αυτοεκτίμηση.
Ο Englar-Carlson υποστηρίζει ότι η φροντίδα για τους άλλους δίνει στους άνδρες την ευκαιρία να βρουν δικαιολογία για να συμπεριφέρονται με τρόπους που εδώ και καιρό συνδέονται με το θηλυκό και έτσι μπορούν χωρίς φόβο να έρθουν σε επαφή με την ευαίσθητη πλευρά τους.
«Η φροντίδα δίνει στους άνδρες την ευκαιρία να καταπολεμήσουν την ντροπή που συνδέεται με το ότι δεν είναι αρκετά σκληροί, η οποία είναι συχνά αιτία της εσωτερικής σύγκρουσης που βιώνουν όταν βρίσκονται σε μη παραδοσιακά ανδρικούς ρόλους. Μπορεί επίσης να δώσει στους άνδρες την ευκαιρία να νιώσουν χρήσιμοι, αξιόλογοι και ότι κάτι [στη ζωή τους] έχει αληθινή σημασία», καταλήγει ο επιστήμονας.
Με πληροφορίες από CNN
The post Πιο τρυφεροί, ευαίσθητοι και απελευθερωμένοι: Γιατί η πατρότητα κάνει καλό στους άνδρες appeared first on Pride.gr.
]]>The post Τρεις φοιτητές μιλούν στο Pride.gr για την κορυφαία διαδικασία των Συλλόγων τους appeared first on Pride.gr.
]]>Έτσι, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες των ελληνικών πανεπιστημίων με το πάσο ή την ταυτότητά τους ανα χείρας, θα μπουν στα παραβάν που θα στηθούν στην σχολή τους και θα κληθούν να ψηφίσουν τις φοιτητικές πολιτικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνται εκεί.
Τις τελευταίες εβδομάδες οι διαδικασίες εντείνονται, ανακοινώσεις στα αμφιθέατρα, πολιτική διαφωνία και συζήτηση αντηχεί στους διαδρόμους των σχολών. Πανό φτιάχνονται στα προαύλια και μετά στολίζουν τους τοίχους των κτιρίων. Καλούν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να πάνε στη σχολή και με τη συμμετοχή τους να ενισχύσουν την κορυφαία δημοκρατική διαδικασία του Φοιτητικού τους Συλλόγου.
Το Pride.gr συνομίλησε με την Αγγελική Παπαδοπούλου, φοιτήτρια του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΑΠΘ, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου (Δ.Σ) του Φοιτητικού Συλλόγου (Φ.Σ) Ηλεκτρολόγων/Μηχανολόγων Μηχανικών ΑΠΘ, με τον Γιάννη Δημητρίου, φοιτητή Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Παντείου, μέλος του Δ.Σ. του Φ.Σ. Παντείου και τον Χάρη Χαλακατεβάκη, φοιτητή Αρχιτεκτονικής Πάτρας και γραμματέα του Δ.Σ. της σχολής.
Έτσι, οργανώσαμε έναν ασύγχρονο διάλογο ανάμεσα σε φοιτητές από τρεις διαφορετικές πόλεις, την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Πάτρα, προκειμένου να «φωτίσουμε» τις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές, και να λάβουμε απαντήσεις σε ερωτήσεις όπως «γιατί να ψηφίσει ένας φοιτητής» ή «γιατί υπάρχει τόση αποχή». Από την συζήτηση δεν έλειψαν τα τοπικά προβλήματα των φοιτητών σε κάθε πόλη, αλλά και το «όραμα» για ένα καλύτερο δημόσιο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Πρόκειται για μια εκλογική διαδικασία που διεξάγεται κάτω από «ιδιαίτερες συνθήκες», όπως υποστήριξε ο Γιάννης από το Πάντειο. «Τα γεγονότα στην Παλαιστίνη, με το Ισραήλ, ουσιαστικά να πραγματοποιεί γενοκτονία κατά του αγωνιζόμενου Παλαιστινιακού λαού, σίγουρα δεν αφήνουν αδιάφορη τη φοιτητική κοινότητα», εξήγησε.
Ταυτόχρονα, υπενθύμισε την πρόσφατη μάχη των φοιτητών ενάντια στο νόμο Πιερρακάκη για την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ στην Ελλάδα. «Μπορεί εν τέλει το νομοσχέδιο να πέρασε, αλλά η παρακαταθήκη που αφήνει η οργανωμένη δράση του φοιτητικού κινήματος, αποτελεί οδοδεικτη για τη συνέχεια και τις μεγάλες μάχες που έχουμε να δώσουμε σε μια εποχή πολλαπλών κρίσεων», σχολίασε ο φοιτητής.
Εμείς κρατάμε την εξής φράση του Γιάννη, ότι «όταν βλέπουμε τη ζωή και το μέλλον μας καθημερινά να υπονομευεται, δεν έχουμε το δικαίωμα να μείνουμε αμέτοχοι» και δίνουμε τον λόγο στους φοιτητές.
«Μια μάχη μεταξύ δύο κόσμων»
«Γιατί να πάω να ψηφίσω στις φοιτητικές εκλογές, τι σημασία έχει;» είναι ένα ερώτημα που σίγουρα περνάει από το μυαλό πολλών φοιτητών, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που η σχολή του βρίσκεται σε εκλογικό «αναβρασμό».
Ζητήσαμε από τους τρεις φοιτητές να μας δώσουν τις δικές τους απαντήσεις και δεν απογοήτευσαν, καθώς ο κάθε ένας παρουσίασε κάποιες πολύ σημαντικές οπτικές, που σίγουρα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν.
Η Αγγελική από τη Θεσσαλονίκη συγκρίνει τις φοιτητικές εκλογές με μια μάχη «μεταξύ δύο κόσμων» και εξηγεί πως από τη μία πλευρά είναι ο κόσμος και η πολιτική αντίληψη που «θέλει νέους ανθρώπους αδρανείς, να κινούνται σε εντατικοποιημένους ρυθμούς σπουδών εργασίας και ζωής, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα, ή τη προοπτική να διεκδικήσουν όσα τους αξίζουν». Ο δεύτερος κόσμος είναι εκείνος «όπου το πανεπιστήμιο δεν είναι στείρος χώρος εκπαίδευσης μόνο, αλλά ένας χώρος όπου μπορούμε, συζητώντας και αμφισβητώντας, να οραματιστούμε και να διεκδικήσουμε όσα έχουμε ανάγκη». «Με λίγα λόγια, οι φοιτητικές εκλογές είναι μία μάχη ενάντια στην αποστροφή από την συλλογική διεκδίκηση, και στην απογοήτευση μιας γενιάς που έχει μάθει να ζει μέσα σε κρίσεις, και με χαμηλές προσδοκίες».
Η ίδια καλεί «κάθε φοιτητ@ να έρθει στην κάλπη των φοιτητικών εκλογών για να αποτυπωθεί με τον πιο σαφή τρόπο, η εναντίωση του απέναντι στο πολιτικό σχέδιο που διαλύει τα δημόσια πανεπιστήμια εν είδει των ιδιωτικών συμφερόντων. Αλλά και για να στείλει ένα μήνυμα υπεράσπισης της συλλογικής εκπροσώπησης των φοιτητών/-τριών, ένα μήνυμα ισχυροποίησης και ανασυγκρότησης των ίδιων των δημοκρατικών διαδικασιών και των οργάνων μέσω των οποίον οι φοιτητές/τριες, τα φοιτητά, μπορούμε να διεκδικούμε και να πετυχαίνουμε νίκες».
Μάλιστα, η Αγγελική εκφράζει πως «έχοντας ως παρακαταθήκη φοιτητικούς αγώνες προηγούμενων χρόνων ξέρουμε πως όταν δρούμε ενωμένα, συντεταγμένα και πανελλαδικά, μπορούμε να κερδίζουμε» και θυμάται το φοιτητικό κίνημα ενάντια στην Πανεπιστημιακή Αστυνομία και την κυβερνητική υποχώρηση, την διεκδίκηση δωρεάν σίτισης για την πλειοψηφία σε πολλά πανεπιστήμια, τον αγώνα για κατοχύρωση καλύτερων όρων σπουδών.
«Οι φοιτητές/τριες και τα φοιτητά που αγωνιστήκαμε ενάντια στον Νόμο Πιερρακάκη και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, καλούμαστε να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα μέχρι τέλους. Να ενώσουμε άρα τις φωνές μας, παρασέρνοντας μαζί μας και ολόκληρη την κοινωνία, για την κατάργηση όλων των αντιεκπαιδευτικών νόμων της ΝΔ και για ένα πανεπιστήμιο πραγματικά Δημόσιο, Δωρεάν, Δημοκρατικό, Συμπεριληπτικό και ανοιχτό σε όλ@. Και αυτό, μόνο μέσα από την συμμετοχή μας στις συλλογικές διαδικασίες των Φοιτητικών μας Συλλόγων μπορούμε να το πετύχουμε», είναι τα λόγια της φοιτήτριας.
Από την άλλη ο Χάρης περιγράφει τους Φοιτητικούς Συλλόγους ως «ένα συλλογικό όργανο των φοιτητών/τριών που ασχολείται με κάθε μικρή ή μεγάλη πτυχή της ζωή τους», το οποίο «δίνει την δυνατότητα σε κάθε φοιτητή/τρια να συζητά, να εκφράζει τους προβληματισμούς του, να δίνει λύσεις, να αγωνίζεται για μια καλύτερη καθημερινότητα».
Οι φοιτητές μέσα στους Φοιτητικούς τους Συλλόγους συζητούν για τα «μικρά», όπως τα χαρακτηρίζει ο Χάρης, τα οποία μπορεί να είναι «μια παράταση διορίας της δήλωσης μαθημάτων ή για ένα εργαστήριο που δεν έχει ράμπα για πρόσβαση συναδέλφων μας ΑμεΑ ή δεν έχει καθηγητές».
Στα «μεγάλα» ο Χάρης φαίνεται να συμφωνεί με την Αγγελική, αφού εκεί τοποθετεί τον πρόσφατο νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά και ο πόλεμος για την Παλαιστίνη ο οποίος σίγουρα έχει απασχολήσει την φοιτητική κοινότητα πολύ.
«Ο συσχετισμός που διαμορφώνεται από τις εκλογές την επόμενη μέρα θα καθορίσει τα θέματα συζήτησης, τις στοχεύσεις, τις διεκδικήσεις ακόμα και το κλίμα μέσα στο οποίο θα συζητά και θα δρα ο σύλλογος. Η μεγάλη συμμετοχή δίνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη για να διεκδικούμε οι φοιτητές/τριες τα δικαιώματα μας την επόμενη μέρα», σημειώνει χαρακτηριστικά ο Χάρης.
Ο Γιάννης βλέπει τις φοιτητικές εκλογές ως την ευκαιρία των φοιτητών να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους, τονίζοντας πως «η συμμετοχή είναι από μόνη της σημαντική, καθώς δίνει ζωή στις διαδικασίες του συλλόγου και συμβάλει στην πολιτικοποιηση της φοιτητικής κοινότητας».
«Φέτος η συμμετοχή και ως ψηφοφόροι αλλά και ως υποψήφιοι, αποκτά ακόμα μεγαλύτερο νόημα, αν σκεφτεί κανείς τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά ένας φοιτητής τόσο στις σπουδές όσο και στη ζωή του», αναφέρει ο Γιάννης, για να συμπληρώσει πως «το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών λοιπόν, αποτυπώνει τόσο τα όνειρα και τις προσδοκίες των φοιτητών για το μέλλον τους, όσο και ένα μήνυμα για τις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Αποκτούν δε ακόμα σημαντικότερο ρόλο, αν σκεφτεί κανείς ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, αποτελούν ένα από τα πιο ενεργά κομμάτια της κοινωνίας και το μέλλον της».
Φοιτητική πολιτική δράση, παρατάξεις και αποχή
Ρωτήσαμε τον Γιάννη τι έχει να σχολιάσει για την αποχή των φοιτητών από την εκλογική διαδικασία, η οποία εμφανίζεται ως «νικήτρια» σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό, τι «πάει λάθος» και πώς αντιστρέφεται το κλίμα;
Ο φοιτητής αποδίδει την μη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές στην «αποδοκιμασία της στάσης των πολιτικών δυνάμεων εντός των συλλόγων» και πιστεύει πως «αυτή είναι και η κύρια αιτία και έπονται ως φυσική συνέχεια, η αίσθηση ότι η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις και η απαξίωση της».
«Οι ίδιες οι παραδοσιακές παρατάξεις εντός των πανεπιστημίων προκαλούν πρώτες τη σήψη και την αποσύνθεση των φοιτητών συλλόγων, των διαδικασιών και της επιρροής τους», λέει, «με τις πελατειακές λογικές, την ιδιοκτησιακή αντίληψη αλλά και τον απαρχαιωμένο τρόπο δράσης, φροντίζουν να απομακρύνουν το μέσο φοιτητή από την ενεργώ δράση και δίνουν την αίσθηση αδιαφορίας για τα θέματα και τα προβλήματα του πανεπιστημίου».
Πώς θα λυθεί αυτό; «Μόνο στην πράξη», εξηγεί ο φοιτητής, «με αντιπαράδειγμα πολιτικής δράσης εντός των πανεπιστημίων. Εκεί έρχεται και η ευθύνη τόσο των παρατάξεων που απέχουν από αυτή τη λογική και επιδιώκουν την αναζωογόνηση των συλλόγων και την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για τις διαδικασίες τους, όσο και όλων των φοιτητών και των φοιτητριών που αντιλαμβανονται αυτή την κατάσταση και θέλουν να την αλλάξουν μέσα από τη συλλογική δράση».
Όσο για τις φωνές που ζητούν την κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων στα πανεπιστήμια, κατηγορώντας τες -μεταξύ άλλων- πως εκφράζουν στενά κομματικά συμφέροντα, ο Χάρης υποστηρίζει πως πρόκειται για μια άποψη που «εκφράζεται από ανθρώπους που δεν θέλουν ή και φοβούνται ένα δυνατό φοιτητικό κίνημα».
«Το πανεπιστήμιο εξ ορισμού είναι χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Είναι ένας χώρος που εμείς οι φοιτητές/τριες δεν σπουδάζουμε μόνο αλλά κοινωνικοποιούμαστε, συζητάμε, αγωνιζόμαστε», σημειώνει ο φοιτητής και συνεχίζει:
«Αυτήν την ανάγκη έρχονται να καλύψουν οι πολιτικές δυνάμεις στα πανεπιστήμια. Οι φοιτητικές παρατάξεις σε κάποιες περιπτώσεις δρουν αυστηρά για το κομματικό συμφέρον αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταργηθούν. Στο χέρι των φοιτητών/τριων είναι με την συμμετοχή τους είτε στις εκλογές είτε στην καθημερινότητα του ΦΣ να περιορίζονται τέτοια φαινόμενα».
«Τα συλλογικά προβλήματα έχουν μόνο συλλογικές λύσεις»
«Τα κύρια προβλήματα των φοιτητών δεν είναι διαφορετικά από τα προβλήματα της υπόλοιπης κοινωνίας», απάντησε ο Χάρης όταν τον ρωτήσαμε ποιο είναι το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ως φοιτητής στην Πάτρα.
«Η συνεχιζόμενη ακρίβεια και η αύξηση των ενοικίων έχει υποβαθμίσει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα ζωής μας. Ειδικότερα στην Πάτρα πληρώνουμε το ακριβότερο εισιτήριο αστικού στην Ελλάδα. Τον Ιανουάριο αυξήθηκε στα 90 λεπτά (το φοιτητικό) η μία διαδρομή ενώ το μηνιαίο δεν συμφέρει οικονομικά! Φτάνουμε σε σημείο να δουλεύουμε παράλληλα με τις σπουδές γιατί ο μήνας δεν βγαίνει», εξήγησε ο φοιτητής και σίγουρα άγγιξε πολύ πονεμένες πτυχές της ελληνικής καθημερινότητας.
Ταυτόχρονα, περιέγραψε πως «ως νέοι άνθρωποι βέβαια ζούμε ένα γενικευμένο κλίμα ανασφάλειας και νιώθουμε ότι ακόμα και να τελειώσουμε τις σπουδές δύσκολα θα απασχοληθούμε στο αντικείμενο των σπουδών μας». « Προφανώς για να αντιστραφεί αυτό το κλίμα δεν αρκεί να ψηφίσει κανείς στις φοιτητικές εκλογές», ξεκαθαρίζει, «αλλά ο φοιτητικός σύλλογος και ο τρόπος λειτουργίας του δείχνει τον τρόπο με τον οποίο θα αγωνιστούμε για να οικοδομήσουμε την κοινωνία που οραματιζόμαστε. Οι μικρές και μεγάλες νίκες μάς δείχνουν ότι τα συλλογικά προβλήματα μπορούν να έχουν μόνο συλλογικές λύσεις».
Το κόστος ζωής το no 1 πρόβλημα των φοιτητών, συμφωνεί ο Γιάννης που σπουδάζει στην Αθήνα. «Τόσο η γενικότερη ακρίβεια της πρωτεύουσας σε είδη πρώτης ανάγκης και μεταφορές, όσο και η εκρηκτική αύξηση των ενοικίων και των τιμών στην ενέργεια, δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο και ωθούν τη νέα γενιά στην επισφαλεία», εξηγεί για να προσθέσει:
«Πλέον ένας φοιτητής προκειμένου να μπορέσει να ολοκληρώσει τις σπουδές του, πρέπει να εργάζεται σε δύσκολες συνθήκες ενώ παράλληλα βλέπει μέρα με τη μέρα τα όνειρα του να απομακρυνονται όλο και περισσότερο».
Διαβασε ακομα
Η στεγαστική κρίση κόβει τα φτερά σε κρίσιμη ηλικίαΗ Αγγελική που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη δεν διστάζει να «δείξει» ως υπεύθυνο την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σε αυτό που αποκαλεί «συνειδητή υποβάθμιση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης», τα αποτελέσματα της οποίας «είναι αισθητά στην καθημερινότητα κάθε φοιτητ@, τόσο σε επίπεδο ποιότητας των σπουδών μας, όσο και σε βιοτικό επίπεδο».
«Από τη μία η πλήρης έλλειψη φοιτητικής μέριμνας που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας, από την άλλη ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που λόγω της υποχρηματοδότησης υποβαθμίζει και το επίπεδο της παρεχόμενης γνώσης», συμπληρώνει η φοιτήτρια.
Η «η συνολική εικόνα κατάρρευσης των Δημόσιων Πανεπιστημίων στην χώρα μας» συνιστά το « συνολικό πολιτικό σχέδιο της ΝΔ για την παιδεία, το οποίο στοχεύει να στρέψει τις επόμενες γενιές στην ιδιωτική εκπαίδευση ολοκληρωτικά», ισχυρίζεται η Αγγελική.
Το πολύχρωμο πανεπιστήμιο της Αγγελικής
Τα παιδιά με τα οποία συνομιλήσαμε, συνομολόγησαν πως σίγουρα το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει περιθώρια βελτίωσης και οι φοιτητές που ζουν και αναπνέουν, μαθαίνουν, εξελίσσονται και αγωνίζονται μέσα σε αυτό, έχουν το δικαίωμα να το ονειρεύονται και με τις δράσεις τους να το «ζωγραφίζουν».
Η Αγγελική από την Θεσσαλονίκη, μάλιστα, έχει καταστρώσει ένα ολόκληρο σχέδιο για να κάνει μαζί με τους συμφοιτητές της το πανεπιστήμιό της πιο ζωντανό, ανοιχτό, συμπεριληπτικό και πολύχρωμο.
«Το πανεπιστήμιο το οραματίζομαι ως ένα χώρο ανοιχτό, αλλά και ασφαλή για όλα τα άτομα», εκφράζει η φοιτήτρια, «ως έναν χώρο δημιουργίας, ιδεών, έκφρασης, και ως έναν χώρο παράλληλα όπου δεν θα υπάρχει χώρος για την φασιστική, ρατσιστική, έμφυλη, ομοφοβική βία».
Πώς θα επιτευχθεί αυτό; Μα φυσικά μέσα από τους Φοιτητικούς Συλλόγους, οι οποίο είναι, όπως λέει η Αγγελική, «το όχημα πάλης των φοιτητών/- τριών απέναντι σε όσα τους/τις καταπιέζουν, οφειλουν να διασφαλίζουν ακριβώς αυτή τη συνθήκη» και οφείλουν «να δημιουργούν τους ασφαλείς και ανοιχτούς χώρους έκφρασης όπου κάθε φοιτητ@ θα μπορεί να σπουδάζει, και να ζει ελεύθερο, απέναντι σε μία κοινωνία και ένα πανεπιστήμιο όπου κατα τ’ άλλα είναι βαθιά ριζωμένες οι πατριαρχικές, και συντηρητικές αντιλήψεις».
Αυτή την στιγμή, παρατηρεί η φοιτήτρια, η κατάσταση δεν είναι ακριβώς ιδανική: «Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, ωστόσο, ότι οι συμπεριφορές της πλειοψηφίας των συνδικαλιστικών φορέων, ακόμη και αυτών του ευρύτερου χώρου της αριστεράς, τείνουν να κυριαρχούνται από την επιβλητικότητα, την ματσίλα, ένα μοντέλο “συνδικαλιστή” (ή ακόμη και συνδικαλίστριας) όπου για να επιβληθείς πολιτικά, ή για να πείσεις, πρέπει να φωνάζεις πιο δυνατά, να ντύνεσαι με συγκεκριμένο τρόπο, ακόμη και να τραμπουκίζεις ή να ασκείς βία σε αντίπαλα συνδικαλιστικά οχήματα».
Κατά την ίδια, «αυτή η συνθήκη επηρεάζει βαθιά το κλίμα μέσα στους Φοιτητικούς Συλλόγους, ένα κλίμα το οποίο εν μέρει αποθαρρύνει ένα κομμάτι της φοιτητικής κοινότητας από την ενεργή συμμετοχή του στις διαδικασίες τους».
Γι’ αυτό τον λόγο, «είναι αναγκαίο να συζητήσουμε για την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των Φοιτητικών Συλλόγων και των διαδικασιών τους, για την ανάγκη συνδιαμόρφωσης ενός κλίματος που πραγματικά θα μας χωράει όλα, και θα αποκλείει κάθε σεξιστική, πατριαρχική συμπεριφορά. Για την ανάγκη οι νέοι άνθρωποι πρωτοστατήσουμε και να δομήσουμε μέσα στους δικούς μας χώρους, την κοινωνία ισότητας στην οποία θέλουμε και μας αξίζει να ζούμε».
Και είμαστε σίγουροι πως η Αγγελική από την Θεσσαλονίκη, ο Χάρης από την Πάτρα και ο Γιάννης από την Αθήνα, μαζί με όλη τη νιότη που τους περιβάλλει, θα το πετύχουν.
The post Τρεις φοιτητές μιλούν στο Pride.gr για την κορυφαία διαδικασία των Συλλόγων τους appeared first on Pride.gr.
]]>The post Θα έμενες μόνη με έναν άνδρα ή μια αρκούδα; Ένα debate στο TikTok είπε τα πάντα για την έμφυλη βία appeared first on Pride.gr.
]]>Σας συνδέει, όμως, σχεδόν σίγουρα, κάτι που δεν είναι τυχαίο: Ότι, ούσες γυναίκες, έχετε υπάρξει θύματα σεξουαλικής επίθεσης ή παρενόχλησης κάποια στιγμή στη ζωή σας. Και στατιστικά αυτό είναι τρομακτικό.
Πρόκειται για ένα παγκόσμιο βίωμα, που αγγίζει τόσο μια 10χρονη από την Ινδονησία, όσο και μια 75χρονη από τον Καναδά. Η έμφυλη βία, παιδί της πατριαρχίας που ταξινομεί τα φύλα σε «ισχυρά» και «ανίσχυρα», «δυνατά» και «αδύναμα», είναι παρούσα στην καθημερινότητα των θηλυκοτήτων χωρίς να κάνει διακρίσεις.
Ένα συλλογικό τραύμα για τις «αδύναμες» αυτού του κόσμου: Αυτή είναι μια πραγματικότητα που πυροδότησε ένα ολόκληρο debate στο TikTok, σχετικά με την ασφάλεια των γυναικών.
Η ερώτηση πάει κάπως έτσι: «Εάν ήσουν μόνη στο δάσος, θα προτιμούσες να συναντήσεις έναν άνδρα, ή μια αρκούδα;» και η απάντηση είναι σχεδόν πάντα η ίδια: «μια αρκούδα».
Εδώ και εβδομάδες, η ερώτηση «άνδρας ή αρκούδα» έχει κατακλύσει τη δημοφιλή πλατφόρμα και οι γυναίκες περιγράφουν τη δική τους οπτική.
Το Screenshot HQ, ένας λογαριασμός στο TikTok, ξεκίνησε τη συζήτηση, ρωτώντας γυναίκες αν θα προτιμούσαν να πέσουν πάνω σε έναν άγνωστο άνδρα ή σε μια αρκούδα, όσο βρίσκονταν στο δάσος. Επτά γυναίκες κλήθηκαν να απαντήσουν στην ερώτηση και μόνο μία διάλεξε τον άνδρα.
«Έχω ακούσει πως οι αρκούδες δεν επιτίθενται πάντα», λέει μια εξ αυτών για να αιτιολογήσει πως θα προτιμούσε να μην συναντήσει έναν άγνωστο άνδρα. «Εξαρτάται τον άνδρα, αλλά πιθανότατα μια αρκούδα», δηλώνει άλλη γυναίκα.
«100% αρκούδα, πράγμα που είναι τρομακτικό να λέω», παρατηρεί μια άλλη ερωτώμενη.
@screenshothq The question of being stuck in a forest with a man or a bear is circulating on TikTok right now and sparking some interesting conversation…. we know what our answer would be #manvsbear #tiktok #tiktoktrend #trending #challenge #streetinterview #voxpop ♬ Terror Music (Scary Song) – IMPERIUM RECORDS
@lexussierraaa #stitch with @JuanDeMontreal #fyp #foryou #manvsbear ♬ original sound – lex 
Προτιμούν την αρκούδα. Γιατί;
Το debate δεν έμεινε στα όρια του συγκεκριμένου βίντεο. Αντίθετα, έγινε viral και πολλές γυναίκες θέλησαν να απαντήσουν πως θα διάλεγαν μια αρκούδα αντί για έναν άνδρα.
Παρακάτω κάποιοι λόγοι που η αρκούδα θεωρείται ασφαλέστερη επιλογή από έναν άνδρα, τους οποίους συγκεντρώσαμε βλέποντας τα βίντεο στο TikTok:
- Οι προθέσεις της αρκούδας είναι γνωστές, ενώ ενός άνδρα άγνωστες, όσο όμορφος και αν είναι
- Η αρκούδα θα άφηνε σημάδια και οι γύρω μου θα με πίστευαν
- Αν επιζήσω της επίθεσης από μια αρκούδα, δεν θα είμαι αναγκασμένη να τη βλέπω κάθε φορά στο οικογενειακό τραπέζι
- Το χειρότερο που μπορεί να κάνει μια αρκούδα είναι να με σκοτώσει
- Η αρκούδα με θεωρεί άνθρωπο
- Η αρκούδα δεν το απολαμβάνει
- Η αρκούδα δεν προσποιούταν πως ήταν φίλος μου για μήνες
- Κανένας δεν θα πει πως απόλαυσα την επίθεση από την αρκούδα
- Αν ένας άνδρας και μια αρκούδα θέλουν να με πληγώσουν και εγώ φωνάξω αρκετά δυνατά, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η αρκούδα να φύγει
- Η αρκούδα δεν θα το έβγαζε βίντεο για να το στείλει στους φίλους του
- Ρωτήσε την Junko Furuta εάν θα διάλεγε άνδρα ή αρκούδα
@dontceceme I can’t get over these #comments #relatable #feminist #bears #fyp #foryou ♬ original sound – cece
@betweeneternities #stitch with @Luis ♬ original sound – Luis
Πολλές γυναίκες, μάλιστα, κάνουν την ερώτηση στους άνδρες συντρόφους τους. «Εάν ήμουν μόνη στο δάσος θα προτιμούσες να συναντήσω έναν άνδρα ή μια αρκούδα;» ή «εάν η κόρη μας ήταν μόνη στο δάσος θα προτιμούσες να συναντήσει έναν άνδρα ή μια αρκούδα;».
Η απάντηση είναι «μια αρκούδα»…
@liliannawilde the lightbulb that goes off in his brain when he realizes that the safer choice is bear… @Sean Kolar asking my husband the man or bear in the woods question #manorbear #manvsbear #greenflag #husband #husbandwife ♬ original sound – Lilianna Wilde
@ariel_hendrixx ♬ original sound – ariel hendrix
@gabriellamcj Just a little man or bear dinner debate with the most logical man there ever was #manorbear ♬ original sound – Gabriella l The Luxury Mum
The post Θα έμενες μόνη με έναν άνδρα ή μια αρκούδα; Ένα debate στο TikTok είπε τα πάντα για την έμφυλη βία appeared first on Pride.gr.
]]>The post Γυναικοκτονία: Λέξη της χρονιάς στην Ιταλία, αλλά η Μελόνι αποκηρύσσει οτιδήποτε φεμινιστικό appeared first on Pride.gr.
]]>Ο όρος «γυναικοκτονία» έγινε τόσο θλιβερά επίκαιρος που μία ιταλική εγκυκλοπαίδεια τον ονόμασε «λέξη της χρονιάς για το 2023». Τι κι αν η Ιταλία έχει γυναίκα προωθυπουργό; Η Μελόνι κάνει τα πάντα ώστε κανείς να μην μπορεί να τη συνδέσει με το φεμινιστικό κίνημα.
Η χώρα ποινικοποίησε τα εγκλήματα πάθους μόλις το 1981, ενώ η ιταλική Δικαιοσύνη εξακολουθεί να επιβάλλει ελαφρύτερες ποινές στους άνδρες δολοφόνους, ειδικά όταν αποδεικνύεται πως οι γυναίκες-θύματα είχαν διαπράξει απιστία.
Δεν έφταιγε αυτός αλλά η ζήλια του
Το 2020, ο 80χρονος Antonio Gozzini χτύπησε μέχρι θανάτου την 62χρονη σύζυγό του, Cristina Maioli, με έναν πλάστη ενώ εκείνη κοιμόταν. Στη συνέχεια, έκοψε τον λαιμό και τα άκρα της. Το δικαστήριο, ωστόσο, τον αθώωσε καθώς δέχτηκε ως ελαφρυντικό ότι υπέφερε από “raptus”, δηλαδή παραληρηματική ζήλια για τη δουλειά της συζύγου του σε ένα σχολείο της περιοχής.
Proprio così: il procuratore generale aveva chiesto la condanna a 21 anni, ma Antonio Gozzini, che aveva ucciso la moglie, Cristina Maioli, a Brescia, nel 2019, è stato assolto in primo grado e ora in Appello, perché,… https://t.co/RY2WASz5Rzhttps://t.co/I0GhMRzVds pic.twitter.com/t579jCsEnz
— Susanna Ceccardi (@SusannaCeccardi) March 25, 2022
Η επικράτηση της ενδοοικογενειακής βίας στην Ιταλία τροφοδοτείται από κοινωνικές αποτυχίες, λέει η Lorella Zanardo, ακτιβίστρια, εκπαιδευτικός και σκηνοθέτης.
Το ντοκιμαντέρ της Il Corpo delle Donne (Τα σώματα των γυναικών) του 2009, σχετικά με τον σεξισμό στην ιταλική δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση, άνοιξε μία εθνική συζήτηση για τη σχέση μεταξύ του σεξισμού, των σεξουαλικών επιθέσεων και της ισότητας των φύλων.
Χαμηλά στην κατάταξη
Παρόλο που η Ιταλία δεν έχει το υψηλότερο ποσοστό ενδοοικογενειακής βίας στην Ευρώπη, είναι μεταξύ των χωρών με τη χαμηλότερη κατάταξη όσον αφορά στην ισότητα των φύλων.
Το 2023 η Ιταλία έπεσε κι άλλο στην κατάταξη, σε σχέση με το προηγούμενο έτος, εξαιτίας της αυξανόμενης μισθολογικής ανισότητας, η οποία δυσκολεύει τις γυναίκες να φύγουν από έναν κακό γάμο, καθώς δεν μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους.
«Η Ιταλία αποτελεί μία πατριαρχική χώρα εδώ και πολλά, πολλά χρόνια, αλλά είναι επίσης και μια χώρα απρόβλεπτη, αφού τη δεκαετία του ’70 ένα από τα πιο σημαντικά και επιτυχημένα γυναικεία κινήματα ήταν ιταλικό», δηλώνει η Zanardo.
Το φεμινιστικό κίνημα της Αριστεράς
Μέρος του προβλήματος σχετικά με το ιταλικό φεμινιστικό κίνημα ήταν ότι υπήρξε στενά συνδεδεμένο με την Αριστερά, κάτι που σήμαινε ότι όσοι υποστήριζαν δεξιά κόμματα, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι, αποστασιοποιήθηκαν εντελώς από τον φεμινισμό.
«Έχουμε μία γυναίκα πρωθυπουργό, αλλά είναι εντελώς αντίθετη [με το φεμινιστικό κίνημα]», αναφέρει η Zanardo, προσθέτοντας ότι η Μελόνι έχει επιλέξει ακόμα και να χρησιμοποιεί το αρσενικό άρθρο μπροστά από τη λέξη «πρωθυπουργός», αντί να αγκαλιάσει το γεγονός ότι η Ιταλία είναι από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο έχει μία γυναίκα «στο τιμόνι».
(Ξε)φεύγοντας από μία κακοποιητική σχέση
Τα φεμινιστικά κινήματα ευθύνονται για την προώθηση της ισότητας των φύλων σε όλο τον κόσμο. «Σε γενικές γραμμές, ο φεμινισμός μπορεί να θεωρηθεί ως ένα κίνημα για τον τερματισμό του σεξισμού, της σεξιστικής εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, αλλά και για την επίτευξη της πλήρους ισότητας των φύλων στο νόμο και στην πράξη», αναφέρει το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Οι γυναίκες είναι ακόμη πολύ ριζωμένες στην πατριαρχική κουλτούρα, δηλαδή στην κουλτούρα που βασίζεται σε μία ανισότητα δύναμης μεταξύ ανδρών και γυναικών
Το CADMI είναι ένα καταφύγιο κακοποιημένων γυναικών στο Μιλάνο, ενώ έχει σώσει πάνω από 600 γυναίκες από κακοποιητικές σχέσεις τον τελευταίο χρόνο. Ο οργανισμός ξεκίνησε από την Ένωση Γυναικών της Ιταλίας, η οποία είναι μία αριστερή αντιφασιστική φεμινιστική οργάνωση που ίδρυσε το καταφύγιο για να προσφέρει στις γυναίκες μία σανίδα σωτηρίας.
Η Cristina Carelli, η οποία διευθύνει το κέντρο, δήλωσε στο CNN ότι εργάζονται για την αποκατάσταση και την επανεκπαίδευση των γυναικών, ώστε να τις ενδυναμώσουν και να γίνουν σύντομα οικονομικά ανεξάρτητες.
Έχουν βοηθήσει μάλιστα στην υποστήριξη περισσότερων από 36.000 γυναικών από τότε που ιδρύθηκε ο οργανισμός, το 1986. Η ανάπτυξη σχέσεων που βασίζονται στην εμπιστοσύνη είναι το κλειδί για την ενδυνάμωση, αλλά το έργο τους δεν είναι πάντα εύκολο.
«Ακόμα και πολιτισμικά, οι γυναίκες είναι ακόμη πολύ ριζωμένες στην πατριαρχική κουλτούρα, δηλαδή στην κουλτούρα που βασίζεται σε μία ανισότητα δύναμης μεταξύ ανδρών και γυναικών», υποστηρίζει η Carelli.
Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος
Τον Νοέμβριο του 2023, το πτώμα της 22χρονης Giulia Cecchettin βρέθηκε με πολλαπλά τραύματα από μαχαίρι σε μία χαράδρα στη βόρεια Ιταλία, μία εβδομάδα αφότου εθεάθη με τον πρώην φίλο της Filippo Turetta.
Ο Turetta διέφυγε στη Γερμανία όπου ομολόγησε ότι σκότωσε τη νεαρή γυναίκα, την οποία εξακολουθούσε να αποκαλεί σύντροφό του, παρόλο που οι δυο τους είχαν χωρίσει. Οι φίλοι της Cecchettin μάλιστα ανέφεραν στην αστυνομία πως η 22χρονη ανησυχούσε ότι ο Turetta την παρακολουθούσε.
«Κάποια στιγμή τον συνάντησε για να προσπαθήσει να εκτονώσει την κατάσταση», δήλωσε η αδελφή της.
Giulia Cecchettin's killing sparks Italian reckoning over femicide https://t.co/6WTfR5thPT
— BBC News (World) (@BBCWorld) November 24, 2023
Ο Turetta αντιμετωπίζει ποινή ισόβιας κάθειρξης, αλλά πιθανότατα θα του επιβληθεί μικρότερη ποινή λόγω της ομολογίας του, μία υπόθεση που στηρίζεται σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις.
Η δολοφονία της Cecchettin αναζωπύρωσε τη συζήτηση γύρω από τη βία κατά των γυναικών, με μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σε ολόκληρη τη χώρα. Περισσότεροι από 8.000 άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου της Ιταλίας, παρέστησαν στην κηδεία της.
Αλλά μία εβδομάδα μετά την ταφή της, τέσσερεις ακόμη γυναίκες βρέθηκαν νεκρές – όλες δολοφονήθηκαν από πρώην συζύγους ή συντρόφους.
Η αστυνομία κλείνει τα μάτια
Η Maria Grazia έφυγε πρόσφατα από μία κακοποιητική σχέση. Παρόλο που επικοινώνησε πολλές φορές με τις Αρχές, δηλώνει πως κανείς δεν την πήρε ποτέ στα σοβαρά.
Η αστυνομία στην Ιταλία, τις περισσότερες φορές, όχι μόνο δεν κάνει τίποτα, αλλά, συχνά, ρίχνει την ευθύνη στο θύμα που προκαλεί τον άνδρα
Οι γυναίκες στην Ιταλία που προσπαθούν να ξεφύγουν από τους κακοποιητές τους ή φοβούνται για τη ζωή τους, παραπονιούνται συστηματικά ότι η αστυνομία όχι μόνο δεν κάνει τίποτα, αλλά, συχνά, ρίχνει την ευθύνη στο θύμα που προκαλεί τον άνδρα, παροτρύνοντας τη γυναίκα να τον «αφήσει να ηρεμήσει».
Στην περίπτωση της Grazia υπήρξαν δεκάδες υβριστικά μηνύματα, απειλές με όπλο, συνεχείς προσβολές από τον πρώην σύντροφό της. Κάποια στιγμή, η γυναίκα αποφάσισε να καλέσει την αστυνομία. «Δεν υπάρχει αίμα;», τη ρώτησαν. «Όταν θα υπάρξει αίμα δεν θα σας χρειάζομαι πια», τους απάντησε.
Όταν τελικά κατάφερε να ξεφύγει από τη νοσηρή κατάσταση, μαζί με μία φίλη της δημιούργησαν το Maison Antigone. Ο οργανισμός βοηθά χιλιάδες γυναίκες στην Ιταλία να τα βγάλουν πέρα στο περίπλοκο γραφειοκρατικό σύστημα της χώρας που σχεδόν αποτρέπει τις γυναίκες-θύματα κακοποίησης να προβούν σε καταγγελία.
Ένα νομοσχέδιο για την προστασία των γυναικών
Η πρόοδος είναι αργή και συχνά δύσκολα μετρήσιμη. Μετά τη δολοφονία της Cecchettin, η ιταλική Γερουσία ψήφισε ομόφωνα νομοσχέδιο για την ενίσχυση της προστασίας των γυναικών που κινδυνεύουν ή που έχουν ζητήσει από τις Αρχές περιοριστικά μέτρα ή την απομάκρυνση του βίαιου συντρόφου από το σπίτι.
«Ο νόμος αυτός εισάγει μέτρα που σε πολλές περιπτώσεις μπορούν να κάνουν τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου», δήλωσε τότε η υπουργός Οικογένειας Eugenia Roccella.
Αλλά για πολλές γυναίκες οι αλλαγές αυτές έρχονται πολύ αργά.
Με πληροφορίες από CNN
The post Γυναικοκτονία: Λέξη της χρονιάς στην Ιταλία, αλλά η Μελόνι αποκηρύσσει οτιδήποτε φεμινιστικό appeared first on Pride.gr.
]]>