Για τη Shannon Rowbury, εκείνη η νύχτα το καλοκαίρι του 2012 ήταν ταυτόχρονα μια από τις καλύτερες και χειρότερες στιγμές της καριέρας της στο τρέξιμο.

Ένα κομμάτι της ήταν ενθουσιασμένο και εκστασιασμένο που αγωνιζόταν στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων για δεύτερη φορά, και οι ιαχές του πλήθους δεν έμοιαζαν με τίποτα που είχε ζήσει στο παρελθόν – ήταν τόσο δυνατές που φαινόταν σαν να έτρεμε το έδαφος μέσα στο στάδιο του Λονδίνου.

Η Rowbury το περιγράφει ως «την πιο εξωσωματική εμπειρία που είχα σε ολόκληρη τη ζωή μου», ενώ ο θόρυβος γινόταν όλο και πιο δυνατός καθώς η ίδια και οι άλλες συναγωνίστριές της πλησίαζαν στη γραμμή του τερματισμού.

Αλλά για όλο το συναρπαστικό θέαμα, ο αγώνας είχε επίσης ένα σκοτεινό μυστικό, ένα υπόστρωμα διαφθοράς εξαιτίας μιας σειράς παραβιάσεων ντόπινγκ που θα αποκαλύπτονταν με την πάροδο του χρόνου. Σήμερα, ο τελικός των 1.500 μέτρων γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012 θεωρείται ένας από τους πιο βρόμικους αγώνες στην ιστορία του στίβου.

Από τις 13 αθλήτριες που συμμετείχαν στο αγώνισμα, οι πέντε έχουν ακυρωθεί για παραβάσεις ντόπινγκ. Σε αυτές περιλαμβάνονται οι Aslı Çakır Alptekin και Gamze Bulut, από την Τουρκία που τερμάτισαν στην πρώτη και δεύτερη θέση, και, πιο πρόσφατα, η Ρωσίδα Tatyana Tomashova, η οποία ανέβηκε στη θέση του ασημένιου μεταλλίου μετά την αρχική τέταρτη θέση.

Για αυτούς τους λόγους η Rowbury έχει ανάμεικτα συναισθήματα για τον αγώνα. Μόνο τώρα, περισσότερο από μια δεκαετία μετά, μπορεί να αρχίσει να βλέπει την εμπειρία με πιο θετικό μάτι.

Η αναπάντεχη απονομή του χάλκινου μεταλλίου

Νωρίτερα αυτόν τον μήνα, το Αθλητικό Διαιτητικό Δικαστήριο (CAS) επέβαλε στην Tomashova 10ετή αποκλεισμό λόγω ντόπινγκ, αφού τα δείγματα που είχε δώσει τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2012 βρέθηκαν εκ νέου θετικά σε στεροειδή αναβολικά – παρά το γεγονός ότι η ίδια υποστήριξε κατά τη διάρκεια της δίκης ότι δεν είχε πάρει ποτέ απαγορευμένες ουσίες.

Τα αποτελέσματα της Tomashova μεταξύ Ιουνίου 2012 και Ιανουαρίου 2015 πρόκειται επίσης να ακυρωθούν, και έχει προθεσμία μέχρι τις 3 Οκτωβρίου για να ασκήσει έφεση κατά της απόφασης.

Διαβασε ακομα

Ψυχεδελικά: Μπορούν τελικά να αλλάξουν το παιχνίδι για τους αθλητές;

Η Rowbury, η οποία είχε αρχικά τερματίσει έκτη στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι τώρα έτοιμη να προαχθεί στη θέση του χάλκινου μεταλλίου – περισσότερα από 12 χρόνια μετά τον αγώνα. Αυτό θα την έκανε επίσης την πρώτη Αμερικανίδα που θα κέρδιζε μετάλλιο στα 1.500μ. στίβου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ακόμη και αν αυτή η διάκριση αναγνωρίζεται μόλις μια δεκαετία και πλέον μετά το γεγονός.

Όταν διάβασε για πρώτη φορά την ανακοίνωση του CAS για τα μέσα ενημέρωσης, η Rowbury λέει ότι «άρχισε να τρέμει» και στη συνέχεια έβαλε τα κλάματα στην αγκαλιά του συζύγου της σε αυτό που αποκαλεί «απελευθέρωση 12 ετών πόνου» και «όνειρο που έγινε πραγματικότητα».

«Οι αθλήτριες στη θέση μας βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι», λέει στο CNN Sport. «Είναι σούπερ συναισθηματικό, επειδή ελπίζεις ότι, μετά από αυτό το πράγμα που κατά κάποιο τρόπο υποψιάζεσαι τόσο καιρό, η δικαιοσύνη μπορεί πραγματικά να έρθει… Μετά από 12 χρόνια, είχα κατά κάποιο τρόπο εγκαταλείψει την ελπίδα ότι θα συνέβαινε ποτέ».

Το πιο σπαρακτικό σημείο

Η επαγγελματική καριέρα της Rowbury τερματίστηκε το 2018, περίπου την εποχή που έμεινε έγκυος στην κόρη της. Αγωνίστηκε σε πέντε παγκόσμια πρωταθλήματα -κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο στα 1.500μ. το 2009- και σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες: Πεκίνο 2008, Λονδίνο 2012 και Ρίο 2016.

Από όλες τις προκλήσεις που αντιμετώπισε στην καριέρα της, την προβλημάτισε περισσότερο η ιδέα ότι κάποιες από τις αντιπάλους της ντοπάρονταν.

«Απλώς δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ με αυτό», λέει η Rowbury. «Δεν έχω κλάψει πολλές φορές, αλλά υπήρξαν μερικά πράγματα που πραγματικά χτύπησαν νεύρο… Αγωνιζόμασταν σε μια εποχή που ήταν δυστυχώς τόσο βρόμικη».

«Ήταν το πιο θλιβερό κομμάτι», προσθέτει. «Ήταν αυτό που με λύγισε για το τρέξιμο, το ντόπινγκ στον αθλητισμό… Σε αυτούς τους αγώνες, δεν είναι μόνο σωματικό, είναι σαν να δίνουμε, τουλάχιστον εγώ, το βάθος της ύπαρξής μου, την ψυχή μου. Προσπαθώ να δώσω ό,τι μπορώ για να φέρω αυτό το αποτέλεσμα που θα κάνει όλους περήφανους».

Διαβασε ακομα

Μεγάλη αμαρτία η αδικία: Ο Βολικάκης απαντά για το θετικό δείγμα σε έλεγχο του 2016

Η ποσότητα ενέργειας που ξόδευε στην καριέρα της, η οποία επιδεινώθηκε από το γεγονός ότι ορισμένες συναγωνίστριές της ντοπάρονταν, σήμαινε ότι το επαγγελματικό τρέξιμο ήταν συχνά ένας επώδυνος χώρος για την Rowbury.

Μετά την αποχώρησή της, λέει ότι δεν μπόρεσε καν να παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2021, τόσο μεγάλη ήταν η αίσθηση απογοήτευσής της από το άθλημα. Εργάστηκε ως αναλύτρια για το NBC κατά τη διάρκεια των φετινών Αγώνων στο Παρίσι, αλλά εξακολουθούσε να βασανίζεται από μια παρατεταμένη αίσθηση λύπης.

«Ήταν γλυκόπικρο γιατί παρακολουθούσα αυτούς τους αγώνες και ήμουν ενθουσιασμένη που φαινόταν ότι ήταν μια πιο καθαρή υπόθεση», λέει η Rowbury. «Αλλά μου ράγισε και πάλι η καρδιά που ήμουν μια δεκαετία νωρίτερα σ’ αυτή τη θέση».

Η 40χρονη δεν είναι η μόνη σε αυτή την κατάσταση. Η Αμερικανίδα συναθλήτριά της, Alysia Montaño, ανακάλυψε επίσης φέτος ότι, ενώ αρχικά είχε καταλάβει την πέμπτη θέση στα 800 μέτρα, τώρα θα λάβει το χάλκινο μετάλλιο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου λόγω παραβάσεων ντόπινγκ από αντιπάλους της.

Η Rowbury συγκινείται περισσότερο όταν σκέφτεται πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί η καριέρα της αν είχε αναγνωριστεί ως Ολυμπιονίκης εκείνη την εποχή – τα πρόσθετα χρήματα και τις συμφωνίες χορηγιών που θα μπορούσε διαφορετικά να είχε κερδίσει.

«Δεν νομίζω ότι έχω ακόμα τη δύναμη να το ψάξω πραγματικά», λέει στο CNN και προσθέτει: «Δεν ήθελα ποτέ να ακουστώ πικρόχολη, δεν ήθελα ποτέ να ακουστώ κουρασμένη από αυτό, οπότε το έθαψα κατά κάποιον τρόπο. Είμαι ευγνώμων που είμαι σε θέση να αρχίσω να τα ξεδιαλύνω όλα αυτά για έναν θετικό λόγο».

Με το βλέμμα στο Λος Άντζελες

Γεννημένη στην Καλιφόρνια, η Rowbury έχει σκεφτεί την προοπτική να παραλάβει το χάλκινο μετάλλιό της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2028 στο Λος Άντζελες, με την οικογένεια και τους φίλους της εκεί για να παρακολουθήσουν τη στιγμή.

«Υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μου που πιστεύει ότι αυτό θα ήταν ένα πραγματικά απίστευτο κλείσιμο αυτού του τρελού ταξιδιού», λέει.

Διαβασε ακομα

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες για ντοπαρισμένους, ένας 60χρονος μπορεί να σπάσει το ρεκόρ του Γιουσέιν Μπολτ

Υπάρχουν και άλλοι στόχοι για το τρέξιμο στον ορίζοντα. Η Rowbury θα τρέξει τον πρώτο της μαραθώνιο στη Νέα Υόρκη στις 3 Νοεμβρίου, και η προπόνηση γι’ αυτό βοήθησε στην αναπροσαρμογή της σχέσης της με το άθλημα.

Με τις μέρες της ως αθλήτρια πλήρους απασχόλησης να βρίσκονται στο παρελθόν, λέει ότι εξακολουθεί να «αγαπάει βαθιά το άθλημα του τρεξίματος» – την αίσθηση της κοινότητας στους τοπικούς συλλόγους και τον παλμό της ενέργειας στους μεγάλους αγώνες. Τώρα, μαθαίνει να εκτιμά αυτά τα πράγματα με τρόπους που δεν φαίνονταν δυνατοί όταν ήταν επαγγελματίας αθλήτρια.

«Είχα κατά κάποιο τρόπο κόψει όλη τη διασκέδαση μέχρι το τέλος, έτσι ένιωθα», λέει η Rowbury. «Αλλά η διαδικασία του να βρίσκω τα τρεξίματα ως ένα διάστημα μέσα στην ημέρα για να καθαρίσω το μυαλό μου, να συνδεθώ με το σώμα μου και στη συνέχεια να συνδεθώ με την κοινότητα – ήταν πραγματικά θεραπευτικό».

Με πληροφορίες από CNN