Το μιούζικαλ του Γάλλου σκηνοθέτη Jacques Audiard για έναν Μεξικανό βαρόνο ναρκωτικών είναι φαβορί για τα μεγάλα βραβεία των Όσκαρ. Όμως το πώς απεικονίζει τη χώρα προκαλεί επικρίσεις
«Παίζετε με έναν από τους μεγαλύτερους πολέμους μας»: Γιατί κάποιοι Μεξικανοί έχουν ταραχθεί με την ταινία Emilia Pérez που έχει άρωμα Όσκαρ
Το μιούζικαλ του Γάλλου σκηνοθέτη Jacques Audiard για έναν Μεξικανό βαρόνο ναρκωτικών είναι φαβορί για τα μεγάλα βραβεία των Όσκαρ. Όμως το πώς απεικονίζει τη χώρα προκαλεί επικρίσεις
Το μιούζικαλ του Γάλλου σκηνοθέτη Jacques Audiard για έναν Μεξικανό βαρόνο ναρκωτικών είναι φαβορί για τα μεγάλα βραβεία των Όσκαρ. Όμως το πώς απεικονίζει τη χώρα προκαλεί επικρίσεις
Το μιούζικαλ του Γάλλου σκηνοθέτη Jacques Audiard για έναν Μεξικανό βαρόνο ναρκωτικών είναι φαβορί για τα μεγάλα βραβεία των Όσκαρ. Όμως το πώς απεικονίζει τη χώρα προκαλεί επικρίσεις
Σπάνια μια ταινία είναι τόσο επιτυχημένη για τους κριτικούς και όσους ψηφίζουν στα βραβεία, αλλά και τόσο αμφιλεγόμενη για τους επικριτές της. Η ταινία Emilia Pérez, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γάλλου δημιουργού Jacques Audiard, κέρδισε τον Μάιο, τόσο το βραβείο της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών όσο και ένα συλλογικό βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για τις τέσσερις πρωταγωνίστριές της.
Πιο πρόσφατα, το ισπανόφωνο μιούζικαλ, που διαδραματίζεται στο Μεξικό, αλλά γυρίστηκε κυρίως στη Γαλλία, κέρδισε τέσσερεις Χρυσές Σφαίρες, πέντε ευρωπαϊκά κινηματογραφικά βραβεία και προτάθηκε για 11 βραβεία Bafta.
Τώρα είναι το φαβορί για να πρωταγωνιστήσει στα φετινά Όσκαρ, όταν ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες, την Πέμπτη (23/01).
Η ιστορία ενός μεξικανού βαρόνου των ναρκωτικών που γίνεται γυναίκα και αναζητά αποκατάσταση της δικαιοσύνης για τους «εξαφανισμένους» της χώρας – νεκρούς και αγνοούμενους που έχουν πέσει θύματα βίας που σχετίζεται με τα ναρκωτικά και το έγκλημα – θα μπορούσε επίσης να γράψει ιστορία την Πέμπτη (23/01) με ένα νεύμα για την πρωταγωνίστρια Karla Sofía Gascón.
Θα είναι η πρώτη τρανς γυναίκα που θα είναι υποψήφια για καλύτερη ηθοποιός στα βραβεία Όσκαρ. Αλλά ενώ ο χαρακτηρισμός της τρανς πρωταγωνίστριάς της στην ταινία έχει προκαλέσει διχασμό – η αμερικανική οργάνωση LGBTQ+ Glaad την έχει χαρακτηρίσει «οπισθοδρομική» – δεν είναι καν επί του παρόντος το πιο αμφιλεγόμενο σημείο συζήτησης.
Αυτό θα ήταν η αναπαράσταση του Μεξικού από την Emilia Pérez, η οποία έχει τεθεί υπό αυξανόμενο έλεγχο, καθώς η περίοδος των βραβείων έχει ξεκινήσει. Η ταινία αναμένεται να ανοίξει την Πέμπτη (23/01) στο Μεξικό για το ευρύ κοινό, αλλά ήδη έχουν υπάρξει παράπονα από Μεξικανούς κριτικούς και παράγοντες της βιομηχανίας για την αμελητέα συμμετοχή Μεξικανών μεταξύ των πρωταγωνιστών και του συνεργείου της- και για την απεικόνιση της χώρας, τουλάχιστον όσον αφορά την αντιμετώπιση ενός τόσο τρομακτικού θέματος.
Μια viral στιγμή επικρίσεων
Μετά την επιτυχία της Emilia Pérez στις Χρυσές Σφαίρες, υπήρξε μια καταιγίδα κριτικής της ταινίας στο X από Μεξικανούς χρήστες. Σε μια ανάρτηση που έχει προβληθεί 2,6 εκατομμύρια φορές, ο Μεξικανός σεναριογράφος Héctor Guillén έκανε tag την Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, που διαχειρίζεται τα Όσκαρ, την επομένη των Χρυσών Σφαιρών και δημοσίευσε μια αφίσα που έγραφε: «Το Μεξικό μισεί την Emilia Pérez/ “Ρατσιστική ευρωκεντρική κοροϊδία”/ Σχεδόν 500Κ νεκροί και η Γαλλία αποφασίζει να κάνει μιούζικαλ».
«Προσπάθησα να αντιγράψω τον τρόπο με τον οποίο το Χόλιγουντ προωθεί τις ταινίες [για την απονομή των βραβείων], ξέρετε, όταν ουσιαστικά λένε «καταπληκτική ταινία»» λέει ο Guillén στο BBC. «Ήθελα να κάνω ένα αντίστοιχο αυτού, ήθελα να βγάλω ένα άλλο όραμα από αυτό που είναι η Emilia Pérez για πολλούς από εμάς τους Μεξικανούς».
This is a message to @TheAcademy. pic.twitter.com/lbRHNsJ9a5
— Héctor Guillén (@hectorcarlosg) January 6, 2025
Ο Guillén αποκαλεί τον Audiard «σπουδαίο σκηνοθέτη», αλλά λέει ότι η απόφαση να γυριστεί το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας σε στούντιο έξω από το Παρίσι, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο η ιστορία πραγματεύεται ένα επώδυνο εθνικό θέμα έχει αναστατώσει πολλούς στο κοινωνικό του δίκτυο.
«Υπάρχει ένας πόλεμος για τα ναρκωτικά, σχεδόν 500.000 θάνατοι [από το 2006] και 100.000 αγνοούμενοι στη χώρα», λέει, επικαλούμενος πρόσφατα στοιχεία της μεξικανικής κυβέρνησης. «Είμαστε ακόμα βυθισμένοι στη βία σε ορισμένες περιοχές. Παίρνετε ένα από τα πιο δύσκολα θέματα στη χώρα, αλλά δεν είναι μόνο μια οποιαδήποτε ταινία, είναι μια όπερα. Είναι ένα μιούζικαλ. Έτσι, για εμάς και πολλούς ακτιβιστές, είναι σαν να παίζετε με έναν από τους μεγαλύτερους πολέμους στη χώρα μετά την Επανάσταση [στις αρχές του 20ου αιώνα]. Μέρος της πλοκής αφορά την αναζήτηση των εξαφανισμένων παιδιών από τις μητέρες τους: Μια από τις πιο ευάλωτες ομάδες στο Μεξικό. Και στις τέσσερις ευχαριστήριες ομιλίες για τις Χρυσές Σφαίρες δεν υπήρξε καμία λέξη για τα θύματα».
Ο Guillén διερωτάται επίσης γιατί δεν αποφασίστηκε να συμμετάσχουν περισσότεροι Μεξικανοί στην παραγωγή. Μία από τις τέσσερις πρωταγωνίστριες, η Adriana Paz, είναι Μεξικανή. Από τις υπόλοιπες, η Zoe Saldaña, που κέρδισε Χρυσή Σφαίρα καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, έχει Δομινικανή καταγωγή αλλά γεννήθηκε στις ΗΠΑ- η Karla Sofía Gascón είναι Ισπανίδα, από προάστιο της Μαδρίτης, αν και έχει εργαστεί εκτενώς στη μεξικανική τηλεόραση- και η τελευταία (και πιο διάσημη), η Selena Gomez, είναι Αμερικανίδα, αλλά με μεξικανική καταγωγή. Έχοντας μεγαλώσει μιλώντας ισπανικά αλλά χάνοντας την ευφράδεια της, η Gomez χρειάστηκε να ξαναμάθει τη γλώσσα για τον ρόλο, ενώ ο χαρακτήρας της Jessi ξαναγράφτηκε ώστε ο χαρακτήρας της να γίνει μια Μεξικανοαμερικανίδα και όχι αμιγώς Μεξικανή. Εν τω μεταξύ, ο χαρακτήρας της Saldaña, η Rita, μια δικηγόρος, άλλαξε ώστε να αντικατοπτρίζει τη Δομινικανή και όχι τη Μεξικάνικη καταγωγή της Saldaña. Όσο για τον Audiard, δεν είναι καθόλου ισπανόφωνος.
«Ο τρόπος με τον οποίο έκαναν την ταινία είναι να αγνοήσουν τόσους πολλούς στη (κινηματογραφική) βιομηχανία του Μεξικού που ήδη μιλούσαν για αυτό το θέμα, όπως το να μη λάβουν υπόψη τους Μεξικανούς σεναριογράφους ή περισσότερους Μεξικανούς ηθοποιούς εκτός από την Adriana, η οποία έκανε καταπληκτική δουλειά», υποστηρίζει ο Guillén. Αναφέρει ως «πραγματικά οδυνηρό» το σχόλιο της γεννημένης στο Μεξικό διευθύντριας κάστινγκ της ταινίας Carla Hool κατά τη διάρκεια ενός Q and A του Ιδρύματος Sag-Aftra ότι είχαν ψάξει στη Λατινική Αμερική και το Μεξικό για ηθοποιούς, αλλά τελικά πίστευαν ότι είχαν επιλέξει τις καλύτερες για τη δουλειά. «Το γεγονός ότι υπάρχουν μερικοί Μεξικανοί δεν εμποδίζει να είναι μια ευρωκεντρική παραγωγή», προσθέτει.
Agrego: La directora de casting de Emilia Pérez dijo que al inicio querían actrices mexicanas y que buscaron por América Latina, pero que las "mejores" fueron europeas o gringas. Me parece un poco inapropiado.
— Reinas Pop 👑 (@reinas_pop) December 17, 2024
Encima, Adriana Paz, quien sí es mexicana, es parte del elenco…🤔 https://t.co/millNkLzyz pic.twitter.com/PkU9QkgPrH
Θα μπορούσαν να υπάρχουν εμπορικοί λόγοι πίσω από τις αποφάσεις για το casting: Gomez και Saldaña είναι αναμφισβήτητα μεγαλύτερα παγκόσμια ονόματα για το έργο από πολλούς Μεξικανούς ηθοποιούς. Συγκεκριμένα, η ερμηνεία της Gomez οδήγησε σε μια άλλη viral στιγμή κριτικής κατά της ταινίας, αυτή τη φορά σε ένα δημοφιλές μεξικανικό κινηματογραφικό podcast, το Hablando de Cine.
Ο ηθοποιός Eugenio Derbez είπε στην οικοδέσποινα Gaby Meza ότι η ισπανική προφορά της Gomez ήταν «αδικαιολόγητη» με αποτέλεσμα η Selena Gomez να σχολιάσει σε μια ανάρτηση στο TikTok το απόσπασμα του podcast: «Λυπάμαι, έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα με τον χρόνο που μου δόθηκε». Ο Derbez ζήτησε αργότερα συγγνώμη για το σχόλιο, ενώ η Meza λέει ότι η ευρύτερη συνέντευξη μεταξύ αυτής και του Debrez δεν ήταν κριτική για την υποκριτική της Gomez στην ταινία – μάλιστα, η Gomez ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα και Bafta – ή για την ισπανική προφορά της, δεδομένου ότι υποτίθεται ότι υποδύεται μια Αμερικανίδα για την οποία τα ισπανικά δεν είναι η μητρική της γλώσσα.
«Σκοπός ήταν να επισημάνουμε ότι αν δεν μιλάς ισπανικά, απλά βλέπεις την καλή της ερμηνεία με υπότιτλους», εξηγεί η Meza. «Και όντως δίνει μια καλή ερμηνεία. Αυτό που δεν είναι καλό είναι ότι υπάρχει μια αποσύνδεση μεταξύ των λέξεων που λέει και της κατανόησής τους. Το σώμα της, η φωνή της, οι τόνοι της λένε κάτι, αλλά ο διάλογος δεν ταιριάζει με αυτό που λέει. Και γι’ αυτό δεν φταίει η Selena, γιατί νομίζω ότι δεν της δόθηκαν οι κατάλληλες ενδείξεις, τα εργαλεία για την ερμηνεία της. Ο σκηνοθέτης είναι Γάλλος και η Selena είναι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά επικοινωνούν στα ισπανικά».
Η Meza προσθέτει ότι, κατά τη γνώμη της, η ταινία είναι «σχεδιασμένη για εξαγωγή». «Αν πάτε σε θέρετρα στο Μεξικό, οι τουρίστες μπορούν να αγοράσουν πράγματα που μοιάζουν μεξικάνικα, αλλά είναι φτιαγμένα αλλού», λέει. «Με αυτή την ταινία, μπορεί να βλέπεις αναφορές στη μεξικανική κουλτούρα και μπορεί να μιλάει για το Μεξικό, αλλά δεν έγινε στο Μεξικό».
Η υπεράσπιση του σκηνοθέτη
Ωστόσο, μέσα στον καταιγισμό των επικρίσεων, ορισμένες κατηγορίες για την ταινία είναι ανακριβείς. Για παράδειγμα, μια ανάρτηση στο X αποκάλεσε τον σκηνοθέτη «Γάλλο που δεν έχει πατήσει ποτέ το πόδι του στο Μεξικό». Ο Audiard, ωστόσο, δηλώνει στο BBC ότι πήγε αρκετές φορές στο Μεξικό, επιδιώκοντας να γυρίσει την ταινία εκεί, καθώς και να διαλέξει τους βασικούς ρόλους.
«Είχα την ιδέα να κάνω μια όπερα της Emilia Pérez και μετά φοβήθηκα λίγο, ένιωσα ότι έπρεπε να της δώσω λίγο ρεαλισμό», λέει. «Πήγα λοιπόν στο Μεξικό και κάναμε scouting εκεί και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του casting, ίσως δύο, τρεις φορές και κάτι δεν πήγαινε καλά. Και συνειδητοποίησα ότι οι εικόνες που είχα στο μυαλό μου για το πώς θα έμοιαζε [η ταινία] απλώς δεν ταίριαζαν με την πραγματικότητα των δρόμων του Μεξικού. Ήταν απλά πολύ πεζός, πολύ αληθινός. Είχα ένα πολύ πιο στυλιζαρισμένο όραμα στο μυαλό μου. Έτσι, τότε ήταν που το μεταφέραμε στο Παρίσι και επαναφέραμε μέσα του το DNA μιας όπερας».
«Και επίσης», προσθέτει, «μπορεί να είναι λίγο υπερφίαλο εκ μέρους μου, αλλά χρειαζόταν ο Σαίξπηρ να φτάσει μέχρι τη Βερόνα για να γράψει μια ιστορία γι’ αυτό το μέρος;»
Κρίνοντας από την επιτυχία της ταινίας στην περίοδο των βραβείων, πολλοί κριτικοί και ψηφίζοντες πρέπει να συμφωνούν με τον Audiard, ή τουλάχιστον να πιστεύουν ότι η Emilia Pérez έχει ισχυρή καλλιτεχνική αξία, ανεξάρτητα από αυτό το ζήτημα.
«Ένιωσα ότι ήταν εξαιρετικά φρέσκο ως έργο όταν το είδα», λέει ο James Mottram, βρετανός κριτικός κινηματογράφου. «Θέλω να πω, μια ολοκαίνουργια εκδοχή της ιστορίας του καρτέλ, ένα πολύ ασυνήθιστο μιούζικαλ, μια ιστορία τρανς. Και μόνο ο συνδυασμός αυτών των τριών στοιχείων είναι ένας άθλος αφηγηματικής επιδεξιότητας. Θαυμάζω τη γενναιότητα της ταινίας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ο Audiard έχει δουλέψει στο είδος του εγκλήματος και στο παρελθόν -αν μπορείς να το αποκαλέσεις αυτό εγκληματική ταινία- με ταινίες όπως το The Beat That My Heart Skippped, αλλά αυτό το έργο έμοιαζε εντελώς καινούργιο. Και ως κριτικός, αυτό είναι που πάντα αναζητάς – κάποιον που αναλαμβάνει διχαστικά θέματα και τους δίνει μια νέα τροπή.
Μπορείς να αποκαλέσεις την Emilia Pérez σαπουνόπερα όπως και όπερα, και είναι φαντασία σε κάποιο επίπεδο, δεν νομίζω ότι υποτίθεται ότι είναι μια αυθεντική απεικόνιση των καρτέλ. Ωστόσο, είναι δύσκολο, μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι Μεξικανοί προσβάλλονται, όταν πρόκειται για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα γι’ αυτούς, και δεν συμμετείχαν τόσοι πολλοί στην παραγωγή.
Υπήρξαν παράπονα και από την τρανς κοινότητα σχετικά με αυτό. Ο Audiard δέχτηκε επίθεση από όλες τις πλευρές πραγματικά, και ίσως δικαιολογημένα, αλλά νομίζω ότι όταν κάνεις κάτι ριψοκίνδυνο και διχαστικό, αυτό πάντα θα συμβαίνει».
Ο Jacques Audiard λέει ότι η ιδέα για την ταινία του ήρθε για πρώτη φορά όταν διάβασε το μυθιστόρημα Écoute του Γάλλου συγγραφέα Boris Razon, το οποίο σε ένα κεφάλαιο περιλάμβανε τον δευτερεύοντα χαρακτήρα ενός βαρόνου ναρκωτικών «που ήθελε να κάνει μετάβαση», αλλά «ο Boris δεν είχε ακολουθήσει την ιδέα», όπως λέει ο Audiard.
«Υπάρχουν πραγματικά δύο ευαίσθητα θέματα σε αυτή την ταινία, η ταυτότητα των τρανς και οι εξαφανισμένοι στο Μεξικό», λέει. «Και είναι κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω ορθολογικά, αλλά υπήρχε μια σύνδεση μεταξύ των δύο, όπου φαντάστηκα ότι αυτή η ιστορία για το αν αυτός ο γκάνγκστερ, που είναι υπεύθυνος για αυτό το κακό, λυτρώνει τον εαυτό του και κατ’ επέκταση ολόκληρο το Μεξικό, μέσα από αυτή τη μετάβαση, μέσα από την αλλαγή του εαυτού του.
Και νομίζω ότι η χρήση της όπερας, του τραγουδιού και του χορού, επιτρέπει μια ορισμένη απόσταση και με την οποία κάνει το μήνυμα πολύ πιο αποτελεσματικό. Διεισδύει πολύ πιο βαθιά απ’ ό,τι αν ήταν να το καταγράψετε με έναν πολύ ρεαλιστικό τρόπο».
Παρ’ όλα αυτά, σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου στο Μεξικό, ο Audiard ζήτησε συγγνώμη από τους επικριτές του, λέγοντας ότι η ταινία είναι όπερα, άρα δεν είναι «ρεαλιστική» και ότι «αν υπάρχουν πράγματα που φαίνονται σοκαριστικά στην Emilia Pérez, τότε λυπάμαι πραγματικά… Ο κινηματογράφος δεν δίνει απαντήσεις, θέτει μόνο ερωτήματα. Αλλά ίσως οι ερωτήσεις στην Emilia Pérez να είναι λανθασμένες».
Ωστόσο, ενώ υπάρχει κάποια οργή, η ταινία έχει επίσης υποστηρικτές υψηλού προφίλ στο Μεξικό, όπως ο σκηνοθέτης της ταινίας The Shape of Water, Guillermo Del Toro, ο οποίος αποκάλεσε τον Audiard «έναν από τους πιο εκπληκτικούς κινηματογραφιστές εν ζωή» σε μια συζήτηση επί σκηνής με τον σκηνοθέτη σε μια προβολή του Directors Guild of America τον περασμένο Οκτώβριο, και την σκηνοθέτιδα και σεναριογράφο του True Detective: Night Country, Issa Lopez, η οποία έχει δηλώσει ότι η ταινία είναι «αριστούργημα». Εν τω μεταξύ, η Paz δήλωσε σχετικά με τη διαμάχη: «Άκουσα ανθρώπους να λένε ότι είναι προσβλητικό για το Μεξικό. Θέλω πραγματικά να μάθω γιατί, γιατί εγώ δεν αισθάνθηκα έτσι. Και έχω ρωτήσει κάποιους ανθρώπους που εμπιστεύομαι, όχι μόνο ως καλλιτέχνες αλλά και ως ανθρώπους, και δεν αισθάνονται έτσι, οπότε προσπαθώ να καταλάβω».
Η Saldaña λέει στο BBC ότι είναι σημαντικό να αφήνεις τους κινηματογραφιστές να πραγματοποιήσουν το καλλιτεχνικό τους όραμα, ακόμη και όταν το θέμα είναι ευαίσθητο.
«Νομίζω ότι ζούμε σε πολύ ευαίσθητους καιρούς, όπου οι κοινότητες είναι πολύ έντονες όσον αφορά την ακριβή απεικόνιση», λέει. «Και αμφιταλαντεύομαι με το να το σεβαστώ αυτό, που είναι πρωτίστως ο στόχος μου, αλλά και να αφήσω χώρο σε ευγενικούς κινηματογραφιστές ή αφηγητές ιστοριών να έχουν μια πολύ ιδιαίτερη προσέγγιση σε αυτό και να τους δώσω χώρο να το κάνουν, ακόμη και αν δεν είναι μέρος αυτής της κοινότητας. Επειδή μερικές φορές μπορεί να έχουν την καλύτερη ιστορία να πουν. Και νομίζω ότι ο Jacques έδειχνε πάντα σεβασμό, ήταν πάντα πολύ ευγενικός, με τον τρόπο που το προσέγγιζε».
Η Saldaña, η οποία ήταν ευγνώμων που η ταινία της έδωσε την ευκαιρία να δουλέψει στη μητρική της ισπανική γλώσσα («Δεν είχα καταφέρει να το κάνω ποτέ στο παρελθόν, εκτός από μια ανεξάρτητη ταινία στη Δομινικανή Δημοκρατία όταν ήμουν πολύ νέα, αλλά ποτέ στις ΗΠΑ»), λέει επίσης ότι «δεν ανησυχούσε» για το γεγονός ότι ο Audiard δεν μιλούσε ισπανικά, καθώς είχε γυρίσει ταινίες όπως το A Prophet και το βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα του 2015 Dheepan και σε άλλες γλώσσες εκτός από τα γαλλικά.
«Προκάλεσε τον εαυτό του και αψήφησε αυτή τη βαρύτητα που κρατάμε τους εαυτούς μας μέσω της γλώσσας, και αυτό δεν του απαγόρευσε να συνδεθεί με άλλους ανθρώπους. Πάντα τον θαύμαζα γιατί είναι περίεργος για άλλους πολιτισμούς και γιατί αφηγείται ιστορίες χωρίς να οικειοποιείται τον εαυτό του», λέει.
Αλλά η Emilia Pérez είναι τώρα μέρος της τρέχουσας πολιτιστικής συζήτησης σχετικά με το αν η πολιτιστική αυθεντικότητα είναι υψίστης σημασίας στην αφήγηση ιστοριών ή αν οι δυτικές παραγωγές θα πρέπει να γνωρίζουν καλύτερα ότι είναι ανοιχτές σε κατηγορίες για πολιτιστική οικειοποίηση όταν οι σκηνοθέτες ασχολούνται με ιστορίες σε χώρες και πολιτισμούς εκτός του πεδίου της εμπειρίας τους.
Ερωτηθείς πώς αισθάνεται αν η ταινία επιβραβευθεί περαιτέρω από τα Όσκαρ, ο Héctor Guillén απαντά ότι, «αυτό δείχνει απλώς ότι η βιομηχανία λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, ότι είναι απομακρυσμένη από ό,τι συμβαίνει στη Λατινική Αμερική και το Μεξικό, ακόμη και αν δεν είμαστε τόσο μακριά από την Καλιφόρνια.
Ο σεναριογράφος λέει ότι «απλώς θα ήθελε» η παραγωγή να ήταν «πιο ανοιχτή» σε συμβουλές από το εσωτερικό του Μεξικού.
«Νομίζω ότι ο Audiard είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης και πιστεύω ότι είχε καλές προθέσεις με την ταινία, δεν πιστεύω ότι είναι ένας ρατσιστής Γάλλος που θέλει να γελοιοποιήσει τον πολιτισμό μας», λέει. «Αλλά θα μπορούσε να ήταν πιο ανοιχτός στους Μεξικανούς δημιουργούς, στους ακτιβιστές, να μιλήσει για τον σωστό τρόπο αφήγησης της ιστορίας. Γιατί όντως πίστευα ότι στο τέλος της ταινίας υπήρχε η ευκαιρία να γίνει μια μεγάλη, σπουδαία, τολμηρή ταινία με τον σωστό τρόπο».
Ακολουθήστε το pride.gr στο Google News και ενημερωθείτε πρώτοι