Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες είναι η στεγαστική κρίση και η κλιματική κρίση. Όμως, μία νέα τάση που παρατηρείται σε πολλές χώρες του κόσμου ίσως να είναι η εναλλακτική λύση που θα μπορούσε να συμβάλει στην αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης και στη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.

Η Cynthia Holzapfel, 76 ετών, ξέρει πώς είναι να μοιράζεσαι ένα σπίτι με κάποιον άλλον. Η Holzapfel συγκαταλέγεται στον αυξανόμενο αριθμό των baby boomers, των 76 εκατομμυρίων ανθρώπων που γεννήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1946 έως το 1964, που ζουν με συγκάτοικους διαφορετικών γενεών. Και μπορεί ίσως να αποτελέσουν μέρος της λύσης για την εξοντωτική στεγαστική κρίση της Αμερικής και όχι μόνο.

Ο όρος Boommates βγαίνει από τις λέξεις «Boomer» και «mates», ενώ αναφέρεται σε μια κατάσταση κοινής διαβίωσης που ξεκίνησε από την Αμερική, όπου οι baby boomers και οι νεότερες γενιές συγκατοικούν.

Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές μορφές ενοικίασης ή ιδιοκτησίας, πολλοί baby boomers στρέφονται σταδιακά προς τη συγκατοίκηση εν μέσω του υψηλού πληθωρισμού και του αυξανόμενου κόστους στέγασης. Έτσι, οι συνταξιούχοι ιδιοκτήτες σπιτιών νοικιάζουν τα επιπλέον δωμάτιά τους σε νεότερους ανθρώπους που αναζητούν προσιτή στέγαση και δημιουργούν ευκαιρίες συγκατοίκησης μεταξύ των γενεών.

Διαχρονικά, η απόκτηση ενός συγκάτοικου επιτρέπει στους ανθρώπους να συγκεντρώνουν πόρους και να διατηρούν μία στεγαστική σταθερότητα κατά τη διάρκεια μιας εθνικής κρίσης στέγασης.

Η διαβίωση μεταξύ των γενεών ήταν κάποτε συνηθισμένη στις αμερικανικές πόλεις. Όλοι, από οικογένειες από τη μεσαία έως την ανώτερη τάξη, νοίκιαζαν δωμάτια ή ολόκληρους ορόφους. Αυτές οι πανσιόν εξυπηρετούσαν έως και το ήμισυ των κατοίκων των πόλεων του 19ου αιώνα.

Ο ποιητής Walt Whitman, ο οποίος έζησε σε πανσιόν στην εφηβεία του, τις περιέγραψε ως το χωνευτήρι της χώρας το 1842. «Παντρεμένοι και ανύπαντροι άνδρες, γέροι και όμορφα κορίτσια, μυλωνάδες και μάστορες, τσαγκάρηδες, συνταγματάρχες, ράφτες και δάσκαλοι, υπολοχαγοί, αργόσχολοι, κυρίες, λαμόγια και δικηγόροι, τυπογράφοι και παπάδες, ‘μαύρα πνεύματα και λευκά, μπλε πνεύματα και gay’, όλοι μαζί, αναφέρει η Boston Globe, παραθέτοντας τα λόγια του Whitman.

Στις μέρες μας, τόσο οι αγοραστές κατοικιών όσο και οι ενοικιαστές έρχονται αντιμέτωποι με την αύξηση του κόστους στέγασης που εκτινάχθηκε στα ύψη μετά την πανδημία, οπότε δεν είναι παράλογο που πολλοί στρέφονται προς τη λύση της συγκατοίκησης. Σχετική ανάλυση του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ δείχνει μάλιστα ότι τις τελευταίες δύο δεκαετίες, το κόστος στέγασης αυξάνεται ταχύτερα από τα εισοδήματα.

Μία πράσινη λύση

Η διαβίωση πολλών γενεών κάτω από μία στέγη θα μπορούσε να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της στεγαστικής δυσπραγίας και της επιδημίας μοναξιάς που πλήττει τους μισούς ενήλικες των ΗΠΑ. Θα μείωνε επίσης τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η πυκνότερη διαβίωση είναι σχεδόν πάντα πιο πράσινη: Λιγότερα σπίτια, λιγότερη ενέργεια και μεγαλύτερη αποδοτικότητα συνολικά. Η απελευθέρωση χώρου στα σπίτια θα μπορούσε επίσης να φέρει νέους ανθρώπους και οικογένειες των προαστίων πίσω σε κοινότητες κοντά σε θέσεις εργασίας και σχολεία, εξαλείφοντας τις ρυπογόνες μετακινήσεις.

Η κοινή συμβίωση των ηλικιωμένων με τους νέους φαίνεται, επίσης, ότι εξυπηρετεί και τις δύο πλευρές. Από τη μια οι ηλικιωμένοι θα έχουν συντροφιά και οικονομική υποστήριξη, από την άλλη οι νεότεροι θα έχουν τη δυνατότητα να βρουν στέγη σε πιο προσιτή τιμή.

Με πληροφορίες από Washingtonpost