Μεγέθυνση κειμένου
Είτε οπτικά ανάπηροι είτε σε αναπηρικό αμαξίδιο, οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες παραδέχονται πως δεν υπήρξε τίποτα που να εμπόδισε τη δημιουργικότητά τους στην κάλυψη των Αγώνων
Παρόλο που η φλόγα των Παραολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι έσβησε με την Τελετή Λήξης την Κυριακή (08/09), το Διαδίκτυο εξακολουθεί να είναι γεμάτο με συνεντεύξεις, profiles και κατορθώματα των αθλητών.
Ωστόσο, εξίσου ενδιαφέρουσες είναι και οι ιστορίες των τεσσάρων φωτογράφων με αναπηρίες που κάλυψαν την διοργάνωση.
João Batista Maia da Silva
«Η φωτογραφία μου βασίζεται περισσότερο σε αυτό που νιώθω, τις αισθήσεις και τα συναισθήματά μου παρά στην όραση», λέει ο João Batista Maia da Silva, ο οποίος έχασε το μεγαλύτερο μέρος της όρασής του, στα τέλη της δεκαετίας του ’20 μετά από ραγοειδίτιδα, μία φλεγμονή του ραγοειδούς χιτώνα του οφθαλμού.
Ο Βραζιλιάνος φωτογράφος ακολουθεί το πάθος του χρησιμοποιώντας την απτική, οσφρητική και ακουστική του αντίληψη, «καθώς και την καρδιά μου» και μοιράζεται την ιστορία του, ελπίζοντας να εμπνεύσει και άλλους.
Με τη βοήθεια ενός οδηγού που του εξηγεί κάθε σκηνή, ο Da Silva, ο οποίος έχει παρακολουθήσει τρεις Παραολυμπιακούς Αγώνες, λέει ότι του αρέσει ιδιαίτερα να φωτογραφίζει το ποδόσφαιρο τυφλών, επειδή οι αγώνες διεξάγονται σε απόλυτη ησυχία, αλλά και το γκολμπολ (goalball), όπου οι παίκτες προσπαθούν να ρίξουν μια μπάλα με κουδούνια στα δίχτυα του αντιπάλου.
Emilio Morenatti
«Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα φαινόμενο που σε συγκινεί και δεν ξεχνάς ποτέ», λέει ο βετεράνος φωτογράφος ειδήσεων Emilio Morenatti.
«Στην κολύμβηση, νιώθεις πραγματικά την ενσυναίσθηση και τη σύνδεση. Βλέπεις ανθρώπους να κλαίνε στις κερκίδες, να μοιράζονται τη στιγμή που τερματίζει και ο τελευταίος κολυμβητής, όχι μόνο ο πρώτος κολυμβητής. Για μένα, [οι Παραολυμπιακοί] είναι πολύ πιο εμπνευσμένοι από τους Ολυμπιακούς Αγώνες».
Ο Ισπανός, ο οποίος συνεργάζεται με το Associated Press, έχασε το αριστερό του πόδι στο Αφγανιστάν το 2009, όταν ένας αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός πυροδοτήθηκε κοντά στο όχημά του.
«Βρισκόμουν σε μια καλή στιγμή στην καριέρα μου, κέρδιζα βραβεία, και ξαφνικά έμεινα χωρίς πόδι», αναφέρει. «Ήμουν ένας αεικίνητος άνθρωπος πριν από αυτό, οπότε σκέφτηκα: “Τι θα γίνει μετά;”. Μήπως θα έπρεπε να γίνω εκδότης ή κάτι άλλο εκτός από φωτογράφος; Και μετά σκέφτηκα: “Όχι, θα δώσω άλλη μια ευκαιρία στη φωτογραφία”».
Ο Morenatti χρησιμοποιεί μια σειρά από προσθετικά μέλη ανάλογα με το έδαφος, αλλά λέει ότι η επιλογή του καλύτερου ποδιού για τη δουλειά μπορεί να είναι πιο χρονοβόρα από την επιλογή του σετ φωτογραφικής μηχανής που θα πάρει μαζί του.
Samantha Hurley
«Στα άτομα με αναπηρία συχνά λένε ή περιμένουν να μην μπορούν να κάνουν ορισμένα πράγματα, οπότε ήταν πολύ ωραίο να συμμετέχω σε μια παγκόσμια γιορτή για τα άτομα με αναπηρία και να παρακολουθώ τους αθλητές να αψηφούν τις προσδοκίες της κοινωνίας, την ώρα που εγώ αψηφώ επίσης το τι περιμένουν οι άνθρωποι από μια φωτογράφο», λέει η φοιτήτρια φωτογράφος Samantha Hurley, η οποία έχει αλμπινισμό και θεωρείται τυφλή.
Λόγω της πάθησής της, η Hurley έχει ευαισθησία στο φως και τα μάτια της κουνιούνται συνεχώς μπρος-πίσω επειδή προσπαθούν να έχουν μια καθαρή εικόνα, αλλά ποτέ δεν μπορούν να το κάνουν.
Παρ’ όλα αυτά, φωτογραφίζει από παιδί και ενθουσιάστηκε όταν επιλέχθηκε από το πανεπιστήμιό της για να συμμετάσχει στους Αγώνες. Η φωτογραφία για εκείνη λειτουργεί ως «κάθαρση».
Ian Rice
Η φωτογραφία αποτέλεσε σανίδα σωτηρίας για τον Ian Rice, ο οποίος διαγνώστηκε με πρωτοπαθή προοδευτική σκλήρυνση κατά πλάκας στα 40 του, μετά από μια καριέρα στα οικονομικά και τον ενεργειακό τομέα.
«Αρχικά, δεν τα πήγαινα καθόλου καλά με το αναπηρικό αμαξίδιό μου», λέει. Παρόλο που ψυχολογικά δεν ένιωθε καθόλου καλά, η ενασχόληση με τη φωτογραφία τον βοήθησε να βγει από το σπίτι.
Αφού συνεργάστηκε με το Βασιλικό Μπαλέτο και μια φωτογραφία του δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Rugby World, ο Rice ζήτησε πρόσβαση για να φωτογραφίσει πορτραίτα Ολυμπιονικών και Παραολυμπιονικών κατά την προετοιμασία για το Παρίσι.
«Κανονικά, το να είσαι πάνω από 50 ετών και άτομο με αναπηρία στο Ηνωμένο Βασίλειο σημαίνει ότι είσαι άνεργος λόγω διακρίσεων, ακόμη και όταν έχεις 25 χρόνια εργασιακής εμπειρίας και ένα MBA όπως εγώ», λέει ο Rice. Έτσι, όταν το πρακτορείο AFP τον προσέλαβε, ο ίδιος ενθουσιάστηκε.
Παρόλο που δεν μπορεί πάντα να έχει πρόσβαση στα ίδια σημεία με τους άλλους φωτογράφους – ειδικά όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με σκάλες – ο Rice προσπαθεί να γίνεται όσο πιο δημιουργικός μπορεί.
«Φωτογράφιζα τρίαθλο, μπάντμιντον, γκολμπολ, τένις. Κάθε μέρα ήταν σαν μια ευχάριστη έκπληξη για εμένα»
Με πληροφορίες από Guardian
Related
Νεοτερα
