Τον Νοέμβριο του 2019, κλέφτες αφαίρεσαν αντικείμενα που περιείχαν περισσότερα από 4.300 διαμάντια με εκτιμώμενη αξία άνω των 113 εκατομμυρίων ευρώ (124 εκατομμύρια δολάρια), από το μουσείο Gruenes Gewoelbe (Πράσινος Θόλος) στη Δρέσδη, στο ανατολικό γερμανικό κρατίδιο της Σαξονίας.

Η αστυνομία κατάφερε να ανακτήσει τα περισσότερα από τα κοσμήματα, αν και εξακολουθεί να λείπει μια επωμίδα στην οποία ήταν τοποθετημένη μια πολύτιμη πέτρα γνωστή ως το Λευκό Διαμάντι της Δρέσδης.

Από αυτή την εβδομάδα, τα κοσμήματα θα εκτίθενται και πάλι στις αρχικές τους θέσεις, αν και σε κακή κατάσταση, καθώς έχουν υποστεί φθορές στο διάστημα που έχουν μείνει μακριά από το μουσείο.

Η συλλογή της Δρέσδης συγκεντρώθηκε τον 18ο αιώνα από τον Αύγουστο τον Ισχυρό, εκλέκτορα της Σαξονίας και μετέπειτα βασιλιά της Πολωνίας, ο οποίος παρήγγειλε όλο και πιο λαμπρά κοσμήματα στο πλαίσιο της αντιπαλότητάς του με τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΔ΄.

View this post on Instagram

A post shared by Staatliche Kunstsammlungen Dresden (@skd.museum)

Οι θησαυροί επέζησαν από τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να μεταφερθούν ως πολεμικό λάφυρο από τη Σοβιετική Ένωση. Επέστρεψαν στη Δρέσδη, την ιστορική πρωτεύουσα του κρατιδίου της Σαξονίας, το 1958.

Πώς έγινε η κλοπή των κοσμημάτων

Η ληστεία σχεδιαζόταν για μήνες. Είχαν μελετήσει τα σενάρια, είχαν μελετήσει τους δρόμους, τις γέφυρες και τις σήραγγες, είχαν ανιχνεύσει τις διαδρομές διαφυγής, είχαν αγοράσει τα τηλέφωνα και είχαν εξασφαλίσει τα αυτοκίνητα διαφυγής. Το πιο σημαντικό, είχαν αποκαλύψει μυστικά για το μουσείο. Ήταν 25 Νοεμβρίου 2019, στη Δρέσδη της Γερμανίας.

Τρεις αιώνες νωρίτερα, ο Αύγουστος ο Ισχυρός είχε χτίσει το παλάτι του στις όχθες του ποταμού Έλβα και το είχε γεμίσει με κοσμήματα: Κύπελλα από φίλντισι, επιχρυσωμένα αυγά στρουθοκαμήλου, καρύδες επενδεδυμένες με πολύτιμους λίθους και χρυσά μαχαίρια χαραγμένα με αγριογούρουνα και κεφάλια λιονταριών. Δωμάτια και δωμάτια γεμάτα ζαφείρια, σμαράγδια και ρουμπίνια.

Μέχρι το 1723, ο Αύγουστος, εκλέκτορας της Σαξονίας και βασιλιάς της Πολωνίας, είχε μετατρέψει μέρος του κάστρου του στη Δρέσδη σε μουσείο, ένα από τα πρώτα στην Ευρώπη. Το ονόμασε Πράσινο Θόλο. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Σύμμαχοι το βομβάρδισαν, μετατρέποντάς το σε ερείπια, αλλά το κρατίδιο της Σαξονίας το αποκατέστησε τη δεκαετία του 1990 ώστε να μοιάζει όπως ήταν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αυγούστου: Ένα πανύψηλο οικοδόμημα από λευκή πέτρα και τούβλα που ήταν ένα από τα πλουσιότερα θησαυροφυλάκια της ηπείρου.

Στις 4:55 π.μ. τα φώτα έσβησαν γύρω από το κάστρο. Μια ηλεκτρολογική πυρκαγιά στη γέφυρα του Αυγούστου είχε βυθίσει τη γειτονιά στο σκοτάδι, εξασθενόντας τη θέα των καμερών ασφαλείας στο εσωτερικό του μουσείου. Δύο μαυροφορεμένοι κουκουλοφόροι γλίστρησαν από ένα παράθυρο στον πρώτο όροφο. Χρησιμοποιώντας φακούς, κινήθηκαν γρήγορα μέσα από τις σκιές των θολωτών προθαλάμων, περνώντας μπροστά από τοίχους με καθρέφτες και μια ιλιγγιώδη σειρά από αριστουργήματα- σαλιγκάρια της θάλασσας τοποθετημένα σε ασήμι, μπολ από κεχριμπάρι και κρύσταλλο, πιάτα με καβούκια χελώνας και μια χρυσή κουκουβάγια με διαμαντένιο κολάρο. Και μετά: Τζάκποτ! Έφτασαν στην αίθουσα των κοσμημάτων.

Διαβασε ακομα

Έξι από τους μεγαλύτερους θησαυρούς που έχουν βρεθεί ποτέ σε ναυάγια

Χτύπησαν με τσεκούρια το ενισχυμένο γυαλί μιας βιτρίνας, θρυμματίζοντάς το, και πήραν αυτό για το οποίο είχαν έρθει: 4.300 διαμάντια, μεταξύ των οποίων το γεμάτο διαμάντια αστέρι του Πολωνικού Τάγματος του Λευκού Αετού, ένα σπαθί με λαβή με εννέα μεγάλα ενσωματωμένα διαμάντια και 770 μικρότερα, αγκράφες παπουτσιών με διαμάντια και κουμπιά που φορούσε ο ίδιος ο Αύγουστος και ένα διαμάντι 49 καρατίων σε σχήμα μαξιλαριού, γνωστό ως Saxon White. Μόνο το κόσμημα του στέμματος της συλλογής, το Πράσινο Διαμάντι της Δρέσδης, έλειπε. Θεωρείται ένα από τα πιο αγνά διαμάντια που έχουν ανακαλυφθεί ποτέ, 41 καρατίων χωρίς εσωτερικά ελαττώματα, και φέρεται να αξίζει 80 εκατομμύρια δολάρια. Δυστυχώς για τους απατεώνες, εκείνη τη νύχτα ήταν δανεισμένο στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης.

Εννέα λεπτά μετά την είσοδο της συμμορίας στο μουσείο, στις 5:04 π.μ., έφτασε ο πρώτος αστυνομικός. Οι κλέφτες είχαν φύγει προ πολλού, όπως και κοσμήματα αξίας περίπου 130 εκατομμυρίων δολαρίων, μια από τις μεγαλύτερες ληστείες στην ευρωπαϊκή ιστορία. Αλλά όπως γνωρίζει όποιος μελετάει αυτά τα πράγματα, η κλοπή της λείας είναι μόνο η μισή δουλειά. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πραγματική ληστεία δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί.

Όταν ο διευθυντής του μουσείου, Dirk Syndram, μπήκε στο Πράσινο Θόλο αργότερα εκείνο το πρωί και είδε το θρυμματισμένο γυαλί, ένιωσε μια σωματική αίσθηση στα όρια του πόνου. Είχε αποκαταστήσει τον Πράσινο Θόλο στη μπαρόκ αίγλη του, μια επίπονη διαδικασία που κράτησε δεκαετίες. Πώς είχαν δείξει αυτοί οι εγκληματίες τέτοια περιφρόνηση για αυτό που οι Γερμανοί θεωρούσαν ακρογωνιαίο λίθο της εθνικής κληρονομιάς; Ήταν σαν να είχε μπει κάποιος σε ναό ή καθεδρικό ναό και να βεβήλωσε το ιερό.

Ο Willi Korte κατάλαβε τη συγκίνηση του Syndram -για δεκαετίες είχε εργαστεί για μουσεία ή για ανθρώπους που προσπαθούσαν να βρουν έργα που είχαν χαθεί από τις οικογενειακές τους συλλογές- αλλά ένιωσε κάτι άλλο εκτός από θλίψη. Του κίνησε την περιέργεια. «Ένιωσα ότι είχαμε να κάνουμε με μια συμμορία ειδικών, κάποιον που πραγματικά καταλάβαινε την τέχνη», λέει ο Korte. Κάποτε αποκαλούμενος ως ο Ιντιάνα Τζόουνς του κόσμου της τέχνης, ο Korte έχει ανακτήσει κλεμμένα έργα τέχνης του Πικάσο, του βαν Γκογκ και του Ρέμπραντ. Ωστόσο, η επιτυχία του ήταν η ανάκτηση των θησαυρών του Quedlinburg, ενός θησαυρού θρησκευτικών αντικειμένων από τη δεκαετία του 1500 που πιστεύεται ότι αξίζει ένα τέταρτο του δισεκατομμυρίου δολαρίων, συμπεριλαμβανομένων θραυσμάτων ξύλου που υποτίθεται ότι προέρχονται από την Κιβωτό του Νώε και σταγόνες γάλακτος που αποδίδονται στην Παναγία.

Ως ένας από τους λίγους ανθρώπους στον κόσμο που κάνουν επάγγελμα την ανάκτηση έργων τέχνης με blue chip, ο Korte γοητεύτηκε από αυτούς τους κλέφτες, οι οποίοι έμοιαζαν να βρίσκονται στο επίπεδο των Ροζ Πανθήρων, της σερβικής συμμορίας που είχε κλέψει κοσμήματα αξίας περίπου 550 εκατομμυρίων δολαρίων από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 σε τοποθεσίες από το Τόκιο έως το Σεν Τροπέ. Ίσως, ακόμη και για κάποιον με το ανάστημα του Korte, να υπήρχαν διδάγματα από αυτό το τελευταίο θρασύτατο σχέδιο. Η πρώτη του υπόθεση ήταν ότι οι κλέφτες εργάζονταν για έναν εγκέφαλο με γνώσεις τέχνης. Η δεύτερη ήταν τα κοσμήματα είχαν χαθεί για πάντα.

Διαβασε ακομα

Ξέχνα τα διαμάντια! Αυτοί οι άγνωστοι πολύτιμοι λίθοι θα σε κάνουν να λάμψεις

«Δεν υπάρχει τρόπος να πωληθεί κάτι σαν το Saxon White στην ελεύθερη αγορά, γιατί θα αναγνωριζόταν αμέσως», πίστευε. Η αξία των κλεμμένων κοσμημάτων εκτιμήθηκε αρχικά σε 1,3 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά οι κλέφτες δεν θα έπιαναν ποτέ τόσα πολλά: Ένας ιδιώτης συλλέκτης ή ένας οίκος δημοπρασιών όπως ο Sotheby’s ή ο Christie’s θα απαιτούσε να δει έγγραφα που να αποδεικνύουν την προέλευση. (Και οι δύο οίκοι αρνήθηκαν να σχολιάσουν).

Το Plan A για κάθε καλά πληροφορημένο διαρρήκτη, λοιπόν, θα ήταν να προσφέρει τα κλεμμένα έργα πίσω στην εταιρεία που τα είχε ασφαλίσει, όπως το να ζητάει λύτρα μετά από μια απαγωγή. «Η ασφαλιστική εταιρεία έχει κίνητρο να συμβιβαστεί με το 10, 15, ακόμη και 20 τοις εκατό της αξίας, επειδή έτσι γλυτώνει εκατομμύρια από αυτά που διαφορετικά θα έπρεπε να πληρώσει στο μουσείο», λέει ο Korte. Αλλά κανένα από τα κοσμήματα του Πράσινου Θόλου δεν ήταν ασφαλισμένο– τα ασφάλιστρα θα ήταν πολύ υψηλά για να τα διαχειριστεί το μουσείο.

Ο Korte υπέθεσε ότι οι διαρρήκτες είχαν πληρωθεί για τη ληστεία και στη συνέχεια παρέδωσαν τα κοσμήματα σε έναν μεσίτη που ανήκε στην παράνομη μαύρη αγορά. Αυτός ο μεσίτης με τη σειρά του θα προωθούσε τα κοσμήματα σε έναν κοπτήρα πολύτιμων λίθων, ο οποίος θα τα τεμάχιζε. Αυτό που κάποτε ήταν το Saxon White θα γινόταν μια ντουζίνα μικρές πέτρες, που θα πωλούνταν σε κλάσμα της αξίας του μεγάλου πολύτιμου λίθου.

Ο Scott Selby λέει ότι υπάρχουν μόνο μια χούφτα άνθρωποι στη γη με την τεχνογνωσία να κόψουν ένα διαμάντι τόσο πολύτιμο όσο το Saxon White, και οι περισσότεροι εργάζονται στην περιοχή διαμαντιών της Αμβέρσας, στο Βέλγιο. Αυτός θα ήξερε. Είναι ο συν-συγγραφέας του Flawless: Inside the Largest Diamond Heist in History, το οποίο αφηγείται την ιστορία της ληστείας διαμαντιών αξίας 108 εκατομμυρίων δολαρίων από ένα χρηματοκιβώτιο στην Αμβέρσα το 2003.

«Δεν πρόκειται να βρεις κάποιον στη μαύρη αγορά που να μπορεί να κόψει ένα διαμάντι όπως αυτό», λέει. «Κάποιος που δεν είναι πραγματικά καλός θα μπορούσε να το θρυμματίσει και τότε θα είναι άχρηστο».

Διαβασε ακομα

Το πιο πολύτιμο δαχτυλίδι πρωταθλητή του Κόμπε Μπράιαντ βγαίνει σε δημοπρασία

Οι καλύτεροι κοπτήρες και στιλβωτές του κόσμου είναι απίθανο να αγγίξουν ένα διαμάντι ύποπτης προέλευσης. Αλλά, λέει ο Selby, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στα μεσαία ή χαμηλότερα σκαλοπάτια που είναι πρόθυμοι να το κάνουν έναντι αμοιβής. Και αφού κοπεί σε τυπικούς λίθους 1 ή 2 καρατίων, ένα διαμάντι είναι εύκολο να μετακινηθεί. Τα διαμάντια στην Αμβέρσα μπορούσαν να ανταλλάξουν χέρια εύκολα πέντε, έξι φορές την εβδομάδα. Χρειάζεται μόνο ένα διεφθαρμένο άτομο για να το εισάγει στη νόμιμη ροή και, πριν το καταλάβεις, βρίσκεται στο δάχτυλο κάποιου.

Στην αρχή οι υπάλληλοι του μουσείου μίλησαν για τη ληστεία σε τόνο σοκ. Το Κάστρο της Δρέσδης ήταν τόσο ασφαλές όσο το Φορτ Νοξ, καυχιόταν ένας πρώην διευθυντής του μουσείου, με υπερσύγχρονα συστήματα ασφαλείας που αναβαθμίζονταν κάθε λίγα χρόνια. Πώς θα μπορούσαν να μπουν οι διαρρήκτες;

Στα ίχνη των διαρρηκτών

Όμως, καθώς άρχισαν να εισρέουν στοιχεία, αυτό το αφήγημα γινόταν όλο και πιο δύσκολο να γίνει αποδεκτό. Οι κάμερες παρακολούθησης είχαν καταγράψει τους κλέφτες να σκαρφαλώνουν στον τοίχο του κάστρου τουλάχιστον δύο νύχτες πριν από τη διάρρηξη για να ανοίξουν μια τρύπα σε μια σιδερένια γρίλια που προστάτευε ένα γωνιακό παράθυρο. Στη συνέχεια, έβαλαν ταινία στο κομμάτι που είχαν τρυπήσει για να κάνουν τη σχάρα να φαίνεται άθικτη. Τη νύχτα της ληστείας, κανένας αισθητήρας κίνησης δεν ενεργοποιήθηκε όταν οι κλέφτες μπήκαν από το παράθυρο, επειδή ήταν απενεργοποιημένος. Κανένας φρουρός δεν επενέβη, επειδή οι φρουροί δεν ήταν οπλισμένοι και είχαν λάβει εντολή να μην κάνουν τίποτα άλλο από το να καλέσουν την αστυνομία. Αντ’ αυτού, παρακολούθησαν τη ληστεία σε κλειστό κύκλωμα στο υπόγειο, όπου είχαν πάει να κρυφτούν μέχρι να φτάσει η αστυνομία.

Το βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας έδειξε και άλλα στοιχεία. Την ημέρα πριν από τη ληστεία, τέσσερις γενειοφόροι άνδρες που φορούσαν φόρμες και αθλητικά παπούτσια είχαν περιπλανηθεί στα οκτώ δωμάτια της έκθεσης (η αίθουσα με τα κοσμήματα είναι το τελευταίο δωμάτιο), χρησιμοποιώντας ηχητικούς οδηγούς σαν τουρίστες και σταματώντας για να επιθεωρήσουν τη βιτρίνα που θα γινόταν κομμάτια το επόμενο βράδυ. Κάτι σχετικά με τους άντρες προειδοποίησε την αστυνομία – ένα προαίσθημα, ίσως, ότι η διάρρηξη ήταν έργο μιας συμμορίας νεαρών κλεφτών που είχαν αρχίσει να αποκτούν κάποια φήμη.

Διαβασε ακομα

Τα μεγάλα μυστήρια της μεγαλύτερης ληστείας έργων τέχνης στην ιστορία

Είχαν χτυπήσει για πρώτη φορά το 2014, ληστεύοντας ένα πολυκατάστημα του Βερολίνου, το KaDeWe, από το οποίο είχαν αφαιρέσει σχεδόν 1 εκατομμύριο δολάρια σε πολυτελή ρολόγια και κοσμήματα. Το 2017 είχαν κλέψει ένα νόμισμα από ατόφιο χρυσό που ζύγιζε 220 κιλά και άξιζε 4,4 εκατομμύρια δολάρια, το λεγόμενο Big Maple Leaf. Ήταν γνωστοί ως Remmos, μία από τις τέσσερις ή πέντε φατρίες που συνδέονται με το οργανωμένο έγκλημα στο Βερολίνο και είχαν κάνει προπύργιο τη συνοικία Neukölln, την απάντηση της πόλης στο Bushwick. Οι φατρίες προέρχονταν από κοινότητες προσφύγων που είχαν έρθει στο Βερολίνο από τον Λίβανο τις δεκαετίες του 1980 και του ’90, για να γλιτώσουν από τον εμφύλιο πόλεμο που είχε ξεκινήσει μια δεκαετία νωρίτερα. Λόγω του μεταναστευτικού τους καθεστώτος δεν τους επιτρεπόταν να εργαστούν και πολλοί στράφηκαν στο έγκλημα, συμπεριλαμβανομένης της πορνείας, του εκβιασμού, της διακίνησης ναρκωτικών και, προφανώς, της κλοπής.

«Η νεότερη γενιά αισθάνεται αποκλεισμένη από την κοινωνία και ότι η μόνη της ευκαιρία είναι το έγκλημα για να ανεβεί στην ιεραρχία της φυλής», λέει ο Christopher Stahl, ο οποίος πέρασε χρόνια ανάμεσά τους για το βιβλίο In the Gangs of Neukölln. «Πιστεύουν ότι η πραγματοποίηση μιας θεαματικής ληστείας θα βελτιώσει τη θέση τους».

Μια αναπάντεχη τροπή

Ένα χρόνο μετά τη διάρρηξη του Πράσινου Θόλου, εκατοντάδες αστυνομικοί πραγματοποίησαν επιδρομές σε καταστήματα και διαμερίσματα σε ολόκληρη τη συνοικία, συλλέγοντας στοιχεία που συνέδεσαν πέντε άνδρες της συμμορίας Remmos, γύρω στα είκοσι, με τα απανθρακωμένα υπολείμματα ενός από τα αυτοκίνητα διαφυγής, καθώς και με το DNA που βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος. Ο ύποπτος αρχηγός της συμμορίας, ο Wissam Remmo, είχε ήδη συλληφθεί για την κλοπή του Big Maple Leaf (ίχνη χρυσόσκονης που ταίριαζαν με το νόμισμα είχαν βρεθεί στα ρούχα του), αλλά αυτός και οι ύποπτοι συνεργοί του αρνήθηκαν οποιαδήποτε ανάμειξη στην ληστεία της Δρέσδης. Τα αποδεικτικά στοιχεία στο δικαστήριο φαίνονταν περιστασιακά. Στη συνέχεια, όμως, ήρθε μια αναπάντεχη τροπή. Τον Δεκέμβριο του 2022 οι συνήγοροι υπεράσπισης κάλεσαν τους εισαγγελείς και πρότειναν μια συγκλονιστική συμφωνία.

Το βράδυ της 16ης Δεκεμβρίου 2022, τα μέλη της ομάδας Epaulettes, της επίλεκτης αστυνομικής ομάδας που έχει αναλάβει τον εντοπισμό των κοσμημάτων του Πράσινου Θόλου, έφτασαν σε μια αριστοκρατική γειτονιά πολυτελών πολυκαταστημάτων και μουσείων στο Βερολίνο. Είχαν κληθεί στο γραφείο του Kai Kempgens, ενός από τους πιο περιζήτητους δικηγόρους ποινικής υπεράσπισης της Γερμανίας. Εκπροσωπούσε τον Rabieh Remmo, ο οποίος ήταν έτοιμος να ομολογήσει.

Ο Kempgens οδήγησε τους αστυνομικούς σε μια αίθουσα συνεδριάσεων, όπου 31 κοσμήματα βρίσκονταν σε ένα μακρύ τραπέζι. Είχαν προέλθει από το Πράσινο Θησαυροφυλάκιο, ενώ περισσότερα θα μπορούσαν να βρεθούν σε ένα κανάλι που διασχίζει το Neukölln. Ο Kempgens πρότεινε μια συμφωνία: Ο Remmo θα επέστρεφε τα εμπορεύματα και θα τα έλεγε όλα- σε αντάλλαγμα, το κρατίδιο της Σαξονίας θα πρότεινε στον δικαστή λιγότερο χρόνο φυλάκισης. Οι εισαγγελείς συμφώνησαν, και ο Syndram και άλλοι που σχετίζονται με το μουσείο δήλωσαν ότι ήταν πανευτυχείς με αυτά που επιστράφηκαν- η ανάκτηση ήταν ένα «χριστουγεννιάτικο θαύμα».

Διαβασε ακομα

Πήγαν για ψάρεμα και έβγαλαν χρηματοκιβώτιο με 100.000 δολάρια

Μόλις τα 31 κομμάτια φωτογραφήθηκαν, συσκευάστηκαν προσεκτικά και επιστράφηκαν στη Δρέσδη για εγκληματολογική εξέταση, η ανακούφιση μετατράπηκε σε απογοήτευση. Τα κομμάτια είχαν κλαπεί από το Πράσινο Θόλο, αλλά ήταν σε άθλια κατάσταση, μερικά εμφανώς παραμορφωμένα. Τα διαμάντια στη λαβή του κλεμμένου σπαθιού είχαν υποστεί ζημιά από την υγρασία και τη συμπύκνωση- εμφανίστηκαν θολά και γκριζωπά στο χρώμα, γεγονός που οδήγησε τους υπαλλήλους του μουσείου να πιστέψουν ότι το σπαθί είχε βυθιστεί σε νερό. Υπήρχε επίσης μια κολλώδης λευκή ουσία σε πολλά από τα διαμάντια, ίσως μια προσπάθεια να σβηστούν δακτυλικά αποτυπώματα, καθώς και η δυσοσμία ενός καθαριστικού.

Στις 25 Δεκεμβρίου δύτες άρχισαν να ερευνούν το κανάλι στο Neukölln, όπου ο Rabieh Remmo δήλωσε ότι η συμμορία είχε πετάξει το σπαθί. Δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ανιχνευτές μετάλλων εξαιτίας όλων των παλιοσίδερων που είχαν πεταχτεί στο κανάλι, οπότε σύρθηκαν κατά μήκος του πυθμένα, χιλιοστό προς χιλιοστό. Επέστρεψαν την επόμενη μέρα, αλλά εκτός από μερικά σκουριασμένα ποδήλατα, δεν βρήκαν τίποτα. Επιπλέον, οι κλέφτες δεν είχαν επιστρέψει τα πιο πολύτιμα κομμάτια της συλλογής. Και στο δικαστήριο, οι ομολογίες που προσέφεραν οι ύποπτοι ήταν αντιφατικές, παραπλανητικές και αποσπασματικές, μια παραβίαση της συμφωνίας, η οποία προέβλεπε ότι έπρεπε να αποκαλύψουν πώς είχαν σχεδιάσει και οργανώσει το έγκλημα, το ακριβές είδος των πληροφοριών που ζητούσαν ο Korte και άλλοι ειδικοί στις διεθνείς κλοπές έργων τέχνης.

Καθώς η δίκη έφτανε στο τέλος της, οι εισαγγελείς παραπονέθηκαν ξανά και ξανά ότι οι Remmos δεν συμμορφώνονταν με τη συμφωνία που είχαν συνάψει. Όμως, η γερμανική νομοθεσία που διέπει τις συμφωνίες ομολογίας τους εμπόδισε: Ο διακανονισμός ήταν δεσμευτικός και δεν μπορούσαν να υπαναχωρήσουν. Η ομάδα υπεράσπισης των Remmos είχε προφανώς καταφέρει μια λαμπρή διπλή προδοσία, εκμεταλλευόμενη ένα κενό στο νόμο. Όταν οι πέντε άνδρες καταδικάστηκαν τελικά, στις 16 Μαΐου, οι ποινές τους προέβλεπαν μόλις τέσσερα έως έξι χρόνια φυλάκισης. Η μεγαλύτερη εξαπάτηση, όπως αποδείχθηκε, φαίνεται ότι έλαβε χώρα στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Διαβασε ακομα

Η πιο έξυπνη απόδραση της ιστορίας: Δραπέτευσαν από το Αλκατράζ με ένα κουτάλι

Κατάφεραν να εκμεταλλευτούν ανταγωνιστικά συμφέροντα, λέει ο Selby, ο συν-συγγραφέας του Flawless, για τους δικηγόρους υπεράσπισης. Λόγω της πολιτιστικής αξίας αυτών των κοσμημάτων, η Σαξονία ήθελε απεγνωσμένα να τα πάρει πίσω, οπότε έκαναν μια συμφωνία με τον παροιμιώδη διάβολο, η οποία θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα ανησυχητικό προηγούμενο. Οι εγκληματίες γνωρίζουν πλέον ότι αν κλέψουν κάτι πραγματικής πολιτιστικής αξίας στη Γερμανία, παρόλο που θα μπορούσε να είναι πολύ δύσκολο να μετακινηθεί, αν το κρύψουν, κάποια στιγμή θα μπορούσε να τους βοηθήσει να μοχλεύσουν μια συμφωνία.

Τα αριστουργήματα της συλλογής –το Σαξονικό Λευκό και το διαμαντένιο περιδέραιο και η καρφίτσα σε σχήμα τόξου της βασίλισσας Αμαλίας Αυγούστας, με 660 διαμάντια- παραμένουν άφαντα. Όταν ανακαλύφθηκε στα μυθικά ορυχεία Golconda στην Ινδία, το Saxon White θεωρήθηκε από τα «καλύτερα νερά», ένας παλιός όρος της τέχνης για να περιγράψει τα απολύτως άχρωμα διαμάντια με τέλεια σχηματισμένη κρυσταλλική δομή και χωρίς προσμίξεις- μόνο ένα ή δύο τοις εκατό των διαμαντιών που υπάρχουν στη φύση είναι τόσο καθαρά. Το διαμάντι έχει χρώμα D, την υψηλότερη βαθμολογία στην κλίμακα ταξινόμησης χρώματος GIA, το πρότυπο του κλάδου.

Την εποχή της κλοπής, η Marion Ackermann, διευθύντρια των κρατικών συλλογών τέχνης της Δρέσδης, δήλωσε ότι η πραγματική αξία των κοσμημάτων δεν μπορούσε να μετρηθεί. «Δεν μπορούμε να δώσουμε μια αξία, επειδή είναι αδύνατο να πωληθούν», δήλωσε στους δημοσιογράφους. «Η υλική αξία δεν αντικατοπτρίζει την ιστορική σημασία». Αλλά ο Tobias Kormind, διευθύνων σύμβουλος του μεγαλύτερου διαδικτυακού εμπόρου διαμαντένιων κοσμημάτων της Ευρώπης, 77 Diamonds, λέει ότι το Saxon White θα μπορούσε να αξίζει έως και 12 εκατομμύρια δολάρια.

«Δεν πρόκειται να αποκτήσετε αυτή την αξία χωρίς την προέλευσή της», λέει ο Selby. «Αλλά από τη σκοπιά ενός κλέφτη εξακολουθεί να είναι σπουδαίο, επειδή το κόστος σου είναι βασικά μόνο η συγκρότηση μιας ομάδας, ο σχεδιασμός και η όποια αξία δίνεις στον κίνδυνο να σε πιάσουν και να πας φυλακή. Ίσως πρόκειται για μια συλλογή που αξίζει 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε έναν οίκο δημοπρασιών, και αν την κόψεις σε κομμάτια αξίζει 100 εκατομμύρια δολάρια, 50 εκατομμύρια δολάρια, 20 εκατομμύρια δολάρια. Αυτό εξακολουθεί να είναι μια πολύ καλή απόδοση για κάτι που μπορεί να είναι δουλειά δύο ή τριών εβδομάδων για την ίδια τη ληστεία».

Διαβασε ακομα

Ωδή στη συγχώρεση: Πατέρας βοήθησε τον δολοφόνο του γιου του να βγει από τη φυλακή

Η δίκη αποκάλυψε ότι ο Πράσινος Θόλος δεν ήταν καθόλου καλά ασφαλισμένος– λόγω των πιέσεων του προϋπολογισμού, ούτε και πολλά άλλα μουσεία στην Ευρώπη. Ανέδειξε επίσης πόσο κωμικά ακατάλληλο είναι το γερμανικό δικαστικό σύστημα στην αντιμετώπιση των κλεφτών κοσμημάτων. Άλλωστε, ο Wissam Remmo περίμενε να δικαστεί για την κλοπή του Big Maple Leaf όταν ήταν επικεφαλής του συνεργείου του Green Vault.

Δεν έδιναν δεκάρα για τα αντικείμενα ως έργα τέχνης ή ιστορικής σημασίας, λέει ο Korte. Τους ενδιέφερε η υλική τους αξία. Ο Korte λέει ότι εσωτερικές πηγές του είπαν ότι τα μικρότερα διαμάντια θα έπρεπε να κοπούν εκ νέου σε μοντέρνο στυλ και ότι όταν οι κλέφτες το ανακάλυψαν αυτό, πιθανότατα προσάρμοσαν τα σχέδιά τους. Δεν μπορούσαν πλέον να πουλήσουν τα μικρά διαμάντια κομμάτι-κομμάτι. Θα έπρεπε να τα πουλήσουν με το κιλό για πολύ λιγότερα. «Τότε νομίζω ότι μπορεί να είπαν: Ίσως κρατήσουμε μερικά από αυτά τα μικρότερα κομμάτια ως ένα είδος κάρτας απαλλαγής από τη φυλακή και να επικεντρωθούμε στις μεγάλες πέτρες», προσθέτει. «Εκεί θα μπορούσαν να βγάλουν κάποια χρήματα για να αξίζει τον κόπο όλο αυτό».

Ο Korte αμφιβάλλει ότι η αστυνομία έχει πιάσει αυτό που αποκαλεί «το κεφάλι του φιδιού», τον εγκέφαλο που υποθέτει ότι όχι μόνο σχεδίασε τη ληστεία αλλά και κανόνισε την πώληση των κοσμημάτων. Για τους συλληφθέντες, οι μικρές ποινές θα λειτουργήσουν ελάχιστα αποτρεπτικά. Στην πραγματικότητα, ο Stahl, ο συγγραφέας του βιβλίου «Στις συμμορίες του Neukölln», λέει ότι η φυλακή αποτελεί παράσημο τιμής για τους νεαρούς άνδρες της φατρίας, και αν η ιστορία αποτελεί οδηγό, ο Wissam και οι συνεργοί του είναι πιθανό να ξαναχτυπήσουν.

Το μουσείο και οι αστυνομικές Αρχές ήταν πολύ περήφανοι που κατάφεραν να κλείσουν την υπόθεση, αλλά στην πραγματικότητα πήραν πίσω μόνο μπιχλιμπίδια. Τα μεγάλα κομμάτια δεν επιστράφηκαν και δεν υπάρχουν απαντήσεις για το πού βρίσκονται, λέει ο Korte. Αν αυτά πουλήθηκαν ή βρίσκονται ακόμη εκεί έξω και αυτοί οι άνδρες εκτίουν τόσο σύντομο χρόνο, είναι δύσκολο να μην το δει κανείς και να μην καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το έγκλημα πληρώνεται.

Με πληροφορίες από CNN, Town&Country