Το ποσοστό θνησιμότητας των ανθρώπων με αναπηρία κατά τη διάρκεια μιας φυσικής καταστροφής είναι δύο έως τέσσερις φορές υψηλότερο από ό,τι στον γενικό πληθυσμό, σύμφωνα με τα στοιχεία από το Τμήμα Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων των Ηνωμένων Εθνών.

Αυτό επιβεβαιώθηκε και στις καταστροφικές πυρκαγιές του Λος Άντζελες, όπου μεταξύ των 27 ανθρώπων που έχουν επιβεβαιωθεί ως τώρα νεκροί στις πυρκαγιές, αρκετοί είχαν αναπηρία ή προβλήματα κινητικότητας.

Οι ιστορίες που φιλοξένησε το CNN, αποδεικνύουν το πόσο δυσανάλογα μεγαλύτερος είναι ο αντίκτυπος μιας φυσικής καταστροφής σε έναν άνθρωπο με οποιασδήποτε μορφής αναπηρία.

Στην πρώτη ιστορία το πρόσωπο ενδιαφέροντος είναι η Jo-Marie Lawrence, η οποία όταν ξέσπασε η φωτιά στο Λος Άντζελες βρισκόταν στο σινεμά και παρακολουθούσε μια ταινία με τη φίλη της, όταν το εμπορικό κέντρο ξαφνικά έμεινε χωρίς ρεύμα.

Αυτό σήμαινε ότι η 32χρονη Lawrence, που είναι τετραπληγική και χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο για τις μετακινήσεις, και η φίλη της, η οποία επίσης χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο, δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα ασανσέρ για να βγουν έξω από το κτήριο. Βρίσκονταν στην κορυφή μιας σκάλας με περίπου 70 σκαλοπάτια και ο διευθυντής της επιχείρησης δεν είχε σχέδιο για να τις μεταφέρει σε ασφαλές σημείο.

«Οι άνθρωποι προσφέρθηκαν να μας μεταφέρουν, αλλά (τα σκαλιά) ήταν αρκετά απότομα. Και εμείς λέγαμε: Δεν ξέρουμε ποιοι είστε και δεν σας εμπιστευόμαστε», δήλωσε η Lawrence. Ο διευθυντής και άλλοι υπάλληλοι περίμεναν με τη Lawrence και τη φίλη της μέχρι να φτάσουν οι πυροσβέστες για να τις κατεβάσουν.

Ήταν μια στιγμή που αναδεικνύει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία σε μια ταχέως εξελισσόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η οποία μπορεί να περιορίσει τις επιλογές τους ή ακόμη και να τους εμποδίσει να απομακρυνθούν σε ασφαλές μέρος.

Μπορεί να αντιμετωπίζουν προβλήματα στην πλοήγηση στα σπίτια τους, ιδίως σε πολυώροφα κτήρια, ή στους χώρους εργασίας και στους δημόσιους χώρους. Ορισμένα άτομα χρειάζονται φάρμακα, εξειδικευμένο ιατρικό εξοπλισμό που χρειάζεται ρεύμα για να φορτίσει και ειδικά τρόφιμα που απαιτούν ψύξη.

Μπορεί επίσης να είναι δύσκολο να βρεθούν ασφαλείς και προσβάσιμοι χώροι για την εκκένωση- δεν μπορεί κάθε καταφύγιο να ανταποκριθεί στις ειδικές ανάγκες προσβασιμότητας ενός ατόμου.

Ορισμένοι άνθρωποι με αναπηρία μπορεί επίσης να έχουν πρόβλημα με την πλοήγηση σε δύσβατα τοπία, να δυσκολεύονται με την ποιότητα του αέρα και να χρειάζονται βοήθεια για τη φροντίδα των ζώων συντροφιάς τους.

Η Lawrence είναι ΑμεΑ εδώ και έξι χρόνια και δήλωσε ότι αυτή ήταν η πρώτη της έκτακτη ανάγκη τέτοιου μεγέθους. Αυτή και η φίλη της κατάφεραν να επιστρέψουν στο σπίτι τους με ασφάλεια εκείνο το βράδυ, αλλά είπε ότι ήταν ανησυχητικό το γεγονός ότι η μόνη βοήθεια που μπορούσαν να προσφέρουν οι υπάλληλοι του κινηματογράφου ήταν να περιμένουν μαζί τους μέχρι να φτάσουν οι πρώτοι διασώστες.

Η εμπειρία της δείχνει πόσο σημαντικό είναι για τα άτομα με αναπηρία να έχουν ατομικά σχέδια έκτακτης ανάγκης για διάφορες πιθανές δύσκολες καταστάσεις.

Όταν οι πυρκαγιές εισβάλλουν σε σπίτια και δημόσιους χώρους, η αναμονή για την άφιξη βοήθειας μπορεί να μην είναι αρκετή.

Το επόμενο πρωί, η Lawrence, η οποία ζει μόνη της, είπε ότι η βοηθός που τη βοηθάει να ξεκινήσει τη μέρα της έφτασε πανικόβλητη και επέμενε να ετοιμάσει μια τσάντα έκτακτης ανάγκης σε περίπτωση που έπρεπε να εκκενώσει το σπίτι. Αφού βοήθησε τη Lawrence να πακετάρει βασικές προμήθειες, όπως φάρμακα και καθετήρες, η βοηθός έφυγε επειδή το δικό της σπίτι κινδύνευε.

Η Lawrence είπε ότι πέρασε την υπόλοιπη μέρα νιώθοντας άγχος. Εκείνο το βράδυ, όταν το διαμέρισμά της βρισκόταν στην άκρη μιας ζώνης εκκένωσης, τηλεφώνησε στον φίλο της στο Culver City για να τη βοηθήσει να φύγει.

«Δεν μπορώ απλά να σηκωθώ και να τρέξω. Δεν μπορώ απλά να αρπάξω τα αγαπημένα μου αντικείμενα. Πρέπει να πάρω τις ιατρικές μου προμήθειες που είναι πολύ απαραίτητες για να λειτουργήσω όλη τη νύχτα», δήλωσε η Lawrence.

Είπε ότι είναι τυχερή- μερικοί από τους άλλους ανθρώπους με αναπηρία στην πολυκατοικία της ζουν μόνοι τους και βασίζονται σε φροντιστές μερικής απασχόλησης, αλλά δεν έχουν συντρόφους να καλέσουν για να τους βοηθήσουν να εκκενώσουν.

Αντιμετωπίζοντας μεγαλύτερο κίνδυνο κατά τη διάρκεια μιας καταστροφής

Ο Anthony Mitchell, 67 ετών, είχε ακρωτηριαστεί και χρησιμοποιούσε αναπηρικό αμαξίδιο και ζούσε με τον γιο του Justin στην Αλταντίνα. Ο Justin είχε εγκεφαλική παράλυση. Η κόρη του Anthony, Hajime White, η οποία ζει στο Αρκάνσας, δήλωσε στην Washington Post ότι οι Αρχές της είπαν ότι το πτώμα του πατέρα της βρέθηκε δίπλα στο κρεβάτι του Justin.

Ο Rory Callum Sykes, 32 ετών, πρώην παιδί-σταρ από την Αυστραλία, πέθανε στις 8 Ιανουαρίου στο κτήμα της οικογένειας στο Mount Malibu TV Studios, έγραψε η μητέρα του Shelley Sykes στο X στις 9 Ιανουαρίου. Ο Rory γεννήθηκε τυφλός και με εγκεφαλική παράλυση και είχε δυσκολία στο περπάτημα.

Στην ανάρτησή της, η Shelly Sykes ανέφερε ότι προσπαθούσε να σβήσει τα αποκαΐδια στην οροφή του σπιτιού στο οποίο ζούσε, αλλά δεν υπήρχε νερό. Είπε στο 10 News First της Αυστραλίας ότι δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με το 911 όταν προσπάθησε να καλέσει βοήθεια και είχε σπάσει το χέρι της, οπότε δεν μπορούσε να σηκώσει τον Rory ή να τον βοηθήσει σωματικά στην εκκένωση.

Η κάτοικος της Αλταντίνα Κάρολιν Μπερνς, 56 ετών, πέθανε στο σπίτι της από εισπνοή καπνού και «θερμικά τραύματα», σύμφωνα με την έκθεση του ιατροδικαστή. Σε προηγούμενη ανακοίνωση εξαφάνισης, η οικογένεια της Burns ανέφερε ότι ήταν κατάκοιτη.

Ένας άλλος κάτοικος της Αλταντίνα που πέθανε στο σπίτι του, ο Zhi Feng Zhao, 84 ετών, είχε προβλήματα κινητικότητας και όρασης. Η αναγνώρισή του έγινε από το Τμήμα Ιατροδικαστών της κομητείας του Λος Άντζελες.

Η Marcie Roth, εκτελεστική διευθύντρια και διευθύνουσα σύμβουλος της οργάνωσης υπεράσπισης της αναπηρίας World Institute on Disability, δήλωσε στο CNN την Κυριακή (19/01) ότι κατά τη διάρκεια φυσικών καταστροφών συμβαίνουν φρικτές τραγωδίες. Αλλά ο δυσανάλογος αντίκτυπος που έχουν στα άτομα με αναπηρία, μεταξύ άλλων και κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών στο Λος Άντζελες, είναι «απαράδεκτος».

«Υπάρχει μια συνεχιζόμενη αποτυχία (στις ΗΠΑ) να επικεντρωθεί η ανάγκη να μην μένουν πίσω τα άτομα με αναπηρία», δήλωσε η Roth, η οποία ίδρυσε το Γραφείο Ένταξης και Συντονισμού της Αναπηρίας της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Διαχείρισης Εκτάκτων Αναγκών των ΗΠΑ και διετέλεσε διευθύντρια μέχρι το 2017.

Υπάρχουν εργασίες σε εξέλιξη για την αξιοποίηση της τεχνολογίας και της Τεχνητής Νοημοσύνης, ή AI, για να βοηθήσουν στην ανταλλαγή πληροφοριών με τα άτομα με αναπηρία, είπε. Αλλά υπάρχει επίσης ανάγκη να αξιοποιηθεί η εμπειρογνωμοσύνη των ανθρώπων της κοινότητας.

Η Roth είναι άτομο με αναπηρία και δήλωσε ότι η πραγματικότητα της ζωής με αναπηρία καθιστά την ίδια και πολλούς άλλους ανθρώπους στην κοινότητα φυσικούς λύτες προβλημάτων σε μια κρίση.

«Και όμως υπάρχει η παραδοχή ότι τα άτομα με αναπηρία αποτελούν βάρος στις καταστροφές», είπε. «Πρέπει να ενισχύσουμε την ηγετική ικανότητα των ατόμων με αναπηρία για να αλλάξουμε αυτή την εξίσωση από το να είναι βάρος στο να είναι πλεονέκτημα».

Η June Kailes, σύμβουλος πολιτικής για την αναπηρία με έδρα το Λος Άντζελες και μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής της ομοσπονδιακής κυβέρνησης Administration for Strategic Preparedness and Response που επικεντρώνεται στην αναπηρία και τις καταστροφές, δήλωσε στο CNN ότι οι κυβερνήσεις σε όλα τα επίπεδα πρέπει να κάνουν καλύτερη δουλειά εξηγώντας στο κοινό το χάσμα αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης.

Η ιδέα ότι «θα έρθει η κυβέρνηση, θα έρθουν οι υπηρεσίες πρώτων βοηθειών, είναι μια χαρά για μια πυρκαγιά σε ένα σπίτι, αλλά όχι για ένα καταστροφικό συμβάν», δήλωσε η Kailes, η οποία είναι ανάπηρη. Ένα άτομο με αναπηρία χωρίς αγαπημένα πρόσωπα που ζουν μαζί του μπορεί να χρειαστεί να βασιστεί σε έναν γείτονα ή φίλο για να τον βοηθήσει στην εκκένωση και σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης ζωής ή θανάτου, μπορεί να χρειαστεί να αφήσει πίσω του ιατρικό εξοπλισμό.

Η Kailes δήλωσε ότι ένας τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να συντομευτεί το χάσμα ανταπόκρισης και να σωθούν ενδεχομένως ζωές είναι αν οι υπηρεσίες πρώτης ανάγκης και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι έδιναν στους καλούντες έναν πιθανό εκτιμώμενο χρόνο εκκένωσης ή άμεσες εντολές να απομακρυνθούν μόνο με τα ρούχα που φοράνε, αν πιστεύουν ότι δεν θα είναι ζωντανοί μέχρι να φτάσει η βοήθεια.

«Εμείς ως (κοινότητα) ατόμων με αναπηρία μπορούμε να κατηγορήσουμε την κυβέρνηση, μπορούμε να κατηγορήσουμε το σχέδιο, μπορούμε να κατηγορήσουμε τους πάντες, αλλά τι γίνεται με εμάς τους ίδιους;», είπε, σημειώνοντας ότι σε μια κρίση, παράγοντες όπως το μποτιλιάρισμα είναι αδύνατο να προβλεφθούν από τους φορείς αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης.

Η ίδια εργάζεται πάνω σε μια λίστα ελέγχου για άτομα με αναπηρία που χρειάζονται βοήθεια για τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό σε περίπτωση καταστροφής – ξεκινά με το να ζητήσετε από έναν έμπιστο γείτονα να σας βοηθήσει να εκκενώσετε το σπίτι σας, αν χρειαστεί.

pos-tha-itan-i-zoi-sou-ean-zouses-se-enan-kosmo-ftiagmeno-apokleistika-gia-anapirous

Η Kristen Lopez, συγγραφέας με αναπηρία, ζει στο Βόρειο Χόλιγουντ με τη μητέρα της, η οποία είναι και ο άνθρωπος που έχει αναλάβει την φροντίδα της. Αποφάσισαν την περασμένη εβδομάδα ότι αν η πυρκαγιά Sunset Fire έφτανε σε ένα συγκεκριμένο σημείο στην εφαρμογή παρακολούθησης πυρκαγιών Watch Duty, θα έφευγαν, ακόμη και αν δεν βρίσκονταν σε ζώνη εκκένωσης.

Η Lopez, η οποία συλλέγει κινηματογραφικά αναμνηστικά, δήλωσε στο CNN ότι μάζεψαν τα πάντα εκτός από τα έργα τέχνης στους τοίχους. Ήταν έτοιμες να φύγουν αν χρειαζόταν. Αυτή η στιγμή δεν ήρθε ποτέ και μέχρι την Πέμπτη (16/01) ξεπακετάριζαν.

Η Lopez γνωρίζει ότι είναι τυχερή που έχει το διαμέρισμά της και τη μητέρα της για να τη βοηθήσει να φύγει αν χρειαστεί.

Αν ζούσε μόνη της, είπε, «κανείς δεν θα ερχόταν να με σώσει. Το γνωρίζω καλά αυτό».

Tags