Υπάρχει ένας Βούδας στο πιλοτήριο. Το αγαλματίδιο με την πορτοκαλί ρόμπα παρακολουθεί, καθώς ο πιλότος εκτελεί γρήγορα μια δραματική στροφή την τελευταία στιγμή για να προσγειώσει το A319 στον στενό διάδρομο. Δώδεκα επιβάτες, μερικοί από τους οποίους πέρασαν τα τελευταία λεπτά κρατώντας σφιχτά τα υποβραχιόνια των καθισμάτων και με τους χτύπους της καρδιάς να έχουν χτυπήσει κόκκινο, ξεσπούν σε χειροκροτήματα.

Αυτή είναι απλώς μια ακόμα κανονική μέρα στη δουλειά για έναν πιλότο στο Διεθνές Αεροδρόμιο Paro του Μπουτάν (PBH), που θεωρείται ευρέως ένα από τα δυσκολότερα (τεχνικά), στον κόσμο, για να προσγειώσεις ένα αεροπλάνο. Όχι εσύ, ένας κανονικός πιλότος. Εκτός αν είσαι κανονικός πιλότος που διαβάζει αυτό το κείμενο. Αλλά και πάλι μάλλον δεν θα καταφέρεις να προσγειώσεις εκεί ένα αεροπλάνο, καθώς ο ελιγμός σε έναν στενό διάδρομο μεταξύ δύο βουνοκορφών που σε κοιτούν από τα 5.500 μέτρα, απαιτεί τόσο τεχνικές γνώσεις, όσο και ατσάλινα νεύρα.

Διαβασε ακομα

Ο σοβαρός λόγος που δεν πρέπει να βγάζεις τα παπούτσια σου στο αεροπλάνο θα σε πείσει

Το αεροδρόμιο και οι δύσκολες συνθήκες του προσθέτουν επιπλέον μυστήριο γύρω από τα ταξίδια στο Μπουτάν, ένα βασίλειο των Ιμαλαΐων, περίπου 800.000 κατοίκων.

Οι μοναδικές συνθήκες πτήσης μέσα και έξω από το Paro σημαίνουν ότι τα jumbo jets απαγορεύονται. Αλλά για τους λάτρεις των αιθέρων, αυτό είναι μέρος της γοητείας μιας επίσκεψης στη Χώρα του Κεραυνού Δράκου.

Το Paro είναι «δύσκολο, αλλά όχι επικίνδυνο», λέει ο πιλότος Chimi Dorji, ο οποίος εργάζεται στην κρατική αεροπορική εταιρεία του Μπουτάν, Druk Air (γνωστή και ως Royal Bhutan Airlines), εδώ και 25 χρόνια.

«Είναι πρόκληση για την ικανότητα του πιλότου, αλλά δεν είναι επικίνδυνο, γιατί αν ήταν επικίνδυνο, δεν θα πετούσα», τονίζει.

Τι κάνει το Paro μοναδικό

Ένας συνδυασμός γεωγραφικών παραγόντων κάνει το Paro – και μεγάλο μέρος του Μπουτάν – οπτικά εντυπωσιακό. Επίσης, κάνει την προσγείωση και απογείωση στο Paro μια εξαιρετικά εξειδικευμένη ικανότητα.

Το Paro είναι αεροδρόμιο κατηγορίας Γ, που σημαίνει ότι οι πιλότοι πρέπει να έχουν ειδική εκπαίδευση για να πετάξουν εκεί. Πρέπει να εκτελούν μόνοι τους την προσγείωση χειροκίνητα, χωρίς ραντάρ. Όπως λέει ο Dorji, «είναι κρίσιμο για τους πιλότους να γνωρίζουν το τοπίο γύρω από το αεροδρόμιο – να μπερδευτείς έστω και για ένα κλάσμα της ίντσας και θα μπορούσες να προσγειωθείς στην κορυφή του σπιτιού κάποιου».

«Στο Paro, χρειάζεται πραγματικά να ξέρεις την τοποθεσία και να έχεις δεξιότητες. Το ονομάζουμε εκπαίδευση ικανότητας περιοχής ή εκπαίδευση περιοχής ή εκπαίδευση διαδρομής από πτήση από οπουδήποτε στο Paro», λέει στο CNN Travel.

Το 97% του εδάφους του Μπουτάν, το οποίο βρίσκεται μεταξύ Κίνας και Ινδίας, αποτελείται από βουνά. Η πρωτεύουσά του, το Τιμπού, βρίσκεται στα 2.350 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το Paro είναι ελαφρώς πιο χαμηλά, στα 2.250 πόδια.

«Στα υψηλότερα υψόμετρα, ο αέρας είναι πιο αραιός, επομένως το αεροσκάφος πρέπει ουσιαστικά να πετάει πιο γρήγορα», εξηγεί ο Dorji, ο οποίος εκπαιδεύει πλέον τους πιλότους και το πλήρωμα καμπίνας της Druk Air. «Η πραγματική σας ταχύτητα αέρα θα είναι η ίδια, αλλά η ταχύτητα του αέρα σας ενάντια στο έδαφος είναι πολύ μεγαλύτερη».

Διαβασε ακομα

Αυτό το αρχαίο μοναστήρι κρέμεται στην άκρη του γκρεμού. Η ιστορία του καλύπτεται από μύθους

Η επόμενη μεταβλητή που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι ο καιρός.

Όποιος έχει πετάξει στο Paro – από το Νέο Δελχί, την Μπανγκόκ, το Κατμαντού ή, από τον Οκτώβριο του 2024, το Ανόι – πιθανότατα έπρεπε να ξυπνήσει πολύ νωρίς για την πτήση του. Αυτό συμβαίνει επειδή οι υπεύθυνοι του αεροδρομίου προτιμούν όλα τα αεροπλάνα να προσγειώνονται πριν από το μεσημέρι για βέλτιστη ασφάλεια λόγω των ισχυρών ανέμων.

«Προσπαθούμε να αποφύγουμε τις πτήσεις μετά το μεσημέρι, γιατί τότε έχουμε πολλά θερμικά φαινόμενα, οι θερμοκρασίες αυξάνονται, οι βροχές δεν έχουν έρθει ακόμη», λέει ο Dorji. «Έτσι η γη είναι ξεραμένη και αντιμετωπίζεις όλους αυτούς τους ανέμους στην κοιλάδα το απόγευμα. Τα πρωινά είναι πολύ πιο ήρεμα».

Αυτό είναι μικρότερο πρόβλημα με τις απογειώσεις, έτσι οι ταξιδιώτες μπορούν να έχουν έναν καλύτερο ύπνο το τελευταίο βράδυ στο Μπουτάν, χάρη στην ώρα αναχώρησης το απόγευμα.

Ωστόσο, δεν πραγματοποιούνται νυχτερινές πτήσεις στο Paro, ανεξαρτήτως εποχής, λόγω έλλειψης ραντάρ.

Παράλληλα, πρέπει να γίνουν τροποποιήσεις κατά τη διάρκεια της περιόδου των μουσώνων, που είναι συνήθως μεταξύ Ιουνίου και Αυγούστου.

Δεν είναι ασυνήθιστο να υπάρχουν καταιγίδες εκείνη την εποχή του χρόνου, με χαλάζι που μπορεί να φτάσει το μέγεθος μπάλας του γκολφ.

«Ο μουσώνας είναι απέναντι από τον κόλπο της Βεγγάλης», αναφέρει ο Dorji. «Έχετε αυτούς τους βορειοδυτικούς, βορειοανατολικούς ανέμους που έρχονται από απέναντι στην Κίνα. Και έχεις αυτές τις περιόδους όπου βρέχεις για μέρες».

Τελικά, λέει, μέρος της εκπαίδευσης ενός πιλότου δεν είναι μόνο να ξέρει να πετάει – είναι να ξέρει πότε να μην πετάει και να μπορεί να πάρει την απόφαση όταν δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για απογείωση.

Ο τελευταίος παράγοντας στο επίπεδο δυσκολίας του Paro είναι αυτό που ο Dorji αποκαλεί «εμπόδια» – δηλαδή, το ορεινό ανάγλυφο που περιβάλλει το αεροδρόμιο.

Ο διάδρομος του Paro έχει μήκος μόλις 2,3 χιλιόμετρα και πλαισιώνεται από δύο ψηλά βουνά. Ως αποτέλεσμα, οι πιλότοι μπορούν να δουν τον διάδρομο από τον αέρα μόνο όταν πρόκειται να προσγειωθούν σε αυτόν.

Με πληροφορίες από CNN