«Ήτανε μια φορά» ένα βράδυ στην Πανεπιστημίου, όταν ο Σταύρος Ξαρχάκος συνάντησε τυχαία τον τραγουδοποιό Μανώλη Ρακιντζή να τραγουδά το εμβληματικό τραγούδι σε στίχους του Κώστα Φέρρη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, στο οποίο έδωσε πνοή ο αείμνηστος Νίκος Ξυλούρης.

Το τραγούδι που γράφτηκε πριν από τέσσερις δεκαετίες και ακουγόταν στους τίτλους της τηλεοπτικής σειράς «Οι έμποροι των εθνών» σε σκηνοθεσία του Κώστα Φέρρη, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ήταν το τελευταίο τραγούδι που έκλεισε το βράδυ της Δευτέρας (11/11) τη συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου στο Μουσείο της Ακρόπολης με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη και την Ηρώ Σαΐα.

Ήταν όμως και το τελευταίο τραγούδι που έλεγε εκείνο το βράδυ ο Μανώλης Ρακιντζής, πριν μαζέψει τα πράγματά του και αποχωρήσει από τη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου – τον δρόμο που είχε επιλέξει εκείνη τη νύχτα για μοιραστεί μελωδίες και μουσικές με τους περαστικούς της πόλης.

Μπορεί να ζει από τη μουσική εδώ και 23 χρόνια, μπορεί να παίζει κατά καιρούς σε διάφορα μαγαζιά, να έχει κάνει δύο δισκογραφικές δουλειές, αλλά όπως ο ίδιος λέει, η μουσική στον δρόμο τον έχει απελευθερώσει. Γιατί του δίνει τη δυνατότητα να παίζει όπου θέλει, όποτε θέλει, όσο θέλει, μακριά από τους περιορισμούς των μαγαζιών και τα στημένα stages.

Του αρέσει να τραγουδά με φόντο το αστικό τοπίο, αλλά το μεγάλο του μεράκι είναι η θάλασσα. Μεγαλωμένος στην Κρήτη, την εμπειρία να παίζει μουσική με θέα το Φάρο των Χανίων δεν την αλλάζει με τίποτα. «Μου αρέσει να κοιτάω τη θάλασσα. Αλλά ακόμα και στο αστικό περιβάλλον, όταν τραγουδάω, μπορεί να σκέφτομαι κάτι δικό μου. Να βλέπω ένα κτήριο και να φαντάζομαι ένα βουνό. Η φαντασία δεν έχει όριο».

Γι’ αυτό και γράφει τραγούδια. Ο πρώτος του δίσκος έχει τίτλο «Αράδα» και περιλαμβάνει 12 τραγούδια σε μουσική και στίχους που έγραψε ο ίδιος, εκ των οποίων το ένα είναι παραδοσιακό τραγούδι σε διασκευή δική του. Ο δεύτερος δίσκος έγινε σε συνεργασία με τον συνθέτη Λουκά Θάνο και αποτελείται από μελοποιημένα ποιήματα του Κώστα Βάρναλη.

Η στιγμή που δεν θα ξεχάσει ποτέ

Τον ρωτώ για τη συνάντηση με τον Σταύρο Ξαρχάκο που έγινε viral στο διαδίκτυο. «Ήμουν αρκετές ώρες στον δρόμο και ήταν ήδη αργά. Αποφάσισα να πω το τελευταίο τραγούδι και να φύγω. Και κάπως ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες και εμφανίστηκε μπροστά μου ο Σταύρος Ξαρχάκος» λέει στο Pride.gr o Μανώλης Ρακιντζής. «Στην αρχή, δεν τον είχα δει γιατί, όπως φαίνεται και στο βίντεο, εκείνος βρισκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εμφανίστηκε μπροστά μου στα μισά του τραγουδιού μαζί με την παρέα του».

«Μόλις τον είδα κατάλαβα αμέσως ότι ήταν ο Ξαρχάκος, αλλά δεν συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή τι συνέβη, το μέγεθος αυτού που είχε συμβεί. Το τραγούδι αυτό έχει ειπωθεί από τα στόματα μεγάλων καλλιτεχνών, έχει ακουστεί σε θέατρα, σε στάδια, σε υπόγεια, σε δρόμους, σε ταβέρνες. Και ξαφνικά έρχεται μπροστά μου συγκινημένος ο δημιουργός του τραγουδιού. Άρχισα να το συνειδητοποιώ όταν ξεκίνησα να μαζεύω τα πράγματά μου. Λέω “τι έγινε, απίστευτο”. Κυρίως όμως ήταν μια ανθρώπινη στιγμή» λέει για εκείνο το βράδυ, προσθέτοντας πως δεν θα το ξεχάσει ποτέ.

Ο Μανώλης Ρακιντζής προσδιορίζεται ως «μουσικός του δρόμου»; Περισσότερο εκνευρίζεται παρά αποδέχεται τον όρο. «Αν έπαιζα μουσική μόνο σε ταβέρνες θα ήμουν ο μουσικός της ταβέρνας;» δηλώνει σκωπτικά.

«Η δουλειά είναι δουλειά. Ζω από τη μουσική εδώ και 23 χρόνια. Δεν είναι όλες οι βραδιές το ίδιο, δεν είναι όλα τα μαγαζιά το ίδιο, δεν είναι όλες οι εκδηλώσεις το ίδιο. Για μένα είναι επιλογή να βρίσκομαι στον δρόμο. Με έχει απεγκλωβίσει από τους περιορισμούς που θέτουν τα μαγαζιά. Παίζω όπου θέλω, όσο θέλω, όποτε θέλω για να διασκεδάσει ο κόσμος. Το απολαμβάνω. Μου δίνει ελευθερία».

Η αγάπη του κόσμου είναι διάχυτη

«Το συμβάν που έγινε με τον κ. Ξαρχάκο έχει γίνει με δεκάδες ανθρώπους καθημερινά στον δρόμο. Με ανθρώπους που συγκινούνται όταν ακούν ένα τραγούδι, που κάτι τους θύμισε. Έχω δεχτεί πολλές αγκαλιές, κάτι που δεν συμβαίνει σε ένα μαγαζί, σε ένα στημένο stage. Παίζοντας μουσική στον δρόμο, ουσιαστικά ‘εισβάλλω’ στη ζωή των ανθρώπων που κάνουν ένα περίπατο, που πάνε στη δουλειά τους. Περπατούν στον δρόμο και ξαφνικά γίνεται ένα live, μια performance μπροστά τους. Η αγάπη του κόσμου είναι διάχυτη».

«Δεν είμαστε επαίτες»

«Οι πλανόδιοι μουσικοί δεν είμαστε επαίτες. Ευτυχώς δεν υπάρχει πλέον σε μεγάλο βαθμό αυτή η ‘στάμπα’ που υπήρχε παλαιότερα, αυτή η αντίληψη ότι οι πλανόδιοι μουσικοί είναι καλλιτέχνες β’ κατηγορίας. Το ζω καθημερινά και το διαπιστώνω τόσες στις μεγάλες πόλεις, όσο και στην επαρχία. Ο κόσμος μπορεί μερικές φορές να μην αφήνει χρήματα, αλλά αφήνει καραμέλες, λουλούδια, καρτούλες. Μπορεί να μην μπορώ με μια καραμέλα να πληρώσω το νοίκι μου, αλλά κι αυτά αποτελούν μια αμοιβή για εμάς».

«Πρέπει, βέβαια, να είμαστε προσεχτικοί και να επιδεικνύουμε σεβασμό στα μέρη που πάμε να παίξουμε. Οι άνθρωποι που μας ακούν στον δρόμο δεν επέλεξαν να μας ακούσουν. Δεν μας κάλεσαν. Παίζουμε στους δρόμους, σε λαϊκές, κοντά σε σπίτια, επομένως πρέπει να δείχνουμε σεβασμό» συμπληρώνει.

Μπορεί ένας μουσικός στις μέρες μας να βιοποριστεί; «Δύσκολα» απαντά. «Γι’ αυτό και στρέφεται στο γρήγορο μεροκάματο. Ο κλάδος της μουσικής ήταν έτσι κι αλλιώς κάτω από το μέσο όρο της Ευρώπης, αλλά σίγουρα τώρα τα πράγματα έχουν γίνει χειρότερα».

Φταίνε άραγε τα μεροκάματα που είναι πενιχρά; Τα μαγαζιά που δεν ενδιαφέρονται πια να διοργανώνουν μουσικές βραδιές; Οι εργασιακές συνθήκες που είναι δύσκολες, μια και μπορεί να πληρωθούν αλλά δεν θα τους βάλουν ένσημα; «Όλα αυτά μαζί, αλλά υπάρχει ακόμα ένας λόγος» εξηγεί.

«Η νύχτα και η διασκέδαση έχουν αλλάξει πάρα πολύ από τον κορονοϊό και έπειτα. Πολλά μαγαζιά έχουν κλείσει, έχουν αλλάξει χέρια ή όνομα. Για παράδειγμα, τα περισσότερα μαγαζιά που έπαιζα πριν από τον κορονοϊό έχουν κλείσει. Δυστυχώς, υπάρχει και η πίεση για το πόσο κόσμο θα φέρεις, πόσο τζίρο έκανε ένα μαγαζί σε ένα live σου. Είναι όλοι αυτοί οι παράγοντες που δεν έχουν καμία σχέση με τον καλλιτέχνη ως καλλιτέχνη, αλλά γίνεσαι ένα εμπορικό προϊόν».

«Ιδιοκτήτρια, γνωστού μάλιστα, μαγαζιού μου είχε πει μια φορά ‘μπορεί να είσαι ο καλύτερος, αλλά εγώ θέλω απλώς δύο τύπους στη γωνία να παίζουν ντράγκα-ντρούγκα‘. Υπάρχουν, ωστόσο και μαγαζιά που εκτιμούν αυτό που κάνουμε. Μπορεί να σου πει ότι ξέρεις, δεν πήγαμε πολύ καλά, αλλά το live ήταν φοβερό και περάσαμε υπέροχα. Αυτή είναι μια αμοιβή για τον καλλιτέχνη. Δίνουμε ψυχή όταν το κάνουμε και μας συγκινεί όταν αναγνωρίζεται η δουλειά μας».

Εκτός από τις γωνιές της πόλης, τον Μανώλη Ρακιντζή μπορείτε να τον απολαύσετε στη μουσική παράσταση «Αραχώβης 41», η οποία αποτελεί έναν φόρο τιμής στους ποιητές των Εξαρχείων -την Κατερίνα Γώγου, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τον Νικόλα Άσιμο- και την πολιτική ποίηση της Ελλάδας.