Τη λένε Κέλλυ. Είναι illustrator και μάχεται, καθημερινά, με τα σχέδιά της να κάνει έναν κόσμο καλύτερο. Δεν αντέχει τη χυδαιότητα, τις προσβολές και τον ρατσισμό και πιστεύει ακράδαντα ότι χρειάζεται απλώς το σωστό μήνυμα που θα ενώσει τους ανθρώπους να παλέψουν ενάντια στην αδικία.

Η “Je m’ en fous”, είναι η περσόνα που έχει δημιουργήσει: Πίσω από τον λογαριασμό με τους χιλιάδες followers στο Instagram, «κρύβεται» ένα εξαιρετικά ταλαντούχο και χαρούμενο πλάσμα που, όχι μόνο δεν θέλει να χάσει την παιδικότητά του, αλλά πασχίζει να μας κάνει να δούμε την αισιόδοξη πλευρά της ζωής.

Μιλώντας στο pride.gr, η καλλιτέχνιδα πίσω από τη σελίδα “Je m’ en fous Art” εξηγεί γιατί είναι αναγκαίο να μην ανεχόμαστε βίαιες και ρατσιστικές συμπεριφορές, τονίζοντας πως η φωνή μας – εφόσον ενωθεί με αυτές των άλλων ανθρώπων – μπορεί να γίνει η «δύναμη» που θα αλλάξει τον κόσμο.

Πώς ξεκίνησε η ανάγκη σου να εκφράζεσαι μέσα από τα σκίτσα;

Το “Je m’ en fous Art” ξεκίνησε δειλά-δειλά το 2019, καθαρά από την προσωπική μου ανάγκη να εκφράσω όλα αυτά που νιώθω. Και ξαφνικά είδα ότι υπάρχει ένα κοινό που ταυτίζεται με τα σκίτσα μου.

Γενικά, δεν θεωρώ ότι είναι το ταλέντο που τραβά τον κόσμο: ένα σχέδιο ή μία ίσια γραμμή μπορεί να τα κάνει ο οποιοσδήποτε. Αυτό που μετρά είναι τα μηνύματα και το συναίσθημα που βγαίνει. Μπορεί να είναι μία «μουντζούρα» αλλά για κάποιον άνθρωπο αυτή η μουντζούρα να είναι πολύ σημαντική.

Eάν όλοι υψώσουμε τη φωνή και το ανάστημά μας, θα δημιουργηθεί ένα «κύμα» που θα συμπαρασύρει όλο τον κόσμο

Ξεκίνησα να φτιάχνω αστεία σκίτσα και είδα ότι είχε μεγάλη ανταπόκριση αυτό που έκανα αφού υπάρχουν άνθρωποι που, εκτός από το να προβληματίζονται ή να συγκινούνται, θέλουν να γελάνε και να ελπίζουν – και ακριβώς αυτό προσπαθώ να κάνω: να δείξω πως, μέσα σε όλη αυτή τη δυστοπία και την ασχήμια που ζούμε, δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας.

Δεν θέλεις, όμως, να ξέρουμε πολλά για εσένα…

Ναι! Από την αρχή είχα αποφασίσει πως δεν θέλω να δείξω την πραγματική μου ζωή. Το “Je m’ en fous” είναι μία περσόνα που μου δίνει την ελευθερία να βγάζω αυτό που νιώθω πιο εύκολα από μέσα μου.

Παρόλο που όλοι λέμε ότι δεν πρέπει να δίνουμε σημασία στις κοινωνικές συμβάσεις – που συχνά μας εμποδίζουν να δείχνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε – δεν γίνεται να μην επηρεαζόμαστε.

Προσωπικά, δεν ντρέπομαι και δεν πρέπει κανείς να ντρέπεται για αυτό που είναι και για όλα όσα νιώθει – όμως διατηρώντας κρυφή την ταυτότητά μου, αποφεύγω και τη δυσάρεστη διαδικασία του «κουτσομπολιού», το οποίο απεχθάνομαι: δεν ενδιαφέρει κανέναν αν είμαι άνδρας, γυναίκα ή non-binary, πόσων χρόνων είμαι, αν είμαι ψηλ@ ή κοντ@, αν είμαι ένα άτομο ή αν από πίσω κρύβεται μία ομάδα illustrators.

Το “Je m’ en fous” είναι ένας λογαριασμός που θέλει να είναι η φωνή του και η φωνή όσων τον στηρίζουν.

Γιατί επέλεξες το όνομα “Je m en fous”, μια γαλλική φραση που, ουσιαστικά, σημαίνει «δεν με νοιάζει»;

Πάντα ήθελα να μη δίνω σημασία, να μη με νοιάζει τίποτα, να μη με απασχολούν διάφορα! Ιδανικά, να μην επηρεάζομαι από γνώμες και να κάνω αυτό που θέλω χωρίς να προσβάλλω, φυσικά, κανέναν. Δεν θα ήταν τέλειο να μην έχουμε τα άγχη, τις έγνοιες, και όλα αυτά τα ψυχοσωματικά που κουβαλάμε λόγω των καταστάσεων που ζούμε καθημερινά. Θα ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι!

Δεν ενδιαφέρει τους νέους η «δουλίτσα» και η «ζωούλα». Όλα αυτά τα μικρά, τα μίζερα πράγματα

Από πολύ μικρή αντιδρούσα – πρέπει οι νέοι να τολμούν να μιλούν και να διεκδικούν τα θέλω τους και, κάπως έτσι, εάν όλοι υψώσουμε τη φωνή και το ανάστημά μας, αυτό θα γίνει ένα «κύμα» που θα συμπαρασύρει όλο τον κόσμο.

Ο καθένας μας είναι απόλυτα υπεύθυνος για το μέλλον του. Δεν μπορεί να προχωράς στη ζωή με τα θέλω των άλλων – οι γονείς μας, για παράδειγμα, γεννήθηκαν το ’60 ή το ’70 – έχουν περάσει 50-60 χρόνια δεν είναι δυνατόν τα πράγματα να είναι ακόμη τα ίδια: όσα γνώριζαν και είχαν νόημα πριν από κάποια χρόνια, έχουν αλλάξει δραματικά και δεν ισχύουν πια στις μέρες μας.

Δεν γίνεται το 2024 να έχουμε τις ίδιες νοοτροπίες. Δεν μας ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος. Δεν μας ενδιαφέρει η «δουλίτσα» και η «ζωούλα». Όλα αυτά τα μικρά, τα μίζερα πράγματα. Ζητάμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε εμείς και όχι να ζούμε το όνειρο κάποιου άλλου.

Από πού αντλείς έμπνευση;

Κυρίως από την καθημερινότητα: ειδήσεις που διαβάζω στα social media – γιατί αποφεύγω να βλέπω τηλεόραση – γενικά από οτιδήποτε δω ή ακούσω και, φυσικά, από τα προσωπικά μου ζητήματα και όλα όσα κουβαλάω μέσα μου – αν και αυτά τα βιωματικά είναι τα πιο «τρομακτικά». Δεν τα ακουμπάς εύκολα!

Στο έργο για τα Τέμπη ήθελα να δείξω σεβασμό στη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν και τη συμπαράστασή μου σε όσους βίωσαν την τραγωδία και στις οικογένειές τους

Μου αρέσει πολύ, επίσης, να ζωγραφίζω και χαρακτήρες από παλιότερες σειρές ή ταινίες – «κουβαλούν» μία νοσταλγία και τη γλυκιά ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων. Υπάρχουν, βέβαια, και σκίτσα που είναι «γροθιά στο στομάχι», πολύ πιο σοβαρά ή καταγγελτικά και, σε αυτά τα τελευταία, οφείλω να είμαι διπλά και τριπλά προσεκτική.

Νιώθεις ότι ορισμένα πράγματα απλώς δεν αγγίζονται;

Και ναι και όχι. Για παράδειγμα, μεγάλη δημοσιότητα έχουν πάρει τα έργα μου που αφορούσαν σε πιο σοβαρά θέματα. Εκεί κατάλαβα πως ο κόσμος έχει τεράστια ανάγκη να μιλήσει για όλα όσα συμβαίνουν γύρω του.

Εμένα με απασχολούν τα θύματα. Να γίνω η δική τους φωνή. Εξάλλου, υπάρχουν πάντα όρια στο πώς θα παρουσιάσεις κάτι. Στο έργο, για παράδειγμα, για τα Τέμπη δεν ήθελα να δείξω τη βία ή το αίμα. Όλοι ξέρουμε ή μπορούμε να φανταστούμε τι συνέβη. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου.

Ήθελα να σεβαστώ τη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν, να δείξω τη συμπαράστασή μου σε όσους βίωσαν αυτή την τραγωδία και στις οικογένειές τους που παλεύουν ακόμα για δικαιοσύνη – να δείξω την απουσία. Ότι ο χρόνος κυλά, αλλά η απουσία παραμένει.

Θεωρώ ότι ακούμπησα με πολλή προσοχή το όλο θέμα – παρόλο που και για εμένα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, εκείνη τη στιγμή, να αποτυπώσω αυτό που ήθελα, έχοντας μέσα μου τόσο πολύ θυμό και αγανάκτηση.

Πώς αντιδράς όταν δέχεσαι αρνητικά σχόλια από χρήστες του διαδικτύου ή από άλλους καλλιτέχνες;

Στις μέρες μας, το να λάβει κάποιος αρνητικά σχόλια στο διαδίκτυο δεν είναι και δύσκολο. Κατά καιρούς παίρνω και τέτοιου είδους μηνύματα, αλλά συνήθως αυτοί που προσβάλλονται είναι οι «θύτες» και εμένα με απασχολεί η πλευρά των θυμάτων. Αυτή παρουσιάζω.

Δεν τρώω τη δουλειά από κανέναν. Υπάρχει χώρος για όλους και ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι τον εκφράζει

Μέχρι στιγμής, δεν έχω «κατεβάσει» κάποιο έργο μου. Μπορεί να έχω κάνει λάθη, αλλά τα σκίτσα μου είναι πάντα προϊόν σκέψης, οπότε δεν μπαίνω σε τέτοιου είδους διαδικασίες.

Όσον αφορά στις αντιδράσεις από άλλους καλλιτέχνες και σχόλια εάν θεωρούμαι συνάδελφός τους ή όχι, δεν με αφορά καν η άποψή τους και τους το λέω. Δεν τρώω τη δουλειά από κανέναν. Υπάρχει χώρος για όλους και ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι τον εκφράζει.

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να παίρνουν θέση, στις μέρες μας, να είναι πιο καταγγελτικοί;

Δεν ξέρω αν πρέπει, αλλά θα ήθελα πολύ να το κάνουν. Έχουν μία δύναμη που, καλό θα είναι, να τη χρησιμοποιούν για να περνούν τα σωστά μηνύματα – είναι, εξάλλου, μέρος αυτής της κοινωνίας.

Η απάθεια και το «δεν ασχολούμαι γιατί δεν έχει συμβεί στο δικό μου σπίτι» μας έχει οδηγήσει σε αυτό το σημείο. Εγώ θέλω να παίρνω θέση και είναι κάτι που καλούμαστε όλοι πλέον να κάνουμε. Είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Δεν υπάρχει μέση οδός ή είσαι με τα θύματα ή με τους θύτες.

Μόνο όταν μιλάς για κάτι, αρχίζεις και το πολεμάς. Αν δεν το δεις κατάματα, δεν το πεις με το όνομά του, τότε το φοβάσαι

Κάτι που συμβαίνει στον άλλον επηρεάζει και εμένα. Προσωπικά, δεν μπορώ να στέκομαι αμέτοχη. Θεωρώ σημαντικό να μπουν σε αυτό και άλλοι άνθρωποι γιατί, καθημερινά, κουβαλάμε εκατοντάδες βάρη στις πλάτες μας και δεν αντιδρούμε – κάτι που δεν οδηγεί πουθενά.

Νιώθεις ότι σήμερα η δίψα για κοινωνική αλλαγή, ειδικά στους νέους, είναι εντονότερη;

Ξεκάθαρα ναι! Έτσι, τουλάχιστον, θέλω να ελπίζω. Ο κόσμος έχει αρχίσει να μιλάει και αυτό είναι σπουδαίο: όταν βλέπεις ένα πρόβλημα, για παράδειγμα την πατριαρχία, και εγώ την κάνω σκίτσο, ο άλλος την κάνει στίχο, και ξαφνικά τη βλέπουμε όλοι, είναι η αρχή του τέλους.

 

Στην Ελλάδα, καθόμαστε ακόμα και «παίζουμε» με τις λέξεις: αν είναι γυναικοκτονία ή όχι. Είναι γυναικοκτονία! Τέλος!

Μόνο όταν μιλάς για κάτι, αρχίζεις και το πολεμάς. Αν δεν το δεις κατάματα, δεν το πεις με το όνομά του, τότε το φοβάσαι.

Το πρώτο σημαντικό βήμα έχει γίνει μόλις παραδεχτείς ότι υπάρχει το πρόβλημα και τολμήσεις να μιλήσεις για αυτό.

Μιας και μίλησες για την πατριαρχία, αν έφτιαχνες σήμερα ένα σκίτσο για τη θέση της γυναίκας στην Ελλάδα, πώς θα το έκανες;

Θα ήταν ακριβώς όπως το τελευταίο που ανέβασα: γυναίκες που κρατούν πλακάτ και λένε «δεν έπεσα από τις σκάλες», «όχι άλλη νεκρή» και «κουράστηκα να τρέμω εξαιτίας σου». Θα ήταν ένα σκίτσο αντίδρασης. Δεν θα ήθελα να είναι ένα έργο στενάχωρο, αλλά να έχει δυναμισμό.

Καμία γυναίκα δεν πρέπει να νιώθει μόνη και φοβισμένη. Είμαστε όλες μαζί σε αυτό!

Στην Ελλάδα, δεν βρισκόμαστε σε καλό σημείο. Αμφισβητείται καθημερινά το δικαίωμα των γυναικών να υπάρχουν έτσι όπως επιθυμούν και να φτιάχνουν όπως θέλουν τη ζωή τους και εμείς καθόμαστε και «παίζουμε» με τις λέξεις: αν είναι γυναικοκτονία ή όχι.

Είναι γυναικοκτονία τέλος!

Tags