Το τριήμερο 18, 19 και 20 Οκτωβρίου, το Παλιό Αμαξοστάσιο ΟΣΥ στο Γκάζι μετατράπηκε σε καμβά, με 160 Έλληνες tattoo artists να παρουσιάζουν τη δουλειά τους και να δίνουν ιδέες για σχέδια. Κάποια πολύπλοκα, άλλα αντισυμβατικά, άλλα με επιρροή από τάσεις που έρχονται από το εξωτερικό, όλα με τη ματιά της αισθητικής που χαρακτηρίζει τον κάθε καλλιτέχνη.

Ο Στέφανος Τέγος είναι ένας από τους 160 tattoo artists που βρέθηκαν στο Athens Tattoo Expo για μοιραστεί τη δική του οπτική πάνω στην τέχνη της δερματοστιξίας, μέσα από την εμπειρία που έχει αποκομίσει στα 12 χρόνια ενασχόλησής του.

Γεννημένος στα Τρίκαλα και με… μισή καταγωγή από την Αγία Πετρούπολη που δεν σκοπεύει να επισκεφθεί «γιατί έχει πολύ κρύο», άρχισε να ζωγραφίζει σε ηλικία 3 ετών. Λίγο ανορθόδοξα, βέβαια, καθώς ξεκινούσε ένα ανθρώπινο σώμα από τα πόδια και κατέληγε να γυρνά την κόλλα ανάποδα όταν έφτανε στο κεφάλι. Αλλά τι σημασία έχει; Τον ευχαριστούσε τόσο να ξεδιπλώνει την φαντασία του πάνω σε ένα χαρτί, που χρόνο με τον χρόνο την εξέλισσε και πολύ γρήγορα κέρδισε τον τίτλο του «ταλέντου».

Σε ηλικία 6 ετών ήρθε στην Αθήνα και στα 17 επέστρεψε στη γενέτειρά του, αλλά στο ενδιάμεσο ήταν που μπήκε μέσα του το μικρόβιο.

«Εντελώς τυχαία. Στα 14 μου ήθελα να κάνω ένα tattoo αλλά δεν υπήρχε κάποιος να μου δείξει και προφανώς ήμουν πολύ μικρός για να μου το κάνει άλλος. Είχα έναν φίλο που έριξε την ιδέα ‘και γιατί δεν μαθαίνεις ώστε να το κάνεις μόνος σου’ και κάπως έτσι μπήκα στη διαδικασία να απευθυνθώ σε σχολή».

Δεν έμεινε πολύ και τελικά το μεγαλύτερο σχολείο ήταν τα πρώτα tattoo που έκανε σε φίλους και μετέπειτα οι δουλειές του σε ένα μικρό στούντιο στα Τρίκαλα. Ακολούθησαν οι σπουδές στη Σχολή Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη οι οποίες δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ γιατί μπήκαν άλλες… προτεραιότητες.

Ο Στέφανος είχε ήδη αποφασίσει τι ήθελε να κάνει στη ζωή του αλλά (παραδόξως) πολλά στούντιο στην Αθήνα, όπου επιχείρησε να ξανακάνει μαθητεία, τον απέρριπταν. Τελικά βρήκε αυτό που του έδωσε την ευκαιρία να πειραματιστεί και το μεγάλο μπαμ έγινε όταν έφυγε για το Πλίμουθ, στην Αγγλία.

«Διαφορετικά στούντιο, διαφορετική νοοτροπία, διαφορετικές επιρροές, ένας άλλος κόσμος. Ήταν η εμπειρία που μού έδωσε την ώθηση να ταξιδέψω σε πολλές χώρες της Ευρώπης, να πηγαίνω κάθε Σαββατοκύριακο και σε άλλο μέρος και να βλέπω, να παρατηρώ, να μαθαίνω».

Σήμερα, στα 28 του και με 12 χρόνια εμπειρία, εξακολουθεί να… πηγαινοέρχεται Αθήνα-Λειψία-Νυρεμβέργη-Βερολίνο έχοντας ετήσιο συμβόλαιο με ένα από τα μεγαλύτερα γερμανικά Industry, με τέσσερα στούντιο σε όλη τη χώρα.

Λίγο πριν κάνει το επόμενο δρομολόγια προς τη Γερμανία, μιλά στο Pride.gr για το tattoo, τον τρόπο που εκφράζεται, τις ενστάσεις, τις τάσεις, έναν Ινδό γκουρού και τη μητέρα του…

Πώς είναι να κάνεις τέχνη, να εκφράζεσαι, πάνω σε καμβά που ανήκει σε άλλον;

Ξεκινάμε με το ότι απαιτείται πάνω από όλα εμπιστοσύνη και από τις δύο πλευρές. Κάθε tattoo, είναι ξεχωριστή διαδικασία. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές ψυχολογίες, διαφορετικά δέρματα, όλα αυτά κάνουν τους καμβάδες ‘περίεργους’.

Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί κανόνες και υποχρεωτικότητα για μεγάλη ακρίβεια. Δεν είναι σίγουρα το ίδιο με το να ζωγραφίζεις γιατί έχεις περιορισμένο χρόνο και την περιορισμένη αντοχή αυτού που είναι απέναντί σου.

Είναι σαν να κάνεις ένα λεπτό χειρουργείο… Το δημιούργημά σου χάνεται σε ένα άλλο σώμα αλλά όλες οι στιγμές και όλα τα σχέδια που έχεις κάνει χαράσσονται στο μυαλό σου.

Πόση ευθύνη νιώθεις γνωρίζοντας ότι κάποιος θα κουβαλά για πάντα πάνω του αυτό που θα σχεδιάσεις;

Η δική μου οπτική με κάνει να βλέπω πολύπλευρα τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου. Ως αδελφό ή αδελφή, ως φίλο ή φίλη, ως άνδρα ή γυναίκα. Τον βλέπω μπροστά μου τώρα, έναν χρόνο μετά και δέκα χρόνια αργότερα. Και τελικά, η αγάπη για το tattoo, η επιθυμία να φτιάξεις κάτι όμορφο ξεπερνούν τις φοβίες ενός καλλιτέχνη.

Μπορείς να διαχωρίσεις την τέχνη από το επάγγελμα, να νιώθεις καλά ακόμα και αν το tattoo που σου ζητά κάποιος δεν το γουστάρεις καθόλου;

Είναι δεδομένο ότι καλείσαι να αναλάβεις πρότζεκτ που δεν σε εκφράζουν καλλιτεχνικά. Όταν συμβαίνει, εστιάζω πολύ στο να βελτιώσω το τεχνικό κομμάτι. Κι η αλήθεια είναι ότι τελικά το διασκεδάζω το ίδιο με ένα tattoo που θα έκανα και θα το γούσταρα πολύ.

Έχει τύχει να πεις όχι σε tattoo που σου ζήτησαν;

Πολλές φορές. Όταν για παράδειγμα το πρότζεκτ που μου ζητούν δεν ταιριάζει με τα άλλα τατουάζ που έχουν πάνω τους ή όταν περιέχει ομοφοβικά και ρατσιστικά μηνύματα.

Λέω όχι όταν έρχονται όταν έρχονται νεαρά παιδιά γιατί έχω και προσωπική εμπειρία κάνοντας το λάθος πάνω μου. Το tattoo που είχα κάνει ως ανήλικος στο πάνω μέρος της παλάμης, ένα τριαντάφυλλο, τότε ήταν τριπλάσιο από όσο είναι σήμερα…

Το πιο παράξενο σχέδιο που σου έχουν ζητήσει και το πιο ακριβό τατουάζ που έχεις χτυπήσει

Από παράξενα, θα χάσουμε το μέτρημα. Θυμάμαι ένα σάντουιτς σε μασχάλη, που μάλιστα βγήκε πολύ καλό. Έναν πελάτη που μου ζήτησε να του σχεδιάσω ένα βουνό με… αέρα πάνω στο μόριό του και ήταν και πρωί και δεν είχα πιει καν καφέ. Ένα όνομα πρώην σε γυναικεία γεννητικά όργανα, ένα αστεράκι σε πρωκτό. Και σταματώ κάπου εδώ.

Το πιο ακριβό ήταν σε μια πλάτη και είχε κόστος 7.000 ευρώ. Είχε έρθει ένας ποδηλάτης που ήθελε να σχεδιάσω τον εαυτό του πάνω στο ποδήλατο, σε ένα βουνό και στο φόντο να υπάρχει ένα τεράστιο περιστέρι δίπλα σε κόκκινες και μαύρες πιτσιλιές.

Και το πιο ενδιαφέρον; Αυτό που έχει πίσω του μια ξεχωριστή ιστορία;

Ήρθε πρόσφατα ένας νεαρός ο οποίος είχε μόλις χάσει τον πατέρα του που άκουγε φανατικά Linkin Park. Μου ζήτησε να του κάνω κάτι σχετικό με τη μπάντα. Ήταν συγκινητικό και μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα γιατί είναι ένα συγκρότημα που αρέσει και σε μένα.

Μειώνει την αξία του tattoo ως τέχνης το γεγονός ότι πλέον είναι τόσο διαδεδομένο και ενίοτε εκφράζεται σε πολύ απλά σχέδια

Από τη μία, η διάδοση και η δημοφιλία οδήγησαν την κοινότητα να κάνει το τατουάζ πιο industrial. Μια γραμμή παραγωγής όπου χάνεται η ψυχή του tattoo, η διαφορετικότητα, ο σεβασμός και αρχίζει να γίνεται μια δουλειά γραφείου.

Από την άλλη, όμως, είναι πολύ σημαντικό ότι δεν υπάρχουν πια ταμπού. Όπως και ότι η αύξηση των ανθρώπων που κάνουν τατουάζ οδήγησε στην εξέλιξη της τεχνολογίας. Παλιότερα χρειαζόσουν 30 κιλά εξοπλισμό και μηχανήματα. Σήμερα χτυπάς και με ένα απλό στυλό.

Πώς έχει αλλάξει η κουλτούρα των τατουάζ την τελευταία 10ετία;

Τα τελευταία 10 χρόνια έχει αλλάξει ριζικά ακριβώς επειδή το τατουάζ έγινε μόδα. Και σε ποιότητα και σε μεγέθη και στο πόσο ελεύθερος είναι ο καλλιτέχνης να δουλέψει. Την τελευταία πενταετία, ίσως και λιγότερο, έχει έρθει μια καινούργια επιρροή, ο μινιμαλισμός, που όμως δεν πιστεύω ότι θα αντέξει.

Υπάρχουν τάσεις στα τατουάζ;

Ναι και αλλάζουν καθημερινά. Έχει έρθει κοντά στο tattoo η ζωγραφική και έχει φέρει πολλές αλλαγές.

Πόσο ρόλο παίζει η κουλτούρα των λαών;

Πολύ μεγάλο. Ευρώπη και ΗΠΑ έχουν ομοιότητες και η αλήθεια είναι ότι μπορείς να βρεις όλα τα στυλ, με τη διαφορά ότι υπάρχουν εναλλαγές από περιοχή σε περιοχή. Αυτό που έχει πολύ ενδιαφέρον είναι να δούμε τι θα συμβεί με την Κορέα που μπήκε δυναμικά στον χώρο και φέρνει εντελώς καινούργιες επιρροές και διαφορετικά σχέδια.

Σε ποιον θα ήθελες και δεν σε ποιον δεν θα ήθελες να χτυπήσεις tattoo;

Θα ήθελα να χτυπήσω σε όλο τον κόσμο. Έχω έναν πνευματικό δάσκαλο από την Ινδία, αλλά μάλλον δεν θα μου πει ποτέ ‘ναι’. Δεν θα χτυπήσω ποτέ στη μάνα μου όσα χρόνια κι αν συνεχίσει να μου το ζητά. Είναι το κόλλημά μου…

Τι έχεις μάθει για τους ανθρώπους όσα χρόνια κάνεις τατουάζ;

Πάρα πολλά. Για την ψυχοσύνθεση του, για τη διαφορετικότητα, για τη σημασία των βιωμάτων. Κι έχω μάθει και πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Έχω αντιμετωπίσει φόβους, προκλήσεις, έγινα πιο δημιουργικός και πιο ανοικτόμυαλος…