Είναι επιτυχημένο μοντέλο, ενώ στο παρελθόν ασχολούνταν με το μακιγιάζ και το body painting. Υπήρξε ένα από τα κεντρικά πρόσωπα στο σποτ του Athens Pride 2023 «Μια φορά κι έναν καιρό… διεκδίκησα και πέτυχα», και από την παρουσία της στις πασαρέλες, σε μεγάλες καμπάνιες, αλλά και από τα βίντεο και τα ποσταρίσματά της στα social media μπορείς να καταλάβεις γιατί: η Ελένη Λιάλη ό,τι διεκδικεί το πετυχαίνει – και μάλιστα από πολύ μικρή ηλικία.

Είναι δυναμική, ξέρει καλά ποια είναι και τι θέλει, διατηρεί, όμως, ταυτόχρονα και μία παιδικότητα και μια αφοπλιστική ειλικρίνεια που δεν μπορεί παρά να σε αφήσει άφωνο. Μιλώντας στο pride.gr αναφέρεται σε όλα όσα την έκαναν πιο δυνατή, τη φυλομετάβαση, την ανυπακοή στη ματσίλα, τον φόβο που απεχθάνεται και το χρέος της να υπερασπίζεται όποιον νιώθει ότι χρειάζεται βοήθεια, όπως τον 23χρονο Awny, από τη Γάζα.

Όχι πως αισθάνεται ότι είναι σε θέση ισχύος – «μία διεμφυλική κοπέλα είμαι», όπως λέει, όμως έχει μάθει πώς είναι να ζεις δύσκολες καταστάσεις και ξέρει καλά πως η στήριξη και η αλληλεγγύη είναι απαραίτητες για να βγει κάποιος νικητής – όπως και η πίστη στον εαυτό μας!

Ξεκινώντας από δικά σου ποσταρίσματα στα social, κάπου γράφεις “No matter black, white, […] queer, straight, I’m on the right track: I was born to survive”. Μου δίνεις την αίσθηση ότι από πολύ μικρή είχες μία εσωτερική φλόγα, μία δύναμη και αποφασιστικότητα για να διεκδικήσεις όλα όσα σου αξίζουν.

Ισχύει αυτό που λες – αν και δεν ήταν πολύ ευχάριστο το πως απέκτησα αυτή τη φλόγα. Η ζωή μου ξεκίνησε λίγο «στενάχωρα» – ελπίζω να μην ακούγομαι πολύ μελό – παρόλο που ήμουν πολύ εξωστρεφές παιδί, είχα τους φίλους μου, έβγαινα μπροστά, αλλά μέσα μου ένιωθα πολύ μόνη.

Δεν με άφησαν ποτέ να απολαύσω την παιδική μου ανεμελιά: ενώ έλεγα στην οικογένεια μου με τι παιχνίδια ήθελα να παίξω, τι χρώμα τσάντα ήθελα για το σχολείο, τι παιδικά να δω στην τηλεόραση και πόσο μου άρεσε το μπαλέτο, αντ’ αυτού, έπαιξα με τα παιχνίδια που μου διάλεγαν, κοίταγα με τις ώρες τα παιδικά που έβλεπε ο αδερφός μου και που δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον σε αυτά, πήγα στο σχολείο με μια μπλε τσάντα και, τελικά, με έγραψαν στο καράτε.

Έτσι, καλλιεργήθηκε μέσα μου ένα αίσθημα αδικίας κι άρχισα κρυφά να κάνω όλα όσα με έκαναν πραγματικά χαρούμενη – όσα από αυτά μπορούσα – γιατί δεν ήταν δυνατό, φυσικά, στα πέντε μου να βρω λεφτά για το μπαλέτο.

Είχα πολύ φόβο και ενοχή ότι αυτό που κάνω είναι λάθος. Άρχισα κάπως να «παίρνω θάρρος» όταν έμαθα πως από τα 18 και μετά μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Ανυπομονούσα πολύ να ενηλικιωθώ και αυτή η ελπίδα μού έδινε δύναμη.

Πόση δύναμη χρειάζεται να έχει ένα παιδί που σε τόσο νεαρή ηλικία καλείται να διαχειριστεί όλα όσα συμβαίνουν μέσα του και, ταυτόχρονα, χειρίζεται, με όλη την παιδικότητα του, τις αλλαγές στο σώμα, τις ορμόνες, τα συναισθήματα, αλλά και τα μηνύματα που λαμβάνει από τον περίγυρό του;

Ήμουν μικρή όταν ξεκίνησα τη φυλομετάβαση, οπότε είχα και αυτή την παιδική αφέλεια που με βοήθησε να πάρω αποφάσεις. Μπορώ να πω ότι ζούσα σε ένα «ροζ σύννεφο», δεν σκεφτόμουν ότι ο κόσμος είναι κακός, ότι θα αντιμετωπίσω δυσκολίες ή την επικινδυνότητα της κατάστασης.

Το μόνο που ένιωθα ήταν χαρά και ελευθερία που θα ξεκινούσα να βρίσκω κάθε μέρα και περισσότερο τον πραγματικό μου εαυτό. Η μαμά μου, παρόλο που δεν με ανέθρεψε με την ελευθερία να είμαι ο πραγματικός εαυτός μου, καθώς μεγάλωνα με στήριξε πολύ.

Όλοι οι άνθρωποι, άλλωστε, έχουμε δικαίωμα να μετανιώσουμε για κάποια πράγματα – το σημαντικό είναι να μη φοβόμαστε να αλλάξουμε – και αυτή το έκανε: στάθηκε δίπλα μου σε όλα, και με βοήθησε να ξεκινήσω το ταξίδι μου. Χωρίς εκείνη δεν θα είχα καταφέρει να είμαι αυτή που είμαι σήμερα. Χαίρομαι που την κάνω κάθε μέρα περήφανη. Της χρωστάω πολλά!

Υπήρξαν δυσκολίες στην ορμονοθεραπεία;

Η ορμονοθεραπεία δεν είναι μια εύκολη διαδικασία – είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει: πολλές εναλλαγές στη διάθεση, νεύρα, μελαγχολία, και όλα αυτά συνοδεύονται με ένα μεγάλο αίσθημα δυσφορίας, που θα χαρακτήριζα «πνιγηρό».

Άλλες δυσκολίες που αντιμετωπίζω στην καθημερινότητα μου είναι ζαλάδες, αδυναμία, ναυτία. Πολλά βραδιά έχω βασανιστεί στο κρεβάτι και ορισμένα πρωινά δεν ξέρω καν αν έχω δύναμη να βγάλω την ημέρα – και φαντάσου πως όλα αυτά τα βιώνω ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια ορμονοθεραπείας.

Όλα τα σώματα έχουν την ομορφιά τους, αλλά κανένα σώμα δεν μπορεί να αρέσει σε όλους

Το τελευταίο διάστημα ήταν πολύ απαιτητικό για εμένα: είχα καθημερινά ατελείωτες ώρες γυρισμάτων και πραγματικά αγχωνόμουν πώς θα τα καταφέρω χωρίς κανένα πρόβλημα. Αυτό, όμως, που με βοήθησε είναι ότι προσπαθώ να κρατάω τον εαυτό μου σε καλή κατάσταση και να νιώθω δυνατή.

Ακολουθώ ένα καλό πρόγραμμα στον ύπνο μου, τρώω υγιεινά και αθλούμαι σε καθημερινή βάση, αποφεύγω καταστάσεις και ανθρώπους που μου ρουφάνε την ενέργεια ή που νιώθω δυσφορία μαζί τους, κάνω τον διαλογισμό μου, αλλά και την ψυχοθεραπεία μου.

Είναι η λύση σε πολλά από τα προβλήματά μας να απομονώνουμε την τοξικότητα και, μέσω της ψυχοθεραπείας, να ερχόμαστε πιο κοντά με τον εαυτό μας;

Δεν θέλω, στο τέλος της ημέρας, να νιώθω ψυχικά κουρασμένη ούτε να σκέφτομαι ότι μοιράστηκα χρόνο και ενέργεια με ανθρώπους με τους οποίους δεν είμαστε συμβατοί. Δεν θα έλεγα ότι «απομονώνω την τοξικότητα» – έτσι και αλλιώς όλα μέσα στη ζωή είναι – και ποιος δεν φέρεται τοξικά, άλλωστε, όταν νιώσει ανασφάλεια, φόβο ή οτιδήποτε μπορεί να του το πυροδοτήσει;

Κι εγώ φαντάζομαι έχω υπάρξει ακατάλληλος άνθρωπος για κάποιους και για άλλους ο εντελώς κατάλληλος – έχει να κάνει με αυτό που λέμε «χημεία».

Κατά την γνώμη μου, όμως, είναι πολύ σημαντικό να παρακολουθείς με μια συχνότητα τα συναισθήματα σου, τους παρορμητισμούς και τις συμπεριφορές σου. Με την ψυχοθεραπεία, χαίρομαι πραγματικά όταν ανακαλύπτω πού βάζω η ίδια τρικλοποδιές στον εαυτό μου γιατί ενδυναμώνομαι και έτσι μπορώ να βγαίνω νικήτρια.

Ποια η σχέση με το σώμα σου; Είσαι από τους ανθρώπους που το είδαν να «ανθίζει», όπως έχεις πει στο παρελθόν.

Η σχέση με το σώμα μου υπήρξε ιδιαίτερη, καθώς έχω ένα αρκετά διαφορετικό σώμα πλέον από αυτό που είχα στην εφηβεία. Είχα χρησιμοποιήσει σε μια άλλη συνέντευξη τη λέξη «ανθίζει» γιατί προσωπικά έτσι το βίωσα: το έβλεπα συνέχεια να αλλάζει και μου άρεσε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.

Σίγουρα έχω τις ανασφάλειες μου – ποιος άνθρωπος δεν έχει; Όταν ξεκινούσα την καριέρα μου ήταν πολύ μεγαλύτερη η ανασφάλεια που ένιωθα γιατί στα castings έμπαινα στη διαδικασία να συγκρίνω συνέχεια τον εαυτό μου με τα αλλά μοντέλα και έβλεπα μόνο σημεία όπου υστερούσα.

Αρχή μου είναι να χρησιμοποιώ το όποιο προνόμιο διαθέτω και να μιλάω για τους ανθρώπους που δεν ακούγονται

Όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω την αξία και την ποιότητα μου: αισθάνομαι μεγαλύτερη σιγουριά, νιώθω πιο όμορφα με το σώμα μου, το φροντίζω πολύ με σωστή διατροφή και γυμναστική – γιατί είναι μέρος της δουλειάς μου.

Θεωρώ πως οφείλουμε να έχουμε ένα σώμα λειτουργικό, αλλά μέχρι εκεί. Σημασία έχει να νιώθουμε εμείς καλά με την εικόνα μας. Όλα τα σώματα έχουν την ομορφιά τους και, φυσικά, κανένα σώμα δεν μπορεί να αρέσει σε όλους.

Συχνά «εκμεταλλεύεσαι» τη δημοφιλία σου – ειδικά στα social media – για να μιλήσεις για τον Ζακ, τη Γάζα, την κλιματική αλλαγή, την ορατότητα των τρανς…

Προσπαθώ να εξελίσσω τον εαυτό μου κάθε μέρα που περνάει. Έχω κάποιες λέξεις στο μυαλό μου που καθοδηγούν τις πράξεις μου, όπως η ευγένεια, η αγάπη, ο σεβασμός. Με βάση αυτά πράττω και στα social media.

Αρχή μου είναι να μιλάω όσο μπορώ για τους ανθρώπους που δεν ακούγονται και να χρησιμοποιώ το όποιο προνόμιο διαθέτω για να δώσω την ευκαιρία σε όσους δεν έχουν.

Όχι ότι είμαι προνομιούχα, δηλαδή, καθώς είμαι απλώς μια διεμφυλική κοπέλα – αλλά πάντα στην πυραμίδα υπάρχει κάποιος πιο κάτω που οφείλουμε να απλώσουμε το χέρι και να προσφέρουμε.

Θεωρώ, γενικά, πως ο κόσμος γίνεται καλύτερος από τους ανθρώπους που κάνουν το βράδυ την αυτοκριτική τους και προσπαθούν να εξελίσσονται μέρα με την ημέρα.

Είναι μέρος της «εξέλιξής» σου και η εκστρατεία που στηρίζεις στο GoFundMe για τον Awny από τη Γάζα;

Η εκστρατεία για τον Awny δεν έχει να κάνει με εμένα. Μιλάω με πολλούς ανθρώπους από την Παλαιστίνη κάθε μέρα: μου στέλνουν φωτογραφίες, συζητάμε για τις ανάγκες τους. Η κατάσταση είναι τραγική, αίμα παντού, άνθρωποι πεινάνε, κρυώνουν, έχουν χάσει τα σπίτια τους, ζουν μέσα σε σκηνές – είναι πραγματικά στο έλεος του Θεού και των ανθρώπων που προσπαθούν να σταθούν δίπλα τους, έστω και από μακριά.

Ο Awny είναι 23 χρονών και, πριν από τον πόλεμο στη Γάζα, ήταν δάσκαλος Μαθηματικών. Γνωριζόμαστε εδώ και μερικούς μήνες και η επικοινωνία μας είναι συχνή. Έχουμε μιλήσει για τις ζωές μας, για τα όνειρα που έχει για το μέλλον, έχω γνωρίσει τα αδέρφια του και, παρόλο που δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά, τον νιώθω δικό μου άνθρωπο. Εύχομαι να τον συναντήσω από κοντά μια μέρα.

Από τύχη ζούμε σε μια ειρηνική χώρα και έχουμε φαγητό – γι’ αυτό ας είμαστε ευγνώμονες και ας βοηθάμε όσους δεν είναι το ίδιο τυχεροί

Η κατάπαυση του πυρός ήταν ένα χαρμόσυνο νέο μέσα στην καταστροφή – όμως οι ζωές των ανθρώπων εκεί θα αργήσουν πολύ να γίνουν όπως ήταν: τα σπίτια τους έχουν καταστραφεί ολοσχερώς. Γι’ αυτό και μας χρειάζονται.

Δυστυχώς, δεν μπορώ να βοηθήσω όλους με τους οποίους επικοινωνώ, αλλά θα σου ζητήσω να παραθέσουμε το link GoFundMe του Awny για να μπορέσουν όσοι αναγνώστες το επιθυμούν να δώσουν μια μικρή βοήθεια από το υστέρημα τους – ακόμη και 5€ κάνουν μεγάλη διαφορά όταν είμαστε πολλοί.

Πριν ανέφερα ότι πάντα στην πυραμίδα υπάρχει κάποιος πιο ψηλά: σε αυτή την περίπτωση είμαστε εμείς, γι αυτό πρέπει ο κόσμος να ενημερώνεται και να ευαισθητοποιείται με αυτά τα ζητήματα. Εξάλλου, από τύχη ζούμε σε μια ειρηνική χώρα και έχουμε φαγητό – γι’ αυτό ας είμαστε ευγνώμονες και ας βοηθάμε όσους δεν είναι το ίδιο τυχεροί.

Έχεις βιώσει κι εσύ τραυματικές εμπειρίες: έχεις γράψει για μία επίθεση που δεχτήκατε με συμμαθητές σου στη Σερβία. Ταυτόχρονα, λες «Νιώθω ασφάλεια κι ας υπάρχουν κακοί άνθρωποι – έχω θωρακίσει τον εαυτό μου».

Η εμπειρία αυτή για εμένα είναι μια «πληγή» που δεν την αγγίζω γενικά – κάνω λίγο σαν να μην υπάρχει. Δεν είναι εύκολη η συνειδητοποίηση ότι εκείνο το βράδυ έζησα από τύχη. Το σώμα μου ακόμη θυμάται ακριβώς τι ένιωθε την ώρα που με χτυπούσαν.

Έχω αποκτήσει, μάλιστα, φοβίες: δεν μπορώ τους δυνατούς και απότομους θορύβους, ή τους ανθρώπους που μιλάνε δυνατά πίσω μου. Ανεβαίνουν οι παλμοί μου με τον πολύ κόσμο και πολλά άλλα – παρ’ όλα αυτά, είμαι ένας άνθρωπος που σιχαίνεται να φοβάται.

Στόχος μου είναι, στο μέλλον, να καταφέρω να νιώθω όσο το δυνατόν λιγότερο φόβο, οπότε κάνω τα πάντα για να αισθάνομαι ασφαλής.

Τον περασμένο Δεκέμβρη έγινε γνωστό πως 50 καταστήματα στη Θεσσαλονίκη θα φέρουν αυτοκόλλητο και θα λειτουργούν ως «καταφύγιο» σε θύματα έμφυλης βίας. Σε κάνει αυτό να νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια;

Για μένα, είναι μεν σημαντικό, αλλά γενικά θεωρώ χρέος όλων μας, να βοηθάμε ανά πάσα στιγμή οποιοδήποτε άτομο διατρέχει κίνδυνο. Δηλαδή, τι πιο αυτονόητο; Τι πιο ανθρώπινο;

Έχεις μιλήσει στο παρελθόν για τη στήριξη και την αγάπη που έλαβες από τη μητέρα, τη θεία και τη γιαγιά σου: είναι μαγική η δύναμη των γυναικών όταν είναι ενωμένες.

Σε μια πατριαρχική κοινωνία με τόσα στερεότυπα, οι γυναίκες της οικογένειάς μου στάθηκαν «βράχος» και μου έμαθαν πόσο σημαντική είναι η γυναικεία αλληλοϋποστήριξη και ενδυνάμωση. Λατρεύω τις γυναίκες και θέλω πάντα το καλύτερο γι αυτές.

Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος μόνο αν όλοι αρχίσουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας

Έχω μπει πολλές φορές μπροστά για να υπερασπιστώ μια άλλη γυναίκα και άλλες γυναίκες έχουν μπει μπροστά για εμένα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν είχα πάει σε ένα μαγαζί στην γειτονιά μου για να πάρω καφέ, ήταν μια κυρία στην ηλικία της μαμάς μου που ήταν υπεύθυνη για την καθαριότητα και σφουγγάριζε και ένας άλλος που δούλευε στο μαγαζί της είπε ότι: «Αν γλιστρήσω και πέσω θα σου σπάσω το κεφάλι» – και καλά για αστείο!

Του ξεκαθάρισα ότι αυτό δεν θα ξαναγίνει μπροστά μου και ότι θα πρέπει να μάθει τρόπους. Φυσικά, «του έπεσαν τα μούτρα» και πλέον, κάθε φορά που πάω στο συγκεκριμένο μαγαζί, η κυρία μου χαμογελά και μου λέει την πιο γλυκιά καλημέρα!

Είμαστε μαγικά πλάσματα οι γυναίκες όταν είμαστε αγαπημένες η μία με την άλλη.

Τι σημαίνει για σένα η «ανυπακοή στη ματσίλα»;

Σημαίνει τα πάντα! Δεν έχω πολλά να προσθέσω πάνω σε αυτό: καμιά μας δεν πρέπει να δέχεται συμπεριφορές που δεν θέλει από κανέναν άντρα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να δείξω κατανόηση στην «αντρική φύση» – λέω «δυστυχώς» γιατί θέλω πάντα να κατανοώ όλες τις πλευρές, όμως όλο αυτό που ακούμε ότι ο άντρας «από την φύση του είναι πιο νευρικός και θα σηκώσει και λίγο τον τόνο της φωνής του, και θα πει και μια κουβέντα παραπάνω», δεν το δέχομαι.

Αν εγώ νιώθω απειλή, αν φοβάμαι να μιλήσω, αν πιέζομαι, φεύγω και παροτρύνω όλα τα κορίτσια να πράττουν κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Tags