Μεγέθυνση κειμένου
Ο Τζο Μπάιντεν εξακολουθεί να έχει σχεδόν εγγυημένο το χρίσμα των Δημοκρατικών, ενόψει τον προεδρικών εκλογών. Γιατί;
Είναι δυνατόν, στην πολιτική όπως και στη ζωή, να ισχύουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Είναι αλήθεια ότι ο Ντόναλντ Τραμπ και τα σχέδιά του για μια δεύτερη προεδρική διακυβέρνηση αποτελούν υπαρξιακή απειλή για την αμερικανική δημοκρατία.
Είναι αλήθεια, ότι η επιτακτική ανάγκη των μέσων ενημέρωσης για «ισορροπία» στην πολιτική ενημέρωση εκφυλίζεται περαιτέρω σε ένα πλαίσιο «και των δύο πλευρών», ψευδούς ισορροπίας που διαστρεβλώνει την αίσθηση που έχουμε για το τι διακυβεύεται σε αυτή την προεδρική εκστρατεία.
Είναι αλήθεια ότι, είτε το θεωρούμε δίκαιο είτε όχι, η ηλικία του Μπάιντεν θα πλαισιώσει την κάλυψη των εκλογών.
Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, για παράδειγμα, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο με τίτλο «Τι είναι χειρότερο: Η ηλικία του Μπάιντεν ή ο Τραμπ που παραδίδει το ΝΑΤΟ στον Πούτιν;».
Όπως έχουν επισημάνει και άλλοι, αυτού του είδους η αφηγηματική προσέγγιση παγιώνεται. Δεν φαίνεται να έχει σημασία, για παράδειγμα, ότι στα εμπρηστικά σχόλιά του για την ηλικία του Μπάιντεν, ο ειδικός εισαγγελέας Ρόμπερτ Χερ υιοθέτησε κατάφωρα ακατάλληλες ελευθερίες στη διατύπωσή του.
Δεν θα είχε σημασία αν ο Μπάιντεν δεν έκανε άλλο ολίσθημα για ολόκληρη την προεκλογική εκστρατεία (κάτι που, δεδομένων των όσων γνωρίζουμε για τον πρόεδρο, φαίνεται απίθανο), και δεν έχει σημασία ότι αυτά τα ολισθήματα μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την προχωρημένη ηλικία.
Είναι επίσης αλήθεια ότι ο Μπάιντεν είναι πολύ μεγάλος. Στα 81 του χρόνια, είναι ήδη πολύ μεγάλος τώρα, και αν κάνει δεύτερη θητεία, θα είναι 86 ετών.
Τελικά, αυτό μπορεί να μην επηρεάσει το αποτέλεσμα των εκλογών – το 2020 και το 2022, οι Αμερικανοί ψηφοφόροι απέδειξαν ότι είδαν την πολιτική του Τραμπ ως πολύ μεγαλύτερη απειλή για την αμερικανική δημοκρατία, τη σταθερότητα και την ευημερία απ’ ό,τι η ηλικία του Μπάιντεν.
Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι πολύ μεγάλος. Όπως υποστήριξε πρόσφατα ο Fintan O’Toole, ο Μπάιντεν, δίκαια ή όχι, είναι το αλεξικέραυνο για τις βαθιές δυσαρέσκειες των γενεών και τη διάχυτη δυσαρέσκεια για την επιμονή της αμερικανικής γεροντοκρατίας.
Fact #1: Joe Biden is old
— Sahil Kapur (@sahilkapur) February 14, 2024
Fact #2: This does not mean voters are jumping ship to the GOP, which has an exceptionally weak brand
Γιατί, λοιπόν, με δεδομένες όλες αυτές τις αλήθειες, ο Μπάιντεν εξακολουθεί -εκτός αν υπάρξουν σημαντικές αλλαγές στο status quo- να έχει σχεδόν εγγυημένο το χρίσμα των Δημοκρατικών;
Το πρόβλημα της αντιπροέδρου
Όσο και αν υπάρχουν «μαθήματα» από την αμερικανική ιστορία, είναι γενικά αλήθεια ότι αν ένας πρόεδρος δεν είναι υποψήφιος, ο αντιπρόεδρος παίρνει την πρώτη ευκαιρία για τη θέση.
Ο αντιπρόεδρος Χάρι Τρούμαν, για παράδειγμα, διαδέχθηκε τον πρόεδρο Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ. Ο αντιπρόεδρος Λίντον Μπέινς Τζόνσον ορκίστηκε μετά τη δολοφονία του προέδρου Τζον Φ. Κένεντι και κέρδισε τις εκλογές του 1964.
Προχωρώντας πιο κοντά στο σήμερα, τα παραδείγματα περιλαμβάνουν την επιτυχημένη πορεία του αντιπροέδρου Τζορτζ Μπους μετά τις δύο θητείες του προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν που διαμόρφωσαν την ιστορία, ή τον διορισμό του αντιπροέδρου Αλ Γκορ αφού υπηρέτησε δύο φορές υπό τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον.
Το θέμα είναι ότι η αντιπροεδρία υπάρχει ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο – ο αντιπρόεδρος είναι ο δεύτερος στη σειρά για την προεδρία και έτσι κατά τεκμήριο η καλύτερη επιλογή για την ηγεσία μετά τον πρόεδρο.
Εάν ο πρόεδρος δεν μπορεί ή δεν θέλει να θέσει υποψηφιότητα, ο αντιπρόεδρος είναι σχεδόν σίγουρος για το χρίσμα.
Όταν ο τότε υποψήφιος πρόεδρος Τζο Μπάιντεν ανακοίνωσε ότι η Καμάλα Χάρις θα είναι η υποψήφια αντιπρόεδρός του το 2020, είπε: «Η Καμάλα Χάρις είναι το καλύτερο πρόσωπο για να με βοηθήσει να δώσω αυτή τη μάχη ενάντια στον Τραμπ […] και στη συνέχεια να ηγηθεί αυτού του έθνους».
Μετά από μια σκληρή μάχη για την υποψηφιότητα, ο Μπάιντεν επέλεξε την κατά 20 χρόνια νεότερή του Χάρις, μια έγχρωμη γυναίκα, στο πλαίσιο της δέσμευσής του να λειτουργήσει ως «γέφυρα» γενεών για το Δημοκρατικό Κόμμα.
Στη θέση της ως αντιπρόεδρος και στο πλαίσιο της ιστορίας, η Χάρις είναι η προφανής διάδοχος του Μπάιντεν.
Γιατί, λοιπόν, ο Μπάιντεν δεν της έχει χτίσει μια γέφυρα;
Χωρίς να ακούσουμε συγκεκριμένα από τον πρόεδρο για το θέμα αυτό, μπορούμε μόνο να κάνουμε εικασίες με βάση τα στοιχεία που έχουμε.
Η πιο προφανής απάντηση είναι ότι ο Μπάιντεν, αφού την επέλεξε ως δεύτερη, πιστεύει τώρα -για οποιονδήποτε λόγο- ότι η Χάρις δεν είναι η κατάλληλη υποψήφια για την ηγεσία ή/και δεν θα κέρδιζε τις προεδρικές εκλογές.
Υπήρξε σημαντική αρνητική κάλυψη με εικασίες σχετικά με την έλλειψη πολιτικής νοημοσύνης και απήχησης της Χάρις. Δεδομένων των όσων διακυβεύονται φέτος, φαίνεται πιθανό ότι ο Μπάιντεν απλώς δεν είναι διατεθειμένος να τα ρισκάρει όλα για τη Χάρις.
Για να είμαστε δίκαιοι με την αντιπρόεδρο, αυτό μπορεί στην πραγματικότητα να μην έχει να κάνει με τις πολιτικές της ικανότητες.
Η Χάρις έχει ήδη δεχτεί άγριες, ρατσιστικές επιθέσεις από υποστηρικτές του Τραμπ, συμπεριλαμβανομένων απειλών θανάτου.
Υπάρχει λόγος που τόσες πολλές θεωρίες συνωμοσίας που προέρχονται από τη δεξιά εστιάζουν σε ισχυρές γυναίκες και, τις περισσότερες φορές, σε μαύρες γυναίκες – στη Χάρις, στην πρώην Πρώτη Κυρία Μισέλ Ομπάμα, ακόμη και στην Τέιλορ Σουίφτ.
Σε ένα πυρετώδες πολιτικό περιβάλλον, αν η Χάρις ήταν υποψήφια, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τμήματα της αμερικανικής δεξιάς θα εκρήγνυνταν.
Είναι απολύτως πιθανό ότι ο σημαντικός κίνδυνος για την ίδια τη Χάρις, και για την αμερικανική πολιτική σταθερότητα ευρύτερα, συμβάλλει στην απόφαση του Μπάιντεν να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα, παρά τη συντριπτική εστίαση στην ηλικία του.
Όπως έχει υποστηρίξει η ιστορικός και δημοσιογράφος Jill Lepore, ενώ αποφάσεις όπως αυτή λαμβάνονται φαινομενικά (και κατανοητά) για να μετριάσουν τον κίνδυνο πολιτικής βίας, μπορεί τελικά να έχουν ως αποτέλεσμα να την δικαιολογούν ή ακόμη και να την ενθαρρύνουν.
Παρ’ όλα αυτά, για αυτούς τους λόγους και ενδεχομένως και για άλλους, φαίνεται ότι ο Μπάιντεν δεν θα χρίσει την Χάρις διάδοχό του.
Με απλά λόγια, αν ο Μπάιντεν δεν επιλέξει την Χάρις, δεν μπορεί να επιλέξει κανέναν άλλον χωρίς να υπονομεύσει καταστροφικά τη δική του διοίκηση και εξουσία.
Ακόμα και αν υπονοήσει ότι πιστεύει ότι θα πρέπει να είναι κάποιος άλλος εκτός από τον ίδιο ή την αντιπρόεδρό του, αυτό θα υποδηλώνει ότι ο Μπάιντεν έκανε εξαρχής λάθος επιλογή – ένα ρίσκο που δεν είναι πιθανό να πάρει, παρά το διακύβευμα.
Με πληροφορίες από The Conversation
