Η Ελένη Ηλιοπούλου μεγάλωσε στο Ηράκλειο Αττικής την εποχή που δεν υπήρχαν Mall ή μεγάλοι δρόμοι. Ήταν σαν ένα χωριό, με απεριόριστα χωράφια τριγύρω και χωματόδρομους. Δεν υπήρχε καν η λεωφόρος Κύμης. Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που είχε άμεση επαφή με τη φύση – δεν έζησε σαν τα παιδιά της πόλης, θα πει σήμερα για την παιδική της ηλικία. «Από την οικογένειά μου έμαθα να νοιάζομαι για τα ζώα και τη φύση». Ο παππούς της είχε πολλά ζώα στο σπίτι. Είχαν ένα μεγάλο χωράφι με κατσίκες, κότες, χελωνάκια και πολλές πολλές γάτες. Έκοβαν χόρτα, μάζευαν ξύλα.

«Τα κοινωνικά ζητήματα και η απονομή Δικαιοσύνης με απασχολούσαν πάντα. Έτσι κι αλλιώς μεγάλωσα σε ένα αριστερό περιβάλλον, οπότε τα κοινωνικά θέματα ήταν πάντα εκεί. Μεγαλώνεις με το νοιάζεσαι και να σε αφορά η κοινωνία. Η απονομή Δικαιοσύνης με αφορούσε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θυμάμαι από μικρή που έλεγα ότι αν γινόμουν πρωθυπουργός, θα έφτιαχνα όλα τα στραβά» λέει με χαμόγελο.

Ήθελε πολύ να γίνει να γίνει δικηγόρος, αλλά δεν κατάφερε να μπει στη Νομική Σχολή. Εκείνη την εποχή, δεν μπορούσε φυσικά να φανταστεί ότι μερικά χρόνια αργότερα θα γινόταν δημοσιογράφος και ότι θα δημιουργούσε την πρώτη ιστοσελίδα που δημιουργήθηκε ποτέ στο Διαδίκτυο με επίκεντρο τα δικαιώματα των ζώων, τα ζητήματα κακοποίησης και την απονομή Δικαιοσύνης για τα πλάσματα που δεν έχουν φωνή και αδυνατούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

«Τελικά, ήρθαν έτσι τα πράγματα και ασχολήθηκα με έναν τομέα, που με απασχολούσε από παιδί. Όταν κάνεις μία δουλειά που αφορά το κοινωνικό σύνολο, θεωρώ ότι πραγματικά προσφέρω στην κοινωνία και στα ίδια τα ζώα. Έχουμε δίκες, έχουμε καταδίκες, έχουμε βελτίωση σε πολλούς τομείς» λέει η Ελένη Ηλιοπούλου, υπενθυμίζοντας πως «πλούτος δεν είναι μόνο τα χρήματα. Αν απωλέσουμε το περιβάλλον και τα ζώα, δεν θα μείνει τίποτε».

«Δεν μας χέζεις εσύ και τα κοπρόσκυλα;»

Πώς γεννήθηκε όμως η ιδέα για τη δημιουργία του zoosos.gr; «Πριν από 10 χρόνια, έχοντας δουλέψει και στην ΕΡΤ και σε μεγάλες ιστοσελίδες, κατάλαβα ότι τα δικαιώματα των ζώων ήταν πάντα σε δεύτερη μοίρα. Όταν πήγαινες στον αρχισυντάκτη -ακόμα κι αν ήταν πολύ προοδευτικός- για να γίνει κάποιο ρεπορτάζ ή να φέρουμε καλεσμένους για να μας μιλήσουν για τα δικαιώματα των ζώων η απάντηση ήταν “δεν μας χέζεις εσύ και τα κοπρόσκυλα”.

Επειδή αυτό το άκουσα αρκετές φορές και επειδή τότε είχαμε και την άνοδο του Facebook, αποφάσισα να κάνω ένα blogspot, το οποίο αργότερα εξελίχθηκε σε ιστοσελίδα. Έτσι, δικτυώθηκα πολύ γρήγορα γιατί μέχρι τότε δεν υπήρχε κάποιος άλλος πέρα από εμένα στον ηλεκτρονικό Τύπο που να ασχολείται με το συγκεκριμένο ρεπορτάζ.

Υπήρχαν τότε συνάδελφοι που έκαναν ρεπορτάζ, όπως στην Ελευθεροτυπία, την Καθημερινή, αλλά όχι στο Διαδίκτυο. Έτσι, ξεκίνησα σιγά-σιγά και απέδειξα με τα ρεπορτάζ ότι τάσσομαι υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων -δεν μίλησα ποτέ για αντικειμενική δημοσιογραφία- σοβαροί φιλοζωικοί φορείς με εμπιστεύτηκαν. Στη αρχή ήμουν μόνη μου και είχα τεράστιο υλικό το οποίο έπρεπε να διαχειριστώ. Το πρόβλημα μου δεν ήταν το εάν θα μπορέσω να κάνω σωστά τη δουλειά μου, αλλά αν θα μπορέσω να ζήσω από αυτή. Αποδείχθηκε μέχρι τώρα ότι δεν γίνεται. Είμαστε δυο τρεις φίλοι που ενίοτε με βοηθάνε, αλλά ο κύριος όγκος είναι πάνω μου» επισημαίνει.

Τα φιλοζωικά θέματα έχουν αποκτήσει πλέον μία θέση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η Ελένη Ηλιοπούλου τονίζει πώς αυτή η αλλαγή οφείλεται στην ίδια την κοινωνία. «Η κοινωνία ανάγκασε τη δημοσιογραφία να ασχοληθεί. «Θα φέρω ένα παράδειγμα. Με την κακοποίηση του σκύλου στην Αράχωβα τα μέσα ενημέρωσης ασχολούνταν επί δύο συνεχόμενους μήνες – μπορεί όχι επειδή νοιάζονταν απαραίτητα, αλλά γιατί πουλάει. Ούτε τους νοιάζει πάντα η αλήθεια. Ωστόσο, αυτό είναι ένα θέμα που πριν μερικά χρόνια δεν θα ‘περνούσε’.

Σε ημερίδες και φόρουμ που έχω συμμετάσχει, έχω υπογραμμίσει πολλές φορές ότι η κοινωνία είναι αυτή που ανάγκασε τα μέσα ενημέρωσης να ασχοληθούν με τα δικαιώματα των ζώων: τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έβαλαν στην άκρη τον μεσολαβητή. Συνεπώς, οι πολίτες μπορούσαν να δημοσιεύσουν τι έβλεπαν, και επειδή τόσοι πολλοί πολίτες ενεπλάκησαν με το αντικείμενο αναγκάστηκε η δημοσιογραφία να καταλάβει ότι μάλλον αυτό είναι ένα θέμα που αφορά πολλούς ανθρώπους. Με τη σειρά της, η κοινωνία, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει, ανάγκασε και το Κράτος να ασχοληθεί ως ένα βαθμό και να αλλάξει τη νομοθεσία. Ενώ όταν εγώ ξεκίνησα τη δημοσιογραφία η αντιμετώπιση ήταν ‘δεν μας χέζεις εσύ και τα κοπρόσκυλα’.

50 καταγγελίες την εβδομάδα

Το zoosos αποτελεί έναν κόμβο ενημέρωσης για ό,τι συμβαίνει στα ζώα, για θέματα νομοθεσίας και τα τρέχοντα των κακοποιήσεων. Εδώ και μία δεκαετία, έχουν δημοσιευθεί πάνω από 20.000 δημοσιευμένα άρθρα, κατά κύριο λόγο πρωτογενή ρεπορτάζ, πολλά από τα οποία έγιναν πανελλαδικώς γνωστά και έγιναν θέματα σε δελτία ειδήσεων. «Βέβαια σπάνια μαθαίνεις ή αναφέρουν ποιος έκανε πρώτος το ρεπορτάζ, γιατί στην Ελλάδα έχουμε σοβαρό πρόβλημα λογοκλοπής» αναφέρει σκωπτικά. Ενδεικτικό, ωστόσο, της δουλειάς που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι το περιεχόμενο του zoosos χρησιμοποιείται ως αρχείο από φοιτητές ή καθηγητές ψυχολογίας που ασχολούνται με τα αδικήματα των ζώων ή το ζήτημα των θεαμάτων.

Κάθε εβδομάδα γίνονται πάνω από 50 καταγγελίες για κακοποιήσεις ζώων στο zoosos. «Έχω καταθέσει αμέτρητες φορές σε εισαγγελείς, σε αστυνομικά τμήματα για ρεπορτάζ, τα οποία είτε τα έστειλα εγώ στις αρμόδιες αστυνομικές αρχές και διευθύνσεις για να κινηθούν αρμοδίως είτε κλήθηκα γιατί είχαν πάρει πάρα πολύ μεγάλη έκταση. Όπου υπάρχουν ζώα, υπάρχουν εγκλήματα σε βάρος των ζώων».

Η ποικιλία των εγκλημάτων; Τεράστια. Πυροβολισμοί, απαγχονισμοί, φόλες. Στις μεγάλες πόλεις, όπως εξηγεί, τα περιστατικά είναι πολλά λόγω του μεγάλου πληθυσμού και των πολλών αδέσποτων ζώων. Στην επαρχία, υπάρχουν πάρα πολλά τα εγκλήματα σε βάρος των εκτρεφόμενων ζώων εξαιτίας του τεράστιου όγκου ζώων κτηνοτροφίας.

Φόλες, το εθνικό μας σπορ

Αναφερόμενη στις καταγγελίες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη, η Ελένη Ηλιοπούλου λέει ότι οι φόλες είναι το νούμερο ένα σε όλα τα είδη ζώων.

«Είναι σαν είναι το εθνικό ντροπιαστικό μας σπορ. Είναι αποδεκατισμός και δεν αφορά μόνο τα αδέσποτα: αφορά τα αδέσποτα, τα οικόσιτα, τα άγρια ζώα. Για παράδειγμα, οι κυνηγοί βάζουν φόλες στις αλεπούδες για να μην τους τρώνε τους λαγούς, οι κτηνοτρόφοι βάζουν φόλες σε αλεπούδες και λύκους για να μην τους τρώνε τα πρόβατα, οι μελισσοκόμοι βάζουν φόλες στις αρκούδες για να μην τους τρώνε τα μελίσσια, οι νοικοκυραίοι βάζουν φόλες στα αδέσποτα γιατί δεν θέλουν ούτε να τα βλέπουν».

«Πριν από λίγους μήνες, ο Οργανισμός Φυσικού Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής (ΟΦΥΠΕΚΑ, ο οργανισμός που αντικατέστησε τους φορείς NATURΑ) εξέδωσε μία ανακοίνωση για το πόσο εκτεταμένη είναι η χρήση των δηλητηριασμένων δολωμάτων και το υδροκυάνιο. Το υδροκυάνιο είναι δηλητήριο που πεθαίνεις σε δευτερόλεπτα είτε είσαι άνθρωπος είτε είσαι ζώο.

Η χρήση φολών με υδροκυάνιο ήταν πολύ αναβαθμισμένη στο παρελθόν και χρησιμοποιούνταν επίσημα από τους φορείς για την εξόντωση ζώων. Κατάλαβαν, όμως, ότι η αυτή η ενέργεια οδηγεί σε μία αλυσίδα δηλητηριάσεων με φοβερές επιπτώσεις, τη λεγόμενη δευτερογενή δηλητηρίαση. Ο φορέας σκορπάει φόλες υδροκυανίου για να εξοντώσει τις αλεπούδες. Την αλεπού θα τη φάει το όρνιο. Άρα, θα πεθαίνει η αλεπού, θα πεθάνει το όρνιο, θα πεθάνει το ποντίκι που θα το φάει, θα πεθάνει η κουκουβάγια και πάει λέγοντας» εξηγεί.

«Πριν μερικά χρόνια στο Κρωμνικό Ξάνθης είχαμε ένα τέτοιο περιστατικό. Κτηνοτρόφοι είχαν ρίξει στο σώμα ενός αλόγου σκόνη δηλητηρίου με αποτέλεσμα να δηλητηριαστεί ολόκληρη η αποικία με τα σπάνια όρνια στην περιοχή. Επομένως, μιλάμε για μία αντίδραση αλυσιδωτή με καταστροφικές συνέπειες για τον πλούτο της χώρας» υπογραμμίζει.

Η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης

«Κρατάω το φωτογραφικό υλικό, κρατάω τα βίντεο. Δεν θέλω να βάζω θολωμένες φωτογραφίες. Το youtube μου κατέβασε το κανάλι γιατί υπήρχε σκληρό περιεχόμενο. Θέλω να δείχνω ό,τι οι άλλοι θέλουν να κρύψουν. Βγαίνει για παράδειγμα μια ανακοίνωση της αστυνομίας που λέει ότι σε χωριό του νομού Λάρισας συνελήφθη άνδρας που σκότωσε σκύλο. Ποιο χωριό του νομού Λάρισας; Πρέπει να λέμε τα πράγματα έχουν το όνομά τους. Πού έγινε; Πώς έγινε; Ποιος συνελήφθη, γιατί διώκεται;» διερωτάται.

«Έχω κάνει πολύ κόπο να φτιάξω ένα λεπτομερές αρχείο γιατί ούτε από την αστυνομία λαμβάνεις απαντήσεις – κι πολλές φορές ούτε από τους κατοίκους λόγω φόβου. Μια κλειστή κοινωνία είναι πιο στενά συνδεδεμένη, με περισσότερες αλληλοκαλύψεις και αλληλεξαρτήσεις – πολύ δύσκολα κάποιος θα σε εμπιστευτεί. Δεν γίνεται όμως να μη γράφεις τι συνέβη. Δεν γίνεται να μη λες ότι στη Γιούχτα βρέθηκαν 80 φόλες ή σε ποιο δρόμο ποιου χωριού βρέθηκαν δηλητηριασμένες γάτες ώστε να έχουν όλοι το νου τους.

Δυο-τρία χρόνια πριν βρήκαν ένα άλογο σε ένα χωράφι στην Κρήτη, το οποίο το είχαν δέσει από το πόδι και εξαιτίας της παστούρας, το πόδι είχε και είχε πέσει, είχε κοπεί. Ένα άλογο δύσκολα μπορεί να επιβιώσει με τρία πόδια. Δεν τολμούσε κανείς να κάνει καταγγελία. Ένας άνθρωπος μόνο βρέθηκε να μιλήσει επειδή αυτός που είχε το άλογο ήταν αδίστακτος.

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ο φόβος και ο τρόμος στις τοπικές κοινωνίες. Δεν λειτουργεί το σύστημα απονομής Δικαιοσύνης με ευθύνη του κράτους. Το κράτος δεν θέλει να έχουμε περισσότερους δικαστικούς υπαλλήλους, περισσότερους εισαγγελείς, δικαστές, περισσότερα κτήρια για αυτές τις υπηρεσίες. Γι’ αυτό και δεν επιθυμεί και τη διαφάνεια, δηλαδή να έχεις πρόσβαση στα πρακτικά, στις αποφάσεις, να μπορείς να δεις πού έγινε τι.

Πιστεύω στη δημοσιοποίηση των περιστατικών αυτών. Υπάρχουν δικηγόροι που λένε στους πελάτες τους βρείτε τρόπο να δημοσιευθεί η υπόθεσή σας έτσι ώστε η αρμόδια εισαγγελία να κινηθεί και ειδικά σε έναν τομέα που θεωρούταν υποδεέστερος. Γιατί τώρα πια έχουμε ένα ισχυρό νομοθετικό πλαίσιο, βλέπεις πόσα μέσα ασχολούνται πλέον με την κακοποίηση των ζώων, οπότε δεν θα σου πει κανείς ‘τι βλακεία είναι αυτό’.

Πριν λίγο καιρό, γνωστός ηθοποιός, ζητούσε βοήθεια για τα σκελετωμένα ντόπερμαν σε ένα μπαλκόνι στον Κολωνό. Το δημοσιοποίησε σε σχετικές ομάδες. Στην αρχή δεν υπήρξε ενδιαφέρον, αλλά μετά κινητοποιήθηκαν κάποιοι και με εισαγγελική εντολή τα ζώα αφαιρέθηκαν και δόθηκαν αλλού για υιοθεσία. Ήταν μήνες σκελετωμένα, πετσί και κόκαλο. Τελικά τα social media, με όλα τα στραβά τους, λειτουργούν ως μέσο ενημέρωσης.

Διαβασε ακομα

Κτηνωδία στη Θέρμη: Πυροβόλησαν και σκότωσαν σκύλο γιατί έμπαινε στη στάνη του

Προσοχή όμως, δεν δημοσιοποιώ ποτέ κάτι όταν υπάρχει κίνδυνος την άλλη μέρα το ζώο να εξαφανιστεί, να χάσω τα στοιχεία του, ή να χαθεί το ζώο μαζί με τον θύτη» εξηγεί η Ελένη Ηλιοπούλου.

«Δεν χρειάζεται πολύ ευφυΐα για να καταλάβεις εάν ένα ζώο είναι κακοποιημένο. Μπορεί να δεις ένα πρόβατο να σέρνει το σπασμένο του πόδι, να είναι δεμένο ένα ζώο σε ακραίες συνθήκες καύσωνα στο ήλιο. Χρειάζεται απλώς να ανοίξεις τα μάτια σου. Και να σε νοιάζει» υπογραμμίζει.

«Η ενεργητική κακοποίηση είναι σε πυροβολώ, σε δέρνω, σε κρεμάω, σε βιάζω, σε μαστιγώνω. Η παθητική είναι σε έχω αλυσοδεμένο χωρίς τροφή και νερό, σε έχω παρατημένο σε ένα κλουβί, είσαι ετοιμοθάνατος από ασθένειες και δεν σε πάω στο γιατρό, σε έχω στον ήλιο με 50 βαθμούς Κελσίου δεμένο, όπως κάνουν στην Πάρο. Όλα αυτά είναι παθητική κακοποίηση. Σημειώνεται ότι οι ποινές για την ενεργητική και παθητική κακοποίηση έχουν τις ίδιες ποινές.

Επίσης, η παραμονή ενός σκύλου στο μπαλκόνι είναι παράνομη. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα, η παραμονή του ζώου στις ταράτσες δεν είναι παράνομη (αντί να το έχεις στην ταράτσα, το έχεις στο μπαλκόνι). Ο νόμος λέει ότι εάν έχεις τη σύμφωνη γνώμη της πολυκατοικίας μπορεί ο σκύλος να μένει στην ταράτσα, με την προϋπόθεση ότι έχει σπιτάκι, δηλαδή ένα στέγαστρο, να μην βρέχεται, να είναι καθαρός ο χώρος, να μην έχει κόπρανα ή ούρα, να έχει φαγητό και νερό, να μην είναι διαρκώς αλυσοδεμένο».

Πώς μπορούμε να κάνουμε καταγγελία;

«Πρέπει να φύγουμε από το μοτίβο ότι όποιος καταγγέλλει την κακοποίηση των ζώων είναι ρουφιάνος. Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα. Πολλοί μου λένε ότι βλέπουν ένα ζώο αλλά δεν είναι σίγουροι για την κατάστασή του. Τους λέω, αν υπήρχε εκεί ένα παιδί, τι θα έκανες; Θα πήγαινα στην αστυνομία, μου απαντούν. Επομένως, η απάντηση έχει δοθεί.

Πρέπει να καταπολεμήσουμε τη λογική της ανάθεσης. Στο αναφέρω για να πας εσύ, μου λένε. Μα πώς θα πάω εγώ; Πώς θα μπορέσω να επιβεβαιώσω ότι χτυπάει το ζώο, ότι το κακοποιεί, ότι είναι πάντα εκεί αλυσοδεμένο; Το να είσαι ένας σοβαρός και υπεύθυνος πολίτης είναι δύσκολη υπόθεση, αλλά μόνο έτσι μπορεί κάποιος να παλέψει.

Αρχικά αυτό που εμείς λέμε είναι ότι όποιος έρχεται αντιμέτωπος με κάτι τέτοιο να τραβάει βίντεο και φωτογραφίες για να υπάρχουν αποδεικτικά. Επίσης, αν έχει τη δυνατότητα να τραβήξει σε διαφορετικές μέρες και ώρες είναι ακόμη καλύτερο γιατί ισχυροποιεί την καταγγελία κακοποίησης. Μετά πας αυτοπροσώπως στο αστυνομικό τμήμα ή στην εισαγγελία της περιοχής σου για να είσαι πιο βέβαιος ότι ο αστυνομικό τμήμα δεν θα σε παρακάμψει – γιατί όλοι γνωρίζονται.

Υπάρχουν περιπτώσεις που οι άνθρωποι φοβούνται. Εκεί τους λέμε να επικοινωνήσουν με κάποιους από το φιλοζωικούς φορείς της χώρας, ενώ η αστυνομία έχει δώσει e-mail που μπορεί να στείλει ηλεκτρονικά τα στοιχεία».

Έχουν γίνει βήματα προόδου;

«Η κοινωνία έχει προοδεύσει ή έχουν προοδεύσει κάποια τμήματά της. Υπάρχει ακόμα αμορφωσιά, υπάρχει τεράστια άγνοια. Είμαστε στον 21ο αιώνα και υπάρχουν κτηνοτρόφοι που κόβουν τα αυτιά των σκύλων τους, θεωρώντας ότι θα ακούν καλύτερα. Βλέπουμε ζώα με τα αυτιά τους κομμένα σύριζα κυριολεκτικά.

Αυτό απαγορεύεται εδώ και 20 χρόνια. Όταν πριν δέκα χρόνια ξεκίνησα να γράφω σχετικά, ο Κυνολογικός Όμιλος Ελλάδος υποστήριζε ότι έλεγα ψέματα και ότι αυτά δεν ισχύουν. Έπρεπε να βρούμε τα χαρτιά για να αποδείξουμε στην πρόεδρο του Ομίλου ότι υπήρχε ήδη απαγόρευση εδώ και 10 χρόνια. Συνέχιζαν να έχουν ντόπερμαν και μπόξερ με κομμένα αυτιά και ουρές, για λόγους δικού τους prestige, γιατί θέλουν να δείχνουν τα σκυλιά τους πιο άγρια και επειδή αυτό ωφελεί το ζώο. Συνεπώς η κοινωνία δεν προοδεύει στο σύνολό της.

Το 2019, όταν εξελέγη για πρώτη φορά η ΝΔ, πούλησε πάρα πολύ φιλοζωικό προφίλ. Τότε, ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει ότι θα νομοθετήσει την υποχρεωτική στείρωση των οικόσιτων ζώων γιατί θεωρούσε ότι είναι σωστή ώστε να περιοριστεί ο αριθμός των αδέσποτων. Όμως το 2024 η υποχρεωτική στείρωση δεν έχει νομοθετηθεί ακόμα. Και όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά έχει αφήσει και ‘παραθυράκια’ για όσους δεν θέλουν να στειρώσουν τα ζώα τους.

Διαβασε ακομα

Συνελήφθη 33χρονος για κακοποίηση ζώου – Βούτηξε το κεφάλι γάτας σε μπίρα

Κυριαρχεί η λογική της αμορφωσιάς. Θεωρούν ότι ένα ζώο ‘χαλάει’ αν το στειρώσεις, ενώ δεν έχουν κανένα πρόβλημα να σκοτώνουν τα μωρά του αρκεί να μην ‘χαλάσει το ζώο του’. Παίρνει τα μωρά, τα βάζει σε ένα τσουβάλι και τα πετάει στο ποτάμι – γιατί είναι και χριστιανοί πολλοί. Καλύτερα ο θάνατος παρά η στείρωση» λέει με πικρία και συνεχίζει:

«Να πούμε όμως και μια μεγάλη αλήθεια. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έθεσε τα θέματα των δικαιωμάτων των ζώων επί τάπητος – όπως τους βολεύει βέβαια για να ωφεληθούν οι εργολάβοι που χτίζουν παντού κυνοκομία – ενώ εμείς λέγαμε κάντε δημοτικά κτηνιατρεία γιατί ο κόσμος έχει φτωχύνει, επομένως ας υπάρξει βοήθεια με τη διαχείριση των ζώων από τις δομές.

Έχουμε περίπτωση δημοτικού κυνοτροφείου στο οποίο τα ζώα αργοπεθαίνουν από τις κακουχίες και την έλλειψη φροντίδας, βγήκαν οι εθελοντές και το κατήγγειλαν. Αυτό το κυνοτροφείο μάλιστα είχε βραβευθεί από ΜΚΟ που την έχει συμμαθητής του πρωθυπουργού, ο οποίος είχε βραβεύσει το κυνοκομείο και δήμο Ηρακλείου Κρήτης για το πόσο καλά τα κάνει όλα με τα αδέσποτα, ενώ μέσα πεθαίνουν ζώα.

Ουσιαστικά οι εθελοντές κάνουν αυτό που δεν κάνει το κράτος. Είναι ευθύνη των δήμων η συνολική διαχείριση των αδέσποτων ζώων, δηλαδή από το τάισμα, το πότισμα, την περισυλλογή, τις ασθένειες, την περίθαλψη. Ελάχιστοι δήμοι το κάνουν αυτό. Ο δήμος Αθηναίων έκανε πέντε πράγματα αλλά η κατάσταση είναι χαοτική. Είναι πολλοί εκείνοι που χρησιμοποιούν τη βιτρίνα της φιλοζωίας και επί της ουσίας κάνουν μια τρύπα στο νερό».

«Αν σε νοιάζει, παλεύεις»

Τη ρωτώ πώς νιώθει όταν καθημερινά έρχεται αντιμέτωπη με τόση βία. Άλλωστε, δεν είναι μόνο οι καταγγελίες, αλλά και τα περιστατικά στα οποία εμπλέκεται: φροντίζοντας τα ζώα της γειτονιάς, θα δει συχνά μπροστά της ένα κακοποιημένο ζώο ή θα απευθυνθεί στην αστυνομία.

«Τα βρίσκεις πατημένα, κακοποιημένα. Είσαι διαρκώς σε ένα μοτίβο θανάτου, βίας και πόνου. Στην αρχή νόμιζα ότι διαχειριζόμουν την τόση βία που εισπράττω. Τα τελευταία χρόνια όμως κατάλαβα ότι δεν τα διαχειρίζομαι τόσο εύκολα. Σχεδόν κανένα όνειρο που βλέπω δεν είναι ευχάριστο, όλα σχεδόν έχουν δυστυχή κατάληξη, ενώ η ίδια ζω σε ένα ευτυχές οικογενειακό περιβάλλον. Δεν έχω τον ύπνο ενός ήσυχου ανθρώπου που κάνει τη δουλειά του. Είναι σαν κάτι να σε τρώει. Υπάρχει δηλαδή μια υπερσυσσώρευση δυστυχίας μέσα μου».

«Αλλά όταν η δουλειά σου αφορά το κοινωνικό σύνολο δεν μπορείς να πεις ‘α, τώρα μεγαλώνω μόνο το παιδί μου’. Και πιστεύω ότι τα ζώα έχουν ανάγκη ένα εγχείρημα σαν το zoosos. Αν σε νοιάζει αυτό που κάνεις, παλεύεις» καταλήγει.