Μέσα σε λίγες ημέρες από την έναρξη του πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα τον περασμένο Οκτώβριο, τέσσερις Παλαιστίνιοι άρχισαν να κινηματογραφούν την καθημερινή τους ζωή για λογαριασμό του BBC: Η Aya κατέφυγε στο νότιο τμήμα για περισσότερη ασφάλεια, ενώ ο Khalid επέλεξε να παραμείνει βόρεια.

Τις περισσότερες φορές, τα πλάνα απεικονίζουν εκρήξεις, πολλαπλές εκκενώσεις, θανάτους και το τραύμα που βιώνουν τα παιδιά που είναι τα μεγαλύτερα θύματα αυτού του πολέμου.

Έχει περάσει ένας χρόνος και πάνω από 42.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί ως αποτέλεσμα της ισραηλινής στρατιωτικής επέμβασης, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας της Χαμάς, έχουν εκτοπιστεί περισσότεροι από 1.900.000 και έχει πυροδοτηθεί μια ανθρωπιστική κρίση που έχει οδηγήσει σε πείνα και εξαθλίωση.

Στον παλαιστινιακό θύλακα, το 50-60% των κτηρίων έχει ισοπεδωθεί, ενώ οι προσπάθειες κατάπαυσης του πυρός πέφτουν συνέχεια στο κενό.

Από την άλλη πλευρά, περίπου 1.200 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τις επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου κατά του Ισραήλ, ενώ πάνω από 8.500 τραυματίστηκαν.

Διαβασε ακομα

Το μάτι της ήταν το λιγότερο που έχασε η Malak από τους Ισραηλινούς

Κάθε μέρα είναι μια νέα σφαγή

Οι ιστορίες της Aya και του Khalid είναι δύο από τις τέσσερις που παρουσιάζονται στο νέο ντοκιμαντέρ του BBC World Service και του Storyville, “Life and Death in Gaza”. Ξαπλωμένος δίπλα στο παιδί του, ο Khalid αναφέρει πως, πριν πάνε για ύπνο κάθε βράδυ, λένε αντίο ο ένας στον άλλο, από φόβο μήπως δεν ξυπνήσουν το επόμενο πρωί.

«Κάθε πρωί ξυπνάμε με μία νέα σφαγή. […] Μας ρίχνουν φυλλάδια από τον ουρανό και μας λένε να φύγουμε», ακούγεται να λέει μία γυναίκα.

Η Aya περιγράφει ότι η προηγούμενη νύχτα ήταν η χειρότερη και πως είναι με μισή ώρα ύπνο. Λίγο αργότερα, μαζεύουν τα απαραίτητα για να μετακινηθούν.

Ακούγονται εκρήξεις και μία μητέρα προσπαθεί να καθησυχάσει το μικρό της «Όλα θα πάνε καλά».

Θαμμένοι κάτω από τα ερείπια

Ο Khalid έχει χάσει πάνω από 30 συγγενείς του με πολλούς να είναι θαμμένοι ακόμη κάτω από τα ερείπια. Ο ίδιος έκανε το σπίτι του «ιατρείο». Αν και φυσικοθεραπευτής, μπορεί να φροντίζει τους συμπολίτες του.

Ένα αγόρι είναι ξαπλωμένο πάνω σε ένα τραπέζι και ο Khalid φροντίζει τις πληγές του. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που δεν εγκαταλείπει τον τόπο του: Τον έχουν ανάγκη.

Στο δίπλα δωμάτιο, μια παρέα μικρών παιδιών περνούν την ώρα τους παίζοντας. Υποδύονται ότι έχουν τραυματισθεί από επίθεση ισραηλινών πυραύλων και δύο εξ αυτών μεταφέρουν τους τραυματίες στο νοσοκομείο, στην άλλη άκρη του δωματίου.

Όταν ο Khalid έρχεται αντιμέτωπος με το θέαμα παραδέχεται πως «η καρδιά του κόβεται στα δύο». Τους ρωτάει τι παίζουν και ένα παιδί απαντά: «Πρέπει να σταματήσουμε την αιμορραγία. Έχουν πέσει πολλά ερείπια πάνω της».

Δεν υπάρχει ασφάλεια πουθενά

Σε ένα σχολείο στο κέντρο της Γάζας δύο κορίτσια χαμογελούν στην κάμερα την ώρα που μία γυναίκα περιγράφει πως το σημείο είναι το πιο ασφαλές της περιοχής. Η ίδια ρωτάει τα κορίτσια πώς νιώθουν. Πριν προλάβουν να απαντήσουν ακούγεται ένας δυνατός κρότος – η κάμερα εστιάζει στην ταράτσα ενός παρακείμενου κτηρίου από όπου αναδύονται καπνοί. Ένας άνδρας, περνά μέσα από το γήπεδο μπάσκετ του σχολείου και μεταφέρει ένα άτομο, πιθανόν νεκρό.

Μια γυναίκα ουρλιάζει ότι δεν υπάρχει πια ασφάλεια πουθενά.

Ένας άλλος δυνατός κρότος ακούγεται και κάποιος αναρωτιέται: «Ποιο σπίτι χτυπήθηκε αυτή τη φορά;» Ένα κορίτσι κλαίει και λέει ότι φοβάται, την ώρα που μία γυναίκα προσπαθεί να το καθησυχάσει.

Διαβασε ακομα

101 ετών, 2 ωρών: Η ιστορία του γηραιότερου και του νεότερου θύματος της Γενοκτονίας στη Γάζα

Νιώθουμε σαν ζώα

Στη Ράφα, η εκτοπισμένη Aya δείχνει τον χώρο όπου είναι στημένες οι σκηνές. Kουκουλωμένη με μία κουβέρτα αναφέρει πως όλο το βράδυ κρύωνε, ενώ λίγο αργότερα προσπαθεί να ανοίξει μία κονσέρβα.

Είναι το μόνο φαγητό που τρώνε εδώ και εβδομάδες. «Κυριολεκτικά νιώθουμε σαν ζώα εδώ», λέει με δάκρυα στα μάτια.

Στην Jabalia, στη βόρεια Γάζα, παιδιά τρώνε ξερόχορτα με κίνδυνο να δηλητηριαστούν «όμως δεν υπάρχει εναλλακτική» λέει ένας άνδρας.

Λίγο αργότερα, ανοίγουν όλοι μαζί μία κούτα με προμήθειες και αναφωνούν: «Μακαρόνια, ζάχαρη, φακές». Τα γέλια, οι φωνές και τα χειροκροτήματα θυμίζουν γιορτή.

Διαβασε ακομα

Ράμπιν-Αραφάτ, η χειραψία: Όταν η Μέση Ανατολή έφτασε κοντά στην ειρήνη

«Η ζωή μου έγινε κομμάτια»

Ένα κορίτσι στη Khan Younis, στη Νότια Γάζα αναφέρει πως πριν τον πόλεμο ετοιμαζόταν να κάνει το μεταπτυχιακό της στις Διεθνείς Σχέσεις. Η νεαρή κοπέλα βρίσκεται τώρα με την οικογένειά της σε ένα μέρος που άλλοτε ήταν λούνα παρκ.

Κάποια στιγμή αναρωτιέται: «Θα μπορούσατε να φανταστείτε τη Disneyland να γίνεται κατασκήνωση εκτοπισμένων;»

Στο τέλος του μήνα θα πήγαινε στην Ιταλία. Στις 7 Μαΐου, όμως, τα σύνορα έκλεισαν. Ήταν η ημέρα που θα έπαιρνε τα χαρτιά της για να ταξιδέψει αλλά τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα υπολόγιζε: «Η ζωη μου έγινε κομμάτια».

Με πληροφορίες από BBC