«Φωτογραφίζω τον πόνο και τη βία αλλά και την ελπίδα. Γιατί πάντα μέσα από αυτές τις φωτογραφίες και από αυτά τα θέματα που κάνω δεν πεθαίνει ποτέ η ελπίδα. Πάντα υπάρχει κάποιος άνθρωπος, ο οποίος βοηθάει, προσπαθεί, θυσιάζεται και αυτό κρατάει την ελπίδα ζωντανή».
Αυτές τις λέξεις είχε χρησιμοποιήσει για να περιγράψει τη δουλειά του ο Γιάννης Μπεχράκης, ο οποίος κάλυψε πολλά από τα πιο ταραχώδη γεγονότα σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των συγκρούσεων στο Αφγανιστάν και την Τσετσενία, ενός τεράστιου σεισμού στο Κασμίρ και της αιγυπτιακής εξέγερσης του 2011.
Κέρδισε τον σεβασμό για τις ικανότητες και τη γενναιότητά του. Ηγήθηκε μιας ομάδας που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 2016 για την κάλυψη της προσφυγικής κρίσης για το πρακτορείο Reuters.
«Αποστολή μου είναι να σας αφηγηθώ την ιστορία, ώστε εσείς να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε. Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: “δεν γνώριζα”», είχε πει λίγο μετά την βράβευσή του.
«Έζησα αυτή την κρίση με πολύ πάθος, αφοσίωση και ενέργεια. Ένιωθα να ρουφάω τις ιστορίες και τα συναισθήματα των ανθρώπων που γνώρισα και να νιώθω τα βιώματά τους. Πόσες φόρες μού είπαν “πες την ιστορία μας”! Και αυτό για μένα ήταν τελικά το πιο σημαντικό: Ότι γίναμε οι φωνές των ανθρώπων αυτών», είχε πει σε μια συνέντευξή του στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ο φωτοδημοσιογράφος, που έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2019.
«Η προσφυγική κρίση μού δημιούργησε βέβαια και ενοχές, γιατί συχνά με στοιχειώνουν τα ερωτήματα, μήπως μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω, μήπως δεν κάνω αρκετά; Μέσα από τις φωτογραφίες μου, βοήθησα, από τον Μάρτιο του 2015 που ξεκίνησα, να μπει το προσφυγικό ζήτημα στον χάρτη. Δέκα μήνες μετά όμως άρχισα να βλέπω εφιάλτες. Έβλεπα την κόρη μου να πνίγεται, τη γυναίκα μου να κινδυνεύει. Αισθάνθηκα συναισθηματικά πολύ επιβαρυμένος», είχε πει στην ίδια συνέντευξη.
Όμως ο Γιάννης Μπεχράκης δεν έχανε την αισιοδοξία του: «…Σίγουρα είδα την ελπίδα μέσα σε αυτή την κρίση. Είδα την άνευ όρων αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους. Είδα την αλληλεγγύη. Μέσα στη μιζέρια και στο δράμα, τα μηνύματα ελπίδας έχουν ακόμη μεγαλύτερη δύναμη. Ενα φιλί, μια αγκαλιά, η αυτοθυσία είναι το μήνυμα του κόσμου ότι υπάρχει η ελπίδα και υπάρχει το αύριο».
Οι φωτογραφίες του είναι εμβληματικές, έργα τέχνης από μόνες τους.
Τα στοιχεία που τον έκαναν να ξεχωρίσει ήταν η ενσυναίσθησή του και η αποφασιστικότητά του να δείξει στον κόσμο τι συνέβαινε σε ζώνες συγκρούσεων και σε χώρες σε κρίση.
Ο επικεφαλής του φωτογραφικού τμήματος του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters στην Ελλάδα, γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα.
Σπούδασε φωτογραφία στο Athens School of Arts and Technology και στο Middlesex University στο Λονδίνο.
Εργάστηκε ως φωτογράφος στην Αθήνα τη διετία 1985-86. Το 1988 ξεκίνησε να δουλεύει για το Reuters στην Αθήνα. Η πρώτη του δουλειά στο εξωτερικό ήταν η κάλυψη της κρίσης στη Λιβύη τον Ιανουάριο του 1989.
Στη διάρκεια της καριέρας του είχε καλύψει πολέμους σε διάφορα μέρη του κόσμου, την μεταναστευτική και προσφυγική κρίση, καθώς και μεγάλα πολιτικά και αθλητικά γεγονότα. Για τη δουλειά του έχει βραβευτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
