Σε ένα διαφορετικό χρονοδιάγραμμα, το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης θα μπορούσε να στεγάζεται μέσα σε έναν επιβλητικό πύργο σε σχήμα ναού των Μάγια, το Disney World θα οδηγούσε σε ένα after party πάρκο με το όνομα Night World και το Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι θα μπορούσε να έχει υψωθεί σαν ένα αλαβάστρινο αβγό ύψους πάνω από 100 μέτρα.
Για κάθε αρχιτεκτονικό έργο που χτίστηκε, πολλά άλλα κτήρια έχουν μείνει στάσιμα ή ξεχασμένα και υπάρχουν μόνο σε σκίτσα ή σχέδια. Αυτά τα απραγματοποίητα κατορθώματα – πολλά από τους πιο διάσημους αρχιτέκτονες του κόσμου – παρουσιάζονται μαζί στο συγκεντρωτικό βιβλίο «The Atlas of Never Built Architecture», με περίπου 350 έργα που έχουν επιλεγεί από ένα εντυπωσιακό αριθμό 5.000 έργων. Το βιβλίο απεικονίζει τοπία και αστικά τοπία όπου τα χρήματα δεν αποτελούν εμπόδιο, οι γραφειοκρατικές καθυστερήσεις καταλύονται και οι οραματιστές εκτελούν τις πιο ξεκάθαρες ιδέες τους.
Τα αδόμητα σχέδια είναι «αγνά, ανόθευτα οράματα», γράφουν οι συγγραφείς Sam Lubell και Greg Goldin στην εισαγωγή. «Έχουν ξεφύγει από την αναπόφευκτη επεξεργασία και τις περικοπές που επιφέρει η αγορά ή η πολιτική, οι οποίες, δυστυχώς, συχνά μουτζουρώνουν τις λαμπρές εικόνες σε μια αμβλυμένη πραγματικότητα».
Πολλά από αυτά τα οράματα ήταν πολύ ιδεαλιστικά, όπως η άνθηση των ουτοπικών σχεδίων της δεκαετίας του 1970 που απεικόνιζαν έναν άκρως φουτουριστικό κόσμο. Οι κακοτοπιές της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής αγοράς κατάπιαν τα σχέδια άλλων, όπως η όπερα του Ντουμπάι, ύψους 100 εκατομμυρίων δολαρίων, της Βρετανο-Ιρακινής αρχιτέκτονος Ζάχα Χαντίντ, η οποία κατέρρευσε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του ’80 μαζί με δεκάδες άλλες κατασκευές.
Άλλοι, σύμφωνα με το CNN, απλώς δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν τη χρηματοδότηση, όπως το κομψό Εθνικό Κέντρο Τζαζ της Νέας Ορλεάνης που προοριζόταν να αποτελέσει ένα νέο πολιτιστικό σύμβολο μετά τον τυφώνα Κατρίνα, ή μια ειδυλλιακή εκκλησία στο Άλεσουντ της Νορβηγίας, της οποίας η τσιμεντένια δομή μιμείται το αλπικό τοπίο, αλλά τελικά κατέληξε πολύ δαπανηρή για τις δωρεές των ενοριτών. Τα καθημερινά οικονομικά προβλήματα περιλαμβάνουν ένα ξενοδοχείο του Λας Βέγκας με το όνομα Xanadu, το οποίο επρόκειτο να μεταμορφώσει την πόλη το 1975, αλλά χάθηκε λόγω διαφωνιών σχετικά με το ποιος θα πλήρωνε το λογαριασμό για το δίκτυο αποχέτευσης.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο πρόωρος θάνατος ενός αρχιτέκτονα ή εργολάβου σήμαινε ότι τα έργα τους πέθαιναν μαζί τους. Αν ο Πολωνός αρχιτέκτονας Matthew Nowicki δεν είχε σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα το 1950, θα είχε επιβλέψει τη μεταμόρφωση του Chandigarh στη βόρεια Ινδία- αντ’ αυτού, ο Ελβετο-Γάλλος αρχιτέκτονας Λε Κορμπιζιέ είναι γνωστός για το επί δεκαετίες έργο του στην πόλη με το γενικότερο σχέδιο. Και στην Κένυα, ένα προϊστορικής εμφάνισης αφιέρωμα στην ιστορία της ανθρωπότητας από τον Daniel Libeskind, με την ονομασία Ngaren: Museum of Humankind, θα βρισκόταν υπό κατασκευή στη Great Rift Valley, αν δεν είχε πεθάνει ο ιδρυτής του έργου Richard Leakey το 2022. Από τότε, η τοποθεσία του κτιρίου έχει αλλάξει, σύμφωνα με το βιβλίο, καθιστώντας το σχέδιο του Libeskind ασύμβατο.
Ορισμένα από τα πιο εντυπωσιακά έργα έχουν απορριφθεί λόγω των σχεδίων τους. Ο Ιάπωνας αρχιτέκτονας Seiichi Shirai συνέλαβε ένα ήρεμο αλλά ιεροπρεπές σχέδιο για τον Ναό των Ατομικών Καταστροφών το 1954, το οποίο επεδίωκε μια αίσθηση «τυπικής καθαρότητας» και έμοιαζε με ένα σύννεφο μανιταριού, σύμφωνα με τους συγγραφείς. Δημοσιεύθηκε την ίδια χρονιά που ολοκληρώθηκε το Πάρκο Μνήμης Ειρήνης της Χιροσίμα του Kenzo Tange, τα σχέδια δεν ελήφθησαν σοβαρά υπόψη, αν και ο Shirai αναγνωρίστηκε για το σχέδιο δεκαετίες αργότερα, όταν κέρδισε μετά θάνατον το βραβείο Pritzker.
Και παρόλο που έχουν υπάρξει πολλά αρχιτεκτονικά έργα που έχουν διασυρθεί στο διαδίκτυο για τη μορφή τους (βλέπε: Vessel, το Walkie Talkie) ή το όνομά τους (βλέπε: PENN15), ένα από αυτά πυροδότησε διαδικτυακές συνωμοσίες που το έργο δεν μπόρεσε να ξεπεράσει. Το 2011, το στούντιο MVRDV του Ρότερνταμ ζήτησε συγγνώμη για τα σχέδιά του για ένα πολυτελές συγκρότημα στη Νότια Κορέα με την ονομασία The Cloud. Με δύο ευθείς πύργους που διακόπτονταν από ορόφους σε σχήμα βαμβακερού σύννεφου, οι επικριτές ισχυρίστηκαν ότι έμοιαζε με το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου που είχε τυλιχτεί σε καπνό κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου και τελικά εγκαταλείφθηκε.
