Το 99,9% των μοντέλων φεύγουν από αυτή τη βιομηχανία της μόδας χρεοκοπημένα. Μην είσαι μία από αυτές, είπε στην 21χρονη Beverly Johnson η Eileen Ford, η αείμνηστη, θρυλική ιδρύτρια του πρακτορείου μοντέλων Ford. Η Johnson πήρε τα λόγια της Ford κατάκαρδα. «Είπε ότι ο μέσος όρος καριέρας είναι πέντε ή έξι χρόνια», θυμάται η Johnson. «Και αυτό με έκανε πραγματικά να σταματήσω και να σκεφτώ: «Εντάξει, τι θα κάνω ώστε να μην είμαι εγώ αυτή;».

Μεγαλώνοντας στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης, η 71χρονη σήμερα Johnson, δεν σπούδασε μόδα. Ήταν αριστούχος μαθήτρια και ανταγωνιστική κολυμβήτρια που, στο Πανεπιστήμιο Northeastern, σκόπευε να ακολουθήσει τη νομική. Αλλά όταν μια καλοκαιρινή δουλειά στην YMCA «χάλασε», ένας φίλος τής πρότεινε να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το ύψος της (1,90 μ.) και τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά της. «Ειλικρινά δεν ήξερα καν τι είναι το μοντέλο. Ο φίλος μου πήρε ένα περιοδικό, το άνοιξε και είπε: «Αυτή η γυναίκα είναι μοντέλο. Βγάζουν 75 δολάρια την ώρα». Εγώ έλεγα, 75 δολάρια την ώρα; Ο πατέρας μου έβγαζε 75 δολάρια την εβδομάδα», γελάει. «Έτσι ξεκίνησαν όλα».

Η Johnson ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη με τη μητέρα της και έκλεισε γρήγορα ένα 10σέλιδο αφιέρωμα στο Glamour, το οποίο τράβηξε την προσοχή της Ford. Αφού υπέγραψε με τη Ford, η αμοιβή της αυξήθηκε από 75 σε 100 δολάρια την ώρα και η εκκολαπτόμενη καριέρα της άνθισε. Έγινε ένα από τα πιο περιζήτητα πρόσωπα της βιομηχανίας, περπατώντας στην πασαρέλα για σχεδιαστές όπως οι Yves St. Laurent, Valentino, Calvin Klein, Ralph Lauren και Halston.

Εμφανίστηκε σε κάθε κορυφαίο περιοδικό και σε πολλά εξώφυλλα εκτός από ένα: Την αμερικανική Vogue, η οποία δεν είχε ακόμη παρουσιάσει μια μαύρη γυναίκα στην πρώτη σελίδα της.

«Ήθελα να κάνω πολλά πράγματα – να γράψω βιβλία, να έχω συμβόλαιο για καλλυντικά. Για να το κάνεις αυτό, χρειαζόσουν ένα εξώφυλλο της Vogue. Έτσι, είπα, θέλω το εξώφυλλο της Vogue. Η Ford είπε ότι δεν θα το έπαιρνα ποτέ. Δεν είπε ευθέως ότι ο λόγος ήταν ότι είμαι μαύρη, αλλά είπε ότι δεν θα ήμουν ποτέ στο εξώφυλλο».

Απτόητη η Johnson έγραψε στη Ford μια ευγενική ευχαριστήρια επιστολή και άλλαξε εκπροσώπηση, υπογράφοντας με το αντίπαλο πρακτορείο Wilhelmina. Και τον Αύγουστο του 1974, έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα στο εξώφυλλο της αμερικανικής Vogue. «Νομίζω ότι κάναμε μαγεία εκείνη τη μέρα», ανέφερε σε συνέντευξή της στο περιοδικό το 2021. Μετά τη φωτογράφιση, «θυμάμαι ότι μου τηλεφώνησε μερικούς μήνες αργότερα η Wilhelmina [Cooper] – και συνήθως σε καλεί ο booker σου, όχι η Wilhelmina – και μου είπε: Κάθεσαι; Τα κατάφερες. Πήρες το εξώφυλλο».

Επέστρεψε στη Ford, η οποία την υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες. «Φυσικά και το έκανε, ήταν επιχειρηματίας», λέει η Johnson, «γιατί τότε ήταν που άρχισα να βγάζω πραγματικά χρήματα».

Μετά το ιστορικό εξώφυλλο, δεν έλειψαν οι ευκαιρίες. Βούτηξε το δάχτυλό της στην υποκριτική, παρακολουθώντας μαθήματα με τον διάσημο δάσκαλο Lee Strasberg και εμφανίστηκε σε μια σειρά από τηλεοπτικές σειρές και ταινίες που γυρίστηκαν για την τηλεόραση.

Το 2014, έδωσε στη δημοσιότητα μια συγκλονιστική μαρτυρία ότι ο Bill Cosby την νάρκωσε και σχεδόν της επιτέθηκε μετά από μια οντισιόν για το «The Cosby Show» στα μέσα της δεκαετίας του ’80, λέγοντας στο Vanity Fair: «Τώρα που και άλλες γυναίκες βγήκαν μπροστά με τις εφιαλτικές τους ιστορίες, ενώνομαι μαζί τους». Ο Cosby την μήνυσε για δυσφήμιση, αλλά αργότερα απέσυρε την υπόθεση.

Αντί να αφεθεί στον εκκολαπτόμενο πλούτο της, η Johnson άκουσε τις συμβουλές της Ford σχετικά με τη μελλοντική οικονομική ασφάλεια και άρχισε να προγραμματίζει. Έβαλε το 25% των εσόδων της σε συνταξιοδοτικό πρόγραμμα, δήλωσε η Johnson στους New York Times σε ένα αφιέρωμα του 1975, και τηρούσε σταθερά έναν προϋπολογισμό που είχε δημιουργήσει με τον επιχειρηματικό της διευθυντή.

Όταν ρωτήθηκε από έναν δημοσιογράφο πώς φαντάζεται το μέλλον της, η Johnson απάντησε: «Θέλω να γίνω brand».

Κοιτάζοντας πίσω, δεν έχει ιδέα από πού προήλθε αυτή η απάντηση. «Το μόνο που ήξερα ήταν ότι αν βγάλω μια φωτογραφία με ένα προϊόν και εισπράξω μια επιταγή, δεν μου ανήκει τίποτα». Αντ’ αυτού, η Johnson ήταν ένα από τα πρώτα μοντέλα υψηλού προφίλ που απέκτησε δικαιώματα χρήσης– αντί να λαμβάνει μια εφάπαξ αμοιβή, λάμβανε ένα ποσοστό των κερδών.

Αυτονομήθηκε, ιδρύοντας την Beverly Johnson Limited (η εταιρεία τώρα ονομάζεται Beverly Johnson Enterprises), βάζοντας το όνομά της σε μια σειρά προϊόντων που με την πάροδο των ετών περιελάμβαναν προϊόντα ομορφιάς, καλλυντικά, ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ και είδη σπιτιού. «Επειδή πρόκειται για συμβόλαιο κατοχύρωσης δικαιωμάτων, όσο περισσότερα πουλάω, τόσο περισσότερα παίρνω. Δεν κερδίζω χρήματα μόνο από το πρόσωπό μου, αλλά και από το όνομά μου».

Αυτό που έμαθε στην πορεία είναι να εμπιστεύεται το ένστικτό της. «Η Eileen Ford μου είπε, να μην κάνω περούκες και μαλλιά. Αλλά σκέφτηκα, τι έχω να χάσω; Η Beverly Johnson Wig and Hair Extensions απογειώθηκε και έγινε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες μαλλιών στη χώρα. Οπότε, πρέπει να πεις ναι στις δυνατότητες».

Αυτό περιελάμβανε και την αποκάλυψη της προσωπικής της ζωής στο ριάλιτι για το «Beverly’s Full House» του δικτύου OWN, μια εκπομπή μίας σεζόν που κατέγραφε τη ζωή της Johnson κάτω από την ίδια στέγη με την κόρη Anasa από τον δεύτερο γάμο της με τον παραγωγό Danny Sims (προηγουμένως ήταν παντρεμένη με τον κτηματομεσίτη Billy Porter), τον τότε σύζυγο της Anasa, David, και το νεογέννητο μωρό τους.

Η Anasa και ο σημερινός σύζυγός της, Matt Barnes, πρωταγωνιστούν σε ένα ριάλιτι της WE TV για τη μικτή τους οικογένεια, το «The Barnes Bunch», στο οποίο η Johnson εμφανίζεται περιστασιακά.

Σήμερα, η Johnson αφιερώνει αρκετό χρόνο στο να φροντίζει για την προώθηση του έργου της. Το 2020, εγκαινίασε τον κανόνα Beverly Johnson Rule, μια πρωτοβουλία αφιερωμένη στο να βάλει περισσότερους μαύρους ανθρώπους όχι μόνο μπροστά από την κάμερα αλλά και πίσω από τα παρασκήνια – από το προσωπικό παραγωγής μέχρι τη διοίκηση – στη βιομηχανία της μόδας. Σε ένα συνοδευτικό Op-Ed της Washington Post που συνδέθηκε με την ανακοίνωση, επεσήμανε ότι το μαύρο ταλέντο εξακολουθεί να μην χρησιμοποιείται ευρέως, να μην επενδύεται σε αυτό και να μην αμείβεται εξίσου.

Ενώ υπάρχει ακόμη πολλή δουλειά να γίνει, η Johnson είναι περήφανη που ξεκίνησε τη συζήτηση, η οποία, όπως λέει, αφορά τόσο τη συμμετοχικότητα όσο και τις έξυπνες επιχειρήσεις. «Έχει μελετηθεί και αποδειχθεί ότι το να έχεις ένα ποικιλόμορφο διοικητικό συμβούλιο είναι καλό για το τελικό αποτέλεσμα», εξηγεί. «Τα στελέχη είναι αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Είναι αυτοί που θέτουν τους κανόνες, οπότε μπορεί να αποφέρει πολλά καλά η ύπαρξη διαφορετικών φωνών στην αίθουσα».

Είναι ενεργή υποστηρίκτρια της Model Alliance, μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που υπερασπίζεται τα δικαιώματα και την προστασία, συμπεριλαμβανομένης της προτεινόμενης Fashion Worker’s Act, μιας νομοθεσίας που θα παρέχει μεγαλύτερη διαφάνεια στις επιχειρηματικές δραστηριότητες των πρακτορείων μοντέλων για την προστασία των μοντέλων από την εκμετάλλευση.

Περιστασιακά, η Johnson εξακολουθεί να περπατάει στην πασαρέλα, τόσο για νεότερους, ανεξάρτητους σχεδιαστές όσο και για βετεράνους, όπως στον εορτασμό της 40ης επετείου του Dennis Basso κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας Μόδας της Νέας Υόρκης το Φθινόπωρο 2023, κάτι που, όπως λέει, «με βοηθάει να διατηρώ τον παλμό».

Τον Ιανουάριο, παντρεύτηκε για τρίτη φορά τον χρηματιστή Brian Maillian σε μια τελετή στο Λας Βέγκας. Πρωταγωνίστησε επίσης στην παράσταση «Beverly Johnson: In Vogue», μια παράσταση μιας γυναίκας που περιλάμβανε τα μαθήματα και τις εμπειρίες από τη λαμπρή καριέρα και την προσωπική της ζωή, η οποία, σύμφωνα με το New York Stage Review, έφερε την «προσωπικότητα, τη διασημότητα και την εμπειρία υψηλών ταχυτήτων της Johnson στη βραδιά των αναμνήσεων».

Καθώς το ιστορικό της εξώφυλλο στη Vogue γίνεται φέτος 50 ετών, η πιο σημαντική συμβουλή της Johnson για τα νέα μοντέλα – συμβουλή που έδωσε στην Anasa, σήμερα 45 ετών, η οποία ακολουθεί τα βήματα της μητέρας της στο μόντελινγκ από τα 17 της χρόνια – είναι να μην εγκαταλείψουν την εκπαίδευσή τους. «Η κόρη μου, έγινε μοντέλο, αλλά μετά επέστρεψε στις σπουδές της και πήρε MBA. Η Brooke Shields και η Christie Brinkley έκαναν μόντελινγκ αλλά μετά επέστρεψαν στο σχολείο. Επέστρεψαν ως επιχειρηματίες. Πάρτε το πτυχίο σας γιατί αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να σας το πάρει κανείς».

Με πληροφορίες από Boca Raton observer

Tags