Ατίθαση ηδονίστρια και συνεπής κάτοχος ατημέλητων εσώρουχων, η Bridget Jones πρωτοεμφανίστηκε σε μια στήλη εφημερίδας της δεκαετίας του ’90. Τέσσερα best-seller βιβλία και τρεις ταινίες που έσπασαν ρεκόρ αργότερα, τώρα μπορεί κανείς να δει το δημιούργημα της Έλεν Φίλντινγκ σε μια τέταρτη περιπέτεια στη μεγάλη οθόνη, που ως ηγετική φυσιογνωμία μιας φαινομενικά ασταμάτητης βρετανικής σειράς, συγκρίνεται τακτικά με τον James Bond.

Φυσικά, η άτυχη, μεσοαστή Μπρίτζετ δεν τρέχει να σώσει τον κόσμο από τους κακοποιούς. Είναι πιο πιθανό να τη βρεις σε ένα μπαρ του Λονδίνου να πίνει λευκό κρασί με τις φλύαρες φίλες της. Είτε αυτό, είτε να ποθεί άνδρες, παραδοσιακά τον Ντάνιελ Κλίβερ του Χιου Γκραντ ή τον Μαρκ Ντάρσι του Κόλιν Φερθ, αν και δεν αδιαφορεί εντελώς για τον υπόλοιπο πλανήτη- σε μια προσπάθεια να φανεί εκλεπτυσμένη και συνειδητοποιημένη, κάποτε εξασκήθηκε να λέει τη φράση «Δεν είναι τρομερό αυτό με την Τσετσενία;» (στην πρωτότυπη ταινία του 2001 Bridget Jones’s Diary) και μια άλλη φορά, από καθαρή ατυχία, κατέληξε σε μια φυλακή της Ταϊλάνδης (στο sequel του 2004 Bridget Jones: The Edge of Reason). Όσο για τα παιδιά, δεν ήταν πραγματικά στη λίστα με τα σχέδιά της μέχρι που έμεινε κατά λάθος έγκυος στα σαράντα της (στην ταινία Bridget Jones’s Baby του 2016) και πέρασε τους επόμενους μήνες αναρωτώμενη αν ο Μαρκ ήταν ο μπαμπάς.

Ορισμένοι θεωρούν την επιστροφή της Bridget ως άσχημα νέα για τον φεμινισμό: Οι πολέμιοι της Bridget απελπίζονται από την ανόητη εμμονή του χαρακτήρα είτε με τους αδιάκριτα θρασείς είτε με τους εξωφρενικά ιπποτικούς άνδρες, για να μην αναφέρουμε την εμμονική καταμέτρηση των θερμίδων της. Πέρυσι, μετά την ανακοίνωση της τελευταίας ταινίας, το περιοδικό Glamour δημοσίευσε ένα άρθρο στο οποίο έγραφε: «Η Bridget Jones ήταν τοξική – δεν την χρειαζόμαστε πίσω» και την χαρακτήριζε «ένα φοβερό και μισογυνιστικό πρότυπο». Ωστόσο, άλλοι είπαν ότι η νέα ταινία -στην οποία η Bridget αποκτά έναν 29χρονο φίλο- είναι μια ενδυναμωτική απόλαυση για τις γυναίκες. Στην εφημερίδα The Guardian, η Hollie Richardson έγραψε: «Είναι χαρούμενο να βλέπεις μια μητέρα πενήντα και κάτι ετών να απολαμβάνει έναν ανεμοστρόβιλο ρομαντισμού και σεξ».

Δεν μπορείς να συζητήσεις για την Bridget Jones χωρίς να αναφέρεις τουλάχιστον την Τζέιν Ώστιν, τις ρομαντικές κωμωδίες της οποίας η Φίλντινγκ τόσο κανιβαλίζει όσο και κοροϊδεύει. Αρκεί να πούμε ότι αν θέλετε οι χήρες σας να είναι κομψές και να επικεντρώνονται αποκλειστικά στα παιδιά τους, όπως η κυρία Ντάσγουντ στο «Λογική και ευαισθησία», τότε το «Mad about the Boy» δεν είναι για εσάς.

Η Bridget (Renée Zellweger– ποτέ δεν ήταν καλύτερη), που έχει φτάσει στα πενήντα της, εξακολουθεί να πενθεί για τον αγαπημένο της Mark (σκοτώθηκε από νάρκη στο Σουδάν, αν και εξακολουθεί να είναι παρών ως πανέμορφο φάντασμα) και να μεγαλώνει τα δύο παιδιά του ζευγαριού, με την ελάχιστη βοήθεια του κακού πρώην της, Daniel (Grant- πονηρός, αλλά διακριτικός). Με την παρότρυνση των φίλων της να βγαίνει περισσότερο έξω, η ηρωίδα μας επιστρέφει στη δουλειά της ως τηλεοπτική παραγωγός, μπαίνει στο Tinder και σύντομα βρίσκεται να κάνει πολύ καλό σεξ με έναν νεαρό επόπτη πάρκων, τον Roxster (Leo Woodall του One Day- αφοπλιστικός), καθώς και να φλερτάρει με έναν ευαίσθητο καθηγητή φυσικών επιστημών, τον κύριο Wallaker (Chiwetel Ejiofor- μαγνητικά ειρωνικός). Όταν τα πράγματα περιπλέκονται, η Bridget αναζητά παρηγοριά σε έναν ύποπτο ορό που έχει σχεδιαστεί για να κάνει τα χείλη της να φαίνονται νεανικά πληθωρικά, γεγονός που οδηγεί σε κάποια πραγματικά υπέροχη κωμωδία με βλακείες και σε μια ξεχωριστή παρέμβαση από μια σαστισμένη γυναικολόγο, τη Dr. Rawlings (Emma Thompson- συγκλονιστική).

Τι αντιπροσωπεύει η Bridget

Για την κριτικό κινηματογράφου Larushka Ivan-Zadeh, το Mad About the Boy – εκτός του ότι σηματοδοτεί μια θριαμβευτική επιστροφή για την Working Title, την εταιρεία παραγωγής που είναι γνωστή για τις κατεξοχήν βρετανικές ρομαντικές κωμωδίες όπως το Τέσσερις γάμοι και μία κηδεία- κάνει υπερήφανο τον κεντρικό της χαρακτήρα. «Η Bridget ήταν πάντα η εσωτερική φωνή μιας γενιάς, που έλεγε αυτό που όλοι σκεφτόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να παραδεχτούμε, [με τις ανησυχίες μας] ότι δεν είμαστε αρκετά όμορφες, ότι δεν θα κερδίσουμε ποτέ ένα Νόμπελ Ειρήνης», λέει η ίδια. «Δεν είμαι σίγουρη αν είναι ένα φεμινιστικό είδωλο. Φιλοδοξεί όμως να γίνει, και το Mad About the Boy προσφέρει αυτό το ολόπλευρο πορτρέτο του τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Μου άρεσε πολύ η πρώτη ταινία, αλλά ο χαρακτήρας έχει πραγματικά εξελιχθεί».

Τι απόλαυσε ιδιαίτερα η Ivan-Zadeh στη νέα ταινία; «Το ότι η Zellweger/Bridget επιτρέπεται να δείχνει ρυτίδες. Επιτρέπεται να το πω αυτό; Ας πούμε απλώς ότι άλλες ηθοποιοί, στην ηλικιακή κατηγορία από τα τέλη της δεκαετίας των 40 έως τα 50, είναι είτε ευλογημένες [με] το να φορούν πολύ μακιγιάζ, είτε έχουν κάνει ακριβές λήψεις ή έχουν κάνει κάποιες επεμβάσεις. Και το αποτέλεσμα είναι ότι φαίνονται απίστευτα λείες. Στις αφίσες, ναι, η Bridget φαίνεται πιο λεία. Αλλά στην ταινία, φαίνεται φυσιολογική. Δεν μας προσφέρεται η χολιγουντιανή τελειότητα. Είναι υπέροχο και σπάνιο να βλέπεις μια ηθοποιό υψηλού προφίλ να δείχνει έτσι. Είναι γενναίο εκ μέρους της Renée – είναι επίσης γενναίο εκ μέρους των ανθρώπων της! – να της επιτρέψουν να την δούμε έτσι».

Σύμφωνα με την Ivan-Zadeh, αυτή η γενναιότητα «λέει πολλά για το πού βρισκόμαστε τώρα. Ονομάστε το το φαινόμενο Pamela Anderson», λέει, αναφερόμενη στην πρώην πρωταγωνίστρια του Baywatch, η οποία έχει επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της τα τελευταία χρόνια τόσο στην πραγματική ζωή, με το αμακιγιάριστο look της στο κόκκινο χαλί, όσο και στην οθόνη, με την εξίσου γυμνή ερμηνεία της, ως 57χρονη διασκεδάστρια Shelly Gardner, στην ταινία The Last Showgirl. «Είναι σαν οι μεσήλικες γυναίκες να σκέφτονται ότι τώρα τούς επιτρέπεται να το κάνουν αυτό!», συνεχίζει η Ivan-Zadeh. «Η Zellweger και η Anderson είναι φυσικά εκπληκτικές, όμορφες γυναίκες. Αλλά στο The Last Showgirl και στο Mad about the Boy, δεν φαίνονται αψεγάδιαστες ή pixel-perfect».

Για την Ivan-Zadeh, το σενάριο του Mad About the Boy λειτουργεί επειδή η Bridget δεν τοποθετείται ποτέ σε ένα βάθρο: «Μου αρέσει το σημείο όπου τα παιδιά στο σχολείο την περνούν για γιαγιά», λέει. Αλλού, είναι αυτά που δεν λέγονται, μαζί με τις επιλογές του καστ, που προσφέρουν ένα υπέροχο τράνταγμα. «Κάτι που κάνουμε όλοι μας είναι τα «μαθηματικά της ηλικίας». Μάλλον δεν θα έπρεπε να το παραδεχτώ, αλλά στο εξομολογητικό πνεύμα της Bridget Jones, θα το κάνω. Κάθεσαι εκεί και υπολογίζεις εμμονικά τις σχετικές ηλικίες των ρομαντικών πρωταγωνιστών. Προφανώς, υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ του Woodall και της Zellweger. Υπάρχει επίσης ένα μικρό χάσμα μεταξύ του Ejiofor [47] και της Zellweger [55], ωστόσο στις σκηνές μεταξύ της Bridget και του Wallaker το ηλικιακό χάσμα δεν αποτελεί θέμα. Κυριολεκτικά δεν αναφέρεται ποτέ. Απλώς κάθεσαι εκεί και το απολαμβάνεις, γνωρίζοντας ότι ιστορικά ήταν πολύ διαφορετικά. Ήταν απολύτως φυσιολογικό μια γυναίκα ρομαντική πρωταγωνίστρια να είναι δέκα ή και 20 χρόνια νεότερη από τον συμπρωταγωνιστή της. Είναι ευχάριστο να βλέπεις αυτή την ανισορροπία να αποκαθίσταται», λέει η Ivan-Zadeh.

britzet-tzoouns-captain-america-kai-i-sygklonistiki-fernanta-tores-stis-tainies-tis-evdomadas

Τα timelines της νέας ταινίας

Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο Lizzie Frainier, η Bridget Jones πάντα «έσπαγε τα ταμπού». Η Frainier, η οποία μόλις έγραψε ένα βιβλίο για τη δική της ερωτική ζωή με τίτλο Main Character: Lessons from a Real-life Romcom, πιστεύει ότι το ρομάντζο του Mad About the Boy με το ηλικιακό χάσμα δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο. Λέει: «Είμαι 31 ετών και, πριν από λίγους μήνες, βγήκα με κάποιον που ήταν 29 ετών. Μικρό ηλικιακό χάσμα, έτσι δεν είναι; Το ανέφερε δέκα φορές! Είπε ότι ήμουν η μεγαλύτερη γυναίκα με την οποία είχε κοιμηθεί ποτέ και με αποκάλεσε Cougar. Υπάρχουν τόσες πολλές προκαταλήψεις εκεί έξω». Και προσθέτει: «Αγαπώ την Bridget από τότε που βρήκα το βιβλίο Bridget Jones’s Diary στο ράφι της μητέρας μου, όταν ήμουν 13 ετών. Δεν θα ξεπεράσω ποτέ αυτόν τον χαρακτήρα. Προφανώς θα είναι πάντα μεγαλύτερη από μένα, αλλά τη θεωρώ ως την πρωτοπόρο που άνοιξε το δρόμο».

Η τριαντάχρονη Olivia Petter, μια podcaster και συγγραφέας της οποίας το βιβλίο, Millennial Love, διερευνά τη σύγχρονη σκηνή των ραντεβού, συμφωνεί ότι η Bridget έχει μια ευρεία βάση οπαδών μεταξύ των τριαντάρηδων. «Η Bridget είναι μια ηρωίδα για τις γυναίκες της ηλικίας μου», λέει. «Η σπαρταριστή γενιά του χάους της είναι αυτή με την οποία πολλές από εμάς μπορούν να ταυτιστούν». Πιστεύει επίσης ότι η Bridget έχει «φεμινιστικά χαρακτηριστικά». «Στη νέα αυτή ταινία περιηγείται στη δουλειά και τη μητρότητα και η πρώτη είναι αυτή που τελικά τη σώζει, κάτι που με εμπνέει».

Η Petter συνδέει την αυξανόμενη δημοτικότητα της Bridget με τη συνεχιζόμενη επιτυχία της τηλεοπτικής συνέχειας του Sex and The City, And Just Like That, η τρίτη σεζόν της οποίας αναμένεται αργότερα φέτος. «Προσωπικά, μου αρέσει να βλέπω αυτούς τους εμβληματικούς γυναικείους χαρακτήρες να μεγαλώνουν», λέει η Petter. «Έχουμε περάσει πάρα πολύ καιρό φετιχοποιώντας τη νεότητα και στέλνοντας το μήνυμα ότι η αξία μιας γυναίκας, ιδίως η σεξουαλική αξία, περιορίζεται στα 20 και 30 της».

Η Victoria Smith, 50χρονη συγγραφέας του βιβλίου Hags: The Demonisation of Middle-Aged Women (Η δαιμονοποίηση των μεσήλικων γυναικών), είναι υπέρ του να γιορτάζουμε τα μεγαλύτερα icons, αλλά προειδοποιεί. Απογοητεύτηκε από μια πρόσφατη συνέντευξη στην εφημερίδα Guardian με την Έλεν Φίλντινγκ, στην οποία η συγγραφέας δήλωσε: «Η Bridget δεν πρόκειται να γίνει η γριά νυχτερίδα κανενός». Η Smith αναφωνεί: «Κάθε γενιά γυναικών σκέφτεται ‘Σωστά, δεν θα γεράσουμε όπως οι μαμάδες μας! Αλλά καμία γενιά γυναικών δεν ήταν στην πραγματικότητα γριά νυχτερίδα. Όλες είχαν εσωτερική ζωή και επιθυμίες. Απλά παραγκωνίστηκαν. Ας μην το διαιωνίζουμε λοιπόν αυτό. Ας μην λέμε: Μπορείς να έχεις δράση και περιπέτειες μόνο αν είσαι γοητευτική».

Η Smith ενοχλήθηκε επίσης από το τρέιλερ της ταινίας Mad About the Boy, και την εστίασή του στα φουσκωμένα σώματα τόσο του Wallaker όσο και του Roxster. Την ενόχλησε ιδιαίτερα το κάρφωμα του χαρακτήρα του Woodall από τις φίλες της Bridget: «Είναι ισότητα να δείχνεις μεγαλύτερες γυναίκες να αντικειμενοποιούν νεότερους άνδρες;» Τούτου λεχθέντος, η Smith παραδέχεται ότι «επειδή υπάρχει τόση εχθρότητα απέναντι στις γυναίκες μιας συγκεκριμένης ηλικίας – ξέρετε, όλα αυτά τα πράγματα της Karen – στην πραγματικότητα χαίρομαι όταν κάποια μεσήλικη γυναίκα βρίσκεται στο προσκήνιο. Και αισθάνομαι αρκετή αγάπη για τον χαρακτήρα της Bridget, η οποία τουλάχιστον επιτρέπεται να εκθέσει τις ανασφάλειές της. Όλη η εστίαση στο body positivity και την ουδετερότητα του σώματος μπορεί να κάνει τις γυναίκες να νιώθουν ντροπή που έχουν άγχη. Όταν είμαι η μεγαλύτερη σε ηλικία στο δωμάτιο, νιώθω αμήχανη. Δεν έχω κάνει θεραπείες, αλλά όλο και περισσότερες συνομήλικές μου έχουν κάνει. Η αλήθεια είναι ότι είναι πραγματικά δύσκολο για τις γυναίκες να κερδίσουν. Βρίσκομαι στο Facebook και βλέπεις άνδρες να μιλούν για την Πάμελα Άντερσον, λέγοντας «Δεν το πιστεύω ότι την γούσταρα κάποτε». Οπότε, ναι, παρά τις αμφιβολίες μου, θα πάω να δω τη νέα ταινία».

Μια διαφορετική άποψη

Η εικοσιεννιάχρονη συγγραφέας και φεμινίστρια Moya Lothian-McLean, είναι κατά της Bridget από την εφηβεία της («Νομίζω ότι είναι σκουπίδι!») και λέει ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να τη μεταπείσει.

Αυτό που μισεί είναι ότι η Bridget «είναι άχρηστη σε κάθε τομέα της ζωής της», όπως λέει – τα παραδείγματα της ανικανότητάς της στη νέα ταινία κυμαίνονται από το να βάλει φωτιά σε ένα σκεύος με ζυμαρικά μέχρι το να κολλήσει σε ένα δέντρο. «Την αντιμετωπίζουν σαν μια κινούμενη ατάκα. Δεν έχουμε περισσότερες ιδέες, στο 2025; Δεν υπάρχουν άλλες ιστορίες για μεσήλικες γυναίκες που μπορούμε να αφηγηθούμε;»

Παρά το γεγονός ότι η Bridget, στο Mad About the Boy, αποδεικνύεται ικανή τηλεοπτική παραγωγός, η οποία γνωρίζει τα πάντα για το περιβάλλον και την κυβερνητική πολιτική, η Lothian-McLean εξακολουθεί να μην εντυπωσιάζεται. Πιστεύει ότι οι τηλεοπτικές απεικονίσεις των εργαζόμενων γυναικών – για παράδειγμα, οι σειρές της Sharon Horgan Catastrophe και Motherland – προσφέρουν γνώσεις που είναι «πολύ πιο οξείες, πολύ πιο σατιρικές».

Η Lothian-McLean το βρίσκει ιδιαίτερα εξοργιστικό όταν η Bridget αναφέρεται ως «γυναίκα για όλες τις γυναίκες», επισημαίνοντας ότι η Bridget ζει στο εύπορο προάστιο Hampstead του Βόρειου Λονδίνου και ότι τα παιδιά της πηγαίνουν σε ιδιωτικό σχολείο. «Ίσως είναι μια γυναίκα για όλους όσους ζουν στο Hampstead. Για αυτή την κοινότητα, υποθέτω, είναι ο μέσος όρος. Αλλά όχι για τις υπόλοιπες από εμάς». Ωστόσο, ακόμη και η Lothian-McLean λέει ότι είναι «υποχρεωμένη να δει» το Mad About the Boy, καθώς την… πιέζουν οι φίλες της.

Τα κορίτσια της Gen Z είναι ενθουσιασμένα με την Bridget; Η Ivan-Zadeh λέει ότι η μεγαλύτερη κόρη της (13 ετών), θέλει απεγνωσμένα να μάθει περισσότερα για το Mad About the Boy (το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι για άνω των 15 ετών). «Είναι επειδή στο TikTok της λένε ότι αξίζει να το δει». η Ivan-Zadeh πιστεύει ότι οι νεότεροι θεατές θα βρουν την Bridget ενδιαφέρουσα. «Η Bridget δεν είναι αιχμηρή, νευρική, τρομακτική ή μισάνθρωπη. Δεν είναι στο καλούπι του Fleabag. Και είναι η κατάλληλη στιγμή γι’ αυτό. Αν οι δημιουργοί της ταινίας είχαν κάνει την Bridget περισσότερο σαν το Fleabag θα ήταν αρκετά χρονοβόρα. Η Bridget είναι το είδος της γυναικείας εικόνας που έχουμε καιρό να δούμε. Δεν είναι καρικατούρα. Αν και σαφώς ανασφαλής και ευάλωτη, προσπαθεί σκληρά να είναι στοργική και υποστηρικτική. Καταλαβαίνεις γιατί οι άντρες τη λατρεύουν. Καταλαβαίνεις γιατί οι φίλοι και τα παιδιά της τη λατρεύουν. Είναι απλά ένας πολύ καλός άνθρωπος. Για τους νέους ανθρώπους, νομίζω ότι το Mad About the Boy θα τους φανεί αρκετά καινούργιο».

Να κάτι στο οποίο μπορούν να συμφωνήσουν οι γενιές X, Y και Z: Είτε αγαπάς, είτε απεχθάνεσαι, είτε απλώς συμπαθείς την Bridget, έχει γίνει must-see.

Με πληροφορίες από BBC

Tags