Μεγέθυνση κειμένου
Μια συζήτηση του Pride.gr με φοιτητές από Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα για τις φετινές φοιτητικές εκλογές, που θα διεξαχθούν στις 22 Μαΐου
Την Τετάρτη (22/5) τα πανεπιστήμια της χώρας θα παραμείνουν κλειστά, όχι για άλλο λόγο πέρα από τις φοιτητικές εκλογές που θα πραγματοποιηθούν σε κάθε σχολή ανά την Ελλάδα, προκειμένου οι Φοιτητικοί Σύλλογοι να ανανεώσουν τα Διοικητικά τους Συμβούλια και τα όργανά δράσης τους.
Έτσι, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες των ελληνικών πανεπιστημίων με το πάσο ή την ταυτότητά τους ανα χείρας, θα μπουν στα παραβάν που θα στηθούν στην σχολή τους και θα κληθούν να ψηφίσουν τις φοιτητικές πολιτικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνται εκεί.
Τις τελευταίες εβδομάδες οι διαδικασίες εντείνονται, ανακοινώσεις στα αμφιθέατρα, πολιτική διαφωνία και συζήτηση αντηχεί στους διαδρόμους των σχολών. Πανό φτιάχνονται στα προαύλια και μετά στολίζουν τους τοίχους των κτιρίων. Καλούν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να πάνε στη σχολή και με τη συμμετοχή τους να ενισχύσουν την κορυφαία δημοκρατική διαδικασία του Φοιτητικού τους Συλλόγου.
Το Pride.gr συνομίλησε με την Αγγελική Παπαδοπούλου, φοιτήτρια του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΑΠΘ, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου (Δ.Σ) του Φοιτητικού Συλλόγου (Φ.Σ) Ηλεκτρολόγων/Μηχανολόγων Μηχανικών ΑΠΘ, με τον Γιάννη Δημητρίου, φοιτητή Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Παντείου, μέλος του Δ.Σ. του Φ.Σ. Παντείου και τον Χάρη Χαλακατεβάκη, φοιτητή Αρχιτεκτονικής Πάτρας και γραμματέα του Δ.Σ. της σχολής.
Έτσι, οργανώσαμε έναν ασύγχρονο διάλογο ανάμεσα σε φοιτητές από τρεις διαφορετικές πόλεις, την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Πάτρα, προκειμένου να «φωτίσουμε» τις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές, και να λάβουμε απαντήσεις σε ερωτήσεις όπως «γιατί να ψηφίσει ένας φοιτητής» ή «γιατί υπάρχει τόση αποχή». Από την συζήτηση δεν έλειψαν τα τοπικά προβλήματα των φοιτητών σε κάθε πόλη, αλλά και το «όραμα» για ένα καλύτερο δημόσιο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Πρόκειται για μια εκλογική διαδικασία που διεξάγεται κάτω από «ιδιαίτερες συνθήκες», όπως υποστήριξε ο Γιάννης από το Πάντειο. «Τα γεγονότα στην Παλαιστίνη, με το Ισραήλ, ουσιαστικά να πραγματοποιεί γενοκτονία κατά του αγωνιζόμενου Παλαιστινιακού λαού, σίγουρα δεν αφήνουν αδιάφορη τη φοιτητική κοινότητα», εξήγησε.
Ταυτόχρονα, υπενθύμισε την πρόσφατη μάχη των φοιτητών ενάντια στο νόμο Πιερρακάκη για την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ στην Ελλάδα. «Μπορεί εν τέλει το νομοσχέδιο να πέρασε, αλλά η παρακαταθήκη που αφήνει η οργανωμένη δράση του φοιτητικού κινήματος, αποτελεί οδοδεικτη για τη συνέχεια και τις μεγάλες μάχες που έχουμε να δώσουμε σε μια εποχή πολλαπλών κρίσεων», σχολίασε ο φοιτητής.
Εμείς κρατάμε την εξής φράση του Γιάννη, ότι «όταν βλέπουμε τη ζωή και το μέλλον μας καθημερινά να υπονομευεται, δεν έχουμε το δικαίωμα να μείνουμε αμέτοχοι» και δίνουμε τον λόγο στους φοιτητές.
«Μια μάχη μεταξύ δύο κόσμων»
«Γιατί να πάω να ψηφίσω στις φοιτητικές εκλογές, τι σημασία έχει;» είναι ένα ερώτημα που σίγουρα περνάει από το μυαλό πολλών φοιτητών, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που η σχολή του βρίσκεται σε εκλογικό «αναβρασμό».
Ζητήσαμε από τους τρεις φοιτητές να μας δώσουν τις δικές τους απαντήσεις και δεν απογοήτευσαν, καθώς ο κάθε ένας παρουσίασε κάποιες πολύ σημαντικές οπτικές, που σίγουρα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν.
Η Αγγελική από τη Θεσσαλονίκη συγκρίνει τις φοιτητικές εκλογές με μια μάχη «μεταξύ δύο κόσμων» και εξηγεί πως από τη μία πλευρά είναι ο κόσμος και η πολιτική αντίληψη που «θέλει νέους ανθρώπους αδρανείς, να κινούνται σε εντατικοποιημένους ρυθμούς σπουδών εργασίας και ζωής, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα, ή τη προοπτική να διεκδικήσουν όσα τους αξίζουν». Ο δεύτερος κόσμος είναι εκείνος «όπου το πανεπιστήμιο δεν είναι στείρος χώρος εκπαίδευσης μόνο, αλλά ένας χώρος όπου μπορούμε, συζητώντας και αμφισβητώντας, να οραματιστούμε και να διεκδικήσουμε όσα έχουμε ανάγκη». «Με λίγα λόγια, οι φοιτητικές εκλογές είναι μία μάχη ενάντια στην αποστροφή από την συλλογική διεκδίκηση, και στην απογοήτευση μιας γενιάς που έχει μάθει να ζει μέσα σε κρίσεις, και με χαμηλές προσδοκίες».
Η ίδια καλεί «κάθε φοιτητ@ να έρθει στην κάλπη των φοιτητικών εκλογών για να αποτυπωθεί με τον πιο σαφή τρόπο, η εναντίωση του απέναντι στο πολιτικό σχέδιο που διαλύει τα δημόσια πανεπιστήμια εν είδει των ιδιωτικών συμφερόντων. Αλλά και για να στείλει ένα μήνυμα υπεράσπισης της συλλογικής εκπροσώπησης των φοιτητών/-τριών, ένα μήνυμα ισχυροποίησης και ανασυγκρότησης των ίδιων των δημοκρατικών διαδικασιών και των οργάνων μέσω των οποίον οι φοιτητές/τριες, τα φοιτητά, μπορούμε να διεκδικούμε και να πετυχαίνουμε νίκες».
Μάλιστα, η Αγγελική εκφράζει πως «έχοντας ως παρακαταθήκη φοιτητικούς αγώνες προηγούμενων χρόνων ξέρουμε πως όταν δρούμε ενωμένα, συντεταγμένα και πανελλαδικά, μπορούμε να κερδίζουμε» και θυμάται το φοιτητικό κίνημα ενάντια στην Πανεπιστημιακή Αστυνομία και την κυβερνητική υποχώρηση, την διεκδίκηση δωρεάν σίτισης για την πλειοψηφία σε πολλά πανεπιστήμια, τον αγώνα για κατοχύρωση καλύτερων όρων σπουδών.
«Οι φοιτητές/τριες και τα φοιτητά που αγωνιστήκαμε ενάντια στον Νόμο Πιερρακάκη και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, καλούμαστε να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα μέχρι τέλους. Να ενώσουμε άρα τις φωνές μας, παρασέρνοντας μαζί μας και ολόκληρη την κοινωνία, για την κατάργηση όλων των αντιεκπαιδευτικών νόμων της ΝΔ και για ένα πανεπιστήμιο πραγματικά Δημόσιο, Δωρεάν, Δημοκρατικό, Συμπεριληπτικό και ανοιχτό σε όλ@. Και αυτό, μόνο μέσα από την συμμετοχή μας στις συλλογικές διαδικασίες των Φοιτητικών μας Συλλόγων μπορούμε να το πετύχουμε», είναι τα λόγια της φοιτήτριας.
Από την άλλη ο Χάρης περιγράφει τους Φοιτητικούς Συλλόγους ως «ένα συλλογικό όργανο των φοιτητών/τριών που ασχολείται με κάθε μικρή ή μεγάλη πτυχή της ζωή τους», το οποίο «δίνει την δυνατότητα σε κάθε φοιτητή/τρια να συζητά, να εκφράζει τους προβληματισμούς του, να δίνει λύσεις, να αγωνίζεται για μια καλύτερη καθημερινότητα».
Οι φοιτητές μέσα στους Φοιτητικούς τους Συλλόγους συζητούν για τα «μικρά», όπως τα χαρακτηρίζει ο Χάρης, τα οποία μπορεί να είναι «μια παράταση διορίας της δήλωσης μαθημάτων ή για ένα εργαστήριο που δεν έχει ράμπα για πρόσβαση συναδέλφων μας ΑμεΑ ή δεν έχει καθηγητές».
Στα «μεγάλα» ο Χάρης φαίνεται να συμφωνεί με την Αγγελική, αφού εκεί τοποθετεί τον πρόσφατο νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά και ο πόλεμος για την Παλαιστίνη ο οποίος σίγουρα έχει απασχολήσει την φοιτητική κοινότητα πολύ.
«Ο συσχετισμός που διαμορφώνεται από τις εκλογές την επόμενη μέρα θα καθορίσει τα θέματα συζήτησης, τις στοχεύσεις, τις διεκδικήσεις ακόμα και το κλίμα μέσα στο οποίο θα συζητά και θα δρα ο σύλλογος. Η μεγάλη συμμετοχή δίνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη για να διεκδικούμε οι φοιτητές/τριες τα δικαιώματα μας την επόμενη μέρα», σημειώνει χαρακτηριστικά ο Χάρης.
Ο Γιάννης βλέπει τις φοιτητικές εκλογές ως την ευκαιρία των φοιτητών να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους, τονίζοντας πως «η συμμετοχή είναι από μόνη της σημαντική, καθώς δίνει ζωή στις διαδικασίες του συλλόγου και συμβάλει στην πολιτικοποιηση της φοιτητικής κοινότητας».
«Φέτος η συμμετοχή και ως ψηφοφόροι αλλά και ως υποψήφιοι, αποκτά ακόμα μεγαλύτερο νόημα, αν σκεφτεί κανείς τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά ένας φοιτητής τόσο στις σπουδές όσο και στη ζωή του», αναφέρει ο Γιάννης, για να συμπληρώσει πως «το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών λοιπόν, αποτυπώνει τόσο τα όνειρα και τις προσδοκίες των φοιτητών για το μέλλον τους, όσο και ένα μήνυμα για τις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Αποκτούν δε ακόμα σημαντικότερο ρόλο, αν σκεφτεί κανείς ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, αποτελούν ένα από τα πιο ενεργά κομμάτια της κοινωνίας και το μέλλον της».
Φοιτητική πολιτική δράση, παρατάξεις και αποχή
Ρωτήσαμε τον Γιάννη τι έχει να σχολιάσει για την αποχή των φοιτητών από την εκλογική διαδικασία, η οποία εμφανίζεται ως «νικήτρια» σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό, τι «πάει λάθος» και πώς αντιστρέφεται το κλίμα;
Ο φοιτητής αποδίδει την μη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές στην «αποδοκιμασία της στάσης των πολιτικών δυνάμεων εντός των συλλόγων» και πιστεύει πως «αυτή είναι και η κύρια αιτία και έπονται ως φυσική συνέχεια, η αίσθηση ότι η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις και η απαξίωση της».
«Οι ίδιες οι παραδοσιακές παρατάξεις εντός των πανεπιστημίων προκαλούν πρώτες τη σήψη και την αποσύνθεση των φοιτητών συλλόγων, των διαδικασιών και της επιρροής τους», λέει, «με τις πελατειακές λογικές, την ιδιοκτησιακή αντίληψη αλλά και τον απαρχαιωμένο τρόπο δράσης, φροντίζουν να απομακρύνουν το μέσο φοιτητή από την ενεργώ δράση και δίνουν την αίσθηση αδιαφορίας για τα θέματα και τα προβλήματα του πανεπιστημίου».
Πώς θα λυθεί αυτό; «Μόνο στην πράξη», εξηγεί ο φοιτητής, «με αντιπαράδειγμα πολιτικής δράσης εντός των πανεπιστημίων. Εκεί έρχεται και η ευθύνη τόσο των παρατάξεων που απέχουν από αυτή τη λογική και επιδιώκουν την αναζωογόνηση των συλλόγων και την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για τις διαδικασίες τους, όσο και όλων των φοιτητών και των φοιτητριών που αντιλαμβανονται αυτή την κατάσταση και θέλουν να την αλλάξουν μέσα από τη συλλογική δράση».
Όσο για τις φωνές που ζητούν την κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων στα πανεπιστήμια, κατηγορώντας τες -μεταξύ άλλων- πως εκφράζουν στενά κομματικά συμφέροντα, ο Χάρης υποστηρίζει πως πρόκειται για μια άποψη που «εκφράζεται από ανθρώπους που δεν θέλουν ή και φοβούνται ένα δυνατό φοιτητικό κίνημα».
«Το πανεπιστήμιο εξ ορισμού είναι χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Είναι ένας χώρος που εμείς οι φοιτητές/τριες δεν σπουδάζουμε μόνο αλλά κοινωνικοποιούμαστε, συζητάμε, αγωνιζόμαστε», σημειώνει ο φοιτητής και συνεχίζει:
«Αυτήν την ανάγκη έρχονται να καλύψουν οι πολιτικές δυνάμεις στα πανεπιστήμια. Οι φοιτητικές παρατάξεις σε κάποιες περιπτώσεις δρουν αυστηρά για το κομματικό συμφέρον αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταργηθούν. Στο χέρι των φοιτητών/τριων είναι με την συμμετοχή τους είτε στις εκλογές είτε στην καθημερινότητα του ΦΣ να περιορίζονται τέτοια φαινόμενα».
«Τα συλλογικά προβλήματα έχουν μόνο συλλογικές λύσεις»
«Τα κύρια προβλήματα των φοιτητών δεν είναι διαφορετικά από τα προβλήματα της υπόλοιπης κοινωνίας», απάντησε ο Χάρης όταν τον ρωτήσαμε ποιο είναι το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ως φοιτητής στην Πάτρα.
«Η συνεχιζόμενη ακρίβεια και η αύξηση των ενοικίων έχει υποβαθμίσει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα ζωής μας. Ειδικότερα στην Πάτρα πληρώνουμε το ακριβότερο εισιτήριο αστικού στην Ελλάδα. Τον Ιανουάριο αυξήθηκε στα 90 λεπτά (το φοιτητικό) η μία διαδρομή ενώ το μηνιαίο δεν συμφέρει οικονομικά! Φτάνουμε σε σημείο να δουλεύουμε παράλληλα με τις σπουδές γιατί ο μήνας δεν βγαίνει», εξήγησε ο φοιτητής και σίγουρα άγγιξε πολύ πονεμένες πτυχές της ελληνικής καθημερινότητας.
Ταυτόχρονα, περιέγραψε πως «ως νέοι άνθρωποι βέβαια ζούμε ένα γενικευμένο κλίμα ανασφάλειας και νιώθουμε ότι ακόμα και να τελειώσουμε τις σπουδές δύσκολα θα απασχοληθούμε στο αντικείμενο των σπουδών μας». « Προφανώς για να αντιστραφεί αυτό το κλίμα δεν αρκεί να ψηφίσει κανείς στις φοιτητικές εκλογές», ξεκαθαρίζει, «αλλά ο φοιτητικός σύλλογος και ο τρόπος λειτουργίας του δείχνει τον τρόπο με τον οποίο θα αγωνιστούμε για να οικοδομήσουμε την κοινωνία που οραματιζόμαστε. Οι μικρές και μεγάλες νίκες μάς δείχνουν ότι τα συλλογικά προβλήματα μπορούν να έχουν μόνο συλλογικές λύσεις».
Το κόστος ζωής το no 1 πρόβλημα των φοιτητών, συμφωνεί ο Γιάννης που σπουδάζει στην Αθήνα. «Τόσο η γενικότερη ακρίβεια της πρωτεύουσας σε είδη πρώτης ανάγκης και μεταφορές, όσο και η εκρηκτική αύξηση των ενοικίων και των τιμών στην ενέργεια, δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο και ωθούν τη νέα γενιά στην επισφαλεία», εξηγεί για να προσθέσει:
«Πλέον ένας φοιτητής προκειμένου να μπορέσει να ολοκληρώσει τις σπουδές του, πρέπει να εργάζεται σε δύσκολες συνθήκες ενώ παράλληλα βλέπει μέρα με τη μέρα τα όνειρα του να απομακρυνονται όλο και περισσότερο».
Διαβασε ακομα
Η στεγαστική κρίση κόβει τα φτερά σε κρίσιμη ηλικίαΗ Αγγελική που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη δεν διστάζει να «δείξει» ως υπεύθυνο την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σε αυτό που αποκαλεί «συνειδητή υποβάθμιση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης», τα αποτελέσματα της οποίας «είναι αισθητά στην καθημερινότητα κάθε φοιτητ@, τόσο σε επίπεδο ποιότητας των σπουδών μας, όσο και σε βιοτικό επίπεδο».
«Από τη μία η πλήρης έλλειψη φοιτητικής μέριμνας που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας, από την άλλη ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που λόγω της υποχρηματοδότησης υποβαθμίζει και το επίπεδο της παρεχόμενης γνώσης», συμπληρώνει η φοιτήτρια.
Η «η συνολική εικόνα κατάρρευσης των Δημόσιων Πανεπιστημίων στην χώρα μας» συνιστά το « συνολικό πολιτικό σχέδιο της ΝΔ για την παιδεία, το οποίο στοχεύει να στρέψει τις επόμενες γενιές στην ιδιωτική εκπαίδευση ολοκληρωτικά», ισχυρίζεται η Αγγελική.
Το πολύχρωμο πανεπιστήμιο της Αγγελικής
Τα παιδιά με τα οποία συνομιλήσαμε, συνομολόγησαν πως σίγουρα το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει περιθώρια βελτίωσης και οι φοιτητές που ζουν και αναπνέουν, μαθαίνουν, εξελίσσονται και αγωνίζονται μέσα σε αυτό, έχουν το δικαίωμα να το ονειρεύονται και με τις δράσεις τους να το «ζωγραφίζουν».
Η Αγγελική από την Θεσσαλονίκη, μάλιστα, έχει καταστρώσει ένα ολόκληρο σχέδιο για να κάνει μαζί με τους συμφοιτητές της το πανεπιστήμιό της πιο ζωντανό, ανοιχτό, συμπεριληπτικό και πολύχρωμο.
«Το πανεπιστήμιο το οραματίζομαι ως ένα χώρο ανοιχτό, αλλά και ασφαλή για όλα τα άτομα», εκφράζει η φοιτήτρια, «ως έναν χώρο δημιουργίας, ιδεών, έκφρασης, και ως έναν χώρο παράλληλα όπου δεν θα υπάρχει χώρος για την φασιστική, ρατσιστική, έμφυλη, ομοφοβική βία».
Πώς θα επιτευχθεί αυτό; Μα φυσικά μέσα από τους Φοιτητικούς Συλλόγους, οι οποίο είναι, όπως λέει η Αγγελική, «το όχημα πάλης των φοιτητών/- τριών απέναντι σε όσα τους/τις καταπιέζουν, οφειλουν να διασφαλίζουν ακριβώς αυτή τη συνθήκη» και οφείλουν «να δημιουργούν τους ασφαλείς και ανοιχτούς χώρους έκφρασης όπου κάθε φοιτητ@ θα μπορεί να σπουδάζει, και να ζει ελεύθερο, απέναντι σε μία κοινωνία και ένα πανεπιστήμιο όπου κατα τ’ άλλα είναι βαθιά ριζωμένες οι πατριαρχικές, και συντηρητικές αντιλήψεις».
Αυτή την στιγμή, παρατηρεί η φοιτήτρια, η κατάσταση δεν είναι ακριβώς ιδανική: «Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, ωστόσο, ότι οι συμπεριφορές της πλειοψηφίας των συνδικαλιστικών φορέων, ακόμη και αυτών του ευρύτερου χώρου της αριστεράς, τείνουν να κυριαρχούνται από την επιβλητικότητα, την ματσίλα, ένα μοντέλο “συνδικαλιστή” (ή ακόμη και συνδικαλίστριας) όπου για να επιβληθείς πολιτικά, ή για να πείσεις, πρέπει να φωνάζεις πιο δυνατά, να ντύνεσαι με συγκεκριμένο τρόπο, ακόμη και να τραμπουκίζεις ή να ασκείς βία σε αντίπαλα συνδικαλιστικά οχήματα».
Κατά την ίδια, «αυτή η συνθήκη επηρεάζει βαθιά το κλίμα μέσα στους Φοιτητικούς Συλλόγους, ένα κλίμα το οποίο εν μέρει αποθαρρύνει ένα κομμάτι της φοιτητικής κοινότητας από την ενεργή συμμετοχή του στις διαδικασίες τους».
Γι’ αυτό τον λόγο, «είναι αναγκαίο να συζητήσουμε για την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των Φοιτητικών Συλλόγων και των διαδικασιών τους, για την ανάγκη συνδιαμόρφωσης ενός κλίματος που πραγματικά θα μας χωράει όλα, και θα αποκλείει κάθε σεξιστική, πατριαρχική συμπεριφορά. Για την ανάγκη οι νέοι άνθρωποι πρωτοστατήσουμε και να δομήσουμε μέσα στους δικούς μας χώρους, την κοινωνία ισότητας στην οποία θέλουμε και μας αξίζει να ζούμε».
Και είμαστε σίγουροι πως η Αγγελική από την Θεσσαλονίκη, ο Χάρης από την Πάτρα και ο Γιάννης από την Αθήνα, μαζί με όλη τη νιότη που τους περιβάλλει, θα το πετύχουν.
Related
Νεοτερα
