«Απορώ που έζησα για να πω την ιστορία»: Βραβευμένος φωτογράφος για τους κινδύνους στην άγρια φύση

Το να παίζεις εκ του ασφαλούς δεν αποτελεί επιλογή για τον φωτογράφο άγριας ζωής Greg du Toit. Ο Νοτιοαφρικανός έχει περάσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες φωτογραφίζοντας λιοντάρια, ρινόκερους και ελέφαντες, αγκαλιάζοντας περισσότερες περιπέτειες και κινδύνους από ό,τι οι περισσότεροι άνθρωποι θα ζήσουν σε μια ζωή.

Σε αντίθεση με πολλούς στον τομέα του, ο du Toit λέει ότι δεν χρησιμοποιεί δολώματα, παγίδες για κάμερες, ψηφιακή επεξεργασία, ζώα που εκτρέφονται σε αιχμαλωσία ή drones.

Το μόνο που χρειάζεται είναι η φωτογραφική του μηχανή, μια ευκαιρία να πλησιάσει το θέμα του, το σωστό φυσικό φως και πολλή υπομονή.

Είναι ένας συνδυασμός που του έχει αποφέρει διεθνείς διακρίσεις, μεταξύ των οποίων και τον τίτλο του φωτογράφου άγριας ζωής της χρονιάς το 2013, και φέτος τον Απρίλιο, στην κατηγορία άγριας ζωής στα Fine Art Photography Awards, για το «The Enchanted Forest», μια σειρά που δείχνει ελέφαντες σε ένα δάσος στα σύνορα της Ζάμπια και της Ζιμπάμπουε.

«Περνάω πολύ χρόνο στη φύση. Σηκώνομαι πολύ νωρίς, για το καλό φως, μένω ξύπνιος μέχρι αργά και στη συνέχεια, όπως για τη σειρά Enchanted Forest, απλά βρήκα μέρη στο δάσος που λειτουργούσαν σωστά, όπου υπήρχε ένα όμορφο παράθυρο ή έβγαινε ένα όμορφο φως, και απλά περίμενα να εμφανιστεί ένας ελέφαντας. Έτσι, αυτό το portfolio, είναι κυριολεκτικά πέντε φωτογραφίες και μου πήρε πέντε χρόνια. Από επιχειρηματικής άποψης, αυτό δεν έχει κανένα απολύτως οικονομικό νόημα, αλλά είμαι απλά ένας καλλιτέχνης. Για μένα, το θέμα είναι να δημιουργώ την τέχνη, ακόμη και αν αυτό έχει μεγάλο κόστος από την άποψη της επένδυσης χρόνου. Μου αρέσει επίσης να είμαι εκεί έξω, οπότε δεν πρόκειται για μεγάλη θυσία», είπε στο CNN μιλώντας για την βραβευμένη σειρά φωτογραφιών του.

Οι φωτογραφίες φαίνονται όμορφες, αλλά η πραγματικότητα της λήψης αυτών των φωτογραφιών είναι πολύ διαφορετική, λέει.

«Πολύ συχνά σε αυτά τα πραγματικά άγρια μέρη της Αφρικής, υπάρχουν μύγες που σε τσιμπάνε και είναι πραγματικά επώδυνο, οπότε μεταξύ των λήψεων πρέπει να χτυπάς τις μύγες. Κάνει ζέστη και ιδρώνεις, οπότε δεν είναι «λαμπερή» δουλειά. Επίσης, οι φωτογραφικές μηχανές λερώνονται και [η Αφρική] είναι ένα μέρος με πολύ σκόνη. Αλλά πραγματικά μου αρέσει το τελικό προϊόν. Η λήψη μιας καλής φωτογραφίας είναι το καλύτερο πράγμα που μπορώ να κάνω. Είναι το καλύτερο συναίσθημα και πραγματικά αγαπώ τη φύση. Προτιμώ να βρίσκομαι εκεί παρά οπουδήποτε αλλού», συμπληρώνει.

Αναφερόμενος στο πόσο επικίνδυνο είναι να φωτογραφίζει λιοντάρια, μίλησε για την εμπειρία του όταν απαθανάτισε ένα κοπάδι την ώρα ξεδιψούσε.

«Όταν αυτές οι δύο λέαινες σταμάτησαν να πίνουν, απλά ξάπλωσαν στην άκρη και με παρακολουθούσαν και τότε άρχισε να σκοτεινιάζει. Έτσι άρχισα σιγά-σιγά να προσπαθώ να μετακινηθώ προς την πλευρά του νερόλακκου (…) Μετακινούμαι, φτάνω στην άκρη του νερού. Το νερό γίνεται όλο και πιο ρηχό. Έτσι όλο και περισσότερο από το σώμα μου εκτίθεται και οι λέαινες ενδιαφέρονται όλο και περισσότερο… Εκπλήσσομαι που έζησα για να πω την ιστορία. Τελικά κατάφερα να φτάσω στην άκρη, πήδηξα και έφυγα τρέχοντας», εξομολογείται.