Το Lord Howe Island έχει την όψη ενός προορισμού που είναι έτοιμος για υπερτουρισμό, με καταπράσινες βουνοκορφές, παρθένες παραλίες με λευκή άμμο και καταγάλανα νερά γεμάτα πολύχρωμα ψάρια.

Ωστόσο, σε αυτό το νησί των περίπου 400 κατοίκων, που βρίσκεται 598 χιλιόμετρα μακριά από την ανατολική ακτή της ηπειρωτικής Αυστραλίας, οι παραλίες είναι άδειες. Οι μόνοι ήχοι σε μια πεζοπορία μέσα στα τροπικά δάση και τα βουνά του προέρχονται από την άγρια φύση.

«Είναι αυτό που δεν υπάρχει εδώ που προσφέρει αυτή την εμπειρία – γι’ αυτό είναι τόσο μοναδικό», δήλωσε η Lisa Makiiti, κάτοικος του νησιού, η οποία διευθύνει ένα boutique κατάλυμα.

Το μυστικό για αυτό το παρθένο τοπίο είναι μια τακτική που χρησιμοποιείται σε πολύ λίγα άλλα μέρη: Ο περιορισμός του αριθμού των τουριστών που μπορούν να το επισκεφθούν.

Για πάνω από 40 χρόνια, ο Λόρδος Howe έχει εφαρμόσει ένα ανώτατο όριο 400 τουριστών κάθε φορά, καθορίζοντας τον αριθμό των κλινών που είναι διαθέσιμες στους επισκέπτες. Αυτό έγινε για να προστατευθούν τα πολλά μοναδικά ενδημικά είδη του Lord Howe, τα οποία βοήθησαν το νησί να αναγνωριστεί ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1982.

Αν και ο αριθμός ήταν αυθαίρετος, η διατήρησή του ελαχιστοποίησε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, σύμφωνα με την επίσης κάτοικο του νησιού, που εργάζεται για την κυβέρνηση, Darcelle Matassoni.

Όπως είναι αναμενόμενο, αυτό σημαίνει ότι είναι δύσκολο να φτάσει κανείς εκεί. Ωστόσο αυτό δεν λειτουργεί αποτρεπτικά, καθώς υπάρχουν έχει κρατήσεις μέχρι και το 2026. Οι τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων για ένα ταξίδι μετ’ επιστροφής στο Σίδνεϊ μπορεί να ξεπεράσουν τα 666 δολάρια ΗΠΑ, και στην αιχμή της καλοκαιρινής περιόδου, η διαμονή για δύο άτομα μπορεί να κυμαίνεται από 200 δολάρια ΗΠΑ έως πάνω από 3.000 δολάρια ΗΠΑ ανά διανυκτέρευση.

Άγνωστη λέξη η τουριστική ανάπτυξη

Αυτές οι πολιτικές αναδεικνύουν μια «κοινή επιθυμία να διασφαλίσουμε ότι η φύση θα βγει κερδισμένη», λέει ο Dean Hiscox, που εργάζεται στον τομέα του τουρισμού. Περισσότερο από το 85% του νησιού εξακολουθεί να καλύπτεται από το ενδημικό του δάσος, και περίπου το 70% βρίσκεται σε μόνιμο προστατευόμενο πάρκο, που σημαίνει ότι απαγορεύεται κάθε ανάπτυξη. Ο οικιστικός οικισμός καλύπτει το 15%.

Οι επισκέπτες συχνά αναρωτιούνται αν υπάρχει πίεση για περισσότερη ανάπτυξη, αλλά στο Lord Howe, αυτό είναι μια «ξένη έννοια», λέει ο Hiscox. Ακόμη και η τοπική κοινότητα έχει ουσιαστικά περιοριστεί λόγω των κανόνων για την κατοικία. Πολλοί κάτοικοι κατάγονται από τους αρχικούς εποίκους, που έφτασαν το 1800.

«Οι οικογένειες που βρίσκονται εδώ για πέντε, έξι, επτά γενιές αναγνώριζαν πάντα πόσο ξεχωριστός είναι ο τρόπος ζωής τους εδώ», σημειώνει ο Ian Hutton, φυσιοδίφης και φωτογράφος που ζει στο νησί από το 1980. «Υπάρχει αυτό το ισχυρό γενεαλογικό αίσθημα της προστασίας του νησιού τους».

Φύση όπως πουθενά αλλού στον κόσμο

Η ζωή στο Lord Howe είναι σαν να ζεις μέσα σε ένα ντοκιμαντέρ του David Attenborough, λέει ο Hutton, ο οποίος είναι επίσης ο επιμελητής του Μουσείου του νησιού Lord Howe, στον ιστότοπό του.

Αν και έχει μήκος μόλις λίγο παραπάνω από 11 χιλιόμετρα, το νησί είναι γεμάτο με φυτά και ζώα που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Τα τροπικά δάση είναι γεμάτα με αναρριχώμενα φυτά, ορχιδέες και πουλιά. Στην κορυφή του όρους Gower – ένα από τα πιο δημοφιλή μονοπάτια πεζοπορίας στο Lord Howe – βρίσκεται ένα σπάνιο, απειλούμενο με εξαφάνιση δάσος νεφών. Το πιο διάσημο ενδημικό εξαγωγικό προϊόν του νησιού είναι οι σπόροι του φοίνικα Kentia, του πιο δημοφιλούς φοίνικα στον κόσμο για καλλιέργεια σε εσωτερικούς χώρους.

zoi-se-slow-motion-giati-oi-vradypodes-kinountai-toso-apelpistika-arga

Στην ακτή, οι άνθρωποι μπορούν να περπατήσουν δίπλα σε αποικίες του Providence Petrel, ενός γκρι και λευκού θαλασσοπουλιού με ελαφρώς κυρτό μαύρο ράμφος που αναπαράγεται κυρίως στο Lord Howe. Τα πουλιά είναι τόσο φιλικά προς τους ανθρώπους που μπορεί κάποιος να τα πάρει αγκαλιά.

Μεγάλο μέρος της γοητείας είναι η εγγύτητα στη φύση. Οι παραλίες απέχουν μόλις λίγα λεπτά με τα πόδια ή με ποδήλατο από τους ξενώνες, καθιστώντας το Lord Howe τις πιο εύκολες διακοπές, λέει ο Anthony Riddle, κάτοικος του νησιού.

«Βρίσκεσαι στο σκάφος μόνο πέντε ή δέκα λεπτά και είσαι ήδη έξω στην κύρια υφαλογραμμή. Αν προσπαθήσεις να το κάνεις αυτό στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο, μπορεί να βρίσκεσαι σε ένα σκάφος για τρεις ή τέσσερις ώρες και πάλι να μην βλέπεις όσα μπορείς να δεις εδώ», λέει ο Hiscox.

Περίπου 500 είδη ψαριών, καθώς και αστερίες, αχινοί και καβούρια, κατοικούν στον νοτιότερο ύφαλο του κόσμου ακριβώς δίπλα στο νησί. Ένα από τα καλύτερα μέρη για καταδύσεις είναι η πυραμίδα Ball’s Pyramid, η ψηλότερη θαλάσσια στοίβα στον κόσμο, η οποία βρίσκεται 22,5 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του κύριου νησιού και περιβάλλεται από σπήλαια και νερά άφθονα σε σπάνια θαλάσσια πλάσματα.

Όπως και οι κάτοικοι του Lord Howe, όσοι το επισκέπτονται νοιάζονται πολύ για τη διατήρηση του φυσικού κόσμου του νησιού, λέει ο Hiscox. Οι ξεναγοί εξηγούν πάντα αυτή την παράδοση της αειφορίας στους επισκέπτες τους, αλλά δεν χρειάζεται να κάνουν πολλά για να τους πείσουν για τη σημασία της.

«Λέμε την ιστορία για το τι είναι αυτό που είναι ιδιαίτερο στο Lord Howe Island. Το κοινό είναι ήδη συντονισμένο σε αυτή τη φιλοσοφία και θέλει να μάθει γι’ αυτήν. Μιλάμε στους προσηλυτισμένους»λέει ο Hiscox.

Πολλοί επισκέπτες πηγαίνουν αυτό το πάθος ένα βήμα παραπέρα, συμμετέχοντας σε τοπικά προγράμματα βιωσιμότητας. Το Διοικητικό Συμβούλιο του νησιού έχει εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εξάλειψης ζιζανίων επί πληρωμή, και ο Hutton οργανώνει οικολογικές εκδρομές με ζιζάνια και εκστρατείες επιστήμης των πολιτών.

Σκύλοι ανιχνευτές

Υπάρχουν επίσης αυστηρές διαδικασίες βιοασφάλειας για την προστασία από χωροκατακτητικά είδη. Όλες οι εισαγωγές και οι επισκέπτες ελέγχονται, μεταξύ άλλων από σκύλους ανιχνευτές. Στην αρχή των περιπατητικών διαδρομών, υπάρχουν σταθμοί για να τρίβουν οι πεζοπόροι τις μπότες τους για να σταματήσουν την εξάπλωση των μυκήτων. Πρόκειται για ένα επίπεδο έντονης προστασίας που εντυπωσιάζει τους ανθρώπους από τη στιγμή που κατεβαίνουν από το αεροπλάνο, δήλωσε ο Hutton.

«Οι σκύλοι ανιχνευτές ελέγχουν τις τσάντες τους και (οι επισκέπτες) ανακαλύπτουν ότι τα σκυλιά δεν ψάχνουν για μαριχουάνα, αλλά απλώς για αρουραίους και βατράχια», δήλωσε ο Hutton.

Το νησί έχει προβεί σε απομάκρυνση των εισαγόμενων αγριόχοιρων, κατσικιών και γατών, ενώ οι νέες οικόσιτες γάτες έχουν απαγορευτεί από το 1982. Τα ζώα που εισήχθησαν για την καταπολέμηση χωροκατακτητικών ειδών έχουν επίσης απομακρυνθεί.

Το μόνο πρόσφατο σημείο διαμάχης ήταν μια επιτυχημένη κυβερνητική πρωτοβουλία το 2019 για την εξάλειψη των αρουραίων και των ποντικιών, τα οποία κατέστρεφαν τα ενδημικά είδη. Η πρωτοβουλία υποστηρίχθηκε ευρέως, αλλά η χρήση ενός χημικού τρωκτικοκτόνου και οι τακτικές επιθεωρήσεις των ιδιοκτησιών αναστάτωσαν ορισμένους.

Μετά την εξάλειψη των τρωκτικών, πολλά υποβαθμισμένα αυτοφυή είδη ευδοκιμούν τώρα. Το Woodhen, ένα πτηνό που δεν πετά και είναι ένα από τα σπανιότερα στον κόσμο, παραλίγο να εξαφανιστεί, αλλά ο αριθμός του έχει δεκαπλασιαστεί μετά την εξάλειψη, δήλωσε ο Hutton.

Παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης και των πολιτών να προστατεύσουν το νησί, πολλά από τα χαρακτηριστικά του απειλούνται από την κλιματική κρίση. Μια μακρά σειρά θερμοκρασιών ρεκόρ στον αέρα και τον ωκεανό που τροφοδοτούνται από την κλιματική αλλαγή και το φυσικό φαινόμενο Ελ Νίνιο έχει προκαλέσει πολλά μαζικά φαινόμενα λεύκανσης κοραλλιών και μαρασμό στο δάσος των νεφών. Η αυξανόμενη συχνότητα των σοβαρών καιρικών φαινομένων σημαίνει ότι η μελλοντική επιβίωσή τους είναι «στα χέρια των θεών», δήλωσε ο Hiscox.

Μια απομονωμένη ιστορία

Το Lord Howe απέχει σήμερα μόλις δύο ώρες με το αεροπλάνο από την ηπειρωτική χώρα, αλλά ιστορικά το νησί και η στενή του κοινότητα ήταν απομονωμένο.

Για δεκαετίες, ο μόνος τρόπος για να φτάσει κανείς εκεί ήταν με υδροπλάνο. Αυτά τα ιπτάμενα σκάφη άρχισαν για πρώτη φορά τακτικές πτήσεις προς το Lord Howe αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και από τη δεκαετία του 1950 και μετά μετέφεραν επιβάτες από και προς το Σίδνεϊ έξι φορές την εβδομάδα, σύμφωνα με το Εθνικό Ναυτικό Μουσείο της Αυστραλίας. Το ταξίδι διαρκούσε περίπου τρεις ώρες για κάθε διαδρομή. Για τους κατοίκους του νησιού, η ζωή εκείνη την εποχή ήταν αργή και μη υλιστική.

«Δεν υπήρχε τηλεόραση, ούτε διαδίκτυο, ούτε τηλέφωνα. Ζούσαμε έναν εντελώς απεριόριστο και φυσικό τρόπο ζωής. Και αρκετά άγριο, υποψιάζομαι, αλλά ασφαλής άγριο», δήλωσε η Makiiti.

«Δεν υπήρχαν παπούτσια και η βασική προτεραιότητα όλων ήταν να μπορείς να κολυμπήσεις, αλλά εμείς απλά περιφερόμασταν στο νησί με πλήρη ελευθερία και ήμασταν συνέχεια έξω, ψαρεύαμε, κολυμπούσαμε και απλά αράζαμε».

Αφού η κυβέρνηση κατασκεύασε έναν αεροδιάδρομο τη δεκαετία του 1970, η χρήση των ιπτάμενων σκαφών σταμάτησε και ξαφνικά τα πράγματα επιταχύνθηκαν λίγο, δήλωσε η Makiiti. Αλλά με πολλούς τρόπους η ζωή στο Lord Howe σήμερα είναι αμετάβλητη.

Οι κάτοικοι κρατούν τις πόρτες τους ξεκλείδωτες και δεν υπάρχει υπηρεσία κινητής τηλεφωνίας εκτός από τα οικιακά δίκτυα Wi-Fi.

Αυτή η απομόνωση έχει δημιουργήσει προκλήσεις, αλλά οι κάτοικοι των νησιών έχουν βρει μοναδικούς τρόπους προσαρμογής. Δεν υπάρχει δευτεροβάθμιο σχολείο, πράγμα που σημαίνει ότι όλα τα παιδιά πρέπει να κάνουν εξ αποστάσεως εκπαίδευση ή να φοιτήσουν σε οικοτροφεία στην ηπειρωτική χώρα.

Για να αγοράσει κανείς οτιδήποτε, χρειάζεται πολλή σκέψη, επειδή όλες οι εισαγωγές, συμπεριλαμβανομένων των τροφίμων, πρέπει να έρχονται με φορτηγό πλοίο μία φορά το δεκαπενθήμερο. Το κόστος διαβίωσης είναι τριπλάσιο από αυτό της ηπειρωτικής χώρας – ένα μήλο κοστίζει 2 δολάρια ΗΠΑ και ένα λίτρο βενζίνης και ένα λίτρο γάλα κοστίζουν 2,66 δολάρια ΗΠΑ το καθένα, δήλωσε ο Riddle.

Πολλοί κάτοικοι του νησιού έχουν αντισταθμίσει εν μέρει αυτό το κόστος με τη γεωργία και την κηπουρική – στο υποτροπικό κλίμα του νησιού, μπορούν να καλλιεργήσουν σχεδόν τα πάντα, από λαχανικά με ρίζες μέχρι αβοκάντο, και έχουν ντόπια φυτά, όπως άγρια λεμόνια. Υπάρχει επίσης ένα σύστημα ανταλλαγής.

«Είναι μια αρκετά ωραία άλλη πτυχή μιας συνδεδεμένης κοινότητας, όπου απλά μοιράζεσαι τα πάντα γύρω σου και όταν έχεις πάρα πολύ από κάτι, όλοι επωφελούνται και από αυτό», δήλωσε η Matassoni.

Η βιωσιμότητα στο DNA τους

Παρά τις προκλήσεις, οι κάτοικοι αισθάνονται τυχεροί που ζουν όπως ζουν – απορρίπτοντας την υπερβολή με μια νοοτροπία που είναι όλα σχετικά με την επαναχρησιμοποίηση, τη μείωση και τη φροντίδα, δήλωσε η Makiiti. Πρόκειται για ένα χαλαρό μέρος όπου οι άνθρωποι περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους κάνοντας σερφ, κολύμπι και πεζοπορία και οι περισσότεροι μετακινούνται με ποδήλατα.

Ο σεβασμός για το περιβάλλον «μας εμφυσείται από πολύ μικρή ηλικία», δήλωσε η Matassoni, «επειδή είμαστε διαχειριστές αυτού του περιβάλλοντος». Τόσο οι κάτοικοι όσο και οι επισκέπτες «είναι πολύ συνειδητοποιημένοι για ένα απλό πράγμα, όπως το να μην πετάξουν ένα περιτύλιγμα παγωτού», δήλωσε ο Hutton.

Περίπου το 80% της ηλεκτρικής ενέργειας του νησιού τροφοδοτείται από ένα κοινοτικό ηλιακό δίκτυο, δήλωσε ο Hutton. Ο καθένας είναι επίσης υποχρεωμένος να ταξινομεί τα δικά του απορρίμματα και να τα μεταφέρει στις εγκαταστάσεις διαχείρισης απορριμμάτων του νησιού. Οτιδήποτε δεν μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί, να κομποστοποιηθεί ή να ανακυκλωθεί μετατρέπεται σε εδαφοβελτιωτικό για τον κήπο.

«Σε κανέναν δεν αρέσει η γραφειοκρατία, αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά βοηθούν στο να διατηρήσουμε τον τρόπο ζωής που έχουμε, να διατηρήσουμε το φυσικό περιβάλλον όπως είναι, να είμαστε όλοι πολύ τυχεροί που βρισκόμαστε εδώ», δήλωσε η Matassoni.

Η Makiiti λέει ότι το ξενοδοχείο του νησιού δίνει προσοχή στις μικρές λεπτομέρειες – τα είδη υγιεινής και τα ποτήρια καφέ είναι επαναχρησιμοποιήσιμα.

Οι κάτοικοι του νησιού «χρησιμοποιούν πάντα την αναλογία το λιγότερο είναι περισσότερο», δήλωσε ο Riddle. «Όσο περισσότερο μπορούμε να το κρατήσουμε πιο μοναδικό έτσι, τόσο πιο μοναδικοί είμαστε στον κόσμο».

Με πληροφορίες από CNN

Tags